โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 147
ตอนที่ 147 – ลงทัณฑ์
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
“เจ้าโง่, เจ้าอยากจะให้เกิดเหตุอีกรึยังไง? เจ้าจะขโมยทรัพย์สินของชาวเมืองไปเรื่อยๆหรือจะฆ่าพวกเขาไปเรื่อยๆงั้นรึ?”
แอนดรูว์กล่าวอย่างเย็นชา
“แล้วเจ้าคิดถึงผลที่ตามมารึป่าวถ้าประกาศว่าสละกับตระกูลของเขาเป็นศัตรูของโรมน่ะ ถ้าเกิดเขาไม่ยอมรับคําตัดสินแล้วก่อกบฏขึ้นมาล่ะ? หายนะชัดๆ!”
เทเรโดกล่าวอย่างใจเย็นพร้อมกับยิ้ม “ถ้าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับสุละก็ว่าไปอย่าง แต่เขาอยู่แนวหน้าตอนนี้ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย ถ้าเป็นท่านบ้างล่ะ ท่านจะยอมรับผิดรึป่าว?”
“ถ้าเช่นนั้นเราจะดับไฟแค้นให้ชาวเมืองได้อย่างไรถ้าพวกสุละไม่ถูกลงทัณฑ์?”
แอนดรูว์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะสิ่งที่เทเรโดพูดนั้นถูก, สุละสู้อยู่ในแนวหน้า ณ ตอนนี้และ เขาเองก็เป็นแม่ทัพคนสําคัญของสงครามด้วย ถ้าเขาอารมณ์เสียมาจากสนามรบอยู่แล้วล่ะก็ เขาคงก่อกบฏต่อโรมแน่
ศึกระหว่างพันธมิตรอิตาลีทําให้โรมพ่ายแพ้ติดต่อกันรัวๆ
“ทั้งสองท่านพูดถูก ข้าเพิ่งได้รับข่าวมาว่าชาวเมืองนับพันคนกําลังรวมตัวกันที่หน้าบ้านตระกูลสุละแล้วก็ล้อมพวกเขาไว้. ปกติแล้วเราคงจะส่งคนไปปราบทันที แต่ตอนนี้เราไม่มีกําลังทหารมากพอดังนั้นเราจึงทําไม่ได้ ดังนั้นเราจึงเลือกที่จะยื่นข้อเสนอประณีประนอมกับพวกเขาเป็นระยะสั้นๆไปก่อน แต่ขณะเดียวกันเราก็ไม่ควรให้ท้ายสุละมากเกินไป ไม่งั้นแล้วผลที่ตามมาคงร้ายแรงแน่, เราควรจะหาทางออกที่ดีสําหรับทั้งสองฝ่าย. ตระกูลสุละจะต้องจัดงานศพ, ฝังคนตายให้อย่างดีและจ่ายค่าชดใช้ให้ครอบครัวของพวกเขาทั้งหมดซะ! ทุกอย่างก็เพื่อโรม!”
หนึ่งในคณะสภาคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาและแนะนําทางออกให้ทั้งสองฝ่าย
“ท่านคิดว่ายังไง ท่านแอนดรูว์?”
คณะสภาคนนั้นหันไปถามแอนดรูว์,
“เหอะๆ….อย่ามาถามข้าสิ, ข้าเห็นแก่ผลประโยชน์ของโรมสุดหัวใจอยู่แล้ว ถ้าท่านคิดว่ามันจะช่วยล้างความแค้นของชาวเมืองได้ก็เอาเถอะ! แล้วก็อย่าลืมล่ะ พวกเขาต้องรับผิดชอบเรื่องทาสก่อจลาจลด้วย!”
แอนดรูว์ประชด ขณะเสียดายโอกาสที่จะเล่นงานสุละ
“งั้นเราควรทําเช่นไรเล่า?”
เทเรโดถามอย่างโมโห
“อย่างแรกเลย, แต่งตั้งให้ข้ารับผิดชอบไปปราบพวกทาสจลาจลนั่นสิ! ตอนนี้ในโรมก็ไม่มีทหารเยอะมากมายอยู่แล้ว ข้าจะให้ซาตานไปจัดการเรื่องนั้นเอง!”
แอนดรูว์กล่าว
“ก็ได้ ข้าขอฝากท่านด้วย!!”
เหล่าคณะสภาตกลงยินยอมโดยไม่คิดเลยเพราะอย่างน้อยก็มีคนกล้าเสนอตัว
“อย่างที่สอง, พวกเราสามารถช่วยตระกูลสุละขออโหสิจากชาวเมืองได้แต่ตัวสุละจะต้องรับผิดแทนตระกูลของเขา ข้าขอแนะนําว่าสละจะต้องไม่ได้ความดีความชอบจากสงครามรอบนี้ นั่นคือทางเดียวที่จะล้างความแค้นให้ชาวเมืองได้และเป็นบทลงโทษที่เขาทําให้ทาสก่อจลาจลด้วย!”
นั่นแหละคือสิ่งที่แอนดรูว์ต้องการ. แค่พวกชาวบ้านลุกซื้อก็ทําให้ชื่อเสียงของสุละปนมากพอแล้ว ถ้าเขาไม่ได้ความดีความชอบจากการทําสงครามอีก สุละก็หมดหนทางกลับมาเชิดหน้าชูตาแล้ว!
แม้ว่าสละจะไม่ถูกประหารจากความผิดที่ทําไว้ เพราะเขามีเส้นสายในสภาอยู่เยอะแต่อย่างน้อยนี่ก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย
แน่นอนว่าทางสภาเองก็ต้องหาทางช่วยพวกชั้นสูงไกล่เกลี้ยแน่ ไม่งั้นแล้วพวกชั้นสูงก็จะหันกลับมาก่อกบฏซะเอง
“แอนดรูว์, นี่มันมากเกินไปแล้ว!”
เทเรโดเครียดหนักมาก. เกียรติยศจากการทําสงครามของสุละคือหนทางสุดท้ายที่จะพลิกสถานการณ์, สุละจะกลายเป็นแค่เสือได้เขี้ยว ไม่มีทั้งชื่อเสียงและอํานาจใดๆเหลือเลย.
“ทุกอย่างนี้ก็เพื่อโรม! หากท่านลอร์ดท่านอื่นเห็นดีเห็นงามด้วย โปรดออกเสียงด้วยครับ!”
เป้าหมายของแอนดรูว์ลุล่วงแล้วและเกินกว่าที่เขาคาดไว้มาก. ตอนนี้สุละไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปไม่ว่าเขาจะมีชีวิตหรือตายแล้วก็ตาม.
“เริ่มออกเสียง!”
“เริ่มออกเสียง!”
คณะสภาไม่มีความจําเป็นต้องหารือกันอีกต่อไปเพราะมันเสียเวลามามากแล้ว
….
คนในบ้านสละทุกคนนั้นสั่นไปหมด ขณะที่เสียงชาวบ้านปะทะกับประตูดังเข้ามาน่ากลัวมากๆ. พวกเขากลัวว่าประตูจะฟังออกแล้วชาวบ้านที่กําลังโกรธแค้นจะกรูเข้ามาฉีกพวกเขาเป็นชิ้นๆ
“ซาตาน, เจ้านี่มันชั่วจริงๆ! ข้าเข้าใจแล้ว ข้าเข้าใจแล้ว! ภายใต้ความมืดนั่นทาสขุดเหมืองนับพันคนออกไปขุดเหมืองเพื่อดึงดูดความสนใจพวกเรา แล้วเจ้าก็ซ่อนชาวเมืองจํานวนมากไว้ แม้แต่พวกทหารด้วย. เจ้าคิดไว้แล้วสินะว่าเราจะไปไล่เจ้าฟิลิป เจ้าเลยก่อเรื่องขึ้นมาโดยปล่อยให้เราฆ่าชาวเมืองจํานวนมาก จนทําให้ชื่อเสียงของตระกูลเราถูกทําลายย่อยยับแล้วเจ้าก็ออกมาปั่นชาวบ้านอีก บังคับให้ทางสภาลงทัณฑ์เราอีก….แผนเจ้าร้ายกาจมาก. ทําไมเจ้าถึงไปเข้าฝายกาอิอุสมาเรียสกันนะ…”
โรสขังตัวเองอยู่ในห้องแล้วคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ในที่สุดเธอก็มองแผนของเย่เทียนออก เธอรู้สึกวูบขึ้นมาใจจนตัวสั่น, ขณะเดียวกันความรู้สึกหวาดกลัวก็ผุดขึ้นมาในดวงตาเธอ
เย่เทียนเป็นศัตรูที่น่ากลัวมากๆ ขณะที่เธอรู้สึกกลัวอยู่นั้นเธอก็ยิ่งอยากจะควบคุมเย่เทียนให้ได้
“เรารอทางสภาตัดสินอย่างเดียวไม่ได้แล้ว ทางสภาจะต้องหาทางไกล่เกลี่ยทั้งสองฝ่ายแน่ และพวกเขาก็จะต้องเข้าข้างเรา, ข้าต้องพลิกสถานการณ์นี่ซะ มีทางเดียวที่ชื่อเสียงตระกูลสุละจะกลับมาได้!”
โรสพูดเบาๆแล้วลุกขึ้นอย่างช้าๆ
“ซาตาน, เจ้าบีบให้ข้าต้องลงมือฆ่าคนเป็นครั้งแรก!!”
เสียงของโรสเย็นชาลงและนางก็เปิดประตูออกไป.
“มัดเจ้าโงไร้ค่าสองตัวนั่นไว้, มาราสกับคุระคาโอ!!”
โรสตะโกนสั่งทหารในบ้าน
