โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 148
ตอนที่ 148 – โรสเสียสติไปแล้ว
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
“จับพวกมันทั้งสองคนไว้”
โรสพาทหารเข้าไปที่ห้องของมาราสกับคุระคาโอ้ ทหารเตะประตูและตะโกนเสียงดังไปหมด
“ท่านหญิงครับ…”
ทหารพากันลังเล เพราะมาราสกับคุระคาโอ้เป็นหลานของสุละ ถ้าสุละไม่ได้สั่งพวกเขาก็ไม่กล้าลงมือ.
“นี่เป็นคําสั่งของข้า!!”
แม้เสียงของโรสจะดูสุขุม แต่นั่นก็ทําให้พวกทหารตัวสั่นด้วยความกลัวขึ้นมา แล้วพวกเขาก็ทําตามคําสั่งอย่างเร็ว
“โรส ท่านนี่กล้ามากเลยนะ ท่านจับข้ามัดไว้ทําไม?”
มาราสตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธจากก้นบึงในใจ ทุกๆคนในบ้านนั้นกลัวสุละมากที่สุด รองลงมาก็เป็นท่านหญิงโรสสวยสังหาร แผนการและวิธีของเธอนั้นน่ากลัวมากๆ
“ทุกอย่างที่ข้ากําลังทําก็เพื่อความยิ่งใหญ่ของโรมและความรุ่งโรจน์ของสุละ, พอท่านปู่ของเจ้ากลับมา ข้าจะอธิบายให้เขาฟังทุกอย่างเอง”
เสียงของโรสดูสุขุมมากๆ
“เวรเอ้ย ไอ้พวกทาสระยํา ออกไปให้พ้นตัวข้านะ!!”
มาราสเห็นทหารหลานคนกรูเข้ามาหาจึงตะโกนเสียงดัง
แต่นั่นก็ไม่มีผลอะไร. ในบ้านสุละนั้นอํานาจของโรสใหญ่กว่าพวกเขามาก.
ภายในไม่กี่นาทีชายหนุ่มทั้งสองก็ถูกจับมัดแน่นหนาแล้วถูกลากออกมาจากห้องของพวกเขา
นอกจากนายน้อยทั้งสองที่ถูกจับแล้ว พวกทหารจํานวนหนึ่งที่ลงมือฆ่าคนในคืนนั้นก็ถูกจับมัดมาไว้ด้วย
“โรส เจ้ากําลังจะทําอะไร?”
หญิงชราคนหนึ่งเดินมาหาโรสอย่างเร็วโดยมีพวกทาสประคอง นางถามเสียงดัง
“ท่านหญิง, ข้าพยายามจะรักษาชื่อเสียงและเกียรติของสุละเอาไว้อยู่ พวกมันทุกคนจะต้องรับผิดชอบหายนะครั้งนี้ ไม่งั้นแล้วตระกูลสุละของเราคงจะล่มจมแน่นอน ถ้าเราฆ่าพวกมันเราจะได้โอกาสรักษาชื่อเสียงของตระกูลสุละไว้ พอสุละกลับมาจากสนามรบพร้อมกับความดีความชอบ เราก็จะสามารถกู้หน้ากลับมาได้! ไม่เช่นนั้นสุละคงหมดโอกาสชนะการเลือกตั้งกงศุลครั้งหน้าแน่!”
โรสอธิบายอย่างใจเย็น.
“แต่เจ้าจะฆ่าเด็กพวกนั้นไม่ได้! มาราสกับคุระคาโอ้เป็นสายเลือดของสุละนะ!”
หญิงชราไม่พอใจและโกรธมากๆ
“ทางเดียวที่เราจะช่วยตระกูลได้คือต้องฆ่าพวกมันเท่านั้น. จะยอมตายหรือจะยอมเสียอํานาจล่ะ!!”
โรสกล่าวด้วยน้ําเสียงน่ากลัวพร้อมกับจ้องมาทางหญิงชราอย่างเยือกเย็น.
เธอโชคดีจริงๆที่ได้คุยเรื่องนี้กับหญิงชราก่อน ถ้านางคุยกับสุละตรงๆล่ะก็ เธอคงเป็นฝ่ายที่จะตายซะเองในคืนนี้
“เจ้าบ้าไปแล้วรึ โรส, เจ้านี่มันโหดร้ายจริงๆ เจ้าจะฆ่าข้าด้วยรึไง?”
หญิงชราตัวสั่นเพราะคําพูดของโรส.
“ข้ามิบังอาจหรอก! แต่ข้าแค่คิดว่าเราควรเลือกเสียสละคนในบ้าน ถ้ามันจําเป็น!”
โรสพูดอย่างใจเย็นมากๆ
“เจ้า…”
หญิงชราโกรธเกรี้ยวมากๆถึงขนาดชี้นิ้วไปที่โรส แต่ก็พูดอะไรไม่ออก
“อย่ามาขวางข้า! ใครก็ได้ไปเอาเหรียญทองมาที!”
โรสเมินหญิงชราคนนั้นแล้วหันไปสั่งทหาร
“ท่านย่าช่วยข้าด้วย…”
“ท่านย่าช่วยข้าด้วย…”
…
นายน้อยสุละทั้งสองตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ในตาของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขากําลังจะตาย และจะตายด้วยน้ํามือของยัยปีศาจสวยสังหารนี่
….
“เปิดประตูนะ!”
“เปิดประตูเซ่!”
“พังประตูกันเถอะ สุละต้องอธิบายเรื่องนี้แก่พวกเรา!!”
….
ด้านหน้าประตูบ้านตระกูลสุละนั้น มีชาวเมืองหลายคนกําลังตะโกนอย่างบ้าคลั่งอยู่
ตอนนี้ก็มีดแล้ว พวกเขาสุมกองไฟไว้หน้าประตูบ้านสละและไฟมันก็แรงมากๆด้วย
“เผาพวกมันเลย!!”
“ใช่ เผาพวกมันซะ!!”
….
ชาวบ้านบางคนถึงขนาดทําตัวเป็นโจรไปเลย
เอี๊ยดดด!!
ในตอนนั้นเองประตูบานใหญ่ก็เปิดออก
“พวกเขาเปิดประตูแล้ว เข้าไปกันเลย!!”
…
พอเห็นประตูเปิด พวกชาวบ้านหลายคนก็ตะโกน
เกร็งๆๆๆๆ
…
หญิงงามคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับสะบัดมืออย่างแรงจากนั้นเหรียญทองก็ปลิวออกมาจากมือนาง. ภายใต้แสงไฟนั้นแสงของเหรียญทองสุกสะกาวมาก
“ทอง!”
“ทองหนิ!”
“ของข้า มันเป็นของข้า!”
“อย่ามาแย่งข้านะ!”
…
พวกชาวเมืองที่กําลังโกรธสุดๆนั้นถูกเหรียญทองดึงความสนใจไป พวกเขาพุ่งไปแย่งกันอย่างกับหมาบ้า
โรสส่งสายตาขยะแขยง
นี่ก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่เย่เทียนรู้ว่าเขาไม่สามารถฆ่าตระกูลสุละได้, เหตุผลที่เขาสามารถก่อพายุลูกใหญ่ได้ในเวลาอันสั้นๆก็เพราะเงินยังไงล่ะ ตราบใดที่ตระกูลสุละมีคนที่ฉลาดพอจะยอมเสียเงิน พวกเขาก็สามารถทําให้ชาวบ้านสงบลงได้
ใครๆก็รักเงินทั้งนั้นแหละ!
สําหรับชาวบ้านแล้ว เหรียญทองเหรียญเดียวก็เพียงพอที่จะทําให้พวกเขามีความสุขได้เลย
ดังนั้นเย่เทียนจึงทําใจไว้แล้วว่าเขาทําให้ตระกูลสุละเจ็บได้แค่นั้น อย่างน้อยก็ถอดเขี้ยวถอดเล็บซะแม้ว่าจะฆ่าไม่ตายก็ตาม
ทางสภาก็คงไม่ยอมแน่ เพราะตอนนี้สุละเป็นแม่ทัพแนวหน้าอยู่
“ทุกๆคนเงียบด้วย!”
เสียงของโรสดังก้องออกไป
ทุกๆคนเงียบลงในทันที
“พวกเจ้าอยากได้คําอธิบายไม่ใช่รึ ? ตอนนี้ข้าจะให้คําอธิบายแทนสุละเอง!”
โรสกล่าวอย่างใจเย็นจากนั้นก็ดึงตัวมาราสและคุระคาโอ้ออกมาแล้วกล่าวต่อ “พวกเจ้าเห็นมันชัดหรือไม่? สองคนนี้คือหลานชายของสุละ! สถานการณ์มันเป็นเช่นนี้, เหมืองของฟิลิปนั้นเดิมเป็นของตระกูลสุละแต่โชคร้ายที่มันถูกขายให้ฟิลิปโดยลูกชายของข้า มาโคเนีย พวกเราไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ท่านสุละผู้สูงส่งเองก็ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะตอนนี้เขาอยู่ในสนามรบแนวหน้าปกป้องโรมอยู่ มาราสกับคุระคาโอ้เองก็ไม่รู้เช่นกัน ดังนั้นพอพวกเขารู้ว่าฟิลิปเริ่มทําเหมือง พวกเขาก็เข้าใจผิดและตัดสินใจนํากองทหารไปปล้นเหมืองอย่างลับๆ แต่พวกเขาก็ฆ่าชาวบ้านโรมันไปเยอะมาก! นี่เป็นความผิดร้ายแรง, ชาวเมืองโรมนั้นสูงส่งและชีวิตของพวกเขาเองก็สําคัญ แม้จะเป็นชนชั้นสูงแต่พวกเขาก็ไม่มีสิทธิไปฆ่าพวกเขา ดังนั้น! ข้าเองก็จะไม่ปกป้องพวกเขาเช่นกัน พวกเจ้าพูดถูก คนที่ฆ่าผู้อื่นนั้นไม่มีค่าอันใด!!”
พอพูดเสร็จโรสก็จ้องไปมาระหว่างมาราสและคุระคาโอ้แล้วในที่สุดเธอก็เลือกมาราสแล้วลากเขาออกมา
ฉึ่ก
ความเย็นชาผุดขึ้นในดวงตาของโรสจากนั้นนางก็คว้ามีดมาจากมือของทหารคนหนึ่งแล้วเสียบเข้าไปที่คอของมาราสอย่างรุนแรงจนเลือดสาดไปทั่ว
