โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 159
ตอนที่ 159 – บังคับให้สตราโบถอยไป!
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะท่านลอร์ดซาตาน!”
สตราโบข่มอารมณ์เขาไว้แล้วควบม้าเข้าไปหาเย่เทียนโดยมีระยะห่างประมาณ10เมตรแล้วแสดงความยินดีกับเขา
“ขอบคุณมากครับ ข้าเองก็ต้องขอขอบคุณเทพธิดาแห่งโชคลาภที่นําโชคมาให้!”
เย่เทียนยิ้มแล้วพูด.
เขาเองก็คิดในใจว่านี่คงเป็นโอกาสที่ดีที่จะฆ่าสตราโบ จะได้โยนความผิดให้พวกทาสจลาจลไป.
แต่เขาก็เล็กคิดไปซะก่อน
ถึงแม้เขาจะโยนความผิดให้พวกทาสได้ แต่กระดาษมันห่อไฟไว้ไม่มิด. ยิ่งไปกว่านั้นทางสภาของให้เขามาปราบทาสแค่คนเดียว ถ้าฆ่าสตราโบกับลูกของเขาแล้วโยนความผิดให้พวกทาสก็หมายความว่าสตราโบมาช่วยเขาปราบพวกทาส.
สิทธิที่จะได้ขยายกองทัพก็คงปลิวไปแน่.
คงไม่ใช่เรื่องดี
ตอนนี้การก่าจัดสตราโบกับลูกเขาไม่สําคัญเท่ากับการขยายอำนาจ.
เย่เทียนคงไม่ทําอะไรที่จะขาดทุนแบบนั้นแน่
ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่น่าจะตบตาพวกสภาของโรมได้
ถ้าสตราโบกับกองทหารม้าทั้งหมดของเขาถูกฆ่า แต่พวกทาสดันถูกเย่เทียนปราบได้โดยที่เขาไม่เสียทหารเลย ต่อให้เป็นคนโง่ขนาดไหนก็รู้ว่ามันไม่ปกติ
“ลอร์ดซาตาน ท่านคิดอะไรอยู่รึ?.”
พอเห็นเย่เทียนเงียบไป สตราโบก็ถามพร้อมขมวดคิ้ว,
เขาคงคิดไม่ถึงหรอกว่าเย่เทียนกําลังคิดว่าจะฆ่าหรือไม่ฆ่าดี.
มันคงจะเสี่ยงและบ้ามากๆแน่
“ท่านลอร์ดสตราโบ ปอมปิย์ผู้ทรงเกียรติ, ข้ากําลังคิดว่าท่านอาจจะขวางทางของเราอยู่ ดังนั้นข้ารบกวนให้ท่านหลีกทางให้เราได้หรือไม่ครับ?”
เย่เทียนกล่าว น้ําเสียงสุขุมพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
“ขออภัยท่านด้วย แต่ข้าอยากจะทําข้อตกลงกับท่านลอร์ดซาตานเสียก่อน ท่านจะรังเกียจหรือป่าว?”
ความรู้สึกโกรธเกรี้ยวผุดขึ้นในใจของสตราโบแต่เขาก็ข่มมันไว้แล้วถามเย่เทียน
“ข้าสงสัยนักว่าท่านลอร์ดอยากจะตกลงอะไรหรือ?”
เย่เทียนถาม.
“ท่านลอร์ดซาตาน ข้าอยากขอให้ท่านปล่อยให้ข้าส่งตัวพวกทาสนี้กลับไปที่โรม ท่านจะยินดีหรือไม่?
สตราโบยิ้มเบาๆแล้วถาม.
“ท่านหมายถึง ท่านอยากให้ข้ายกความดีความชอบให้ท่านงั้นหรอ?”
เย่เทียนหัวเราะ รอยยิ้มเขาดูชั่วร้ายมาก.
“ใช่แล้ว ข้าหมายความว่าอย่างงั้นแหละ!”
สตราโบพูดตรงมาก
“แล้วท่านจะให้อะไรข้าล่ะ?”
เย่เทียนถาม.
“ปีหน้าข้าจะลงเลือกตั้งเป็นกงสุลแล้วถ้าข้าได้เป็น ข้าจะให้สิ่งที่ท่านต้องการ!”
สตราโบสัญญาแบบลับๆ
“ท่านมั่นใจว่าจะได้เป็นน่ะ?”
เย่เทียนหัวเราะแม้ว่าในประวัติศาสตร์ สตราโบจะได้เป็นกงสุลในปีหน้าจริงๆแต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรแน่นอนเลย.
อีกอย่าง สิ่งลมๆแล้งๆที่เขาจะได้ในปีหน้ากับสิทธิขยายกองทัพเป็น500คนในตอนนี้ อันไหนมันดูดีกว่ากันล่ะ?
“ครับ ข้ามั่นใจมากๆ!!!”
สตราโบพยักหน้า
“ข้าขออภัยครับ แต่ข้าคงต้องขอปฏิเสธ. ไม่ต้องปีหน้าหรอก ต่อให้ท่านเป็นกงสุลปีนี้ข้าเดาว่า ท่านคงไม่สามารถให้สิทธิขยายกองทัพให้แก่ข้าได้! สิ่งที่ขากําลังจะได้มานั้นข้าต้องแลกมันด้วยชีวิต หากเป็นท่านเล่า ท่านจะยอมยกมันให้ผู้อื่นหรือ?”
เย่เทียนยิ้มแต่รอบนี้รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็น,
นี่เขาดูเป็นคนโง่ขนาดนั้นในสายตาของสตราโบรึไง?
“ซาตาน ท่านน่ะทําตัวโดดเด่นเกินไปมาพักนึงแล้ว ดังนั้นถ้าท่านได้สิทธิ์นั่นมามันคงไม่ดีต่อตัวท่านแน่! มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยนอกจากท่านจะถูกเพ่งเล็งมากขึ้นไปอีก ทางสภาเองก็ยิ่งจะริษยาท่านถึงตอนนั้น ท่านคงขยับตัวไปไหนไม่ได้อีก. ท่านยังหนุ่มยังแน่น ข้าว่าท่านไม่ควรหลงไปกับของดีชั่วคราวแบบนี้!”
พอสูดหายใจเข้าลึกๆ สตราโบก็พยายามใช้เหตุผลกับเย่เทียน พยายามอธิบายผลที่จะตามมาในอนาคต.”ถ้างั้นท่านลอร์ดปอมปีย์ทําเช่นนี้ ท่านคิดว่าท่านจะช่วยให้อะไรมันดีขึ้น?”
เย่เทียนยิ้มท้า
“แน่นอน!”
สตราโบเริ่มโมโหขึ้นมาเล็กน้อย
“ขอบคุณลอร์ดปอมปีย์ที่เมตตา แต่สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดก็คือข้าต้องติดค้างหนี้คนอื่น! ส่วนเรื่องข้าเป็นเป้าให้พวกริษยานั่นก็ทําให้ข้ารู้สึกประสบความสําเร็จ! หากท่านลอร์ดไม่มีอะไรจะทําแล้วโปรดหลีกทางด้วย!”
เย่เทียนส่ายหัวแล้วพูดช้าๆให้สตราโบฟังพร้อมกับใช้ค่ายั่วยุ.
“ซาตาน เจ้ากล่าวเกินไปแล้ว!!”
สตราโบโกรธเกรี้ยวและพูดอย่างเย็นชา ถ้าเย่เทียนกลับไปพร้อมกับพวกทาสนี้ เขาคงจะอายและเสียหน้ามากๆ
เขานําทหารนับพันออกมานอกเมืองแต่กลับสู่เด็กหน้าใหม่ที่พาทหารมาแค่100คนไม่ได้ ชื่อเสียงเขาจะไปอยู่ไหนอีก คนอื่นจะมองเขาเป็นคนโง่ พวกชั้นสูงก็จะมองเขาเป็นคนไร้ความสามารถ
“ลอร์ดปอมปีย์ ข้ารู้ดีว่าท่านไม่พอใจแล้วขาก็รู้ด้วยว่าถ้าข้ากลับไปพร้อมทาสเหล่านี้ ชื่อเสียงของท่านจะปุ่น!! แต่ได้โปรด อย่าพยายามมาแย่งความชอบของข้าเลย อย่ามาพูดค่าสวยหรูแบบนั้น ถ้าท่านอยากจะลองล่ะก็จัดทัพแล้วมาดูกันว่านักรบของข้าจะผ่านท่านไปได้หรือไม่!!!”
เย่เทียนยิ้มอย่างเยือกเย็น ถ้าสตราโบกล้าล่ะก็คงได้มีการสู้รบกันตรงนี้แน่
“ได้โปรดหลีกทางให้ด้วย ไม่เช่นนั้นข้าจะถือว่าท่านมาขัดขวางการทํางานของราชการแล้วข้าจะจัดการท่านแล้วส่งตัวไปให้สภา!!!”
เย่เทียนมองสตราโบด้วยสายตาเยือกเย็น.
“เหอะ!!”
สตราโบคํารามขณะอัศวินด้านหลังของเขาจับหอกเตรียมพร้อมรบ.
“สปาตั้น!!”
เย่เทียนคําราม.
“ฮ่าฮ่า!!”
เสียงคารามก้องออกมาพร้อมกับรังสีอาฆาต
“เปิดทาง! ใครกล้าหยุดพวกเจ้า ตัดหัวมันให้หมด!!”
เย่เทียนสั่งด้วยน้ําเสียงเย็นชา
“ฆ่ามัน!! “ฆ่า!!”
เหล่าสปาตั้นคำรามอย่างดุดัน, เย่เทียนควบม้าพุ่งไปด้านหน้าโดยไม่ลังเลพร้อมกับส่งรังสีอาฆาตออกมา.
ความน่ากลัวนี้ทําให้พวกทหารบนหลังม้าหน้าซีดและลนลานมากๆ
เพราะพวกเขามีแค่50 แต่พวกนั้นมี100.
“ถอยไป!!”
พอเห็นพละกําลังของเย่เทียนและเหล่าสปาต้นที่เอาจริง สตราโบจึงสั่งออกมา
เป็นอีกครั้งที่เขาคํานวณผิดพลาด เย่เทียนไม่เกรงกลัวคําขู่ของเขาเลย ต่อให้ฆ่าเย่เทียนกับสปาต้นพวกนี้ไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา
ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ…!!
สโนวไวท์ถอนหายใจทําให้พวกม้านั้นกระวนกระวาย จนพวกทหารม้าต้องหลบทางให้…
