โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 160
ตอนที่ 160 – เตรียมทําศึก
ไอ้พวกเวรสปาตั้น!!!
สตราโบสบถในใจจากนั้นก็เปิดปากตะโกนใส่เย่เทียน “ซาตานข้าไม่นึกเลยนะว่าเจ้าจะเก็บนักรบสปาต้นไว้อย่างเปิดเผยเช่นนี้!!!”
“อ๋อ…พวกเขาเป็นทาสของข้า!! ข้าจะเลี้ยงพวกเขายังไงก็แล้วแต่ข่า จริงมั้ย? ข้าละเมิดกฎหมายข้อไหนของสาธารณะรัฐโรมมิทราบ? มันไม่ได้กระทบผลประโยชน์หรือความรุ่งโรจน์ของโรมหนิจริงมั้ย?”
เย่เทียนพูดถากถางกลับไปจากนั้นก็ควบม้าของเข้าไปข้างหน้าช้าๆ พอเดินไปได้เล็กน้อยก็หันกลับมาแล้วตะโกน “ข้านึกว่าท่านจะกล้าขวางข้านะ? ลอร์ดปอมปีย์ท่านอารมณ์เสียพอร์ยัง? ข้าหวังว่าท่านจะไม่เก็บไปแค้นนะ!”
พอพูดเสร็จเย่เทียนก็ควบม้าไปโดยไม่หันมามองอีก!
“ว้าย….”
จู่ๆเด็กผู้หญิงในมือเขาก็ส่งเสียงร้องออกมา ใบหน้าเธอแดงมาก
“ฮ่าๆ…”
เย่เทียนหัวเราะเยาะอย่างโอหังมากๆ. ตอนนี้เขาได้สร้างศัตรูไปแล้วเย่เทียนเลยไม่จําเป็นจะต้องสุภาพอีก เขาเลยทําท่าอวดดีใส่สตราโบไป
ไอ้เวรซาตาน!!!
หน้าของสตราโบนิ่งแต่ก็ซีดไปหมด.
ถ้าเขาสู้กับนักรบสปาตั้น100คนนั้นคงไม่มีโอกาสชนะแน่
“ท่านลอร์ดครับ….”
รองแม่ทัพของสตราโบเรียกเขาแล้วเอามือขีดคอส่งสัญญาณให้ฆ่า.
“เราไม่มีโอกาสชนะ อย่าก่อเรื่องน่า! เจ้าบ้านั่นมันมีแอนดรูว์ ฉินน่า มาเรียสแล้วก็จูเลียสหนุนหลังอยู่นะ!”
สตราโบกล่าว สีหน้าเขาหม่นหมองมากๆ
“ถ้าหากเรามีทหารราบมาเพิ่ม1พันนายล่ะครับ?”
รองแม่ทัพถาม.
“ถ้าตอนนี้พวกเรากลับไปแล้วผ่านพวกมันไปก่อนล่ะก็ ตอนกลางคืนเราจะสามารถรวมกลุ่มกับพวกทหารราบได้ครับ!”
สตราโบมั่นใจว่าทหารราบ1พันคนบวกกับทหารม้า100นายจะสามารถล้มพวกนั้นได้
“ไปกันเลย!”
“ควบให้เร็วกว่านี้!”
พอคําสั่งมาถึงทหารม้าร้อยนายก็เริ่มออกตัว หายไปในทันที
“เจ้านายครับ พวกมันถอยกลับไปแล้ว!”
ไม่นานพาซัสก็กลับมาหาเย่เทียนแล้วรายงาน
“ข้ารู้แล้ว พักกันที่นี่เถอะ กินให้อิ่มนอนให้พอเตรียมให้พร้อม คืนนี้ไม่ก็พรุ่งนี้จะมีศึก!!”
เย่เทียนพยักหน้าแล้วสั่งพวกสปาตั้น.
มีคนอยากจะฆ่าเขาไม่ผิดแน่ตอนนี้เขาอยู่ด้านนอกโรมพวกตระกูลที่อยากจะกําจัดเขาไม่พลาดโอกาสนี้ชั่ว
กําจัดเขาทิ้งไปพร้อมๆกับพวกทาสจลาจลแล้วโยนความผิดให้พวกมัน ต่อให้เป็นฝั่งของมาเรียสก็คงไม่เอะใจแน่
เพราะเย่เทียนพาทาสนักรบมาแค่100คน ดังนั้นคงไม่แปลกหรอกที่จะถูกพวกทาสจลาจลฆ่าได้
ถ้าเย่เทียนเป็นสตราโบ เขาคงไม่พลาดโอกาสนี้แน่นอน
พูดง่ายๆ เย่เทียนเดาออกว่าสตราโบจะถอยทัพกลับไป
“แกคิดว่าเป็นแม่ทัพที่เก่งมากรึไง? เหอะ…เดี่ยวชั้นจะทาให้แกเสียใจแน่!”
เย่เทียนหัวเราะ
ถ้าอยู่ในสถานะที่กลับกันล่ะก็ เย่เทียนคงไม่ทําอะไรโง่ๆแน่ เขาจะตามมาอย่างช้าๆแล้วให้ม้าเร็วส่งข่าวไปบอกพวกทหารราบนั่นให้เตรียมตัวซุ่มโจมตี แล้วก็เล่นงานจากทั้งด้านหน้าและหลัง
นอกจากจะลดโอกาสเสี่ยงที่จะเสียกําลังคนแล้ว โอกาสชนะก็มีสูงมากๆด้วย.
แน่นอน บางที่สตราโบอาจจะคิดว่าเขาสามารถขยเย่เทียนได้อย่างง่ายๆด้วยทหารไพันต่อไร้อย
ค่ําคืนค่อยๆมาถึง กองไฟจํานวนมากก็ส่องแสงขึ้นมาและมีกลิ่นเนื้อย่างหอมๆโชยไปทั่ว
“บาดั๊ค ตอนกลางคืนมันหนาวนะ ต้มซุปหลายๆหม้อแจกพวกทาสนั่นก็ดี! ถ้าพวกมันเป็นไข้แล้วตายขึ้นมา เราจะขาดทุนเอา!”
เย่เทียนเรียกบาดคมาแล้วสั่ง
เนื้อพวกนั้นเหล่าสปาต้นเป็นคนไปล่ามา พอพวกเขากําลังจะกิน พวกเขาก็แบ่งซุปให้พวกทาสด้วย.
เพราะหลังจากนี้พวกทาสที่จะต้องไปช่วยเขาสร้างเขื่อนกักน้ํา ถ้าร่างกายไม่แข็งแรงพอจะทํางานไหวได้ยัง
เย่เทียนจะใช้งานพวกทาสนี้ให้คุ้ม แต่ก็จะให้อาหาร เสื้อผ้าและที่พักให้พวกมันอย่างดี
ทาสที่แข็งแกร่งและทํางานได้ดีเท่านั้นที่มีค่า
ยิ่งไปกว่านั้นแล้วการทําแบบนี้จะช่วยเพิ่มค่าความภักดีให้พวกทาสนั่น
พวกชั้นสูงกับนายทาสอื่นๆนั้นเป็นพวกโลภ ขี้เหนียวและชอบกดขี่พวกทาส อยากให้ทาสทํางานให้ดีๆแต่ก็ไม่เคยให้อะไรดีๆกิน
แต่นั่นก็เป็นการดีสําหรับเย่เทียน เขาเป็นเจ้านายที่ดีและมีเมตตาไม่เหมือนคนอื่น ดังนั้นพวกทาสที่ยอมมาอยู่กับเขาจะยอมรับในตัวเขาเร็วขึ้น
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พอได้ยินคําพูดของเย่เทียน พวกทาสที่อยู่ไม่ไกลนักก็พากันกลืนน้ําลายรอ สายตาของพวกเขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลย พอนึกถึงคําสัญญาที่เย่เทียนพูดเมื่อวันนี้พวกเขาเริ่มมีใจขึ้นมา
พวกเขาไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่มีคนใส่ใจแบบนี้
พวกเขามีเจ้านายที่โหดเหี้ยม เย็นชาและไร้เมตตามากๆตอนที่ฆ่าคน แต่ขณะเดียวกันเขาก็เป็นเจ้านายที่เมตตาและใส่ใจทาสคนอื่นๆ
พอรู้สึกว่าค่าความภักดีของพวกทาสเริ่มเพิ่มขึ้นนิดหน่อยแล้ว เย่เทียนก็รู้สึกภูมิใจหน่อยๆ
“จะว่าไปแล้ว พวกเจ้าชื่ออะไรล่ะ?”
พอบาดั๊คไปแล้ว เย่เทียนก็ดึงเด็กสาวทั้ง3คนมากอดแล้วยิ้มให้
“ท่านลอร์ด…ข้าชื่ออันย่าค่ะ….”
“ข้าชื่อฟลินค่ะ…”
“ข้าชื่อ ดาลีนค่ะ….”
เสียงของเด็กสาวทั้ง3เขอะเขินมากแต่ก็ทําตัวเรียบร้อย
“ข้าเหนื่อยมาก มานวดหลังกับขาใหหน่อยสิ พอเนื้อสุกแล้วพวกเจ้าก็กินซะ!”
เย่เทียนเอนตัวไปพิงกับหินแล้วกล่าว เด็กสาวทั้ง3คนพากันกลืนน้ําลาย ในดวงตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความสุข.
กินเนื้อหรอ?
พวกนางลิ้มรสชาติของเนื้อไปนานแล้ว
