โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 163 – พายุเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
ตอนที่ 163 – พายุเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
ทหารม้าเกราะเบาทั้งหมดถูกฆ่าตาย ส่วนนักรบสปาตั้นทั้งหมดนั้นไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเลย. พอสู้กันเสร็จ แล้วเหล่าสปาตั้นจึงไปต้อนม้าที่มีชีวิตรอดกลับมา
นอกจากม้าที่เจ็บเกือบ10ตัวแล้ว มาอีก140ตัวที่เหลือก็แข็งแรงดี, ม้าพวกนั้นคงใช้เวลารักษาตัวไม่นานหรอก.
นี่นับว่าเป็นผลพลอยได้ครั้งใหญ่จริงๆ
เย่เทียนเข้าใจแล้วว่าทําไมพวกสภาของโรมันกับชนชั้นสูงถึงอยากขยายกองทัพนัก.
ถ้าพวกเขาชนะสงครามได้ ผลพลอยได้ก็ดีมากจริงๆ
ทั้งพวกทาสเอย ที่ดินเอย ทองเอย เงินเอย เพชรพลอยเอย อาหารก็ด้วย
เพราะได้ของดีๆมาแบบนี้ โรมจึงทําสงครามแทบจะตลอดเวลาเลย. มันทําให้สาธารณะรัฐโรมันยิ่งรุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆและกลายเป็นยักษใหญ่แห่งทะเลเมดิเตอเรเนี่ยน
หลังจากเก็บของรางวัลจากสงครามหมดแล้ว เหล่าสปาตั้นก็รีบพาพวกทาสกลับไปที่โรมตลอดทั้งคืนตามคําสั่งของเย่เทียน
พอพวกเขาได้รู้สึกความ “พิโรธและความน่ากลัว” ของเจ้านายผู้เมตตาของเขาแล้ว พวกทาสไม่จําเป็นต้องให้เร่งเลย พวกเขาพากันรีบเดินอย่างเร็ว
สตราโบนั้นเจ็บสาหัสมาก ดังนั้นเย่เทียนจึงไม่เจอใครซุ่มโจมตีอีกระหว่างทางเลย.
วันต่อมาเกือบๆเที่ยง เย่เทียนก็กลับมาถึงโรมในที่สุด ทุกๆคนพากันตะลึงไปหมด.
“ลอร์ดซาตานกลับมาแล้ว…”
พอเดินไปได้ซักพักเย่เทียนก็เห็นชาวบ้านต่างพากันมารุมดูที่ข้างๆถนนพร้อมกับดอกไม้ในมือเพื่อเป็นการต้อนรับเขา.
ในหมู่ชาวบ้านนั้นเย่เทียนเห็นคนหน้าคุ้นๆแล้วยิ้มออกมา เขารู้แล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นออเรเลียเป็นคนจัดให้
“ลอร์ดซาตานยอดเยี่ยมมากๆครับ พาทาสของตัวเองไปแค่100คนแต่ก็สามารถปราบทาสนับพันได้ในเวลาสั้นๆแบบนี้!”
“ใช่แล้ว ยอดเยี่ยมจริงๆ!”
“ซาตาน!”
คนในฝูงชนนั้นตะโกนเชียร์ชื่อเขาขึ้นมา
“ซาตาน…!”
“ซาตาน!”
“ซาตาน!”
พอมีคนตะโกนออกมาทุกๆคนก็ต่างพากันร้องตาม.
เย่เทียนกําลังนําทัพของเขาอยู่ด้านหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม เขาว่าถึงเวลาที่จะให้แล้ว
ดูเหมือนว่าตามประเพณีของโรมแล้วนั้น เมื่อได้รับชัยชนะกลับมา กองทัพโรมันจะต้องให้เงินจํานวนมาก และทาสแก่พวกชาวเมืองที่กําลังส่งเสียงเชียร์อยู่
“เอ๊า นี่….”
เย่เทียนกําเหรียญเงินออกมาจากช่องเก็บของในระบบอย่างเต็มมือแล้วโยนขึ้นฟ้าไปให้มันตกกระจายลงมาแก่พวกบ้าน.
“ซาตาน”
“ซาตาน!”
พอเย่เทียนโยนเหรียญไปแล้ว เสียงเชียร์ก็เริ่มบ้าคลั่งมากขึ้น.
นั่นเป็นเพราะเหรียญเงินที่ทําให้พวกเขาบ้าคลั่ง ปกติแล้วพวกชั้นสูงเวลามีชัยกลับมาก็จะโยนแค่เหรียญทองแดงเฉยๆ แต่เย่เทียนกลับใจดีโยนเหรียญเงินให้
“เอ้า..นี่….”
เย่เทียนโปรยเหรียญเงินไปทั่วราวกับว่ามันเป็นทรายเลย.
เย่เทียนเข้าใจแล้วว่าถ้าอยากจะยึดอํานาจของสภาและชนชั้นสูงทั้งหมด เขาจะต้องมีแรงสนับสนุนจากชาวบ้านด้วย ดังนั้นตอนนี้ก็เหมือนกับเขาติดสินบนชาวบ้านไว้แล้ว
เย่เทียนไม่รู้ว่าตัวเองโยนเหรียญไปเยอะแค่ไหน เขารู้แค่ว่าเยอะมากๆ
แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ไม่ได้เครียดอะไรอีกไม่นานเขาก็คงทําเงินได้แบบอื้อซ่า.
“ชาวเมืองที่รักของโรม!”
พอโปรยเหรียญเสร็จแล้ว เย่เทียนก็ตะโกนออกมาอย่างดัง “ข้า ซาตาน เย่เทียน ทราบซึ่งกับแรงสนับสนุน และดีใจมากที่พวกท่านต้อนรับข้า! แต่วันนี้ ข้าหิวมากๆ!”
เสียงเชียร์เงียบทันทีที่เย่เทียนตะโกนพวกชาวเมืองต่างพากันฟังเขาพูด.
“เช้าวานนี้ ข้าได้รับคําสั่งจากท่านลอร์ด แอนดรูว์ ออเรเลียส ค้อตต้าให้มุ่งหน้าไปปราบพวกทาสที่ด้านนอกเมือง! เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้โรมสูญเสีย เพื่อเป็นการรักษาเกียรติยศและเพื่อหยุดยั้งไม่ให้การจลาจลไปกันใหญ่มากกว่านี้ ข้าจึงพาทาสนักรบของตัวเองไปได้แค่100คนเท่านั้น! และพวกเราก็ได้ปราบพวกทาสสําเร็จเมื่อ บ่ายวานนี้! หากจะพูดว่าข้าได้ไปเสี่ยงชีวิตตัวเองก็ไม่ผิดเลย ในช่วงที่บ้านเมืองอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ข้าสามารถช่วยโรมจากวิกฤตได้ใน
พวกท่านคิดว่าข้าพูดผิดหรือไม่!!!”
เสียงของเย่เทียนดังกังวาลออกไป
“ไม่ผิดเลย!!”
“ไม่ผิดครับ!”
ชาวบ้านที่ได้เหรียญต่างพากันเชียร์อย่างบ้าคลั่ง.
“แต่พวกท่านทราบหรือไม่? เมื่อคืนนี้พวกเราถูกโจมตีกลางดึก! พวกเราเกือบจะกลับมาไม่ได้เลย!”
เย่เทียนคํารามด้วยน้ําเสียงสั่นๆ
“พวกท่านไม่ต้องเดาหรอกว่าใครโจมตีเรา! พวกที่โจมตีเราก็คือทหารของโรมัน! ทหารม้าเกราะเบาจํานวน150คน! บ้าเอ๊ยโรม ข้าไปทําอะไรให้ใครไม่พอใจถึงต้องมาปฏิบัติกับวีรบุรุษของโรมันเยี่ยงนี้!! ข้าคิดว่ามีใครบางคนกําลังจะทําให้นครศักดิ์สิทธิ์แห่งโรมนี้ต้องแปดเปื้อนอยู่!!!! ดังนั้นข้าอยากได้ความเป็นธรรมแก่ตัวข้า และโรมด้วย. ข้าต้องการให้ทางสภาของโรมตรวจสอบเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วน, ข้าต้องการให้ทางสภามอบความเป็นธรรมให้ข้าและหาตัวคนร้ายมาให้ได้ ลูกหลานของโรมเอ๊ย พวกท่านจะสนับสนุนข้าหรือไม่?!!!”
เสียงของเย่เทียนนั้นเต็มไปด้วยความโศรกเศร้า ตกใจและโกรธแค้น.
“เราจะสนับสนุนท่าน!”
“เราจะหนุนหลังท่านเอง!”
“เราขอสนับสนุนลอร์ดซาตาน!”
“บ้าเอ๊ย ใครมันกล้ามาลอบทําร้ายท่านลอร์ดซาตานผู้เมตตากัน!”
“บ้าจริง ใครมันกล้ามาลอบโจมตีวีรบุรุษแห่งโรมันของเรากัน! เราจะต้องหาตัวมันให้เจอ!”
เย่เทียนจุดไฟแห่งความแค้นของชาวเมืองอีกครั้งจนพวกเขาคํารามออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ถ้ามีคนพยายามจะฆ่าเขาล่ะก็ เย่เทียนก็จะทําให้ทั้งสภานั่งไม่ติดเลย.
เย่เทียนได้ฆ่าทหารม้าไปมากมายและเก็บม้านับร้อยกลับมาได้ ถ้าเขารับมือกับสถานการณ์นั้นได้ไม่ดีล่ะก็เขามีปัญหาแน่นอน แต่ตอนนี้เขาประกาศตัวแล้วว่าจะเลิกงอมืองอเท้าแล้วหันมาสู้แทน เขาเดาว่าต้องมีคนเห็นใจแน่
ส่วนเรื่องบทลงโทษที่ตระกูลปอมปีย์จะเจอนั้น เย่เทียนเองก็ไม่รู้แต่เขารู้ว่าพวกนั้นคงไม่โดนประหารหรือเนรเทศหรอก.
สุดท้ายพวกสภาก็คงจะหาทางช่วยอีกอยู่ดีนั่นแหละ…
