โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 164
ตอนที่ 164 – การขยับตัวใต้โต๊ะกับออเรเลีย
“ซาตานมันไปหลอกล่อพวกชาวบ้านเวรนั้นอีกแล้วเหรอ?”
พอพวกสมาชิกสภาได้ยินข่าว พวกเขาก็พากันตกใจและด่าเย่เทียนซะเสีย กว่าจะแก้ปัญหาพวกชาวเมืองได้ ก็ยากแล้วตอนนี้เย่เทียนกลับไปจุดความโกรธขึ้นมาอีกซะอย่างงั้น
“เจ้าบ้านั่น ซาตานมันทําเสร็จจริงๆด้วย เวรเอ๊ย แทนที่จะตายอยู่นั่นดันปราบพวกทาสสําเร็จซะได้แถมสตราโบยังฆ่ามันไม่สําเร็จด้วยเหรอ? เจ้านั่นไร้ประโยชน์จริงๆ ดันปล่อยให้ซาตานมันรอดกลับมาโรมได้แถมตอนนี้มันยังสร้างเรื่องเพิ่มอีก!”
เทเรโดไปหาแครสซัสคนพ่อแล้วบ่นขึ้นมา
“ดูเหมือนว่าสตราโบพยายามจะโจมตีมันแล้วแต่ดันพลาด. ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสตราโบถูกฆ่าไปแล้วป่าว! ถ้าสตราโบตาย ซาตานก็ต้องตายตามไปด้วยไม่มีใครจะช่วยมันได้แน่!”
แครสซัสผู้พ่อกล่าว
“ข้าเองก็ไม่ทราบครับ พวกเรายังไม่ได้ข่าวเลยว่าสตราโบกลับมาถึงเมืองแล้ว!”
เทเรโดก็ทําสีหน้าเย็นชาแล้วกล่าวเบาๆ
“ข้าว่าเราควรส่งใครซักคนไปตรวจสอบ ถ้าเขายังไม่ตายเราก็จะได้หาทางกําจัดเขาทิ้งซะ! กําจัดกองทัพของสตราโบที่เหลือทิ้งให้หมดด้วย! ยิ่งคนตายมากเท่าไหร่ซาตานมันก็ยิ่งผิดมากขึ้นเท่านั้น!”
แครสซัสคนพ่อกล่าวอย่างเลือดเย็น
“แครสซัส, ข้ารู้ว่าท่านเกลียดซาตาน ข้าเองก็เช่นกัน แต่ข้าขอค้านความคิดที่จะสังเวยสตราโบเพื่อกําจัดซาตาน. ถ้าสตราโบถูกฆ่าจริง เราก็ไม่เห็นต้องทําอะไรเลยนอกจากประกาศว่ามันเป็นศัตรูต่อโรม. แต่ถ้าพวกเราจะฆ่าสตราโบเองมันก็เสี่ยงเกินไป. อย่าลืมสซาตานมันไม่ได้ตัวคนเดียว มันมีตระกูลใหญ่5ตระกูลหนุนหลังอยู่ ถ้า ซาตานมันไปบอกพวกนั้นก่อนล่ะก็จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ!”
หลังจากวิเคราะห์สถานการณ์แล้ว เทเรโดก็ส่ายหัวไม่เห็นด้วย.
“ถ้างั้นก็แปลว่า สตราโบยังไม่ตาย ส่วนซาตานก็พยายามกล่อมพวกชาวเมืองให้มากดดันพวกเราสิ้นะ”
แครสซัสผู้พ่อกล่าวด้วยความไม่พอใจมากๆ ลูกชายเขาต้องเสียสละไปแล้ว เขาไม่กลัวที่จะให้สตราโบเสียสละบ้างเลย.
“เรื่องนั้นจัดการง่ายมากๆ เราก็แค่บอกพวกชาวเมืองไปว่าจะตรวจสอบเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วน เดี๋ยวพวกมันก็ไปเองนั่นแหละ เพราะเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องเฉพาะเหล่าชั้นสูงเท่านั้น ไม่เหมือนครั้งก่อน!” เทเรโดกล่าว
“แล้วถ้ซาตานมันมีเอี่ยวด้วยจริงๆล่ะ?”
แครสซัสถาม.
“เราก็แค่บอกไปว่าเป็นการเข้าใจผิดกัน ไม่จําเป็นต้องมากความหรอก!”
เทเรโดแสยะ
“เจ้าคิดถี่ถ้วนแล้วแน่เหรอ? ซาตานมันยังไม่ตายนะ มันกําลังจะได้สิทธิขยายกองทัพเป็น500คนด้วย. เจ้าบ้านี่มันมีอนาคตที่น่ากลัวนะ ข้าไม่ต้องคิดเลย มันต้องเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องสุละแน่!! นี่เป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิตของเรา! ซาตานเป็นคนฆ่าปอมปีย์ ไม่ว่ามันจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม ทางสภาจะพิจารณาจากหลักฐานและ มูลความจริงอย่างเดียวเหตุผลนั้นไม่เกี่ยวข้องแน่! พวกเราก็แค่ต้องการเสียงโหวต151เสียงจะได้ตัดสินให้มันเป็นศัตรูแก่โรม!”
แครสซัสคนพ่อกล่าว สายตาของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งมากๆ. เย่เทียนสร้างปัญหาให้เขาไว้เยอะมากๆ ถ้ามีโอกาสเขาจะเล่นเย่เทียนให้ตายเลย.
ถ้าเย่เทียนยังไม่ตายล่ะก็เขาก็นอนตาไม่หลับแน่.
“แครสซัส ข้าว่ามันเสี่ยงไปนะ! ถ้าเรื่องนี้รั่วไหลออกไปล่ะก็ เจ้ารู้มั้ยว่าพวกเราจะต้องเจอกับอะไรบ้างน่ะ เจ้าก็รู้หนิว่าเรื่องนี้ปิดเป็นความลับไม่ได้ เพราะจูเลียสกับฝั่งของมันจะต้องรู้เรื่องนี้ในที่สุดแน่ๆ! แต่ถ้าเจ้าจะเอาจริงๆ ข้าก็จะปิดความลับให้ แต่ข้าขอไม่มีส่วนร่วมกับเรื่องนี้!”
เทเรโดคิดอยู่นานมากจากนั้นก็กล่าวพร้อมส่ายหัว.
“ไอ้เวรสตราโบ…..ทําไมเจ้าถึงไม่ตายไปเลยนะ!”
แครสซัสสบถออกมา
ถ้าเย่เทียนรู้เรื่องนี้ล่ะก็ เขาคงจะดีใจมากที่ไม่ได้ฆ่าสตราโบ.
การขวนขวายหาอํานาจน่ะไม่จําเป็นต้องนองเลือดเสมอไปหรอก.
“ขอบพระคุณมากครับ ออเรเลีย…ท่านหญิงผู้งดงามของข้า!”
ในเวลาเดียวกัน เย่เทียนก็มาที่บ้านของออเรเลียและกําลังดื่มฉลองกันอยู่, เคซ่ากับซีซาร์เองก็นั่งร่วมโต๊ะ อยู่ด้วยพร้อมมองมาที่เย่เทียนด้วยความยกย่อง
“ข้าร่ว่าท่านจะต้องชนะแน่แต่ข้าก็ไม่นึกเลยว่าท่านจะปราบพวกทาสจลาจลได้เร็วเพียงนี้…..
ออเรเลียยิ้มให้พร้อมกับมองดูชายหน้าตาหล่อ สูงและแข็งแรงด้านหน้าของเธอ พร้อมกับอารมณ์ตื้นตัน
“พวกมันเป็นแค่ทาสนะครับ ไม่ใช่นักรบอะไรซักหน่อย!”
เย่เทียนยิ้มด้วยความมั่นใจ
“ข้าได้ข่าวว่าท่านถูกกองทัพที่ไหนไม่รู้ลอบโจมตีหรือ?”
ออเรเลียถามด้วยน้ําเสียงห่วงเล็กน้อย
“สตราโบครับ!!”
เย่เทียนกล่าวอย่างสุขุม
“บ้าเอ๊ย เขาเองเหรอ ทําไมพวกสภาถึงได้กล้าทําเรื่องโจ่งแจ้งแบบนี้?”
ออเรเลียกล่าวด้วยน้ําเสียงเย็นชา
“ก็ข้าเป็นแค่หน้าใหม่หนิครับ…
เย่เทียนส่ายหัว เขาดูใจเย็นมากไม่ได้โกรธอะไรเลย แต่พอเห็นออเรียโกรธแทนแล้ว, เขาก็ถอดรองเท้าออกแล้วยกขาขึ้นไปเขียเธอ
เจ้าบ้าซาตาน!!!
น้อย, เธอสบถออกมาในใจแต่ก็เผลออ้าขาออก พอเธอนึกได้ว่าเคช่ากับซีซาร์ยังอยู่ข้างๆ จึงพยายามปิดไว้แต่ก็สายไปแล้ว
เท้าของเย่เทียนเข้าไปอยู่หว่างนั้นแล้ว
“ท่านฆ่าเขาไปแล้วรึ?”
ออเรเลียกล่าวด้วยความใจเย็น พยายามเปลี่ยนเรื่อง.
“ไม่ครับ! ข้าจะฆ่าเขาแบบง่ายๆเลยก็ได้ แต่ข้าไม่ได้ทํา”
เย่เทียนส่ายหัวขณะที่เท้ากําลังเขี่ยออเรเลียไปมาเบาๆ เขารู้สึกได้ว่าใจของออเรเลียแทบจะทะลอกออกมาอยู่แล้ว
“ท่านคิดถูกแล้วล่ะนะ! สตราโบน่ะไม่ใช่ชนชั้นสูงธรรมดาๆ นอกจากจะเป็นหนึ่งในสมาชิกสภา300คนแล้วเขายังเป็นตระกลอันดับต้นๆของโรมด้วย ถ้าท่านฆ่าเขา พวกเราเองก็คงช่วยท่านไม่ได้เช่นกัน!”
ออเรเลียสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดเบาๆ
“ข้าจะระวังครับ!”
เย่เทียนพยักหน้า
“เคช่า ซีซาร์ พวกลูกออกไปก่อนไป แม่มีเรื่องจะคุยกับท่านซาตาน!”
ออเรเลียรู้สึกว่าตอนนี้ทั้งตัวเธอร้อนรุ่มไปหมดแล้ว จึงบอกให้เคช่ากับซีซาร์ออกไป
“ครับ/ค่ะ…”
พี่น้องทั้งสองคนลุกขึ้นแล้วออกไป พร้อมกับสีหน้าไม่พอใจมากๆ โดยเฉพาะเคช่าที่ทําสายตาเศร้ามากๆเพราะอยากจะอยู่กับเย่เทียนแต่เพราะแม่สั่งจึงไม่กล้าขัด.
“บ้าเอ๊ยซาตาน สนุกมากรึไงทําแบบนี้ต่อหน้าซีซาร์กับเคชาน่ะ?”
พอพวกเขาจากไปออเรเลียก็กระโดดตะครุบใส่เย่เทียนทันทีราวกับเสือสาว แล้วก็เริ่มลงมือ…..
