โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 167
ตอนที่ 167 – ยักษ์สาวใจกล้า
“ว้าวววว!!…”
เก๊ง!
พวกสาวหัวแดงทั้งสามคนตะลึงตอนที่เย่เทียนดึงโซ่ที่คล้องมือพวกเธอออกจนขาดกระเด็น
“เดย์ซี่, ดินน่า พาพวกนางไปอาบน้ําซะแล้วก็สอนวิธีใช้แชมพูกับยาสีฟันให้พวกนางด้วย. อ้อไปหาชุดใหม่ให้พวกนางใส่ด้วยนะ….แน่นอนว่าชุดชั้นในก็ด้วย!”
เย่เทียนโยนโซ่ที่ขาดทิ้งไปข้างๆแล้วกล่าวกับเดย์และดินน่า
พวกชุดชั้นใน เย่เทียนได้แจกจ่ายให้พวกทาสหญิงของเขาใช้หมดแล้ว ตอนที่เขาให้พวกเธอพวกนางก็ดีใจกันยกใหญ่เพราะมันใส่ง่ายมากๆ
เร็วๆนี้เย่เทียนก็ได้สั่งให้ไดอาน่ากับแองเจล่าไปซื้อทาสหญิงที่เย็บผ้าเป็นมาซัก2คน เขาจะได้เริ่มทําชุดชั้นในซักที แต่ทว่าอันที่ทํามือนั้นใส่ไม่สบายเท่าของที่เย่เทียนซื้อมาจากระบบเลย. แต่อย่างน้อยถ้าเอาไปวางขายที่ตลาดมันก็น่าจะขายได้ดี พวกหญิงชนชั้นสูงคงมาแย่งกันซื้ออย่างบ้าคลั่งแน่นอน
แต่ร้านอาหารนั้นยังไม่เสร็จเลยและร้านรอบๆก็ยังสร้างไม่เสร็จด้วยดังนั้นเย่เทียนจึงยังเอาชุดชั้นในวางขายไม่ได้
เย่เทียนค่อนข้างเหนื่อยเล็กน้อยพอจัดกับแองเจล่าเสร็จแล้ว เย่เทียนเลยกลับห้องไปหลับ.
“ใครน่ะ?”
พอเขาหลับไปได้ไม่นานเย่เทียนก็ตื่นแล้วตะโกนออกไป.
“เจ้านายคะ….”
ยักษ์สาวโฟกําลังยืนอยู่หน้าประตู, น่าตกใจจริงๆ
“เข้ามาสิ..”
เย่เทียนกวักมือให้เธอเข้ามา
“ค่ะ…”
ยักษ์สาวพยักหน้าเบาๆแล้วก้มตัวเข้ามาในห้องเย่เทียน,
เธอเข้ามาได้ยังไงก็ไม่รู้ ใครทําให้เธอสูงขนาดนี้เนี่ย.
พอโฟบี้เข้ามายืนในห้อง เย่เทียนก็สังเกตุเห็นว่าเธอใส่แค่โสร่งตัวเดียวจนหุ่นสวยๆของเธอเห็นได้ชัดเจนมาก.
“มีอะไรเหรอ โฟบี้?”
เย่เทียนถาม เขาสงสัยว่าทําไมเธอถึงเข้าห้องมาด้วยเสื้อผ้าแบบนั้น
“ทําไมเจ้านายถึงเมินข้าล่ะคะ?”
โฟบี้เหมือนจะกล่าวด้วยความเสียใจ
“ข้าเมินหรอ?”
เย่เทียนตกใจที่เธอรู้สึกอิจฉา.
“ก็ เจ้านายไปนอนกับไดอาน่าและคนอื่นๆในคืนนั้นแต่ข้าไม่ได้นอนด้วย..”
โฟบี้กล่าวเนือยๆ “ซูซานยังเด็กเกินไปแต่ข้าไม่เด็กแล้วนะคะ…”
“เอ่อ…”
เย่เทียนที่รอบรู้อยู่ตลอดเวลาพอเจอแบบนี้เข้าไปเขาก็พูดอะไรไม่ออกเลย เขาจะพูดกับโฟว่ายังไง เขาไม่ได้ไม่ชอบเธอเพราะตัวเล็กเกินไปแต่เพราะตัวใหญ่เกินไปต่างหาก?
เธอตัวใหญ่เกินไปสําหรับเย่เทียนจริงๆ มันทําให้เขารู้สึกอ่อนแอกว่าหน่อยๆ
ถ้าเลือดเธอไม่ไหลออก เขาก็จะไม่เสียหน้าเอาเหรอ ถ้าเกิดเขาบิ้วอารมณ์เธอไม่ได้และโดนดถูกแทนล่ะ?
ปัญหาหลักก็คือพวกยักษ์นั้นไม่ใช่มนุษย์ซะทีเดียว ถึงจะดูเหมือนกันมากก็เถอะ
แต่เขาก็รู้สึกชอบที่โฟนี้สวยและหุ่นดีอยู่หน่อยๆ
“เจ้านาย….”
โฟบี้ดูท่าจะตัดสินใจได้แล้วจึงเดินเข้ามาข้างๆเตียงเย่เทียนแล้วนั่งลง.
โครม!!!!
เธอตัวหนักมากจนเตียงพังทันทีที่เธอนั่งลง
“ข้า..”
เย่เทียนงงมากจนพูดไม่ออก เธอหนักขนาดไหนเนี่ย?
มนุษย์หญิงทั่วไปต่อให้สูงเท่าเธอก็คงไม่หนักถึง1ใน3ของเธอแน่.
นั่นหมายถึงต่อให้สภาพภายนอกเธอจะดูไม่ต่างจากมนุษย์ แต่โครงสร้างร่างกายภายในนั้นน่าจะไม่เหมือนแน่ๆ
อย่างน้อยมวลกล้ามเนื้อและกระดูกก็คงจะมากกว่ามนุษย์ทั่วไปแน่ๆ ไม่งั้นเตียงคงไม่พังทันทีแบบนี้
“ข้าขออภัยค่ะ…เจ้านาย..”
โฟบี้ดูหวาดกลัวและกดดันหน่อยๆ นางกลัวว่าเย่เทียนจะด่าเธอจึงเริ่มร้องไห้ออกมา
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยให้คนมาซ่อมที่หลังแล้วกัน…”
เย่เทียนพยายามปลอบเธอ.
“แต่คืนนี้ข้านอนนี่ไม่ได้แล้ว ไปห้องเจ้าแล้วกัน!”
เย่เทียนยิ้ม ยักษ์สาวนี่เป็นอะไรไปนะ เธอไม่ได้สูงกว่าแค่เซ็นสองเซ็นซักหน่อย เธอสูงกว่าเขาน่าจะ10เมตรได้
ใครจะสนเรื่องนั้นล่ะ ความสูงไม่มีผลต่อแนวราบซักหน่อย
พอเขามาคิดดูดีๆแล้ว ตอนที่อ่านนิยายต่างๆ ที่ตัวเอกถูกส่งมาต่างโลกแล้วก็สร้างฮาเร็มหลายเผ่าพันธุ์ของตัวเอง ความสูงต่างกันนิดหน่อยคงไม่ใช่ปัญหาหรอก.
“จริงหรอคะ เจ้านาย?”
พอเย่เทียนชวนโฟบี้ดีใจมากๆจนหน้าแดงขึ้น
“จริงสิ แต่บอกข้าก่อน เจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้วแน่นะ?”
เย่เทียนถามไป.
“ผู้ใหญ่คืออะไรคะ?”
โฟบี้พอจะเดาคําว่าผู้ใหญ่ออกอยู่แต่ก็ไม่ได้เข้าใจทั้งหมด.
“มันแปลว่าเจ้าสามารถมีลูกได้แล้ว?”
เย่เทียนพูดไปอีกนัยหนึ่ง.
“เอ่อ ก็น่าจะได้ค่ะ ปีนี้…”
โฟบี้พยักหน้าจริงจัง
“นี่เจ้าเพิ่งเป็นผู้ใหญ่รี? ข้าเองก็นึกว่าคิดไปเองแต่เจ้าดูสูงขึ้นหน่อยจริงๆ”
เย่เทียนพยักหน้าแล้วถาม “ในเผ่าของเจ้าคนที่สูงที่สุดสูงเท่าไหร่?”
“ประมาณนี้ค่ะ…”
โฟบี้ ไม่รู้จะอธิบายยังไงจึงพยายามใช้ท่าทางแทน และเย่เทียนเห็นว่ามือเธอชูสูงขึ้นไปประมาณ3.2เมตร.
ยักษ์สูงประมาณ3เมตรกว่าๆน่าจะเป็นยักษ์ชาย ก็เม้คเซ้นส์อยู่.
“ไปกันเถอะ!!”
ใจของเย่เทียนนั้นมีความหวังขึ้นมาหน่อยๆ
โฟบี้นําทางเย่เทียนไปที่ห้องเธอพร้อมหน้าแดงแปร๊ด.
ยักษ์สาวค่อนข้างเขินกับเรื่องแบบนี้แต่การกระทําของเธอดูเหมือนกับกําลังทําพิธีลึกลับอะไรอยู่
เธอเอานิ้วไขว้กัน คุกเข่าลงแล้วสวดอะไรซักอย่างในภาษาของยักษ์ ราวกับว่าเธอกําลังภาวนาอยู่เลย จากนั้นเธอก็นอนลงอย่างเงียบๆ แล้วทําท่าเหมือนตัวอักษรจีน.
มันทําให้เย่เทียนรู้สึกตลก.
“ข้าจะสอนอะไรเจ้านะ ของแบบนี้มันศักดิ์สิทธิ์จริงแต่ความศักดิ์สิทธิ์นั้นมันต้องมาจากความรู้สึกระหว่างเราสองคน ไม่ใช่พระเจ้า….”
เย่เทียนส่ายหัวแล้วหัวเราะ จากนั้นก็เอามือไปกุมมือเธอ
“อ้า….”
โฟบี้ร้องออกมาด้วยความรู้สึกดี.
ใช่แล้ว!!!
เย่เทียนโล่งอกและก็รู้สึกภูมิใจในตัวเองขึ้นมา
มันเป็นความรู้สึกภาคภูมิใจจริงๆ เพราะโฟบี้เป็นยักษ์ ส่วนเขาเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา
จากนั้นเย่เทียนก็รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างยักษ์และมนุษย์ทั่วๆไป.
คงไม่มีใครได้โอกาสเหมือนเขาแบบนี้แล้ว…..
