โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 178
ตอนที่ 178 – ข้อตกลงและความจริง!
“นี่คือภรรยากับลูกสาวข้าครับ, ข้าอยากจะให้พวกนางมามัดจํากับท่านลอร์ดก่อน หากข้ามาจ่ายไม่ตรงเวลา ท่านลอร์ดก็สามารถเปลี่ยนพวกนางให้เป็นทาสได้เลยครับ ข้ามั่นใจว่าพวกนางมีค่าพอแน่….”
ชายวัยกลางคนกัดฟันแล้วกล่าวด้วยน้ําเสียงที่ขมขึ้นพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความโลภ
แต่ทันทีที่เขาพูดจบภรรยากับลูกสาวสองคนของเขาก็ตัวสั่นอย่างหนัก พร้อมกับสายตาที่เศร้าหมองโดยเฉพาะภรรยาของเขาที่ถึงแม้จะเตรียมใจมาก่อนแล้วแต่ก็ยังยอมรับความจริงไม่ได้ตอนที่ได้ยินสามีเธอพูด.
“พวกเจ้ายอมงั้นหรอ?”
เย่เทียนละสายตาออกจากชายวัยกลางคนนั่นไปเลยแล้วหันไปมองภรรยากับลูกสาวเขาแล้วถามด้วยน้ําเสียงเป็นห่วง
“ค่ะท่านลอร์ด พวกเรายอม…”
หญิงสาวคนนั้นลังเลแว่บหนึ่งแล้วพยักหน้ารับเพราะเห็นชายวัยกลางคนคนนั้นจ้องมา
“ถึงเจ้าจะยอมแต่ข้าก็ได้พดไปแล้วว่าจะไม่ให้นักพนันยืมเงินเพราะมันจะเป็นการทําร้ายตัวพวกเจ้าเอง!”
เย่เทียนส่ายหัวแล้วกล่าวด้วยน้ําเสียงจริงจัง
“ท่านลอร์ดครับ ข้าจะไม่พนันอีกแล้ว ข้าสาบานว่าจะไม่พนันอีก. ข้าแค่ขอยืมเงินไปจ่ายหนี้เท่านั้นจริงๆนะ ครับ ข้าจะไม่เล่นพนันอีกแล้ว ข้าขอสาบานด้วยชื่อของตระกูลข้า. โปรดช่วยข้าด้วย ท่านลอร์ดซาตานผู้เมตตาและยิ่งใหญ่….”
ชายวัยกลางคนคุกเข่าลงแล้วคํานับขอร้องเย่เทียนรัวๆ
เพื่อที่จะทําหน้าที่ให้สําเร็จเขาต้องดิ้นรน
“ก็ได้ ข้าจะเชื่อเจ้าครั้งนี้ เพราะข้าเมตตาและยิ่งใหญ่!”
เย่เทียนพยักหน้าไปแต่ในใจเขานั้นรู้สึกเย็นชามากๆ
“ขอบพระคุณครับท่านลอร์ด…”
ชายวัยกลางคนดีใจมากๆ
“ลุกขึ้น เดี๋ยวข้าช่วยเอง. ถ้าจะยืมเงินไปจ่ายหนี้ก็ต้องมีสัญญาตกลงระหว่างเราหน่อยเจ้าจะได้ไม่คืนคําที่หลังหรือข้าจะได้ไม่โกงเจ้า!”
เย่เทียนกล่าว.
“ท่านลอร์ด ความยุติธรรมของท่านสมควรถูกชาวโรมันทุกคนสรรเสริญนัก!”
ชายวัยกลางคนโล่งใจแล้วรีบยอเย่เทียน,
“เอาล่ะ เจ้าอยากจะยืมเท่าไหร่ล่ะ?”
เย่เทียนถาม.
“เหรียญทองหนึ่งร้อยเหรียญครับ”
ชายวัยกลางคนมีความโลภูผุดขึ้นมาในดวงตาขณะที่รวมความกล้าขอเย่เทียน.
“ได้ เหรียญทองหนึ่งร้อยเหรียญ!”
เย่เทียนพยักหน้าแต่ในใจนั้นรู้สึกประทับใจหน่อยๆที่ชายคนนี้กล้ามาขอเงินเขา
เย่เทียนหยิบกระดาษออกมาสองแผ่นแล้วเขียนข้อตกลงลงไป
“ลงชื่อซะ!”
พอเขียนเสร็จแล้วเย่เทียนก็ส่งกระดาษกับดินสอให้ชายวัยกลางคน.
“ท่านลอร์ดครับ แค่ข้าเอาเมียมามัดจําไว้แล้วถ้าข้ามาจ่ายไม่ตรงเวลาท่านก็เอาพวกเขาไปเลยก็ได้หนิครับ?
พอเห็นสัญญาชายวัยกลางคนก็รู้สึกลนลานขึ้นมา
“ไม่, ข้าเป็นชนชั้นสูงผู้เมตตานะ ข้าจะเปลี่ยนชาวเมืองโรมเป็นทาสได้อย่างไร. ข้าไม่ทําอะไรโหดร้ายแบบนั้นแน่ ถ้าเจ้ามาจ่ายหนี้ไม่ตรงเวลาก็ให้ภรรยาเจ้าจ่ายแทน แน่นอนว่าพวกนางยังมีอิสระอยู่แต่รายได้ประจําวันจะต้องถูกริบมาเป็นค่าใช้หนี้แทน และเพื่อไม่ให้เจ้าชิ่งหนีพวกนางจะต้องมาอยู่ที่บ้านข้าจนกว่าจะใช้หนี้หมด”
เย่เทียนอธิบาย
“แต่…”
ชายวัยกลางคนเริ่มลนลานมากขึ้น
“อะไรเล่า? เจ้าไม่พอใจกับสัญญาดีๆแบบนี้งั้นรึ? หรือเจ้าแค่อยากจะขายพวกนางเป็นทาสจนตัวสั่นกัน? ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็แค่บอกมาตรงๆสิ….”
เย่เทียนโก้งคิ้วพร้อมทําสีหน้าโกรธและทนไม่ไหว
“ป่าวครับ…ขอบพระคุณท่านลอร์ดที่เมตตา…”
ชายวัยกลางคนหัวเราะออกมาราวกับว่าจะร้องไห้เพราะดูเหมือนเขาจะทํางานได้ไม่ตรงเป้านัก.
“งั้นก็ไปใช้หนี้เจ้าได้แล้วและรีบหาเงินมาคืนข้า เมียกับลูกเจ้ารอเจ้ากลับมาอยู่นะ!”
เย่เทียนตบไหล่เขาเบาๆแล้วกล่าว
“ขอบพระคุณครับท่านลอร์ด..”
ชายวัยกลางคนเหลียวมองดูเมียกับลูกแล้วจากไป.
“นั่งลงสิ พวกเจ้าไม่ใช่ทาสแต่เป็นแขกของข้า ไม่ต้องทําตัวเกรงใจมากหรอก”
เย่เทียนกล่าวกับแม่และเด็กพวกนั้น
“ไม่เป็นไรค่ะท่านลอร์ด..”
หญิงสาวคนนั้นลนลานมากๆแล้วส่ายหัวปฏิเสธไป.
“แล้วแต่เจ้าแล้วกัน ทําตามใจเถอะ!”
เย่เทียนไม่สนพวกนางแล้วหันไปจิบไวน์แทนขณะที่รอแองเจล่านําข้อมูลกลับมาบอก
เย่เทียนไม่พูดอะไรออกมาซักคําจนบรรยากาศเริ่มอึมขรึม.
หลังจากรอเกือบชั่วโมงแองเจล่าก็กลับมา
“เจ้านายคะ?”
แองเจล่าสงสัยว่าเธอควรจะพูดตรงนี้ดีไหมเพราะเห็นแม่กับเด็กยืนเงียบๆอยู่กลางห้องรับแขก
“พูดมาเถอะ บอกต่อหน้าพวกนางนั่นแหละ, ข้าอาจจะใจดีแต่ความใจดีของข้าไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นๆจะมาย่ํายีหรือเอาเปรียบได้ง่ายๆ!”
เย่เทียนกล่าว.
“..ค่ะเจ้านาย!”
แองเจล่าพยักหน้าแล้วพูดขึ้นมา “ฮอสตุส เลเวียเป็นพนันตัวเก่งจริงๆค่ะแต่ก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร ครอบครัวของเขายากจนมาก เขาไม่ได้ติดหนี้ที่ไหนมา แม้แต่หนี้จากการพนันด้วยและแม้บางทีเขาจะทําร้ายภรรยาค่อนข้างบ่อยแต่เขาดูแลลูกสาวดีมาก. ไม่นานมานี้มีนายน้อยจากตระกูลปอมปีย์ไปหาเขาหลายครั้งมากและนําทรัพย์จํานวนมากไปให้ด้วย แสดงว่าเงินที่เขาบอกว่ายืมมานั้นเป็นเรื่องโกหกแน่นอนค่ะ! และดูเหมือนเขาจะเตรียมการมาอยู่หลายวันด้วย…”
แองเจล่านําข่าวที่เดย์ซี่กับดินน่าเจอมาแจ้งให้ฟัง, ต่อหน้าหญิงสาวคนนั้นกับลูกของเธอจนหน้านางซีดลง.
“ท่านลอร์ดโปรดอภัยให้เราด้วยค่ะ, อภัยที่เราทําผิดด้วย พวกเราไม่น่าเห็นแก่ทองของนายน้อยปอมปีย์เลย. โปรดอภัยให้ความโง่และความบังอาจของเราด้วย…”
หญิงคนนั้นกลัวสุดขีด เธอไม่นึกเลยว่าแผนของสามีตัวเองจะถูกเย่เทียนทําลายง่ายๆแบบนี้
“โอ….กล้ามาเล่นงานชื่อเสียงข้างั้นเหรอ โชคดีนะที่ข้าไหวตัวทัน!”
เย่เทียนแสยะแล้วไปกระซิบเบาๆข้างๆหแองเจล่า “ทําให้เหมือนอุบัติเหตุนะ เข้าใจมัย?”
“เจ้านายข้าขอตัวค่ะ!”
แองเจล่าพยักหน้าแล้วเดินออกไป
“อภัยให้เราด้วยค่ะท่านลอร์ด”
หญิงคนนั้นขอร้องสุดชีวิต.
“เจ้าก็รู้เห็นด้วยไม่ใช่เหรอ? สามีเจ้าพยายามจะหลอกข้า, กะว่าจะไม่คืนเงิน100ทองล่ะสิ รู้ไหมว่ากี่ปีกว่า ข้าจะหาทองจํานวนนั้นกลับมาได้ นอกจากสามีเจ้าจะติดหนี้เป็นเงินข้าแล้ว เขาพยายามจะมาหลอกลวงข้าอีกคงโดนข้อหาหนักแน่. เจ้าตัดสินใจเองแล้วกัน!”
เย่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น
“ท่านลอร์ดโปรดให้ข้าคุยกับท่านเป็นการส่วนตัวโดยไม่มีลูกสาวอยู่ด้วยได้หรือไม่คะ?”
สายตาของนางเริ่มมีหวังขึ้นมา. นางกัดฟันแล้วขอร้องเย่เทียนไป.
