โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 179
ตอนที่ 179 – พบกับท่านหญิงโรส
พอเรื่องถูกเปิดโปงหญิงคนนั้นก็กลัวขึ้นมาแบบสุดขีดเพราะแค่โกงเงินก็เป็นข้อหาร้ายแรงอยู่แล้วแถมยังมาหลอกลวงชนชั้นสูงอีก. เธอรู้สึกสิ้นหวังมากๆ
ดังนั้นพอเย่เทียนเสนอทางเลือกให้ ถึงเธอจะอายๆบ้างแต่ก็ต้องจําใจยอมรับมัน เพื่อลูกสาวของเธอ.
ทอง100เหรียญนั้นสามารถเอาไปใช้ซื้อทาสหญิงได้ตั้งหลายคน. เธอไม่รู้ว่านานแค่ไหนถึงจะหามาคืนได้
หญิงฟรีๆ! (ขอเปลี่ยนจากหญิงอิสระในตอนก่อนนะครับ)
ในที่สุดเธอก็เข้าใจที่เย่เทียนเขียนลงไปในสัญญาแล้ว เข้าให้เธอมีสถานะเป็นชาวบ้านดังเดิมเพื่อป้องกันการถูกตลบหลัง.
“ได้โปรดอย่าทําร้ายพวกนางเลย พวกนางไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”
เย่เทียนพยักหน้าขณะที่มองไปทางเด็กผู้หญิงสองคนที่กําลังทําหน้าหวาดกลัวและกําลังร้องไห้, เย่เทียนเดินไปข้างๆพวกเธอแล้วเช็ดน้ําตาออกให้เบาๆ จากนั้นก็ยิ้มออกมา “ไม่ต้องร้องไห้ไปหรอกนะ ไม่มีใครจะทําร้ายพวกเจ้าหรอก คนเดียวที่ผิดก็คือพ่อที่โง่เง่าของเจ้า. พวกเจ้าไม่ผิดอะไรหรอกนะ. พวกเจ้าออกไปเล่นกันด้านนอกก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องต้องคุยกับแม่เจ้าซักหน่อย โอเคมั้ย…”
รอยยิ้มของเยเทียนทําให้เด็กผู้หญิงสองคนหยุดร้องไห้และหวาดกลัว, พวกเธอเดินออกจากห้องรับแขกไปหลังเห็นแม่เธอพยักหน้าให้
“ขอบพระคุณค่ะท่านลอร์ด…”
พอเธอเห็นเย่เทียนปลอบลูกเธอดีๆแบบนั้นแล้วนางก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจ นางไม่คิดว่าเย่เทียนจะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นหรืออะไรแบบนั้น, นางแค่จะถูกลงทัณฑ์เพราะพยายามจะหลอกเขา.
เธอเตรียมใจจะโดนลงทัณฑ์แล้ว
“ลูกๆเจ้าออกไปแล้ว เจ้าเริ่มชดใช้ข้าได้! ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่กรีดร้องนะไม่เช่นนั้นลูกๆเจ้าคงจะคิดว่าข้าทําร้ายแม่ของพวกหล่อนแล้วพวกนางก็จะใจเสียไปตลอดกาล! ลูกเจ้าไม่รู้อิโหน่อิเหน่แถมยังเด็กมากๆ ข้าไม่มีวันแตะต้องพวกนางหรอกแต่ข้าก็ยังต้องการให้เจ้าชดใช้ในส่วนของพวกนางด้วย!”
เย่เทียนกล่าว.
“ข้าชดใช้แน่ค่ะท่านลอร์ด ขอบพระคุณสําหรับความเมตตา….”
หญิงคนนั้นเปลืองผ้าออกขณะที่เดินไปทางโต๊ะหินอ่อน, เธอเอาแขนทั้งสองข้างไปพิงมันไว้แล้วหันกลับมามองเย่เทียน
“เรียกข้าว่าเจ้านายซะ!”
เย่เทียนกล่าว.
“ค่ะเจ้านาย…”
นางกล่าว
“ฮือๆๆ!!!”
หญิงคนนั้นพยายามกลั้นเสียงร้องเอาไว้ขณะที่น้ําตาไหลออกมาด้วยความอับอาย นางรู้ชะตาตัวเองแล้ว
“นี่คือสิ่งที่เจ้าจะต้องชดใช้ ถ้าเจ้าไม่รู้เรื่องด้วยล่ะก็ข้าคงทําตามสัญญาและปฏิบัติกับเจ้าแบบชาวบ้านไปแล้ว แต่นี้เจ้ารู้เห็นด้วยก็แปลว่าเจ้ามีเอี่ยว, การโกหกข้าและพยายามจะทําให้ชื่อเสียงข้าแปดเปื้อนเจ้ารู้ไหมว่ามันจะส่งผลร้ายแรงกับชนชั้นสูงหน้าใหม่อย่างขาขนาดไหน?”
“เจ้านายคะ…ข้ารู้ว่าข้าผิดและข้ายอมถูกลงทัณฑ์ค่ะ….”
หญิงคนนั้นเช็ดน้ําตาออกแล้วกล่าวก่อนจะได้รับความโกรธของเย่เทียนเข้า, นางหมดสติจากการโดนลงทัณฑ์ไปในทันที
“ตื่นได้แล้ว!”
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหนแล้ว หญิงคนนั้นค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วเห็นว่าตัวเองกําลังนอนอยู่บนโต๊ะพร้อมกับเสื้อผ้าที่ปิดตัวเธอไว้
“ขอบคุณเจ้านายสําหรับของขวัญค่ะ…”
นางลืมตาขึ้นแล้วขอบคุณเย่เทียนพร้อมกับพยายามฝืนร่างกายตัวเองให้ทนไว้.
“พักซะจากนั้นก็ไปรายงานแองเจล่า จากนี้ไปเจ้ากลายเป็นทาสของข้าแล้ว ลูกๆเจ้าพากันนอนหลับไปแล้ว!”
เย่เทียนกล่าวซ้ําๆ
เขารู้สึกทะนงตัวเองหน่อยๆเพราะจู่ๆก็มีคนเอาเมียกับลูกสาวมาให้, จู่ๆเขาก็ได้ทาสหญิงงาม3คนมาง่ายๆซะอย่างงั้น
ฮอสตุส เลเวียจะต้องตาย เขาอยู่ไม่พ้นคืนนี้แน่และทองก็จะได้คืนกลับมา
การตายของชาวบ้านนั้นเป็นเรื่องปกติในโรมและจะไม่มีใครตามสืบเรื่องนี้ด้วย ต่อให้ปอมปีย์อยากจะสืบหมอนั่นก็คงหาหลักฐานไม่พบ
เพราะมันคือการปล้นชิงทรัพย์ยังไงล่ะ
“ขอบพระคุณค่ะเจ้านาย….”
หญิงคนนั้นรู้สึกทราบซึ้งมาก
เย่เทียนพยักหน้าไปจากนั้นก็ออกไปอาบน้ําและแต่งตัว, เขาขึ้นไปนั่งบนรถม้าคนเดียวแล้วเดินทางไปที่บ้านตระกูลสุละ.
เขากําลังจะไปตามนัดกับท่านหญิงโรสแต่ก็ยังไม่มั่นใจว่านี่เป็นมื้อค่ําส่วนตัวหรือไม่กันแน่
โรสได้บอกพวกยามไว้แล้วว่าให้ปล่อยเขาเข้ามา ดังนั้นพอเย่เทียนมาถึงเขาก็ได้
เข้าไปทันที
ทหารยามบ้านสุละนั้นทําตัวสุภาพกว่าเดิมมากๆ เพราะพายุที่เกิดขึ้นเมื่อครึ่งเดือนก่อนนั้นได้ฝากบาดแผลที่ยิ่งใหญ่ไว้ให้พวกเขา
“ลอร์ดซาตานคะ ท่านหญิงโรสบอกให้ข้ามารับท่านค่ะ…”
ทาสหญิงงามและเซ็กซี่คนหนึ่งเข้ามาทักทายเขาแล้วกล่าว พอเขาลงจากรถม้าเสร็จนางก็ส่งทหารยามกลับไปทําหน้าที่เดิม.
“เป็นเกียรตินัก!”
เย่เทียนยิ้มให้, หญิงคนนั้นดูอายุราวๆ17-18ปี, นางตัวสูง มีขาเรียวยาว, ร่างกายโค้งเว้างามมาก, ผิวสีขาวดุจหิมะ, ผมสีบลอนด์ที่สง่างามและใบหน้าที่สวยมากๆ
เย่เทียนเดาว่านางคงเป็นทาสส่วนตัวของโรสและดจากท่าทางการเดินของนางแล้ว นางจะต้องเวอร์จิ้นอยู่แน่
ซึ่งนั่นทําให้เย่เทียนประหลาดใจมาก เพราะมันไม่ได้หาได้ง่ายๆ
หลังจากเดินพักหนึ่ง หญิงคนนั้นก็พาเยู่เทียนเข้ามาในห้องรับแขกเล็กๆ
“มาโคเนียเจ้าก็อยู่นี่ด้วยงั้นเหรอหม? ข้านึกว่าจะเป็นมื้อค่ําส่วนตัวของข้ากับท่านหญิงโรสซะอีก….”
เย่เทียนผิดหวังมากที่เห็นมาโคเนียนั่งอยู่ในห้องนั้น
“เจ้า….”
มาโคเนียเกือบจะปรดแตกเพราะคําพูดของเย่เทียน.
“ขออภัยที่ข้าล่วงเกินค่ะนายน้อยแต่ท่านหญิงสั่งว่ามื้อค่ําคืนนี้เป็นของนางและท่านลอร์ดซาตานเท่านั้น นางบอกว่านี่เป็นคําสั่งโปรดออกไปด้วยค่ะ!”
ทาสหญิงส่วนตัวของโรสกล่าว.
“เจ้ารู้รึป่าวว่ากําลังบอกใคร?”
มาโคเนียจกมากๆและรู้สึกอับอายด้วยแล้วเขาก็ตอบอย่างเย็นชา
“ขออภัยด้วยค่ะแต่ข้าเพียงแค่ถ่ายทอดคําสั่งจากนายหญิงของข้าเท่านั้น!”
นางกล่าวอย่างใจเย็น
“เวรเอ๊ย!!! ซาตานข้าเตือนเจ้าไว้เลยนะ ทําตัวให้มันดีๆเชียว!!”
มาโคเนียด่าออกมาแล้วออกห้องไปด้วยความฉุนเฉียวหลังจากเตือนเย่เทียนเสร็จ
“ลอร์ดซาตานโปรดรอซักครู่ค่ะ ท่านหญิงกําลังอาบน้ําอยู่”
หญิงคนนั้นกล่าวกับเย่เทียนอย่างนอบน้อม.
“ถุย….”
มาโคเนียที่กําลังอยู่นอกประตูนั้นถุยน้ําลายออกมาพอได้ยินคํานั้น.
ตู้ม!!!
มาโคเนียปิดประตูเสียงดังมาก, เขาวางแผนว่าจะกลับมาทีหลังแล้วไปซ่อนอยู่หลังประตู
“เป็นอะไรเนี่ย? นายน้อยเจ้าอิจฉางั้นรึ? บ้าไปแล้ว….”
สีหน้าเย่เทียนดูไม่พอใจมากๆ
“ดูเหมือนว่าข้าจะทําให้ท่านลอร์ดหัวเราะสินะ!”
เสียงสตรีที่นุ่มนวลลอยเข้าหูเย่เทียนขณะที่ผ้าม่านในห้องนั้นค่อยๆเปิดออกจนเห็นหญิงงามที่น่าตะลึงผู้หนึ่งเดินออกมา
นางดูสูงส่ง, งดงามและมีเสน่ห์มากๆ
