โรมโบราณ: จากนายทาสสู่มหาจักรพรรดิ์ - ตอนที่ 187 - ร้านอาหารแห่งแรก!
*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอสัม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*
สัปดาห์หนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วและทุกๆอย่างที่ร้านอาหารก็เข้าที่เข้าทางแล้ว เย่เทียนพร้อมจะเปิดทําการร้านแล้ว!
ต่อให้เย่เทียนไม่ป่าวประกาศออกไป คนส่วนใหญ่ก็รู้กันอยู่แล้ว โดยเฉพาะในหมู่พวกชนชั้นสูงจากสภา
เย่เทียนไม่รู้ตัวเลยว่าเขาได้กลายเป็นจุดสนใจอย่างมากไปแล้ว โดยเฉพาะหลังจากที่เขาไปยืมทองจํานวนมหาศาลจากตระกูลสุละมาพร้อมกับคืนดอกเบี้ยให้ในอัตราที่สูงลิ่ว, เกือบทุกคนให้ความสนใจกับการกระทําบ้าๆของเย่เทียนมาก
บางคนก็อยากจะเข้าไปมีส่วนร่วมตั้งแต่แรก, บางคนก็อยากจะหาโอกาสทําลายแผนของเย่เทียนซะจะได้หาเงินมาคืนตระกูลสุละไม่ได้และจะได้ฆ่าได้อย่างง่ายดาย.
ดังนั้นพอร้านของเย่เทียนเปิดทําการปับ มันก็ดึงดูดพวกชนชั้นสูงที่ไม่ชอบขี้หน้าเขาทันที
รอบๆร้านนั้นมีแสงสว่างอยู่เต็มไปหมด, ที่ประตูทางเข้าก็มีผ้าสีแดงผืนหนึ่งปุยาวออกมา ทั้งสองฝั่งก็มีทาสหญิงคอยรับลูกค้าอยู่
บาดคมาพร้อมกับนักรบสปาต้นแข็งแกร่ง20คน, พวกเขาแต่งตัวเต็มยศมากๆ พวกเขากระจัดกระจายอยู่ทั่วเพื่อป้องกันไม่ให้คนมาสร้างปัญหา
เย่เทียน,ไดอาน่า,แองเจล่า,เดย์ซี่, ดินน่า, มาริน, โลริ, ออเดรย์, โซเฟียและทาสหญิงงามคนอื่นๆของเขาก่าลังยุ่งอยู่กับการรับลูกค้าที่ทางเข้า
เย่เทียนเอาแผ่นไม้ไปแขวนไว้ที่ทางเข้าร้าน, แผ่นไม้นั้นมีชื่อร้านอาหารสลักไว้อยู่,
ร้านอาหารแห่งแรก!
ชื่อนั้นง่ายมากๆแต่ความหมายนั้นมีสองด้านเพราะมันคือร้านอาหารแรกที่เขาได้เปิดและร้านแรกในโรม.
และที่ด้านนอกของร้านก็มีแผ่นป้ายไม้ขนาดใหญ่อยู่ มันแสดงเมนูอาหารอร่อยๆทั้งหมดที่ร้านมีเพื่อดึงดูดคนที่ผ่านไปผ่านมา
– ต้มแซ่บหมู.
– หมูผัดน้ําปลา
– ต้มแซ่บเลือดเป็ดใส่หมู.
– ผัดเผ็ดปลาหมึกทอด.
– ไก่กังเปา,
– ไก่อบซอสพริก
– ซุปเปอร์ขาไก่,
– ซุปหัวปลาใส่พริกกระดิ่ง
สําหรับเย่เทียนแล้วอาหารพวกนั้นธรรมดาๆมากแต่ในโรมยุคนี้ พวกเขาคงไม่เคยได้ยินและได้กินมาก่อนแน่
ดังนั้นมันจึงดึงดูดความสนใจได้เยอะเลยทีเดียว
แต่พอเห็นราคาแล้วพวกเขาก็อดลังเลไม่ได้
อาหารที่ถูกที่สุดมีราคา 5 เหรียญเงิน, พวกแรงงานทาสที่ทํางานหนักได้มาวันละ15เหรียญเงินเอง
อาหารที่แพงที่สุดมีราคาอยู่ที่ 20เหรียญทอง
ทุกอย่างราคาสูงลิ่วทั้งนั้น
“เจ้าบ้าซาตาน, มันบ้าเงินจริงๆด้วย อาหารที่ถูกที่สุดมีราคา 5 เหรียญเงินส่วนอาหารที่แพงที่สุดราคาตั้ง 20เหรียญทอง. ทําไมมันไม่ปล้นเราไปเลยล่ะ!!!”
พวกชนชั้นสูงประชดออกมาพอเห็นราคาอาหารขณะที่ความโกรธเริ่มก่อขึ้นในใจ
“พวกชาวบ้านคงไม่มีปัญญาจ่ายมากขนาดนั้นแน่ เจ้าบ้านั่นจงใจจะขูดเลือดเนื้อชนชั้นสูงอย่างเราชัดๆ เจ้าชั่วซาตานคิดว่าเราโง่นักรึไง?”
ชนชั้นสูงคนอื่นๆมองเจตนาของเย่เทียนออกจึงสบถออกมา
“มันคิดจริงๆหรอว่าจะขายอาหารที่แม้แต่พระเจ้ายังอยากกินออกน่ะ? ขายแพงขนาดนั้นน่ะนะ?”
“รอดูมันเจ๋งดีกว่า!”
“นี่นะหรอโครงการของซาตาน? คิดว่าชนชั้นสูงคนอื่นๆหน้าโง่แต่จริงๆมันนั่นแหละที่หน้าโง่ต่างหาก!”
จากร้านอาหารที่ชนชั้นสูงคนอื่นๆตั้งตารอดูตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องตลกขบขันไปเพราะราคาอาหารซะแล้ว
เย่เทียนโอ้อวดไว้ก่อนเปิดซะดิบดีพอร้านเปิดคนเลยกรูกันเข้ามามากมาย แต่พอเห็นราคากันแล้วพวกเขาก็หยุดกรูกันทันที
“เจ้านายคะ….”
ไดอาน่าที่ยืนอยู่ข้างๆเย่เทียนเริ่มเครียดเพราะเห็นร้านเงียบตั้งแต่วันแรกที่เปิดทําการ
“ไม่ต้องห่วง, ทางเดียวที่ร้านจะเติบโตได้ก็คือต้องทํากาไรให้ได้เยอะๆเท่านั้น เราจะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด. พอพวกนั้นได้กินอาหารเราแล้วคงอดใจไม่ไหวแน่นอน. อีกอย่าง, พออาหารของเราเริ่มดังขึ้นชาวโรมันทุกคนจะต้องหาทางมากินที่ร้านนี้เพื่ออวดร่าอวดรวยแน่นอน นั่นแหละคือช่วงทําเงินของเราล่ะ!”
เย่เทียนกล่าวอย่างใจเย็น.
ร้านของเขาจะเดินไปทางนี้นี่แหละ ถ้าเขาตั้งราคาให้ถูกเกินไป ร้านก็จะมีผลเสีย,
“มาแล้ว!”
มีคนกลุ่มหนึ่งที่ผ่านมา แวะเข้ามาด้านใน, ออเรเลียกับลูกๆของเธอนั้นเอง
“อาจารย์…”
“ที่รัก..
พอพวกเขาเห็นเย่เทียน ซีซาร์กับเคช่าก็ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ. ออเรเลียก็ส่งยิ้มให้เยู่เทียน
“เจ้าหนูซีซาร์ ไม่เจอกันนานเลยนะ! ขอบใจที่มานะ!”
เย่เทียนทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้มแล้วยื่นมือไปลูบหัวซีซาร์,
ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนแล้วตอนนี้ซีซาร์ไม่รังเกียจเลย เขาชอบมากๆ
พอเห็นเคช่าแล้วเย่เทียนก็เข้าไปกอดเธอจนนางรู้สึกดีใจมากๆ
“อาจารย์ข้าคิดถึงท่านมากๆเลย, อย่างกับจะตายแหนะ!”
ซีซาร์กล่าวด้วยท่าที่โผงผางมากๆเพราะเขารู้เรื่องแผนของเย่เทียนกับทรัพย์สินของตระกูลสุละแล้ว เขาจึงรู้สึกยกย่องเย่เทียนมากๆ
ไม่ใช่แค่ซีซาร์แม้แต่ออเรเลียกับยูเลียเองก็แทบนอนไม่หลับเหมือนกันพอได้ยินเรื่องแผนนั้น
เพราะเย่เทียนนั้นน่ากลัวจริงๆ
ทําลายตระกูลแบบเงียบๆ
“ท่านหญิงออเรเลียเชิญเข้ามาเลยครับ, ข้าจองที่ชั้น4ไว้ให้ท่านแล้ว ขอบพระคุณที่มานะครับ!”
เย่เทียนกล่าวกับออเรเลีย
“ขอบใจนะ ข้านัดเพื่อนไว้จํานวนนึ่งท่านช่วยพาพวกเขาขึ้นมาหาข้าที่หลังได้หรือไม่?
ออเรเลียกะพริบตาเบาๆแล้วพูดกับเย่เทียน
ตามที่เย่เทียนได้ขอไว้เธอได้เชิญเพื่อนของเธอมาด้วยวันนี้ บางคนถึงกับเป็นศัตรูทางการเมืองของตระกูลนางด้วย นางเชิญมาเพราะอยากจะมาให้กาลังใจเย่เทียน.
นางเชื่อว่าพอพวกเขาได้ชิมอาหารของเย่เทียนแล้วคงจะปฏิเสธไม่ลงแน่นอน
ในอนาคตร้านอาหารแห่งแรกนี้จะต้องเป็นสถานที่ที่นิยมในหมู่ชนชั้นสูงแน่
“ครับเดี๋ยวข้าจะพาพวกเขาไปหาท่านเอง ขอบพระคุณที่อุดหนุนนะครับ!”
เย่เทียนทราบซึ่งกับความช่วยเหลือของออเรเลียมาก
“ซาตาน ท่านได้จองที่ไว้ให้ข้าหรือเปล่า?”
ยูเลียเองก็โผล่มาแล้วพร้อมๆกับลูกสาวเธอ โอมินิ มาเรียส. นางเป็นลูกพี่ลูกน้องของเคช่าและเคยพบเย่เทียนมาแล้ว
“ท่านลอร์ดซาตานไม่พบกันนานนะคะ!”
โอมินิพยักหน้าให้เย่เทียนพร้อมกับสายตาเขอะเขิน.
“ท่านพี่โอมินิ ไม่พบกันนานนะครับ!”
เย่เทียนพยักหน้าแล้วยิ้มให้จากนั้นก็หันไปพูดกับยูเลีย “ท่านหญิงยูเลีย ข้าได้เตรียมโต๊ะไว้ให้ท่านแล้วครับ มันสง่ามากๆเลยครับ!”
ยูเลียเองก็เชิญเพื่อนของเธอมาเยอะด้วยเช่นกันเพื่อจะได้ช่วยเหลือเย่เทียนอีก
แรง,
