ไหปีศาจ - บทที่ 1000 มาสู่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะอีกครั้ง
บทที่ 1000
มาสู่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะอีกครั้ง
เขาไม่คิดเลยว่าคุนจะเกลียดมนุษย์มากขนาดนี้
แม้ลั่วอู๋จะไม่ได้ฟังคำด่าทอของคุน มันก็ยังแสดงเจตจำนงแรงกล้าของการแก้แค้นได้
แต่ก็เข้าใจได้
เดิมที คุนเป็นสัตว์ดุร้ายและเป็นจ้าวแห่งทะเลเหนือที่แท้จริง
จู่ ๆ ก็ถูกมนุษย์ขังโดยไม่มีเหตุผล
แต่ต่อให้เต็มใจยอม มันก็ต้องระงับเจตนาร้ายในใจและกลายเป็นเกาะให้คนกลุ่มใหญ่ได้พักพิง มันต้องทนความอัปยศอดสูถึงขนาดนั้น
มันไม่คิดเลยว่ามนุษย์ที่เกลียดชังจะผนึกมันด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์
แปดพันปีแห่งการหลับใหล
ร่างกายก็กลายเป็นทวีปให้มนุษย์อาศัย
ความเกลียดชังก่อตัวขึ้นในหัวใจของมันถึงขีดสุดแล้ว
ความเกลียดชังได้สูงเกินความปรารถนาในอิสรภาพของมัน
จนมันควบคุมความเกลียดชังที่ต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่ได้
เมื่อออกจากจักรวาลที่วุ่นวาย ลั่วอู๋ก็ทำอะไรไม่ถูก
จูกู่เฉิง รู้สึกโชคดีถึงจะผิดหวังก็ตาม “ล้มเหลวรึ?”
เขาดีใจที่วังเป่ยหมิงไม่จำเป็นต้องย้ายออกไป แต่เขารู้สึกผิดหวังที่มันล้มเหลว ด้วยการรุกรานของนรกมนตรา วังเป่ยหมิงก็ไม่สามารถรอดได้ด้วยตัวคนเดียวอย่างแน่นอน มันเป็นเรื่องของเวลาก่อนที่ที่นี่จะถูกบุกรุก
“มันไม่ได้ผล” ลั่วอู๋มองดูผู้บัญชาการหลิงหลงและหลงเซี่ยด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “ดูเหมือนว่าเรายังคงต้องไปอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ”
“งั้นก็รีบเลย” ผู้บัญชาการหลิงหลงเร่ง “เราเหลือเพียงหกวันเท่านั้น”
ลั่วอู๋พยักหน้า
ถ้าอยากไปอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ ต้องเดินทางผ่านประตูน้ำ
และไข่มุกแห่งน้ำอยู่ในมือของฉูจงฉวนซึ่งเป็นเหตุผลสำคัญในการพาฉูจงฉวนมาด้วย
ฉูจงฉวนหยิบไข่มุกแห่งน้ำออกมา “ไปกันเถอะ”
เมื่อแสงและเงาหมุนวน ไข่มุกแห่งน้ำก็ส่องแสง และทางเดินลึกลับก็ปรากฏขึ้นอย่างช้า ๆ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงภาพลวงตา และดูเหมือนจะคงอยู่ได้ไม่นาน
“พิกัดถูกเปลี่ยนอีกแล้ว” ฉูจงฉวนกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
ลั่วอู๋พูดอย่างแน่วแน่ “เข้าไปกันเถอะ”
ไม่แปลกใจเลยที่พิกัดจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง
ช่องมิตินี้ไม่สามารถคงอยู่ได้เป็นเวลานาน ไม่ว่าปลายทางจะมีอันตรายอะไรก็ตาม เราก็ต้องไปทันที มิฉะนั้น อาจไม่มีทางไปยังอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะด้วยซ้ำ
ฝูงชนเดินตรงเข้าไปในอุโมงค์น้ำ
แน่นอนว่ารวมถึงผู้บัญชาการหลิงหลงและหลงเซี่ยด้วย
จูกู่เฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและก้าวเข้าไปในอุโมงค์น้ำด้วย
แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในพื้นที่ทะเลเหนือ และเขาไม่สามารถแสดงพลังเต็มที่ได้ แต่ในเวลานี้ เขาอดไม่ได้ที่จะไปเป็นกำลังเสริม
แสงและเงานับไม่ถ้วนสั่นไหว
ฝูงชนมาถึงความว่างเปล่าที่ไม่มีอะไรเลย
นอกจากพลังงานมิติแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่นี่ มีดวงดาวและแสงเงาอยู่ไกล ๆ แต่ก็ไม่อาจมองเห็นได้ มีเกลียวคลื่นลึกลับซึ่งเป็นกระแสของมิติที่ปั่นป่วน
ลั่วอู๋คุ้นเคยกับสถานที่นี้และยืนยันทันทีว่า “ที่นี่คือความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด”
ทุกคนตระหนักได้ว่ามันเหมือนกับความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุดในบันทึก
“ไม่คิดเลยว่าพิกัดของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะจะเปลี่ยนไปเป็นความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด ซึ่งเป็นปัญหาแล้ว” ฉูจงฉวนหัวเราะอย่างขมขื่น “เราไม่สามารถย้อนกลับไปได้ด้วย”
ไม่มีพิกัดใด ๆ ในความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด และจะต้องหลงทางแน่นอน
ไข่มุกแห่งน้ำสามารถทำให้พวกเขาเคลื่อนย้ายไปมาระหว่างอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะและมิติหลัก แต่มันไม่สามารถหาพิกัดในความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุดได้
นี่มันแย่จริง ๆ
หัวใจของลั่วอู๋รู้สึกกังวล “ไม่นะ ไม่มีทางอื่นแล้ว”
“ไม่มีทางอื่นแล้วรึ?” ฉูจงฉวนมีสีหน้าขมขื่น
ก็มีทางที่ว่าจะไม่กลับไปอยู่
ท้ายที่สุด ทุกคนล้วนอยู่ในมิติวิญญาณระดับเพชร พวกเขาจะไม่ตายในความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด
ยิ่งไปกว่านั้น ลั่วอู๋ยังมีไหปีศาจอีกด้วย พลังวิญญาณและอาหารนั้นไม่ใช่ปัญหา
แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือพวกเขาต้องหาสิ่งมีชีวิตระดับจักรพรรดิที่เต็มใจจะช่วยมนุษย์ให้ได้ภายในเจ็ดวัน
วันนี้ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว
ถ้ากลับไปไม่ได้ ทุกอย่างก็จบจริง ๆ
ไม่เพียงแต่จะกลับไปช่วยเหลือไม่ได้เท่านั้น แต่เขายังเอาระดับกึ่งจักรพรรดิเพียงสองคนของเผ่ามนุษย์ออกมาด้วย แบบนั้นมนุษย์คงมีแต่ต้องจบสิ้น
ผู้บัญชาการหลิงหลงกัดฟัน “ยัยภูตน่ารังเกียจ”
จูกู่เฉิงมีน้ำตาบนใบหน้า ข้าแค่อยากจะช่วย กลายเป็นไปแบบนี้ได้อย่างไร?
ในเวลานี้หลงเซี่ยก็พูดว่า “ไม่ต้องกังวลไป”
ฝูงชนมองมาที่เขา
“เจ้ามีทางออกรึ?” ผู้บัญชาการหลิงหลงถาม
“ข้าได้กลืนกินขุมพลังภูตไป ทำให้ข้ามีความสัมพันธ์กับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ” หลงเซี่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “มิติของเราอยู่ไม่ไกล ข้าสามารถหาทิศทางได้”
ฝูงชนมีความยินดี
นั่นเยี่ยมไปเลย
อาจเพื่อความสะดวกของการเคลื่อนย้าย เมื่ออาณาจักรโบราณหมื่นอมตะเปลี่ยนพิกัดมิติ มันไม่ได้เปลี่ยนไปไกลมากเกินไป แต่เปลี่ยนโดยตรงไปยังบริเวณใกล้เคียงของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
โชคดีที่มันอยู่ใกล้พอที่หลงเซี่ยจะรู้สึกได้
“ตามข้ามา” หลงเซี่ยเลือกทิศทางและบินอย่างรวดเร็ว
ในไม่ช้าผู้คนก็มาถึงที่ว่างเปล่า
ดูเหมือนจะมีสิ่งกีดขวางอยู่ข้างหน้า ถึงจะมองไม่เห็นแต่ว่ามีอยู่จริง
“หมัดแห่งความโกลาหล!” หลงเซี่ยชกหมัดออกไปและพลังแห่งแก่นแท้ก็อยู่บนกำปั้นของเขา แสดงให้เห็นถึงความสามารถลึกลับนับไม่ถ้วนซึ่งทำให้โลกสั่นสะเทือน
ผู้บัญชาการหลิงหลงไม่รอช้า นางหยิบดาบพยัคฆ์ขาวออกมา และดาบสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้น ซึ่งส่งพลังวิญญาณที่ดุร้ายออกมาทำลายทุกสิ่ง นางฟันออกไปสามพันครั้งด้วยพลังที่ตัดภูเขาและแม่น้ำแยกได้
พลังหมัดและดาบแสงพุ่งไปที่ม่านพลังในเวลาเดียวกัน
ตู้ม
ตู้ม
แรงสั่นสะเทือนรุนแรงดังก้องผ่านความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด
ปรากฏรอยแตกขนาดใหญ่
ร่องรอยของพลังภูตรั่วไหลออกมา
ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือมิติที่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะตั้งอยู่
“เข้าไปกันเถอะ” ลั่วอู๋กล่าว
หลงเซี่ยส่ายหัว “เที่ยวนี้ต้องห้ามถูกจับได้ หากถูกเจอตัวอาจทำให้ล้มเหลวได้ทันที ตัวข้ามีกลิ่นของขุมพลังภูต พวกเขาจะพบตัวข้าทันทีที่ข้าเข้าไป”
ด้วยกลิ่นของขุมพลังภูต หลงเสี่ยก็เปรียบเสมือนประภาคารที่สว่างที่สุด มันไม่มีประโยชน์ที่จะพยายามซ่อนมัน
“งั้นข้าจะไปเอง” ผู้บัญชาการหลิงหลงกล่าว
หลงเซี่ยส่ายหัว “เจ้าก็ไปไม่ได้เช่นกัน”
“ทำไมล่ะ? เจ้าคิดว่าราชินีภูตจำลมปราณของข้าได้หรือ?”
“ไม่ เพราะเจ้าอารมณ์ไม่ดีต่างหาก”
“เจ้าว่าไงนะ?” ผู้บัญชาการหลิงหลงกัดฟันของนาง
หลงเซี่ยพูดอย่างช่วยไม่ได้ “หลิงหลงตอนนี้มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์มนุษย์ เราจะทำเสียเรื่องไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น การเดินทางครั้งนี้ไม่ได้มาเพื่อต่อสู้ และเราก็ไม่ได้แข็งแกร่งกว่าราชินีภูตด้วย”
“เอ่อ…”
ผู้บัญชาการหลิงหลงก็รู้ตัวว่าบางครั้งนางก็หุนหันพลันแล่น จึงทำได้เพียงพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
“แล้วข้าล่ะ…” จูกู่เฉิงถามเสียงต่ำ
ผู้บัญชาการหลิงหลงกลอกตา “ถ้าเจ้าอยากช่วยก็ช่วยเข้าใจหน่อยเถอะ งานนี้แข็งแกร่งไปก็ไม่มีประโยชน์ แล้วเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจียโรวรึเปล่าล่ะ?”
“เอ่อ ก็ไม่”
“งั้นก็อยู่นี่กับเรา อย่าไปสร้างปัญหาให้ลั่วอู๋เลย”
ลั่วอู๋ดูทำอะไรไม่ถูก
แต่โชคดีที่มีพวกฉูจงฉวนอยู่ข้างกายเขา
ทำให้เขาสบายใจขึ้นหน่อย
“งั้นเราไปกันเถอะ”
ลั่วอู๋เดินผ่านม่านพลัง และลมปราณที่คุ้นเคยก็มาถึงใบหน้าของเขา มันเป็นพลังวิญญาณที่หนาแน่นมาก เบื้องหน้าพวกเขาคือต้นไม้วิญญาณ หญ้าภูต และน้ำพุ มันสวยงามมาก
ใช่ มันคืออาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
ลั่วอู๋มองไปยังทิวทัศน์ที่คุ้นเคยและตรวจสอบสถานที่นั้นอย่างระมัดระวัง
“หืม? ดูเหมือนว่าทะเลแห่งดาบจะอยู่ไม่ไกลนะ” ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ
โชคดีที่เราเจอสถานที่ที่ปลอดภัยอย่างยิ่งได้ทันทีหลังจากเข้าสู่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
YOU MAY ALSO LIKE
