ไหปีศาจ - บทที่ 1015 เรื่องราวของจักรพรรดิคนเก่ากับราชินีภูติ (3)
บทที่ 1015
เรื่องราวของจักรพรรดิคนเก่ากับราชินีภูติ (3)
ในตอนนั้น ด้วยผลของผลไม้ลึกลับ หลี่ชิถึงระงับคำสาปไว้ได้อย่างต่อเนื่อง
และใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ ฝึกฝนให้มาก และก้าวเข้าไปให้ถึงระดับเพชร
เพราะสายเลือดมังกรแก่นแท้ ต่อให้มิติวิญญาณไม่สูงนัก เขายังคงสามารถต่อสู้กับหวังเทียนหยู่ระดับยอดเพชรได้ และแม้แต่ร่วมมือกับหลี่หวู่หยวนเพื่อฆ่าหวังเทียนหยู่ได้อย่างราบรื่น
ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเขา
มีไม่กี่คนในโลกที่สามารถฆ่าเขาได้
แต่เขาถูกหลี่่ซวนซงโจมตีและถูกเนรเทศ
ทำไมเป็นแบบนั้น
แน่นอนว่าเป็นเพราะหลี่่ซวนซงรบกวนจิตใจของเขา เมื่อจิตใจของเขาไม่เป็นระเบียบ เขาจะสูญเสียความระมัดระวังได้ง่าย แต่หลี่ซวนซงก็ใช้ทักษะที่ค่อนข้างน่ากลัวอย่าง [เนรเทศขั้นสูงสุด]
หลี่ชิไม่ได้รับบาดเจ็บก็จริง
แต่ก็ถูกเนรเทศไปสู่ความว่างเปล่าอันไร้ที่สิ้นสุด และหลงทางในนั้นอย่างสิ้นเชิง
เหตุใดจิตใจของเขาจึงแปรปรวน
เป็นเพราะจี้นกเพลิงอมตะ
ในเวลานั้น เสียงที่คุ้นเคยของนกเพลิงอมตะดังขึ้น และ หลี่ชิก็ตกใจ เขาอดนึกถึงเชียนจีไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงสูญเสียการป้องกัน ดังนั้นเขาจึงถูกโจมตีได้
เขารักเชียนจีมาก
มิฉะนั้นเขาคงไม่รักเจียโรวขนาดนี้
แน่นอนว่ามันบอกได้ว่าเขาทั้งรักทั้งเกลียด
เพราะยังไงคำสาปที่ทำให้เขาแทบเสียสตินั้นมาจากอีกฝ่ายหนึ่ง
แต่เมื่อเขาพบเชียนจีที่นี่และเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงสวมจี้หยกที่เขาให้คำสาบานแก่นาง หลี่ชิไม่รู้สึกถึงความเกลียดชังอีกต่อไป
เมื่อเห็นหน้ากันเท่านั้นจึงจะเข้าใจจิตของกันและกันได้อย่างแท้จริง
หลี่ชิมั่นใจมากว่าพวกยังคงรักกัน
เชียนจีได้ยินประโยคนี้ และตอบกลับอย่างเย็นชา “ก็แค่ใส่จนเคยชิน ขี้เกียจถอดออกเท่านั้นแหละ”
“งั้นหรือ?” เปลือกตาของหลี่ชิหย่อนลงเล็กน้อย เขาลดลมปราณมังกรและดูเหมือนจะเลิกขัดขืน “ถ้าการฆ่าข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้น ก็ลงมือเลย”
“อย่าคิดว่าข้าจะไม่กล้านะ”
มีแสงระยิบระยับในมือของเชียนจี
แสงราวกับดาบที่แหลมคมที่สุด พุ่งผ่านห่วงของกาลเวลาและมิติมายังร่างของหลี่ชิและทะลวงหน้าอกของเขา และทะลุผ่านไป
แสงที่ตกไปถึงพื้นดินก็สร้างหลุมลึกขึ้น
หน้าอกของหลี่ชิก็ปรากฏเป็นรูเล็ก ๆ แต่ไม่มีเลือดไหลออกมา บางทีแม้แต่เลือดก็ระเหยไปโดยแสงภูติที่น่ากลัว
หลุมนี้อยู่ห่างจากหัวใจเพียงหนึ่งมิลลิเมตร
อีกเพียงเล็กน้อยหลี่ชิก็จะตาย
หลี่ชิปิดหน้าอกของเขา เขาเห็นแสงบนร่างของเชียนจีกะพริบ เขารู้ว่าหัวใจของอีกคนก็กำลังฝืนอยู่เช่นกัน
ราชินีภูติผู้ไม่แยแส แสงควรจะส่องสว่างไปทั่วดิน ราวกับดวงอาทิตย์นิรันดร์ แทนที่จะเป็นลำแสงวับเช่นนี้
“ชีวิตของข้าอยู่ในมือของเจ้า” หลี่ชิมองเจียโรวที่อยู่ไม่ไกลด้วยความกังวล “แต่เจียโรวอาจอยู่ได้ไม่นาน ปล่อยลูกสาวของเราไปก่อนเถอะ”
“นางเป็นลูกของข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย”
เสียงของเชียนจีเย็นชา
นางก้าวออกไป ไม่ใช่เพื่อไปหาหลี่ชิแต่มาที่ด้านข้างของเจียโรว ในสายตามีความลังเลใจสั่นไหว แต่ในที่สุดก็เทพลังแห่งภูติลงไป
พลังภูตินี้ละลายเข้าไปในร่างกายของเจียโรวทำให้สายเลือดทั้งสองชนิดสงบลงอย่างรวดเร็วและผนึกส่วนหนึ่งของแก่นวิญญาณ
ร่างกายของเจียโรวสงบลงอย่างช้า ๆ ไม่มีอาการที่น่าหวาดกลัวอีกต่อไป
ในสถานะปัจจุบันของนาง นางสามารถกระตุ้นตัวเองให้ปลุกสายเลือดทั้งสองอย่างสมบูรณ์ได้ แต่เชียนจีไม่เต็มใจ ถ้านางไม่สามารถละทิ้งอีกสายเลือดไปได้ นางก็อยากจะให้เจียโรวเป็นเช่นนี้ต่อไปมากกว่าตื่นขึ้นมา
“ไปกันเถอะ”
เชียนจีคว้าไหล่ของเจียโรวและหันหลังกลับ
ช่องมิติขนาดใหญ่ในอากาศยังคงมีอยู่และยังไม่หายไป
มีเพียงเชียนจีเท่านั้นที่ก้าวเข้าสู่ช่องมิติโดยไม่หยุดหันหลังมา
จากนั้นเทวทูตทั้งเก้าก็มองดูโลกอย่างเย็นชา จากนั้นก็หันหลังกลับโดยไม่พูดอะไร แต่ทุกคนก็รู้สึกหนาวสั่น
100,000 นายพลภูติและ 100,000 ทูตสวรรค์ก็เข้าสู่ช่องมิติไป
รอยแยกขนาดใหญ่ในอากาศเริ่มหายไป
ในตอนแรก เชียนจีใช้วิธีของนางในการเปิดมันด้วยกำลัง ในเมื่อนางกำลังจะจากไป แน่นอนว่านางก็ต้องปิดช่องมิตินั้นเอง
ทุกอย่างสงบอีกครั้ง
สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นดูเหมือนเป็นความฝัน
แน่นอนว่าความน่ากลัวบนท้องฟ้าก็เป็นเครื่องเตือนใจว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริง ไม่ใช่ความฝัน
เชียนจีจากไปอย่างไร้ร่องรอย ซึ่งหลายคนก็คาดไม่ถึง
ทุกคนคิดว่าจะเกิดภัยพิบัติครั้งใหม่ในโลก
ข้าไม่คิดเลยว่ามันจะสงบลงเช่นนี้
หลี่ชิปิดหน้าอกของเขาและนั่งบนพื้นอย่างอ่อนแรง เขาเพิ่งกลับมาหลังจากการเดินทางอันยาวนาน นอกจากนี้ เขาได้รับบาดเจ็บหนักถึงสองครั้ง มันไม่ง่ายสำหรับเขาที่จะคงสติสัมปชัญญะไว้ได้
“ฝ่าบาท!”
เฉินซังเทียนกับกลุ่มผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเพชร เข้าไปต้อนรับหลี่ชิด้วยความเคารพ
เขาไม่เพียงแต่เป็นจักรพรรดิเท่านั้น แต่ยังเป็นระดับกึ่งจักรพรรดิอีกด้วย สมควรได้รับการปฏิบัติอย่างสูงส่งเช่นนี้
ผู้ที่มีสายตาชัดเจนก็สามารถเห็นได้ว่าเชียนจีเลือกที่จะจากไปเอง ซึ่งเห็นได้ชัดว่านางมีความเห็นอกเห็นใจ
หลายคนครุ่นคิดในใจว่า แม้แต่ราชินีภูติก็ยังไม่ลงมือ จักรพรรดิสมแล้วที่เป็นจักรพรรดิ ช่างทรงอานุภาพมากจริง ๆ
ลั่วอู๋กับหลี่หวู่หยวนและผู้ทรงพลังจากสำนักเฉียนหลงก็บินเข้าไปเช่นกัน
“จักรพรรดิ”
สายตาของหลี่ชิกวาดผ่านผู้คนและในที่สุดก็มาหยุดที่ลั่วอู๋
“เจ้าเป็นคนเชิญหยู่หลงมาสินะ” หลี่ชิพูดขึ้นทันที
นั่นคือชื่อของราชินีภูติ
ต่อให้คนอื่นจะรู้ พวกเขาก็ไม่กล้าเรียกนางด้วยชื่อจริงของนาง
ลั่วอู๋ถอนหายใจ “ใช่”
ทุกคนรู้ดีว่าทำไมลั่วอู๋ถึงถอนหายใจ
เจียโรวไม่ได้ถูกตัดขาดจากโลก แต่นางถูกเชียนจีพาตัวกลับไป
“ไม่ต้องห่วง หยู่หลงจะไม่ทำร้ายเจียโรวหรอก” หลี่ชิสูดลมหายใจ “เมื่อข้าฟื้นแล้ว ข้าจะไปที่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะอีกครั้ง ตอนนั้นเจ้าต้องไปกับข้าด้วย”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ลั่วอู๋ก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ตกลง”
“ครั้งนี้ต้องขอบคุณเจ้า” หลี่ชิพูดช้า ๆ “แม้ว่าข้าจะกลับมาทัน แต่ข้าก็ไม่มีทางที่จะแก้ปัญหานรกมนตราเองได้หรอก”
“ขอบคุณเจียโรวเถอะ ข้าแค่ไปส่งข่าวให้นางเท่านั้น” ลั่วอู๋ส่ายหัว
หลี่ชิมองดูผู้คนที่แข็งแกร่งมากมายของเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่อยู่ตรงนี้และฝืนตัวเขาเพื่อให้กำลังใจผู้คน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังของมังกรแก่นแท้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ขอบคุณที่มารวมตัวกันที่นี่เพื่อความปลอดภัยของแผ่นดินใหญ่ ตอนนี้วิกฤตได้คลี่คลายแล้ว”
“ด้วยความยินดีองค์จักรพรรดิ” พวกเขาพูดอย่างสุภาพ
“แต่พวกเราก็ไม่ได้ทำอะไรมากเช่นกัน”
ความเป็นจริงมันเป็นแบบนั้น
เหล่าผู้แข็งแกร่งของมนุษย์รวมตัวกัน แต่จริง ๆ แล้วเรื่องก็จบลงโดยไม่ได้ทำอะไรเลย
หลี่ชิกล่าวปราศรัยอีกเล็กน้อยจากนั้นผู้ที่แข็งแกร่งทั้งหมดของมนุษย์ก็แยกย้ายกันไป
เหตุการณ์ในวันนี้จะกระจายไปทั่วโลกในไม่ช้าอย่างเห็นได้ชัด
“กลับไปที่วังก่อน ข้าต้องการรักษาตัว” หลี่ชิกุมหน้าอกของเขาและพูดกับคนอื่น ๆ
ลั่วอู๋ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออกและพูดขึ้นมาอย่างประหม่า “จักรพรรดิ ข้าตัดสินใจทำอะไรบางอย่างไป หวังว่าท่านคงจะไม่ว่าอะไร”
“เกิดอะไรขึ้นรึ?”
“ข้าได้คุมขังลูกชายของท่านไว้ ตอนนี้คือผู้เฒ่าเฉินเป็นผู้ที่บริหารประเทศแทนท่านอยู่”
YOU MAY ALSO LIKE
