ไหปีศาจ - บทที่ 358 ชีวิตและปีศาจ

บทที่ 358 ชีวิตและปีศาจ

บทที่ 358
ชีวิตและปีศาจ

อาชูร่า ปีศาจผู้รักษาสมดุลระหว่างสวรรค์และโลก และเมื่อตายก็จะฟื้นคืนชีพกลับมาได้เรื่อย ๆ

ด้านหน้าของนาง คือลมหายใจของอาชูร่าอันทรงพลังที่อยู่ในระดับไม่น้อยไปกว่าระดับทองคำ แต่แรงดันวิญญาณของผู้คนก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าปีศาจระดับทองคำขาว

มันสรุปได้ว่า อาชูร่านั้นมีความแข็งแกร่งมาก
อาชูร่ากำลังเล่นอยู่กับดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำบนมือของนาง จากนั้น นางก็หันไปมองลั่วอู๋และเหวินเสี่ยว และดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยแสงแห่งความชั่วร้าย

“ ไอ้เจ้าปีศาจเสน่ห์! ”
หัวทั้งสามของอาชูร่าคำรามออกมาอย่างพร้อมเพรียง แสงสีแดงจากเลือดอันน่าสยดสยองปกคลุมทั่วร่างกายของนาง ราวกับว่ามันกำลังปกปิดร่างกายของนางว่าเป็นปีศาจแห่งโลกนี้

อาชูร่านั้นถือกำเนิดขึ้นมาในนรกมนตราแห่งนี้ ดังนั้น นางจึงไม่เคยเห็นมนุษย์มาก่อนและเมื่อนางได้เห็นมนุษย์ นางจึงเข้าใจว่ามนุษย์คือปีศาจเสน่ห์ปกติ

ความจริงแล้วเหล่าปีศาจที่อาศัยอยู่ในนรกมนตราแห่งนี้มีรูปร่างคล้ายคลึงกับวิญญาณของมนุษย์ กล่าวอีกในหนึ่งก็คือ มนุษย์นั้นมีรูปร่างเหมือนปีศาจเสน่ห์มากที่สุด

ทั้งสามหัวคำรามอย่างโหยหวน ทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุกมากยิ่งขึ้น

“ อย่าคิดจะต่อสู้กับศัตรูตรงหน้า ” มีความคิดแวบเข้ามาในหัวของลั่วอู๋

มันเป็นเรื่องยากมากที่จะสามารถต่อกรกับปีศาจตนนี้
“ รีบหนีเร็ว ”
ลั่วอู๋ดึงมือของเหวินเสี่ยว จากนั้นเขาก็ใช้งานทักษะ “ทะลวงมิติ” และหายตัวไปในทันที

“ เจ้าปีศาจเสน่ห์เพศชายนั่น สามารถใช้งานทักษะมิติได้งั้นหรือ? ช่างแปลกเสียจริง ” อาชูร่าไม่ได้ตามลั่วอู๋ไป เพราะเขาไม่ใช้เป้าหมายของนาง

นางมองดอกไม้ที่อยู่ในมือ
เพื่อที่จะขโมยดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำของข้า เจ้าต้องตัดหางของเจ้ามาซะ

กล้ามาเผชิญหน้ากับข้าถึงที่นี่
อาชูร่าเดินไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ พร้อมกับหัวทั้ง 3 หนึ่งหัวสำหรับความโหดร้าย หนึ่งหัวสำหรับความเมตตาอันดีงาม และอีกหนึ่งหัวสำหรับสันติภาพความยุติธรรม

ทั้งสามหัวต่างแสดงสีหน้าที่ไม่เหมือนกัน แม้ว่าใบหน้าจะสวยงาม แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่แปลกประหลาดก็ทำให้ผู้คนรู้สึกเสียวสันหลังได้

……
……
“ เราจะไปจากที่นี่กันได้ยังไง? ” เหวินเสี่ยวถามด้วยเสียงต่ำ “ อาชูร่าอาจมีความเกี่ยวข้องกับปีศาจเสน่ห์ก็ได้ แต่นางก็ยังให้ความสำคัญกับดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำอยู่ ”

“ไม่แน่นอน เราไม่จำเป็นต้องสู้กับนาง ตราบใดที่พวกเราหาปีศาจเสน่ห์ให้พบ ยังไงเจ้าก็ต้องลองดู” ลั่วอู๋กล่าว

เหวินเสี่ยวกล่าว “ เจ้าอยากจะลองตามนางไปดูไหม? ไม่แน่ นางอาจจะมีวิสัยทัศน์ระดับสูงและพลังอันแข็งแกร่งก็ได้ ทักษะที่ติดตัวตนของนางอาจจะถูกทำลายลงได้ในเวลาอันสั้นก็ได้ ”

“ ปกติแล้ว ข้ามีวิธีอยู่ เจ้าไปอยู่ข้างหลังข้าก่อน ข้าจะนำเจ้าไปเอง ข้าจะนำเจ้าไปเอง ” สิ่งที่ลั่วอู๋พูดมานั้นช่างซับซ้อน

เหวินเสี่ยวไม่ได้ถามต่อ เขาแค่เดินตามลั่วอู่ไป
ลั่วอู๋จ้องมองไปที่อาชูร่าจากระยะไกล จากนั้นเขาก็เรียกตวนซีสัตว์วิญญาณของเขา มันมีตัวสีขาว อ้วนกลม และมีดวงตาสีฟ้าออกมา

สถานการณ์ขึ้นสู่สวรรค์ช้ามาก ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้ ดูเหมือนว่ามันไม่เคยได้รับการปรับแต่งตนเองเลย แต่มันกลับถูกบังคับให้วิวัฒนาการตัวเองโดยไม่ใช่แต้มเซียน

ลั่วอู๋ลูบหัวของตวนซีอย่างนุ่มนวล “ ตวนซี เจ้าจำกลิ่นของปีศาจได้ไหม? ”

ตวนซี สลับตัวไปมาแสดงให้เห็นว่ามันนั้นจำได้
จากนั้น ตวนซีก็กลายร่างเป็นปีศาจที่มีเสน่ห์และน่าดึงดูดอย่างมาก เช่นเดียวกันนั้น หางของตวนซีก็หายไปและความแข็งแกร่งก็ลดลงอย่างมาก

แต่ลั่วอู๋ไม่ต้องการให้มันต่อสู้
ลั่วอู๋แสดงให้เห็นว่าเขานั้นเป็นหนึ่งเดียวกับสัตว์วิญญาณ จากนั้นเขาก็ได้ใช้ทักษะระดับ S [อำพราง] ร่างกายและลมหายใจของเขาก็หายไปในพริบตา
ผลของการใช้ทักษะอำพรางนี้ยอดเยี่ยมมาก
หลังจากที่ใช้ทักษะนี้แล้ว การติดตามอาชูร่าก็ไม่ใช่เรื่องยากและต้องระมัดระวังตัวมากเกินไป

เหวินเสี่ยวที่ตามมาข้างหลังของเขากำลังมองด้วยความมึนงง และกำลังสงสัยว่าลมหายใจของลั่วอู่นั้นได้หายไปในพริบตาได้อย่างไร โชคยังดี ที่ลั่วอู๋ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้ตามทางเพื่อให้เหวินเสี่ยวได้เดินตามเขามาได้

อาชูร่ากำลังนั่งอยู่บนสุนัขเฝ้านรก จมูกของมันสั่นไหว หลังจากรู้ทิศทางแล้ว มันก็วิ่งไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ทันที

ลั่วอู๋เดินตามอาชูร่ามาติด ๆ
ในไม่ช้า อาชูร่าก็มาถึงนรกที่มืดมิดและหนาวเหน็บ
อาจกล่าวได้ว่า นรกแห่งนี้มีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่งและไม่สิ้นสุด ถ้าหากท่านกระโดดเข้าไปยังเหว มันก็เป็นเรื่องยากที่จะออกไปได้

แต่อาชูร่าไม่ได้คิดเช่นนั้น นางปล่อยให้สุนัขเฝ้านรกกระโดดลงไปยังเหว เห็นได้ชัดว่า สุนัขเฝ้านรกนั้นมีความภักดี และกระโดดลงไปโดยไม่มีความลังเล

ลั่วอู๋ลังเลอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเขาก็กางปีกพลังวิญญาณออกมาด้านหลังของเขา หลังจากทิ้งร่องรอยเอาไว้แล้ว เขาก็ได้บินลงไปในเหวอย่างช้า ๆ

พื้นด้านล่างของเหวไม่ได้ลึกมาก
ลั่วอู๋มองเห็นปราสาทอยู่ไม่ไกลมากนัก รอบ ๆ ข้างมีสัตว์วิญญาณระดับเงิน และระดับทองเดินไปมา ซึ่งเหมือนกับว่าพวกมันเป็นผู้คุ้มกัน

ถ้าหากว่ามีสติปัญญามากพอ สิ่งมีชีวิตทุกชนิดจะแสวงหาความสุขของชีวิต มันไม่น่าแปลกใจเลยที่จะมีปราสาททั้งที่มันเป็นเพียงสัตว์วิญญาณ

อาชูร่าปลดปล่อยพลังวิญญาณอันแข็งแกร่งของตัวเองออกมา นางเจตนาที่จะสังหารเหล่าปีศาจให้สิ้น “ เข้ามาเจ้าพวกปีศาจ แล้วก็ตายไปซะ! ”
เสียงนั้นเปรียบดั่งระฆังขนาดใหญ่ ที่สามารถทำให้เทพเจ้าและปีศาจหวาดกลัว

สัตว์วิญญาณผู้คุ้มกันรับรู้ถึงจิตสังหาร จนกระจัดกระจายกันออกไป จนไม่เหลือแม้แต่ตัวเดียว

ในไม่ช้า เสียงที่น่าหลงเสน่ห์ดังออกมาจากปราสาท “ อาชูร่า อย่าคิดจะหลอกลวงให้มากนัก! ”

เงาด้านหน้าเกิดการสั่นไหว และปีศาจเสน่ห์ก็ปรากฏตัวออกมาจากปราสาททันที

นางมีผู้ติดตามมาด้วยเป็นปีศาจเพศชาย 5 คน และฉูจงฉวน

ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ
มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม
มันสายไปแล้ว
ลั่วอู๋รีบกระตือรือร้นจะวิ่งเข้าไป แต่เมื่อเข้าไปแล้ว เขาอาจถูกโจมตีด้วยปีศาจเสน่ห์และอาชูร่าก็ได้ มันอันตรายเกินไป
ข้าควรจะทำอย่างไรดี
ลั่วอู๋รู้สึกกระวนกระวายราวกับว่ากำลังตกลงไปในหม้อไฟ จากนั้น เขาก็เห็นดวงตาของฉูจงฉวนกะพริบขึ้นมา

“ เดี๋ยวก่อน นี่มันไม่ถูกต้อง” ลั่วอู๋มองไปที่ฉูจงฉวนจากระยะไกล

ฉูจงฉวนยืนอยู่ด้านหลังปีศาจ และท่าทางที่แสนจะขี้เกียจของเขาก็เปลี่ยนไป เขาแสยะยิ้มล้อเลียนของเขาออกมา และมองดูร่างอันสง่างามของปีศาจด้วยความสนใจ

น่าแปลกใจชะมัด?
เดี๋ยวก่อนนะ ลั่วอู๋เข้าใจแล้ว มันเหมือนกับว่าเขากำลังอยู่ภายใต้การควบคุม

ข้าเป็นห่วงเขาเหลือเกิน
กลับกลายเป็นว่าเขานั้นได้ถูกบังคับให้อยู่ในปราสาทของปีศาจ

เขาแสร้งทำเป็นว่ากำลังถูกควบคุมอยู่ และเจ้าจะส่งสายตาบ้า ๆ นั่นออกมาทำไมกัน?

ขณะนั้น อาชูร่าพูดออกมาด้วยความเย็นชา “ เจ้าขโมยดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำของข้าไป แต่ข้านั้นเกือบตายด้วยน้ำมือของจ้าวปีศาจ วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าให้จงได้ ”

ปีศาจเสน่ห์รู้สึกหงุดหงิด
ดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำถูกขโมยไป แล้วใครขโมยมันไปล่ะ?

“ เจ้าตัดหางของข้าทำให้ความแข็งแกร่งของข้าลดลง ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่! ที่แห่งนี้คือนรกมนตรา ถ้าเจ้าไม่เคารพท่านจ้าวปีศาจ เจ้าก็สมควรที่จะถูกลงโทษ ถ้าไม่ใช่ว่าเจ้าเกิดมาในฐานะอาชูร่า ในอนาคต จ้าวปีศาจจะกวาดล้างเจ้าอย่างแน่นอน ” ปีศาจเสน่ห์คำราม

อาชูร่าหัวเราะอย่างดุร้าย “ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับจ้าวปีศาจกันล่ะ? พวกมันก็เป็นแค่สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร ทำไมข้าถึงต้องเคารพมันด้วย? พวกมันไม่สมควรที่จะได้รับความเคารพ ”
“ จ้าวแห่งปีศาจถือเป็นนายของเจ้า ”
“แล้วยังไง” อาชูร่ามองขึ้นไปบนฟ้าและคำราม “นรกมนตราแห่งนี้ ข้าเกลียดสิ่งนี้ ตั้งแต่ที่ข้าได้เกิดมาบนสวรรค์และโลก ถ้าเกิดว่าข้ามีโชคมากพอที่จะได้เกิดลงมาเป็นราชาปีศาจอาชูร่า ข้าจะทำลายที่แห่งนี้ให้สิ้น”

ปีศาจเสน่ห์จ้องมองมาที่นาง ด้วยความรู้สึกน่าสงสาร “ แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้เกิดมาในฐานะราชาปีศาจอาชูร่า 1 ใน 9 ปีศาจก็สามารถบดขยี้เจ้าให้กลายเป็นชิ้น ๆ ได้ ”

ความเจ็บปวดแสดงออกมาผ่านดวงตาของอาชูร่า ทั้งสามหัวได้แสดงท่างทางอย่างบ้าคลั่ง ทั้งความกระหายเลือด, โหดร้ายทารุณ และความโกรธขั้นสุด

ปีศาจเสน่ห์และอาชูร่ากำลังเข้าปะทะกัน
ลั่วอู๋ที่ได้ฟังบทสนทนาของพวกมัน และเขาก็ได้เข้าใจถึงความคับแค้นใจของพวกมัน

อาชูร่าที่ถือกำเนิดในนรก ที่มีความเกลียดชังเป็นสิ่งแวดล้อมรอบข้างนั่นคือความผิดพลาดมหันต์
แม้ว่าจะเป็นชีวิตที่เกิดระหว่างสวรรค์และโลกตามปกติ แต่มันก็มีความทรงจำและมรดกของบรรพบุรุษเหล่านั้นตามธรรมชาติ มันควรที่จะปกป้องอาณาจักรอมตะโบราณ แม้ว่าจะส่งมาผิดดินแดน มันก็ควรที่จะคอยรับใช้และเชื่อฟังหลักคำสอนของศาสดา เพื่อที่จะไม่ตกลงสู่นรกอเวจีของเหล่าปีศาจ

ความแข็งแกร่งของปีศาจเสน่ห์ได้ลดลงอย่างมาก นางไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของอาชูร่า แต่นางก็มาทาสเพียงไม่กี่ตน และแต่ละตนก็ไม่สามารถต่อกรกับอาชูร่าได้

“ ไปจัดการมันให้ข้า ” ปีศาจออกคำสั่ง
เหล่าปีศาจเพศชายทั้ง 5 ตน กางปีกออกและพุ่งตรงไปที่อาชูร่าด้วยความบ้าคลั่ง พวกมันมีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับทองคำระหว่างมิติ 5 ถึง 6 และพวกมันแทบจะไม่สามารถต่อกรกับอาชูร่าได้เลย

“ เจ้าทำไมไม่ไป!” ปีศาจเสน่ห์พบว่าทาสที่นางเพิ่งจะจับมานั้นกลับนิ่งเฉย และยืนดูว่าเกิดอะไรขึ้นตรงหน้า

ฉูจงฉวนกะพริบตาและมองไปที่ปีศาจ “ แย่หน่อยนะ เจ้าจงดูอาชูร่าผู้แสนงดงามนั่นซะ ”

ลั่วอู๋กลอกตาไปมา
ถึงจะมีใบหน้าที่สวยสดงดงาม แต่มี 3 หัว และ 6 แขน ใบหน้าทั้ 3 นั้นแทบจะสามารถทำให้เด็กหยุดร้องไห้ได้

“เจ้า … ” ปีศาจเสน่ห์ตะโกน และตกใจสิ่งที่เห็นตรงหน้า “ เจ้าไม่ได้โดนมนต์เสน่ห์หรอกหรือ? ”

ฉูจงฉวนยักไหล่ “ ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ ข้านั้นต้องการเจ้า แต่ก็น่าเสียดาย ข้าได้สัญญากับผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้ว่าจะไม่เลือกเจ้าเด็ดขาด ”

“ ถ้างั้น ข้าก็ขอโทษด้วย”
“ เสน่ห์ของเจ้านั้นช่างน่าดึงดูด แต่ข้าก็เสียใจที่จะปฏิเสธมันไป ”