ไหปีศาจ - บทที่ 362 ฝันร้าย

บทที่ 362 ฝันร้าย

บทที่ 362
ฝันร้าย

คราวนี้ลั่วอู๋มั่นใจแล้วว่าต้องมีอะไรแปลก ๆ กำลังขโมยกลีบดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำของเขาไปต่อหน้าต่อตาของเขาแน่

พลังวิญญาณของดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำเต็มไปด้วยความเย้ายวนต่อสัตว์วิญญาณในนรกมนตรามากมาย

จึงไม่น่าจะเป็นเรื่องแปลกใจอะไรที่สัตว์วิญญาณในนรกมนตราจะคิดมาแย่งชิงมัน แต่มีน้อยตัวเท่านั้นที่จะสามารถขโมยกลีบดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำไป ภายใต้สายตาของลั่วอู๋ได้

“ระวังไว้นะทุกคน นี่มันแปลก ๆ ” ลั่วอู๋กระซิบ
ฉูจงฉวน และ เหวินเสี่ยว เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ในทันที
ลั่วอู๋ใช้การผสานพลังวิญญาณระหว่างผู้ใช้พลังวิญญาณและสัตว์วิญญาณ นัยน์ตาปีศาจอย่างเงียบ ๆ แสงสีทองในดวงตาของเขาส่องประกาย ทำให้เขามองเห็นทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแบบละเอียด

จากนั้นเขาก็ยกกลีบดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำในมือขึ้นมา

ภายใต้นัยน์ตาปีศาจของเขา แสงสีดำก็ได้สว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าลั่วอู๋ครั้งนี้เห็นมันได้อย่างชัดเจน ดูเหมือนว่ามันจะเป็นหมอกสีดำขุ่น

“ทิ้งมันเอาไว้ เดี๋ยวนี้!”
ลั่วอู๋รุดเข้าใส่แล้วตบมัน
ผลัก
หมอกสีดำตกลงไปที่พื้น
ลั่วอู๋จับจ้องไปที่มัน มันเป็นภูตสีดำขนาดเกือบเท่าภูตปีกแสง

มันมีดวงตาสีเขียวเข้มและมีสีดำทั่วทั้งตัว รูปร่างดูเหมือนเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ แต่ร่างกายส่วนล่างเป็นเมฆหมอกสีดำคล้ายกับผี
“เจ้านี่มันคืออะไรเนี่ย?” ฉูจงฉวนเข้ามาตรวจสอบดู
เหวินเสี่ยวเองก็ส่ายหัว เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน
ลั่วอู๋เองก็ส่ายหัวด้วยเช่นกัน

เทพตกสวรรค์? ภูตราตรี? หรือมันเป็นผีกันแน่? ไม่ มันดูเหมือนไม่ใช่พวกนั้น

เจ้าหมอกตัวเล็กถูกกดลงบนพื้น ปากของมันยังคงคาบกลีบดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำเอาไว้

“ว้าว! วู้ฮูฮู” ทันใดนั้นมันก็ร้องไห้เสียใจเสียงดังขึ้นมา ซึ่งในขณะที่ร้องไห้ มันก็เคี้ยวกลีบดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำในปากไปด้วย

มันก็ยังดูมีความน่ารักอยู่บ้าง
ลั่วอู๋ไม่ได้มีความสุขเท่าไหร่
มันกำลังปล้นของที่เป็นของเขา เขาทำแบบนี้มันผิดปกติตรงไหน?

เขาจับได้ว่ามันขโมย แล้วจู่ ๆ มันก็ร้องไห้ขึ้นมาและทำลายของที่ขโมยมา?

ลั่วอู๋ตรวจสอบข้อมูลของเจ้าตัวน้อยตัวนี้ ด้วยไหปีศาจ
เผ่าพันธุ์: ฝันร้าย
ระดับ: ทองขั้นสูง
มิติ: ระดับเงิน มิติ 8
ทักษะ: หลอกหลอน (ระดับSS), ห้วงความฝัน (ระดับS), ฆ่าสังหาร (ระดับ b), การสะกดจิตสมบูรณ์ (ระดับS), กลืนกินฝัน (ระดับ A)

พื้นเพ : สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่สามารถเข้าและออกความฝันได้อย่างอิสระ สนุกกับการสร้างฝันร้ายและเกิดมาพร้อมกับความสามารถในการหลบหนีเข้าไปในเงามืด แต่ก็มักจะได้รับผลกระทบจากโลกภายนอก

มันมีมิติวิญญาณเพียงแค่ระดับเงิน 8 เท่านั้น แต่กลับสามารถฉกขโมยสิ่งของจากลั่วอู๋ได้ถึงสองครั้งติดต่อกัน เจ้าตัวเล็ก ๆ ตัวนี้ แข็งแกร่งมากเลยทีเดียว

“ฝันร้ายงั้นเหรอ ? ข้าจำได้ว่าเคยเห็นชื่อของ” ฝันร้าย “ในหนังสือศิลปะการต่อสู้ของหลี่หยิน แต่ข้าก็ยังไม่แน่ใจว่ามันเกี่ยวอะไรด้วยรึเปล่านี่สิ” ลั่วอู๋อดคิดไม่ได้

ไม่ว่ายังไงมันกล้ากินของที่เป็นของเขา ก่อนอื่นเลยมันต้องถูกจับ

หลังจากนั้น ลั่วอู๋ ก็กระตุ้นให้ไหปีศาจเก็บมันเข้าไป
แสงสีสันสดใสปรากฏขึ้น
ฝันร้าย หยุดร้องไห้แล้วมองไปที่แสงหลากสีอย่างว่างเปล่า จากนั้นมันก็กลายเป็นเงาดำและหายไป

ไหปีศาจไม่สามารถจับมันเข้ามาได้
“ มันหนีไปแล้ว ? หนีไปแล้วงั้นเหรอ?”
ลั่วอู๋ตะลึงแล้วจึงโกรธจัด
มันปล้นสิ่งของของเขา แล้วยังวิ่งหนีไป อย่าคิดว่าตัวเองน่ารักแล้วจะทำอะไรก็ได้สิ! เขาจะอัดมันให้สำนึกเอง อย่าคิดว่าจะหนีได้!

ลั่วอู๋ใช้นัยน์ตามายาตรวจสอบ จนพบตำแหน่งของฝันร้ายในที่สุด ฝันร้าย มันกำลังนั่งยองๆอยู่ที่มุมเล็ก ๆ น้ำลายไหลสอง แอบจ้องมองมาที่กลีบดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำในมือของ ลั่วอู๋

“ยังคิดอยากขโมยอีกเหรอ ? หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ลั่วอู๋เข้าไปจับมัน
ฝันร้ายตัวน้อย สะดุ้งตื่นกลายเป็นเงาดำและหายไปอีกครั้ง แต่ลั่วอู๋ก็จับมันได้อีกครั้ง

มันใช้ ทักษะระดับ SS หลอกหลอน
ลั่วอู๋ไม่ได้ใส่ใจกับมัน ท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าทักษะจะแข็งแกร่งแค่ไหน พวกมันก็ต้องการ การสนับสนุนจากมิติวิญญาณและระดับความเชี่ยวชาญ เพราะฉะนั้น ทักษะระดับ SS นี้จึงไม่สามารถทำอะไรเขาได้

ทว่าตอนนี้ลั่วอู๋กลับพบสิ่งผิดปกติ
มันเป็นแค่ระดับเงิน มิติ 8 แท้ มันเร็วขนาดนี้ได้ยังไง? มันเก่งเรื่องการหลบหนีขนาดนี้เลยเหรอ?

“ ข้าไม่ยอมหรอกน่า”
ลั่วอู๋ เปลี่ยน ตวนซี ให้เป็นราชากระต่ายแห่งแดนสาบสูญ

“ไหนของดูหน่อยสิว่าข้าจะจับเจ้าด้วยทักษะทะลวงมิติได้ไหม” ลั่วอู๋บุกเข้าไปในทันทีที่แสงสีขาวแล่บหายไป

“ ฟุ่บ!”
“ ฟุ่บ!”
“ฟุ่บ”
แสงสีดำพุ่งไปรอบ ๆ ในอากาศ ขณะที่แสงสีขาวอีกดวงจะปรากฏขึ้นในสถานที่ที่แสงสีดำหยุดลงเสมอ

หลังจากไล่ล่าติดต่อกันมากกว่าสิบครั้ง ลั่วอู๋ก็ช้าลง
ลั่วอู๋ โกรธมาก “เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
แน่นอนว่าฝันร้ายไม่ได้หยุด มันมองไปที่ลั่วอู๋ด้วยความสับสน ดูเหมือนจะไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงต้องการไล่ตามมัน

“เจ้าบังคับให้ข้าต้องกลายเป็นฝันร้ายสำหรับเจ้าเองนะ” ลั่วอู๋ กล่าวอย่างเกลียดชัง
ตวนซีกลายร่างเป็นฝันร้าย
วินาทีต่อมาลั่วอู๋ก็ร่ายทักษะหลอกหลอนและกลายเป็นแสงสีดำ

ทักษะนี้มันทรงพลังจริงๆ มันมีพลังไม่น้อยไปกว่าทะลวงมิติ ในด้านของความเร็วในการเคลื่อนที่ระยะสั้นถือได้ว่า ไม่มีอะไรจะเทียบกับมันได้

ที่สำคัญที่สุดคือในระหว่างที่ใช้ทักษะนี้ มันจะทำให้มิติของพื้นที่บิดเบี้ยว เพื่อที่ผู้ใช้จะได้เข้าไปในมิติแยกย่อยเล็ก ๆ หลบเลี่ยงความเสียหายที่ผู้ใช้กำลังจะได้รับ

แต่ก็ยังมีบางอย่างทำให้ ลั่วอู๋ ไม่พอใจ
แม้ว่าเขาจะใช้ทักษะหลอกหลอนมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถตามฝันร้ายทันได้ ความเร็วของอีกฝ่ายจะเร็วกว่าเขาเล็กน้อยเสมอ

เห็นได้ชัดว่าความเชี่ยวชาญในทักษะนี้ของฝันร้ายนั้นสูงมาก ระดับความเชี่ยวชาญนั้นคาดว่าจะสูงกว่า 50%

ฉูจงฉวนเกาหัวของเขาแล้วเรียก อาชูร่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น เจ้ารู้จักสัตว์ประหลาดตัวนั้นไหม?”

ร่องรอยแห่งความขยะแขยงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ อาชูร่า “ฝันร้ายเกิดขึ้นมาอีกแล้วหรือ? มันเป็นเพียงสัตว์วิญญาณนักฆ่า ที่เหลือหลักฐานไว้เพียงแค่เงาเท่านั้น”

“ สัตว์วิญญาณนักฆ่า?” ฉูจงฉวน อดไม่ได้ที่จะสงสัย “นักฆ่าจะดูน่ารักขนาดนี้ไปได้ยังไงกัน?”

อาชูร่า ขมวดคิ้ว “ไม่รู้สิ ในความทรงจำของข้า ฝันร้ายคือสัตว์วิญญาณประหลาดที่จะปรากฏตัวในรอบ ทุก ๆ ร้อยปี และเมื่อมันปรากฏตัวขึ้นมันจะทำให้เกิดการนองเลือดครั้งใหญ่ขึ้นมา”

“ไม่มีทางน่า”
ฉูจงฉวน มองไปที่แสงสีดำสองดวงที่ไล่จับกันบนท้องฟ้า
มันดูเหมือนเด็กที่ชอบเล่นซ่อนหาเสียมากกว่า
หลังจากนั้นไม่นานไฟสีดำสองดวงก็หยุดลง
ลั่วอู๋เหนื่อยมาก ส่วนทางฝันร้ายนั้นยังมีพละพลังกำลังเหลืออยู่มาก แทนที่มันจะร้องไห้ มันกลับยิ้มอย่างมีความสุขและส่งเสียง “วู้ โว้ว” ดูเหมือนจะพยายามกระตุ้นให้ลั่วอู๋ไล่จับตัวมันต่อ

ลั่วอู๋อดโกรธไม่ได้ เจ้าน้อยตัวนี้มันน่ารำคาญมาก
แต่ทันทีที่ดวงตาของลั่วอู๋หันไปทางมัน เขาก็แสดงรอยยิ้มที่ดูใจดีและยื่นดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำที่มีเพียงสามกลีบให้กับมัน “เจ้าต้องการมันใช่ไหมล่ะ ?”

ฝันร้าย ดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของ ลั่วอู๋ และพยักหน้าอย่างมีความสุข

“มานี่สิ แล้วข้าจะให้มันกับเจ้า” ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ฝันร้าย กะพริบตาสีเขียวของมัน จากนั้นทำหน้าตาบูดบึ้งและลอยออกพร้อมกับรอยยิ้ม เห็นได้ชัดว่ามันสังเกตเห็นถึงความตั้งใจของลั่วอู๋

“ข้าโกรธจริงๆ”
จับก็ไม่ได้ ใช้กลโกงก็ไม่ได้ ลั่วอู๋จึงได้แต่เลือกที่จะยอมแพ้

คิดซะว่าวันนี้ตัวเองโชคร้ายก็พอ
“ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ” ลั่วอู๋ เรียก ฉูจงฉวน และ เหวินเสี่ยว เพื่อที่พวกเขาจะได้เดินทางออกไปจากตรงนี้

ขณะเดียวกัน ฝันร้าย นั้นซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง และเมื่อมันพบว่าไม่มีอันตรายแล้ว ด้วยรอยยิ้มอันซุกซนเหมือนกับเด็ก ฝันร้ายก็แอบตามกลุ่มของลั่วอู๋ไปอย่างเงียบ ๆ

เห็นได้ชัดว่ามันกระหายในดอกไม้แห่งพันธนาการสีดำเป็นอย่างมาก

แต่มันก็ฉลาดมากเช่นกัน มันสัมผัสได้ถึงความมุ่งร้ายของลั่วอู๋ มันจึงไม่กล้าที่จะเข้าใกล้สุ่มสี่สุ่มห้า