ไหปีศาจ - บทที่ 40 สูตรเหาหยาง

บทที่ 40

สูตรเหาหยาง

เมื่อต้นกำเนิดนั้นสมบูรณ์สมบูรณ์แบบ สัตว์วิญญาณจะสามารถวิวัฒนาการได้

ไม่ต้องสงสัยเลย

ลั่วอู๋ใช้การวิวัฒนาการเพื่อตอบคำถามของหลินตา ท่านไม่ได้พูดว่าข้าใช้ยาหรือเปล่า

ท่านสามารถบอกข้าได้ไหม ว่าทำไมสัตว์วิญญาณถึงต้องใช้ยาเพื่อรักษาชีวิตของมัน อาจทำให้ชีวิตของมันเปลี่ยนแปลงและวิวัฒนาการได้สำเร็จ

การวิวัฒนาการเป็นหมาป่าจันทร์สีเงินประสบความสำเร็จ เพียงพอที่จะทำให้ความสงสัยลดลง

เผ่าพันธุ์: หมาป่าจันทร์สีเงิน

คุณสมบัติ: ระดับเงิน

มิติ: ระดับเงิน มิติที่ 1

ทักษะ: อัญเชิญดวงจันทร์ (ระดับ A), กรงเล็บ (ระดับ E), กัด (ระดับ D) ความเร็ว (ระดับ C)

พื้นเพ: สุนัขลึกลับที่วิวัฒนาการมาจากสุนัขชาชี สามารถดูดซับพลังจากดวงจันทร์ และกลายเป็นพลังที่แข็งแกร่งและอ่อนโยนของมัน แต่พวกมันจะดุร้ายอย่างมากเมื่อพวกมันโกรธ

สัตว์วิญญาณสายพันธุ์ใหม่!

ลั่วอู๋ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับการวิวัฒนาการประเภทนี้

“สง่างามมาก!”

“น่ารักจัง”.

“ข้าอยากขี่มันจังเลย”

ฝูงชนไม่สามารถหยุดพูดได้

หมาป่าจันทร์สีเงินมีพละกำลังมหาศาลและตัวใหญ่ยักษ์ แม้แต่ม้าเชินชิงจูวก็มิอาจจะใหญ่เทียบเท่ามันได้ ดวงตาสีฟ้าเต็มไปด้วยพลังวิญญาณ เส้นขนสีขาวที่ดูนุ่มนวล

หมาป่าจันทร์สีเงิน ตอบสนองต่อความต้องการของผู้คนทุกประเภท

ทั้งสูงส่งและสง่างาม สามารถใช้เป็นภาชนะสัตว์ขี่ข้ามทะเลทรายได้ มันมีความอ่อนโยน ดวงตาสีฟ้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง

ไม่ว่าจะชายหรือหญิง พวกเขาไม่มีทางไม่ชอบสัตว์วิญญาณแน่นอน

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสิ่งเดียวเท่านั้น

ข้อได้เปรียบอันบ้าคลั่ง

“ฮือ! …”

หมาป่าจันทร์สีเงินคำรามต่ำออกมา

ลั่วอู๋ตบเขาไหล่ของมัน มันหมอบนอนลงบนพื้น

ต้าหวงดูเหมือนว่าจะรู้สึกอะไรบางอย่าง มันก้าวขึ้นด้วยความไม่สบายใจ มันจ้องมองไปที่หมาป่าจันทร์สีเงินอย่างระมัดระวัง

มันคงรู้สึกถึงภัยคุกคาม (โฮ่ง! โฮ่ง! เจ้านายของข้ามีสุนัขได้เพียงตัวเดียวเท่านั้น!)

“ข้าต้องการมัน! ข้าจะให้ท่าน 10,000 หินวิญญาณ” ใครบางคนตะโกนออกมา

มีคนหัวเราะเยาะ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า! 10,000 หินวิญญาณ เพื่อซื้อสัตว์วิญญาณที่หายากเช่นนี้งั้นหรือ ถ้างั้นข้าจะให้ท่าน 20,000 หินวิญญาณ”

“30,000!”

“35,000!”

“40,000!”

“……”

น่าเสียดาย ที่เมืองแห่งความพินาศเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ หากสิ่งนี้ไปไว้ในโรงประมูล ในสถานที่ที่มีความเจริญรุ่งเรือง เกรงว่ามันจะสามารถขายได้ในราคามากกว่า 100,000 หินวิญญาณ

สุดท้าย เศรษฐีคนหนึ่งนำเงินเพื่อมาซื้อหมาป่าจันทร์สีเงินในราคากว่า 70,000 หินวิญญาณ และพูดอย่างมีความสุขว่า เขาจะมอบมันให้หลานสาวของเขาเป็นของขวัญวันเกิด

ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนเฝ้ามองหลานสาวของเศรษฐีผู้นั้น เด็กสาวคนนั้นปีนขึ้นหลังของหมาป่าจันทร์สีเงินด้วยความตื่นเต้น และมีความสุข

ในขณะที่ผู้คนทั้งหมดที่มาเฝ้าดูนั้นมีแต่ความอิจฉาริษยา

ในที่สุด ต้าหวงก็ใจเย็นลง แต่มันไม่ได้กลับไปอาบแดดดังเดิม มันกลับเดินตามลั่วอู๋พร้อมกระดิกหางของมันไปด้วย

“เป็นอะไรรึเปล่าขอรับ ผู้จัดการหลิน” ลั่วอู๋มองหลินตาด้วยรอยยิ้ม

ใช่ ยังมีความสนุกสนานมากมายกำลังจะเกิดขึ้นที่นี่

ลั่วอู๋พิสูจน์ความสามารถของเขา โดยการช่วยสุนัขชางชีวิวัฒนาการขึ้นไปอีกขั้น และโดยวิธีการพัฒนาคุณสมบัติของสัตว์วิญญาณเหล่านี้

เห็นได้ชัดว่า หลินตามีเจตนาร้ายอย่างชัดเจน นางทำตัวดุจจอมวายร้าย

ทุกคนมองไปที่ผู้จัดการหลินที่มีแววตาเจ้าเล่ห์ ในเวลาปกติ มีคนจากหอคอยหวงชาเพียงคนเดียว ที่ไม่พอใจ แต่ขณะที่ ผู้อื่นดูมีความสุขจากการผิดพลาดครั้งนี้

หลินตามองที่ท่านอาจารย์หยูเหมือนอยากให้เขาช่วยนาง

ท่านอาจารย์หยูกล่าวว่า “ข้าแค่ได้รับมอบหมายให้ตรวจสอบสัตว์วิญญาณเหล่านี้ ส่วนเรื่องการเดิมพัน ข้าขอไม่ยุ่งเกี่ยว”

หลังจากนั้น ท่านอาจารย์หยูได้เดินจากไป

คนเช่นนี้ มักไม่สนเรื่องการเดิมพันเพื่อเพิ่มชื่อเสียงและความมั่งคั่งของตน

หลินตา กัดฟันของนางด้วยความโกรธ: “ข้ารู้ ข้าจะส่งทักษะระดับทองให้ท่านในภายหลัง”

หลังจากนั้น หลินตาเดินไปรอบ ๆ แล้วเดินจากไป

“อย่าแกล้งทำเป็นลืมสิ ที่นี่มีพยานอยู่เยอะมาก ถ้าท่านโกงข้า ข้าจะเข้าไปยังหอคอยหวงชา เพื่อตามหาท่าน” ลั่วอู๋พูด

ทุกคนรอบ ๆ หัวเราะออกมา เหมือนกับว่าพวกเขานั้นกำลังอยู่ในงานเลี้ยง

หลินตาพยายามอย่างมากที่จะต่อต้านแรงกระตุ้นรอบ ๆ นาง และนางต้องการที่จะบีบคอลั่วอู๋

เจ้าของร้านต้องฆ่านางแน่

หอคอยหวงชาไม่เคยได้รับความอัปยศเช่นนี้มาก่อน

“หืม!” หลินตาหยุดคิดครู่หนึ่ง และเดินจากไปด้วยความเย็นชา

……

……

สัตว์วิญญาณได้ถูกขายไปจนหมดในเวลาไม่ถึงวัน

ท่านควรรู้ว่าไม่เพียงแค่เมืองแห่งความพินาศเท่านั้น แม้แต่เมืองลำดับที่ 23 ของเขตหวงชา ที่ได้รับฟังเช่นกัน และพวกเขาจึงรีบกรูกันเข้ามา

ในที่สุด ชื่อเสียงของศาลาไป่หยู่ได้เพิ่มพูนมากขึ้นในพื้นที่หวงชา

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องการปรับแต่งสัตว์วิญญาณ ที่ไม่มีใครมีประสิทธิภาพมากขนาดนี้

“เจ้าของร้านคนเก่า ครั้งต่อไป เราควรจะจัดซื้อยาวิญญาณ และช่วยติดต่อนักเล่นแร่แปรธาตุเร่ร่อน เพื่อซื้อยาจากพวกเขาด้วย มันไม่สำคัญว่าจะแพงแค่ไหน”

“ที่นี่ถ้าพวกเขาเรียกเก็บเงินในราคาสูง ข้าเกรงว่ากำไรที่ได้รับมาจะต่ำลง” เจ้าของร้านคนเก่าพูด

“ไม่สำคัญ” ลั่วอู๋พูด “แม้ว่าเราจะเสียกำไรหรือขาดทุน เราก็ควรเพิ่มประเภทเม็ดยาขึ้น เพื่อขายในศาลาไป่หยู่”

เจ้าของร้านคนเก่าคิดและเชื่อมโยงเกี่ยวกับมันพักหนึ่ง เขาจึงตอบตกลง

แม้ว่าศาลาไป่หยู่จะได้รับชื่อเสียงมาบ้าง แต่ชื่อเสียงเหล่านั้นยังไม่ได้รับการจัดการใด ๆ สาเหตุหลักมาจากการให้บริการ

ดังนั้น เราจะต้องทำมัน

สำหรับเรื่องเงิน ไม่ใช่ปัญหา

“ถ้าเราไม่สามารถหานักเล่นแร่แปรธาตุมาได้ เราจะฝึกมันด้วยตัวเอง” ลั่วอู๋มองไปที่คนงานทั้งสาม

คนงานทั้งสามคนมึนงง

“ลองดูสิ ถ้าหากเจ้ามีความสามารถของนักเล่นแร่แปรธาตุ หมั่นฝึกฝนมันอย่างจริงจัง ลองอย่างกล้าหาญ และอย่ากลัวที่จะสูญเสียเงินจำนวนมาก” ลั่วอู๋พูด

“มันต้องทำอย่างไรบ้าง พวกเราเป็นแค่ … “

“ทำไมล่ะ พวกท่านเป็นผู้อาวุโสสุดในร้าน ถ้าท่านต้องการขยายร้านในอนาคต ท่านยังจะเป็นแค่คนงานอยู่อีกงั้นหรือ” ลั่วอู๋ไม่มีวิธีพูดดี ๆ เขาจึงตัดสินใจพูดออกไปตามตรง “ให้ข้าลองทำการเล่นแร่แปรธาตุให้ดูก่อน และถ้าพวกท่านไม่มีความสามารถในการเล่นแร่แปรธาตุ ค่อยรับสมัครคนนอกเหนือจากข้า พวกท่านควรพัฒนาตนเองได้แล้ว”

หากท่านมีความสามารถพอ ท่านสามารถเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุได้ หากท่านไม่มีพรสวรรค์ ท่านสามารถรับผิดชอบได้เพียงแค่ตรงนั้น

คนงานทั้งสามเดินจากไป มันดีจริง ๆ ที่ได้ทำงานกับนายน้อย

และในที่สุดหลินตาก็ส่งทักษะระดับทองมาให้ ได้ยินมาว่าหลินตาถูกถอดออกจากตำแหน่งผู้จัดการและย้ายกลับไปยังทีมหวงชาเพื่อเป็นหญิงสาวปกติ เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่

ทักษะที่ส่งมานั้นเรียกว่า เหา หยาง เจ

ลั่วอู๋มีทักษะจากตระกูลโดยตรง ซึ่งเป็นระดับเพชร ปกติแล้ว เขาไม่ต้องการระดับทองเลยแม้แต่นิด

เขาให้ทักษะนี้แก่หลี่หยิน

เมื่อหลี่หยินได้รับทักษะนี้ นางตกใจและรีบพูดออกมาว่า นางไม่สามารถสิ่งล้ำค่าเช่นนี้ได้

“ล้ำค่างั้นเหรอ ไม่ข้าคิดว่ามันต่ำเกินไป เจ้าลองฝึกฝนมันก่อน ข้าจะหาวิธีที่จะทำให้ทักษะนี้พัฒนาขั้นสูงขึ้นไปอีก” ลั่วอู๋พูด

“ไม่ ไม่เจ้าค่ะ! ข้าเป็นแค่สาวใช้” หลี่หยินจับชายกระโปรงและก้มหัวลง

ลั่วอู๋มีคำพูดโน้มน้าวที่จะกล่าวออกไปเป็นหมื่นเป็นพันคำ แต่หลี่หยินนั้นกลับเขินอายที่จะยอมรับทักษะ แต่ลั่วอู๋แกล้งทำเป็นโกรธนาง “เจ้าจะยอมรับมันหรือไม่ แต่ถ้าเจ้าไม่ยอมรับมัน แสดงว่าเจ้าไม่เชื่อฟังข้างั้นหรือ”

“อย่าโกรธเลยเจ้าค่ะ นายน้อย ข้าขอรับมันด้วยความยินดี”

“เจ้าต้องฝึกฝนมันให้ดี ถ้าการฝึกฝนไม่คืบหน้า ข้าจะโกรธเจ้ามาก” ลั่วอู๋ข่มขู่

หลี่หยินรีบพยักหน้า “ข้าจะฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอ”

“ดีมาก…”

ลั่วอู๋พอใจอย่างมาก

มันไม่น่าแปลกใจเลย ที่คำพูดของลั่วอู๋จะสร้างราชินีแห่งฝันร้ายที่ทำให้ทั้งโลกหวั่นกลัวในอนาคต

แน่นอนว่า สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องในภายภาคหน้า