ไหปีศาจ - บทที่ 44 ปีศาจยาหลง

บทที่ 44

ปีศาจยาหลง

หลิวหูเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน มิติที่ 10 และสามารถต่อกรกับสัตว์วิญญาณตามธรรมชาติในทะเลทรายได้อย่างมีประสิทธิภาพ

แต่งูทมิฬปีกกระดูกระดับทองนั้นรับมือยากกว่ามาก

ควรรู้ว่า เมื่อสัตว์วิญญาณก้าวขึ้นสู่ระดับทองมันจะมีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอย่างมาก มีผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงินเพียงไม่กี่คนที่สามารถฝึกสัตว์วิญญาณให้เป็นระดับทองได้

ดังนั้น พี่น้องตระกูลจางจึงไม่มีสัตว์วิญญาณระดับทองอยู่กับตัว

พี่น้องตระกูลจางต้องการที่จะเอาชนะหลิวหู แต่หลิวหูนั้นไม่ได้มาคนเดียว เขามากับกลุ่มพี่น้องที่อยู่ข้างหลังเขาอีกด้วย

บรรยากาศตึงเครียดเล็กน้อย

พี่น้องตระกูลจางรู้สึกถึงแรงกดดันด้านวิญญาณเล็กน้อย แต่น้ำเสียงของพวกเขาไม่ดีนัก “เรามาที่นี่เพื่อซื้อสิ่งของ แต่ศาลาไป่หยู่กลับต้อนรับแขกแบบนี้งั้นเหรอ”

ผู้คนในศาลาไป่หยู่รู้สึกโล่งใจ

เมื่อเห็นว่าจะไม่มีการปะทะกันเกิดขึ้น

ลั่วอู๋เดินมากระซิบข้างหลิวหู “ท่านหลิว ครั้งนี้ขอบคุณมาก”

“ฮ่า ฮ่า! พี่ลั่วสุภาพจัง ทำไมถึงพูดเสียงดังในศาลาไป่หยู่ไม่ได้ล่ะ” หลิวหูพูดพร้อมรอยยิ้ม

ลั่วอู๋หัวเราะเบา ๆ “ไม่ยังไม่ได้”

หลิวหูยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

ลั่วอู๋มองพวกอันธพาล ตั้งแต่เขากลายเป็นเจ้าของร้าน เขาก็ไม่สุภาพอีกเลย “แต่ดูเหมือนว่าพวกท่านจะไม่ใช่ลูกค้าเลยนะ”

พวกอันธพาลโกรธจัด

“ข้าเกรงว่าศาลาไป่หยู่แห่งนี้จะมีของที่ขายน้อยเกินไปนะ” พี่น้องตระกูลจางก็ไม่ยอมแพ้ที่จะพูดออกมา

และมันยังเป็นทางเลือกที่ดีในการทำให้ชื่อเสียงของศาลาไป่หยู่ป่นปี้

ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว

เขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการทำให้ชื่อเสียงของศาลาไป่หยู่แย่ลง

ปัญหาเล็ก ๆ

“เดี๋ยวก่อน” หลิวหูพูด “พวกท่านมาที่นี่เพื่ออะไร”

“เรามาเพื่อซื้อสัตว์วิญญาณระดับทอง!” หวันเฟยกระโดดขึ้นและพูดออกมา

หลิวหูมองมาที่เขา “ท่านเป็นอันธพาล ที่ไม่มีแม้แต่สัตว์วิญญาณเลยสักตัว แล้วท่านจะเอาสัตว์วิญญาณไปทำไม ท่านเบื่อชีวิตหรืออยากหาที่ตายงั้นหรือ”

ใบหน้าของหวันเฟยซีดลง และเขาก็เดินถอยออกไป

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราพูด เจ้านายของเราต้องการจะซื้อมัน” พี่น้องตระกูลจางพูดขึ้น

หวันเฟยนึกถึงขึ้นได้ และเขาก็พูดขึ้นมาทันที “ใช่แล้ว นั่นแหละ”

สัตว์วิญญาณระดับทอง

เป็นที่คาดกันว่าในพื้นที่หวงชาทั้งหมด มีอยู่ที่หอคอยหวงชาเท่านั้น

มีทีมล่าสัตว์เพียงไม่กี่ทีมเท่านั้น ที่สามารถล่าสัตว์วิญญาณระดับทองได้ ซึ่งทีมล่าสัตว์ทั้งหมดนั้นถูกก่อตั้งโดยทีมหวงชา

“ถึงแม้ว่าจะไม่มีสัตว์วิญญาณระดับทอง ข้าก็จะไม่ว่าอะไร ยังไงที่นี่ก็ไม่ใช่หอคอยหวงชา” หวันเฟยตะโกน “ข้ากลับดีกว่า ศาลาไป่หยู่ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย กลับไปหอคอยหวงชาดีกว่า!”

“ไปกันดีกว่า”

“หอคอยหวงชาดีกว่าที่นี่ตั้งเยอะ”

“ศาลาไป่หยู่ก็แค่ร้านค้าเล็ก ๆ แถมหยาบคายด้วย”

พวกอันธพาลตะโกน

ฝูงชนต่างเข้ามาดูความวุ่นวายที่เกิดขึ้น และเริ่มพูดคุยกัน

เมื่อความคิดนี้หยั่งรากลึกเข้าไปยังจิตใจของผู้คน มันไม่ง่ายเลยที่จะย้อนกลับ

ลั่วอู๋ดูเร่งรีบ แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้

ปกติเราไม่สามารถซื้อสัตว์วิญญาณระดับทองได้ ส่วนใหญ่ทีมล่าสัตว์ระดับสูงมักจะร่วมมือกับหอคอยหวงชา แม้ว่า ไหปิศาจจะทรงพลังแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

“เดี๋ยวก่อน! สัตว์วิญญาณระดับทองงั้นเหรอ!”

“ บังเอิญจริง ๆ!” หลิวหูพูดพร้อมกับหัวเราะ “ข้าจับพวกมันมาได้ถึงสองตัว”

“อะไรกัน!” พวกอันธพาลตกตะลึง

พี่น้องตระกูลจางยังคงสับสน

มันเป็นเรื่องยากมากที่จะจับสัตว์วิญญาณระดับทอง เพราะพวกมันมีทั้งภูมิปัญญาและความแข็งแกร่งไม่ด้อยไปกว่าของมนุษย์เลย

แทบจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะจับสัตว์วิญญาณระดับทองได้ เว้นแต่ว่าจะเป็นทีมล่าสัตว์จะมีพลังการต่อสู้ในระดับทอง

ระดับทอง

เดี๋ยวนะ!

ลืมเจ้านั่นไปได้ยังไง เจ้างูทมิฬปีกกระดูกก็เป็นของทีมล่าสัตว์อย่างทีมคมมีด!

แม้ว่าจะเป็นระดับทอง แต่ก็มีพลังการต่อสู้อยู่ในระดับสูง พวกเขามีโอกาสที่จะหาจังหวะเพื่อจับสัตว์วิญญาณระดับทองมาได้

“ทุกคนถอยออกไปก่อน!” หลิวหูตะโกน

ผู้คนรอบ ๆ ศาลาไป่หยู่รีบถอยห่างอย่างรวดเร็ว

กรงพิเศษนี้เคยเป็นกรงของทีมคมมีด มันมีสีขาวและทำจากเงิน มีความแข็งแกร่งอย่างมาก

มีสัตว์วิญญาณสองตัวอยู่ในกรง

พวกมันมีความยาวกว่าห้าเมตร และมีลักษณะเหมือนกิ้งก่ายักษ์ ดวงตาที่เย็นชาของพวกมันมืดสนิท ทำให้ผู้คนรอบข้างสั่นกลัว เกล็ดบนร่างกายของมันเรียงเป็นชั้น ๆ แตกต่างกัน มีความมันวาวดั่งโลหะ และเกล็ดทั้งหมดนั้นคมราวกับใบมีด

ดุร้าย

น่ากลัว

ป่าเถื่อน

นั่นเป็นความประทับใจแรกของทุกคน

“นั่นมัน … ” ฝูงชนจับจ้องไปที่มัน

“สัตว์วิญญาณระดับทอง ยาหลง”

มีบางคนอุทานออกมา

ในความคิดของลั่วอู๋แสดงข้อความของปีศาจยาหลงออกมา

ปีศาจยาหลง

สัตว์วิญญาณระดับทอง ที่อาศัยอยู่ในทะเลทราย

เนื่องจากความดุร้ายและป่าเถื่อน ทำให้มันจึงถูกเรียกว่าปีศาจ จากความป่าเถื่อนของมัน

พวกมันไม่ใช่มังกรเอเชีย และพวกมันไม่ได้สืบเชื้อสายมาจากมังกรด้วย แต่พวกมันมีลักษณะคล้ายกับราชามังกรเฉิน สัตว์วิญญาณระดับตำนาน พวกมันจึงถูกเรียกว่ามังกรเอเชียอยู่บ่อยครั้ง

ร่างกายของสัตว์วิญญาณชนิดนี้มีความแข็งอย่างมาก กล้ามเนื้อของมันแข็งยิ่งกว่าเหล็กเสียอีก และเกล็ดของมันจะชูตั้งขึ้นเมื่อพวกมันโกรธ ราวกับเครื่องบดเนื้อขนาดใหญ่

“โฮกก!”

อาจเพราะถูกรายล้อมไปด้วยฝูงชน พวกมันจึงแสดงท่าทีโกรธ และเปล่งเสียงร้องที่ดุดันออกมา เกล็ดอันแหลมคมตั้งตรงอย่างบ้าคลั่ง

เสียงดังราวกับเสียงของโลหะกระทบกัน

แต่กรงนั้นมีความแข็งแรงมาก จึงไม่พังออกมา

หลังจากได้เห็นปีศาจยาหลงแล้ว ลั่วอู๋ก็พูดขึ้นทันที “ปีศาจยาหลงทั้งสองตัวศาลาไป่หยู่แห่งนี้ให้ราคา แต่ละตัวให้ราคาที่ 80000 หินวิญญาณ”

ระดับเงินและระดับทองคำ

มูลค่าสัตว์วิญญาณระดับทองนั้นมากกว่าระดับเงินถึงสิบเท่า

80000 หินวิญญาณนั้นแพงมาก แต่ลั่วอู๋ไม่สนใจ เพราะว่ามันคือเงิน

“ขอบคุณมาก ท่านพี่ลั่ว” หลิวหูหัวเราะ

จากนั้น ลั่วอู๋ก็มองไปยังพี่น้องตระกูลจาง “ตอนนี้ที่ศาลาไป่หยู่ก็มีสัตว์วิญญาณระดับทองแล้ว ท่านต้องการจะซื้อมันไหม”

ทันใดนั้น สองพี่น้องสีหน้าเสียขึ้นมาทันที

ใครมันจะคิดว่า มันจะกะทันหันแบบนี้

ศาลาไป่หยู่มีสัตว์วิญญาณระดับทองอยู่จริงๆ

พวกเขาจะมีเงินพอที่จะซื้อสัตว์วิญญาณระดับทองทั้งสองตัวในราคา ตัวละ 80000 หินวิญญาณได้อย่างไร เพราะพวกเขามีเงินไม่ถึง 20,000 หินวิญญาณด้วยซ้ำ

“ระดับทองมันระดับต่ำเกินไป เราต้องการระดับทองคำขาว” หวันเฟยพูดพร้อมยิ้มกว้างทันที “ร้านขยะแห่งนี้ไม่เห็นจะมีมันเลย”

ฝูงชนมองหวันเฟย เหมือนกับเขาเป็นเจ้าโง่

ลั่วอู๋ยิ้มเยาะเย้ย “ดูเหมือนหอคอยหวงชาก็ไม่มีสัตว์วิญญาณระดับทองคำขาวอยู่ด้วย ในความคิดของข้า หอคอยหวงชาก็เป็นร้านขยะด้วยเช่นกันน่ะสิ”

ทันใดนั้น รอยยิ้มของหวันเฟยแข็งทื่อ จนทำให้เขาเหงื่อตก “ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

ช่างกล้าพูด

“ท่านหมายความว่าอะไร” ลั่วอู๋เพ่งสายตามอง

ใบหน้าของหวันเฟยซีดลง และจู่ ๆ เขาก็ทุบอกตัวเอง “ข้าไม่ได้พูด! ข้าไม่ได้พูด!”

ลั่วอู๋ถอนหายใจด้วยสีหน้าเย็นชา

พี่น้องตระกูลจางรู้สึกอับอายอย่างมาก

ไม่ว่าวันนี้จะเป็นอย่างไร งานก็ไม่สามารถสำเร็จลุล่วงได้

ศาลาไป่หยู่มีสัตว์วิญญาณระดับทองอยู่ด้วย นั่นทำให้ชื่อเสียงเพิ่มขึ้นอย่างมาก

“ไปกันเถอะ” ท้ายที่สุด พี่น้องตระกูลจางก็หยุดพูด เขาสะบัดแขนเสื้อของพวกเขา และเดินจากไปทิ้งพวกอันธพาลกลุ่มนั้นเอาไว้ข้างหลัง

เขามองไปยังพวกอันธพาล

“อยากจะซื้ออะไรเพิ่มไหม” ลั่วอู๋ถามด้วยความเย็นชา

“ไม่ ไม่เอาแล้ว! ร้านนี้มันบ้าอะไรกัน” หวันเฟยกลัวจนตัวสั่น “ข้าจะกลับแล้ว ไม่มีอะไรต้องทำแล้ว”

ในตอนนั้นเอง พวกอันธพาลพากันวิ่งกระเจิงออกไปจากร้าน ต่างคนต่างพากันรีบหนีให้เร็วที่สุด เพราะกลัวถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง