ไหปีศาจ - บทที่ 497 กลับสู่เมืองหลวง

บทที่ 497 กลับสู่เมืองหลวง

บทที่ 497

กลับสู่เมืองหลวง

ประตูห้วงมิติสู่มณฑลเสิ่นชุนถูกปิด

ปกติประตูห้วงมิติจะอยู่ได้เพียงครึ่งปี ซึ่งลั่วอู๋คิดว่าเวลาเพียงครึ่งปีก็น่าจะพอ เขาไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะต้องใช้เวลามากขนาดนี้

แค่เวลาที่ใช้ในการเดินทางไป – กลับในทะเลเหนือสุดขอบเขาก็ใช้เวลาไปแล้วถึง 5 เดือน

รวมแล้วในการเดินทางครั้งนี้เขาใช้เวลาไปประมาณสิบเดือน

พวกเขาอยู่ที่ทะเลเหนือสุดขอบนานเกินไป

ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่สามารถกลับไปที่สำนักเฉียนหลง ทำให้พวกเขาต้องกลับไปที่เมืองหลวงของจักรวรรดิด้วยวิธีปกติ อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรเพราะในอีกสองเดือนประตูของสำนักเฉียนหลงก็จะเปิดขึ้นมาอีกครั้ง

องค์หญิงเจียโรวมีท่าทางลังเล

ซึ่งลั่วอู๋ก็สังเกตเห็นความกังวลของนาง “เป็นอะไรรึเปล่า ? เจ้ากังวลว่าองค์จักรพรรดิจะจับเจ้าไปอีกงั้นเหรอ?”

“ใช่” องค์หญิงเจียโรว ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดออกมา “เมื่อข้าออกมาจากสำนักเฉียนหลงแล้ว ท่านพ่อก็จะจับข้ากลับไปได้ง่ายขึ้น”

ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม”ไม่ต้องกังวลไปน่า ครั้งที่แล้วข้าได้ไปคุยกับองค์จักรพรรดิแล้ว ข้าบอกเขาไปว่า เขาไม่ควรบังคับให้เจ้าอยู่แต่ในวัง ถ้าเขาไม่ปล่อยเจ้าจริง ๆ ข้าจะบุกเข้าไปในวังและฉุดเจ้าออกมาเอง”

“ เจ้าอยากตายนักรึไง? ถ้าเจ้าอยากบุกเข้าไปในวัง ปรมาจารย์มากมายจะจัดการเจ้าแน่” องค์หญิงเจียโรว กลอกตาของนาง แต่นางก็มีความสุขที่ได้ยินว่า ลั่วอู๋ จะเข้าบุกไปในวังเพื่อช่วยนางออกไป

“ข้าไม่กลัว พวกเขาจะไม่ฆ่าข้าแน่” ลั่วอู๋หัวเราะ

หลังจากฟังคำพูดของ ลั่วอู๋ แล้ว องค์หญิงเจียโรว ก็โล่งใจเล็กน้อย

ที่นางออกจากพระราชวังไม่ใช่เพราะนางเกลียดองค์จักรพรรดิ แต่เป็นเพราะนางอยากออกไปดูโลกกว้างบ้าง และตอนนี้ก็ได้เวลากลับวังแล้ว

อันที่จริงตอนนี้ นางกลัวการถูกพ่อดุมากที่สุด

พวกเขาพากันบินไปยังทิศทางของเมืองหลวง

มณฑลเสิ่นชุนเป็นเขตที่อยู่ตรงชายขอบที่สุด แต่ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขา พรรคพวกลั่วอู๋ก็ใช้เวลาไม่เกินสามวันในการบินกลับไปยังเมืองหลวงของจักรวรรดิ

ลั่วอู๋ไม่ได้พาพวกเขาเข้าไปในมิติไห

เพราะเขายังต้องคอยระวังเหวินเสี่ยว

ข้อมูลที่ว่าเขามีโลกใบเล็กไม่สามารถถูกปล่อยให้อีกฝ่ายรู้ได้ แม้ว่าจะเป็นเพียงเขาแค่คนเดียว แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะมีความคิดอื่น ๆ และกลายเป็นศัตรูในทันทีรึเปล่า

เวลาสามวันผ่านไปในพริบตา

ในขณะที่พวกเขากำลังจะมาถึงเมืองหลวงของจักรวรรดิ พวกเขาก็ถูกล้อมรอบไปด้วยกองทหารในชุดเกราะสีเงิน

ทหารในชุดเกราะสิเงินเหล่านี้มีลมปราณอันแข็งแกร่งร่างกายที่สงบและดูเย็นชา พวกเขาล้อมรอบ ลั่วอู๋ ในรูปแบบในการปราบมังกร

มีทหารอยู่ประมาณ 30 คนหรืออาจจะมากกว่านั้น แต่ทุกคนมีพลังรบระดับทอง และด้วยความช่วยเหลือของความสามารถในการจัดทัพก็จะยิ่งทำให้พวกเขาทรงพลังมากขึ้น มีชายคนหนึ่งถือง้าวอันเย็นชาและสง่างามที่มุ่งหน้ามาทางพวกเขา โดยเขามีมิติวิญญาณอยู่ในระดับทองขั้นสูง

ความกดดันอย่างมากรุมล้อมพรรคพวกลั่วอู๋

หัวใจของลั่วอู๋ คุ้นเคยกับทหารในเกราะสีเงินเหล่านี้ว่าพวกเขาคอยปกป้องใครบางคนที่เขาคุ้นเคย แต่เขาก็จำไม่ได้ว่าเห็นมันเมื่อไหร่

“ มีอะไรงั้นเหรอ ? พวกเจ้าเป็นใครกัน?” ฉูจงฉวน ตะโกน

กองทหารในชุดเกราะเงินนั้นดูสง่างามและน่ากลัว แม้ว่าจำนวนจะมีไม่มากนักแต่ก็มีผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองขั้นสูง ทำให้กลิ่นอายของความอันตรายเหนือกว่าฝูงเงือกแห่งห้วงลึกมาก

ชายที่เป็นหัวหน้าพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “กองทหารองครักษ์มังกรขาว ทีฮั๋ว หนึ่งในทหารแห่งกองทหารองครักษ์เดียวในนามขององค์จักรพรรดิ เพื่อองค์หญิง”

ทุกคนมองไปที่ องค์หญิงเจียโรว

พวกเขาถูกส่งมาโดยองค์จักรพรรดิ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ดวงตาของลั่วอู๋รู้สึกคุ้นเคย

กองทหารองครักษ์มังกรขาวเป็นหน่วยองครักษ์พิเศษที่ตั้งขึ้นมาโดยองค์จักรพรรดิ เพื่อองค์หญิงเจียโรว เพื่อปกป้องความปลอดภัยขององค์หญิงเจียโรว

ก่อนหน้านี้ ลั่วอู๋ เคยเห็นพวกเขาที่โรงแรมในเมือง หมิงหนาน

แต่ในตอนนั้น องค์หญิงเจียโรว นำกองทหารองครักษ์มังกรขาวมาแค่กองเล็ก ๆ เท่านั้น และยังไม่ใช้กองกำลังหลักที่แท้จริงอีกด้วย

“ไม่มีทางน่า” องค์หญิงเจียโรว แสดงหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ

การแสดงออกที่เย็นชาของ ทีฮั๋ว ดูแข็งกระด้างเล็กน้อย จากนั้นเขาก็กล่าวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น “ฝ่าบาท โปรดอย่าได้ลำบากใจเลย ในคราวนี้องค์จักรพรรดิไม่ได้โกรธท่านแต่อย่างใด เพียงแค่คิดถึงท่านเท่านั้น”

“ ได้เลย” องค์หญิงเจียโรวกลับไปเป็นรูปลักษณ์ที่สนุกสนานตามปกติของนางและฟื้นคืนลักษณะขององค์หญิงกลับมา นางพูดอย่างใจเย็น “ได้โปรดนำข้าไปที ลุงทีฮั๋ว”

แม้เขาจะไม่เห็นด้วยกับการโดนเรียกว่าลุงทีฮั๋ว แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร

“ข้าจะกลับไปที่วังก่อน ลาก่อนทุกคน ข้าจะออกมาเล่นกับพวกเจ้าอีกครั้งแน่ ๆ” องค์หญิงเจียโรว ใช้ประโยชน์จากความประมาทของกองทหารกระซิบกับพรรคพวกลั่วอู๋อย่างสนุกสนาน

ทุกคนต่างพยักหน้าด้วยเสียงหัวเราะ

หลังจากการอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานาน พวกเขาก็ได้กลายเป็นเพื่อนสนิทที่ใกล้ชิดกันแล้ว

โดยเฉพาะ องค์หญิงเจียโรว, หลี่หยิน และ หลินยูหลัน

องค์หญิงเจียโรว มองไปที่ ลั่วอู๋ อีกครั้งและพึมพำ “จำสิ่งที่เจ้าพูดไว้ด้วยล่ะ ถ้าข้าออกไปไม่ได้อย่าลืมมาที่วังและชิงตัวข้ากลับไป”

“ข้ารู้” ใบหน้าของลั่วอู๋ดูเคร่งขรึม

ใบหน้าของ องค์หญิงเจียโรว เปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย จากนั้นนางก็ถูกล้อมรอบด้วยกองทหารคุ้มกันขึ้นไปบนรถม้าหรูหรา

ด้วยความคิดที่เปลี่ยนไปทำให้ ลั่วอู๋ แสดงความรู้สึกได้ตรงไปตรงมามากขึ้น แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ยืนยันความสัมพันธ์อย่างเป็นทางการ แต่ทุกคนต่างก็รู้กันดี

พวกเขาห่างกันเพียงแค่ชั้นกระดาษหน้าต่าง

ชั่วอึดใจต่อมาองค์หญิงเจียโรวก็จากไป

ฉูจงฉวน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “หลินยูหลัน และข้าเองก็ขอแยกตัวไปก่อน พวกเราจะกลับไปที่เขตหมิงหนานแน่ แต่ก่อนหน้านั้นพวกข้าจะไปที่ภูเขาเทียนหวัง เพื่อพบกับลุงหลินแล้วจะมาพบพวกเจ้าที่สำนักเฉียนหลงทีเดียว”

ภูเขาเทียนหวัง เป็นที่ตั้งของหมู่บ้านตงเทียน

ลุงหลิน ในปากของ ฉูจงฉวน คือพ่อของ หลินยูหลัน ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเพชรที่ทรงพลัง เขาคือหลินกุย จอมโจรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

“ข้าเองก็จะกลับไปที่สำนักโล่พิทักษ์เหมือนกัน” ลั่วอู๋พยักหน้า

จากนั้นพวกเขาก็มองไปที่เหวินเสี่ยว

ทุกคนกลับบ้านเป็นคู่ทิ้งเหวินเสี่ยว “จรจัด”

“พวกเจ้ามองมาที่ข้าทำไมกัน?” เหวินเสี่ยวดูไม่มีความสุขเท่าไหร่ “ ข้าจะรอให้สำนักเฉียนหลงเปิดประตู จากนั้นข้าก็จะไปพบหลี่หวู่หยวนเพื่อเปิดช่องว่างมิติไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะ ข้าไม่ได้โดดเดี่ยวหรอกนะ ข้าแค่รู้สึกเบื่อ ข้าอยากจะไปปลดปล่อยความขี้ขลาด พวกเจ้าจะดุด่าข้าก็ได้ แต่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับข้า”

“ ……”

คนอื่น ๆ กลับไปเป็นคู่

จากนั้นพวกเขาก็แยกกันไป

ลั่วอู๋ กลับมาที่ สำนักโล่พิทักษ์

ตอนนี้สำนักโล่พิทักษ์ กลายเป็นร้านค้าขนาดใหญ่ที่มีการขยายขนาดร้านหลายครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นยังรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับร้านค้าหลัก ๆ ทั้งหมดในเมืองหลวงเป็นอย่างดี

“นายน้อยว่ากันว่าร้านค้าแห่งหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้นในมณฑลเสิ่นชุนทางตอนเหนือ พวกเขาดำเนินธุรกิจขายขุมทรัพย์ใต้ทะเลลึกที่ไม่เหมือนใคร พวกเราควรจะติดต่อกับพวกเขาไหม ? หากสินค้าของพวกเขาถูกส่งไปยังเมืองหลวงพวกมันจะต้องเป็นที่นิยมอย่างมากแน่ ๆ ” เสี่ยวชารายงาน

นี่คือโอกาสทางธุรกิจครั้งใหญ่ ร้านค้าหลายแห่งจึงได้ส่งคนไปยังมณฑลเสินชุนแล้ว

ลั่วอู๋ส่ายหัว “ไม่เราสามารถดำเนินธุรกิจกับพวกเขาได้ ร้านค้านั้นไม่มีการร่วมมือกับร้านค้าใด ๆ ในเมืองหลวง ร้านค้านั้นมีชื่อว่า ร้านค้าสีฟาง พวกเขาอยู่ในบัญชีดำของสำนักโล่พิทักษ์ และไม่ควรร่วมมือและติดต่อใด ๆ กับพวกเขา ”

“ทำไมล่ะ?” เสี่ยวชา รู้สึกประหลาดใจและงงงวย

ร้านค้าทุกแห่งในเมืองหลวงได้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับ สำนักโล่พิทักษ์

แล้วทำไม ร้านค้าสีฟาง ถึงใช้ไม่ได้?

แต่ลั่วอู๋ก็ไม่ได้อธิบายอะไร

เขาได้ให้คำแนะนำกับ ฮวงเสี่ยวหยวนแล้วในการขยายธุรกิจ เขานั้นยังไม่เคยไปที่เมืองหลวงของจักรวรรดิ เพียงแต่ทำการค้าขายในมณฑลชายขอบในอาณาจักรราชวงศ์มังกรเร้นกาย

ด้วยวิธีนี้แม้ว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับสำนักโล่พิทักษ์ มันก็จะไม่ส่งผลกระทบต่อ ร้านค้าสีฟาง อย่างแน่นอน

ลั่วอู๋ไม่รู้ว่าเขากังวลเรื่องอะไร อาจเป็นเพราะเขาเห็นร่องรอยของภูตไหอยู่ทั่วจักรวรรดิมากเกินไปก็เป็นได้

ตอนนี้สิ่งมีชีวิตลึกลับที่มีชีวิตมานานหลายหมื่นปีนี้ได้กำหนดให้กลายเป็นศัตรูคู่แค้นของลั่วอู๋

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องถูกต้องที่เขาจะต้องเตรียมตัวให้มากขึ้น

“ยังไงก็ตาม ตอนนี้ข้าต้องการให้พวกเจ้าซื้อยาระดับสูงมาให้มากขึ้น โดยต้องมีระดับสูงอย่างน้อย ๆ ก็ระดับแปด จะมีผลอย่างไร จำนวนมากน้อยก็ไม่สำคัญ” ลั่วอู๋ออกคำสั่ง

“ขอรับ” เสี่ยวชา กล่าวรับอย่างรีบร้อน

“ได้ตัวช่างตีเหล็กหรือช่างหลอมอาวุธรึยัง ?”

“ยังหาไม่ได้เลยขอรับ” เสี่ยวชายิ้มอย่างเบามือ “พวกเขาหาได้ยากจริงๆ”

“ถ้ายังก็ช่วยซื้อยาและวัตถุวิญญาณทั้งหมดที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บทางจิตใจมาให้ข้าที ยิ่งระดับสูงเท่าไรก็ยิ่งดีมากขึ้นเท่านั้น” ลั่วอู๋ กล่าว

“ขอรับ”

เวลาซื้อขายครั้งต่อไปกับชาวแซคในนรกมนตราเองก็กำลังจะมาถึงแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นเขาก็จะได้แร่วิญญาณจำนวนมากมาที่สำนักโล่พิทักษ์ ดังนั้นลั่วอู๋จึงไม่กังวลเกี่ยวกับงบประมาณของสำนักโล่พิทักษ์ เขาจึงออกคำสั่งโดยไม่มีข้อกำหนดใด ๆ

หลังจากคำสั่งทั้งหมดถูกส่งต่อไป เสี่ยวชา ดูเหมือนจะนึกถึงบางสิ่งที่สำคัญได้แล้วพูดอย่างรีบร้อน “คนรับใช้ของคฤหาสน์องค์ชายได้กลับมาหาพวกเราอีกครั้งแล้วขอรับ”

“หืม?” ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว

“พวกเขามาขอความร่วมมืออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูค่อนข้างปฏิเสธได้ลำบากมาก แต่ข้ารู้ว่าท่านไม่เห็นด้วยข้าจึงหลอกเลื่อนเวลาเรื่องนี้ออกไป แต่ด้วยเหตุนี้ร้านค้าบางส่วนจึงเริ่มทำตัวเหินห่างจากสำนักโล่พิทักษ์ของเรา โดยดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีจุดประสงค์ที่คลุมเครือขอรับ ”

นี่ทำให้ลั่วอู๋อดสงสัยไม่ได้

ไม่จริงน่า

คฤหาสน์องค์ชายพยายามจัดการกับเขางั้นหรือ? มันไม่มีเหตุผล

องค์ชายเล็กไม่น่าจะทำอะไรแบบนั้นได้

“ไม่เป็นไร” พวกเขาไม่เต็มใจที่จะหยุดนิ่ง แต่พวกเขาก็ไม่เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ

หลังจากจัดการกับสำนักโล่พิทักษ์ แล้ว ลั่วอู๋ ก็เดินทางออกจากสำนักโล่พิทักษ์ และเดินทางยังทิศทางของคฤหาสน์ตระกูลลั่ว

เขามีสัญญาครบรอบหนึ่งปีกับลิงเผือกที่มีชื่อว่า เสี่ยวกง

แต่เขาก็สายไปนานมากแล้ว