ไหปีศาจ - บทที่ 573 ข้าไม่รู้

บทที่ 573 ข้าไม่รู้

บทที่ 573

ข้าไม่รู้

ตอนนี้ลั่วอู๋ได้เก็บตัวฝึกฝนเพื่อเข้าใจแก่นแท้ของทักษะวิญญาณ

แก่นแท้ทักษะวิญญาณทั้งสามที่เขาได้รับการเกริ่นนำมาจากประสบการณ์ต่างๆ นั้นเพียงพอแล้วที่จะเติมเต็มความแข็งแกร่งที่เขาต้องการ แม้ว่ามันจะยากและอาจทำให้สับสนในแก่นแท้ แต่ผลกำไรที่เขาจะได้นั้นมากกว่าการสิ่งที่ต้องเสียแน่ ๆ

ลั่วอู๋ได้เริ่มที่จะก้าวข้ามมิติวิญญาณแล้ว

ขณะเดียวกัน

ในคฤหาสน์อันงดงามราวกับวังหลังเล็ก ๆ ต้าหวงนอนอยู่ในตำแหน่งที่ทุกคนคุ้นเคย นอนเฝ้าประตูที่ถูกปิดเอาไว้

นั่นก็เพราะแก่นวิญญาณของเทพพิทักษ์เวหาได้ถูกขังเอาไว้ที่นี่

ร่างกายของมันได้ตายไปแล้ว ความแข็งแกร่งของมันจึงลดลงไปมาก ยิ่งไปกว่านั้นความแข็งแกร่งของพลังวิญญาณในแก่นวิญญาณเองก็ได้ถูกทำลายลงไปโดยมังกรขององค์จักรพรรดิ

มันเป็นเรื่องยากที่จะสามารถกู้คืนสิ่งที่เสียไปได้

เพราะมันไม่มีโอกาสในการหลบหนี

แต่ตอนนี้โอกาสหนีได้มาถึงแล้ว ลั่วอู๋กำลังเก็บตัวฝึกและสุนัขโง่ตัวนี้ก็กำลังนอนหลับ ตอนนี้มันข้างกายมันจึงไม่มีใครคอยคุ้มกันอยู่

“เมื่อไหร่ ข้าฟื้นคือพละกำลังกลับมาได้ ข้าจะทำลายสถานที่แห่งนี้ให้ราบ และปัดเป่าความแค้นความเกลียดชังของข้าให้จงได้” เทพพิทักษ์เวหาเต็มไปด้วยความโกรธ

จากนั้นมันก็ค่อย ๆ ค้นหาทางออกจากห้องอย่างระมัดระวัง

ห้องนี้ถูกปิดผนึกเอาไว้ โดยมีร่องรอยของพลังวิญญาณบางอย่างปกคลุมอยู่ กลิ่นอายของพลังวิญญาณนี้คล้ายคลึงกับภูตไห ทำให้เทพพิทักษ์เวหารู้สึกสับสน

มันไม่ได้สวามิภักดิ์ต่อภูตไหอย่างสมบูรณ์

เพียงแค่ว่ามันได้ทำข้อตกลงไว้กับเขา

ภูตไหนั้นได้ช่วยให้มันทะลุขีดจำกัดมิติวิญญาณของตัวเอง มันจึงปกป้องเขาด้วยความสมัครใจเป็นเวลาหลายพันปี

ทว่าหลังจากพยายามค้นหาทางออกมาเป็นเวลานาน เทพพิทักษ์เวหาก็ยังไม่พบทางออกใด ๆ เว้นแต่เขาจะเข้าไปในส่วนลึกของคฤหาสน์ที่เหมือนพระราชวังนี้ ซึ่งมันก็ไม่กล้าทำเช่นนั้น

หากมันไปรบกวนมนุษย์คนนั้นเขา มันคงจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่แน่

“ ไม่มีทางหนีอื่นจริงๆเหรอ?”มันไม่เต็มใจที่จะต้องเสียโอกาสดีๆเช่นนี้

ทันใดนั้นมันก็มองไปยังต้าหวงที่กำลังนอนหลับอย่างสงบ

แม้ว่าสุนัขตัวนี้จะแข็งแกร่ง แต่มันก็ดูธรรมดามาก มันคงไม่สามารถต่อสู้กับสัตว์วิญญาณระดับทองทั่ว ๆ ไปได้แน่ หรือว่ามันจะมีทักษะอะไรแอบแฝง?

ด้วยความคิดนั้นเทพพิทักษ์เวหาจึงได้ทำในสิ่งที่จะต้องทำให้มันเสียใจไปตลอดชีวิต

มันแอบเข้าไปใกล้ ๆ ต้าหวงแล้วมองขึ้นลงไปที่ร่างกายของต้าหวง ด้วยความที่ต้าหวงไม่ได้ต่างอะไรไปจากสุนัขธรรมดาในตอนนี้ มันจึงไม่ได้รู้ถึงศักยภาพที่แท้จริงของต้าหวงเลยแม้แต่น้อย

“ ไอ้ หมาโง่ เจ้ากล้าขู่ข้างั้นเหรอ” เทพพิทักษ์มองไปที่ต้าหวงด้วยความมุ่งร้าย “หากเป็นในตอนที่ข้าอยู่ในสภาพสมบูรณ์แล้วละก็ เพียงแค่การเป่าลมหายใจของข้าก็สามารถทำให้เจ้ากลัวจนหมดปัญญา ทำลายแก่นวิญญาณและร่างของเจ้าได้สบาย ๆ!”

หากมันหนีไปฟื้นพละกำลังได้สำเร็จแล้วละก็ มันปฏิญาณว่าจะกลับมาถลกหนังหมาหน้าโง่ตัวนี้เป็นอย่างแรก

เทพพิทักษ์เวหาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็แอบปีนขึ้นไปบนร่างของต้าหวง

มันคิดจะลองท้าทายดูว่า มันพอจะมีโอกาสในการที่จะหลบหนีจากสุนัขโง่ตัวนี้ได้หรือไม่

ต้าหวงก็ดูเหมือนสุนัขธรรมดา ๆ

ไม่มีอักขระพิเศษ และไม่มีกลไกลับอะไร

“มันอยู่ในปากของเจ้านี้รึเปล่านะ สุนัขโลกันตร์ในตำนานมีตราสวรรค์อยู่ในปาก ซึ่งสามารถช่วยให้มันรองรับการโจมตีทุกรูปแบบได้ บางทีสุนัขโง่ตัวนี้ก็อาจจะมีทักษะที่คล้าย ๆ กันก็เป็นได้” เมื่อเทพพิทักษ์เวหาเข้าไปดูต้าหวงใกล้มันก็คิดเช่นนี้

ที่น่ากลัวที่สุดก็คือยิ่งมันคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งรู้สึกว่าข้อสันนิษฐานนี้สมเหตุสมผลมากขึ้นเท่านั้น ถ้าต้าหวงเป็นเพียงสุนัขธรรมดา ๆ ลั่วอู๋จะมอบหมายให้ต้าหวงมาคอยเฝ้ามันได้อย่างไร

อย่างไรก็ตามมันอาจจะยังมีโอกาสหนีรอดอยู่ก็ได้

ดังนั้นเทพพิทักษ์เวหาจึงเข้าไปใกล้ ๆ ที่ปากของต้าหวงอย่างระมัดระวังใกล้ ๆ แล้วจึงแง้มปากของต้าหวงออกเล็กน้อย

มันมืดมิดราวกับว่าไม่มีอะไรอยู่ภายใน

“ดูเหมือนเจ้านี้จะมีแก่นแท้ทักษะบางอย่างรึเปล่านะ” เทพพิทักษ์เวหาเอาหัวของมันเข้าไปใกล้ ๆ พยายามมองด้านในปากของต้าหวงให้ชัดเจนขึ้น แต่มันไม่ได้คาดคิดเลยว่าการกระทำของมันนั้น ได้บังเอิญไปถูจมูกของต้าหวง

ฮัม

โฮ่ง

ต้าหวงที่กำลังอยู่ในห้วงความฝันรู้สึกคันจมูก จมูกของมันจึงกระตุกเล็กน้อย

“โฮ่ง!” ต้าหวง จามอย่างดุเดือด

คลื่นอากาศและน้ำลายถูกพ่นออกมาใส่เทพพิทักษ์เวหาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะในเวลานี้ที่หัวของเทพพิทักษ์เวหานั้นกำลังส่องเข้าไปในปากของต้าหวง ซึ่งต้าหวงก็อ้าปากกว้างขึ้นเพราะการจามพอดิบพอดี

“กรร!”

เสียงคำรามต่ำอย่างตกใจดังขึ้น

ต้าหวงลืมตา จากนั้นก็หรี่ลงเคี้ยวปากไปเรื่อย ๆ ! นี่มันอะไร? มีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในปากของมันได้อย่างไรกัน? รสชาติที่ดีน่าขยะแขยงอันเต็มไปด้วยกลิ่นที่น่าขยะแขยงนี่คืออะไร

เดี๋ยวนะ!

หรือว่ามีคนเข้ามาวางยาเทพพิทักษ์เวหากัน?

ต้าหวงโกรธจัด ใครกันที่กล้ามาวางยาพิษเทพพิทักษ์เวหาที่มันดูแลคุ้มกันอยู่? ฝันไปเถอะ!

“กรร!”

รูปร่างของ ต้าหวง แปรเปลี่ยนไปในทันที มันกลายเป็นสุนัขยักษ์สีเงินตัวใหญ่

จากนั้นมันก็ใช้ทักษะการกลืนกินสวรรค์ ทำให้พลังวิญญาณอันน่ากลัวของทักษะกลืนกินสวรรค์หลั่งไหลก็ออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ความสามารถนี้จะกลืนกินทุกสรรพสิ่งและดึงกลับมาเป็นพลังของผู้ใช้ ไม่ว่าจะเป็นมีชีวิตหรือไม่ก็ตาม แต่ถ้าหากพลังวิญญาณของเป้าหมายนั้นมีมากเกินความสามารถของต้าหวง มันก็จะถูกกลืนกินและย่อยสลายกลายเป็นความว่างเปล่า

ความเข้าใจในแก่นแท้ของทักษะ ระหว่างผู้ใช้พลังวิญญาณและสัตว์วิญญาณนั้นเชื่อมโยงกัน ดังนั้นต้าหวงจึงเข้าใจแก่นแท้ของทักษะแห่งการกลืนกินด้วยเช่นกัน

ด้วยความเข้าใจในแก่นแท้ทักษะแห่งการกลืนกิน พลังวิญญาณของทักษะกลืนกินสวรรค์จึงน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ สภาพอากาศนั้นเปลี่ยนแปลงไปราวกับว่าห้วงมิตินั้นจะกลืนกินสวรรค์และโลกทั้งหมด

สถานการณ์นี้กลายเป็นความขมขื่นของเทพพิทักษ์เวหา มันพยายามต่อสู้ดิ้นรน ส่งเสียงโหยหวนอย่างเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร แม้แต่เสียงของมันก็ได้ถูกกลืนกินลงไป แรงดูดอันน่ากลัวฉีกร่างของมันออกเป็นอณูวิญญาณลากมันเข้าไปในหลุมดำที่ไม่อาจหยั่งรู้จุดจบได้

หมาโง่ตัวนี้มันเป็นสัตว์ประหลาดชัด ๆ มันแปลงร่างได้ยังไงกัน! ทำไมจู่ๆลมปราณของมันก็พุ่งทะยานขึ้นถึงขนาดนี้ได้กัน!

ต้าหวงได้ตื่นขึ้นมาแล้ว

ไม่แปลกใจเลยที่ว่าทำไมลมปราณของสุนัขหน้าโง่ตัวนี้ถึงรุนแรง มันเข้าใจในแก่นแท้ของทักษะแห่งการกลืนกิน!

นี่เป็นความคิดสุดท้ายของเทพพิทักษ์เวหาก่อนที่มันจะสูญสลายหายไปในความว่างเปล่า หลังจากที่ร่างกายของมันตายลง ในที่สุดแก่นวิญญาณของมันก็สลายไป

เดิมทีตัวมันก็เป็นสัตว์วิญญาณที่ถูกทำลายความแข็งแกร่งส่วนใหญ่ออกไปแล้ว แม้ว่ามันจะมีแหล่งที่มาเป็นตัวตนของสัตว์วิญญาณระดับสูง แต่มันก็ไม่ได้มีแก่นแท้ของทักษะที่แข็งแกร่งพอจะต่อต้านแก่นแท้ทักษะของต้าหวง ดังนั้นมันจึงไม่สามารถหลุดหนีออกมาจากพลังวิญญาณกลืนกินได้

“หึ เจ้าคิดว่าจะฆ่า เทพพิทักษ์เวหาต่อหน้าข้าได้รึยังไงกัน?” ต้าหวงฮัมสองครั้งโดยไม่สนใจสิ่งที่อยู่ในปากของมัน

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

ต้าหวงก็ยังเอนตัวลงนอนต่ออย่างสบายใจ จนกระทั่งมันพบว่ามีบางอย่างหายไปในห้อง

เอ๊ะ? แล้วเจ้าหมาแดงล่ะ?

มันหายไปไหนกัน?

หนีไปแล้ว?ไม่จริงน่า ต้าหวงรีบลุกขึ้นเพื่อมองหามัน แต่มันก็ไม่พบอะไรอยู่เลยในห้อง

เสร็จกัน!

เทพพิทักษ์เวหาของมันหายไปแล้ว

หัวใจของ ต้าหวง เต้นอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้มันเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ แต่ไม่ใช่เพราะสุนัขสีแดงได้หายไป ปัญหาหลักตอนนี้คือมันรู้สึกปวดท้องมาก และความรู้สึกนี้ก็มีแนวโน้มว่าจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

เกิดอะไรขึ้น? มันกินอะไรที่ไม่สะอาดไปงั้นเหรอ

ไม่ควรจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นนี่นา ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ร้ายใด ๆ พิษแบบไหน มันก็ได้อาศัยทักษะนี้ในการกลืนกินมาตลอด ไม่ว่าจะเครื่องดื่ม ของทะเล ยาเม็ด กลืนกินมั่ว ๆ แบบสุ่ม ก็ไม่เคยเกิดเหตุอะไรแบบนี้

นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้น

ขณะนั้นเองร่างหนึ่งก็กะพริบขึ้นมาในใจของมัน ลมปราณของมันรุนแรงขึ้นและไม่เป็นระบบระเบียบ มีแก่นแท้ทักษะวิญญาณที่แตกต่างกันสามอย่างในร่างกายของมัน ซึ่งกำลังค่อย ๆประสานกัน ทำให้มันลุกลี้ลุกลนราวกับว่ามีระเบิดกำลังจะตกลงไปในทะเลแก่นวิญญาณของมัน ทำให้คลื่นพลังวิญญาณในห้องสั่นไหวอย่างรุนแรง

“ต้าหวง! นำแก่นวิญญาณของเทพพิทักษ์เวหามาให้ข้าสิ” เสียงของลั่วอู๋ดังขึ้น

ต้าหวงสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง จากนั้นมันก็ล้มตัวลงนอนบนพื้น ปิดตาด้วยกรงเล็บและบิดหัวอย่างตลก

ไม่มีใครเห็นข้า ไม่มีใครเห็นข้า

ต้าหวง คิดอย่างเงียบ ๆ

“ต้าหวงอย่าเพิ่งหลับ! จับแก่นวิญญาณของเทพพิทักษ์เวหามาให้ข้าที มันมีประโยชน์ต่อข้ามากในตอนนี้” ลั่วอู๋ร้องเรียกอย่างกังวล

ต้าหวงไม่สามารถแสร้งหลับต่อไปได้อีก มันจึงทำได้เพียงแค่ลืมตาแล้วทำหน้าไร้เดียงสาอย่างสับสน

นายน้อยกำลังพูดถึงอะไร?

มันคือหมาพันธุ์อะไร? ข้าไม่รู้จัก

ข้าไม่เข้าใจว่าท่านกำลังพูดถึงอะไร