ไหปีศาจ - บทที่ 605 เหวินเสี่ยวผู้ไม่สามารถรอได้

บทที่ 605 เหวินเสี่ยวผู้ไม่สามารถรอได้

บทที่ 605

เหวินเสี่ยวผู้ไม่สามารถรอได้

ทางเดินห้วงมิติที่พรรคพวกลั่วอู๋ต่างคุ้นเคยถูกเปิดออกอีกครั้ง

หลี่หวู่หยวนได้ทำการติดต่อกับสำนักหม่าเฉินไว้ก่อนแล้วเรียบร้อย พวกเขาจึงสามารถเข้าสู่ประตูห้วงมิติได้โดยไม่ต้องกังวล และมาถึงสำนักหม่าเฉินในที่สุด

ก่อนจากไป หลี่หวู่หยวน ได้หยุด ลั่วอู๋เอาไว้ครู่หนึ่ง

“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ตำหนิข้า” หลี่หวู่หยวน กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม

ลั่วอู๋เข้าใจดีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดหมายถึงเรื่องที่เขาปฏิเสธที่จะเปิดประตูห้วงมิติไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะให้กับพวกลั่วอู๋

“ข้าเข้าใจ” ลั่วอู๋ พยักหน้า “ท่านทำแบบนี้ เพื่อความปลอดภัยของพวกเรา”

ในฐานะรองเจ้าสำนักของสำนักเฉียนหลง หลี่หวู่หยวน นั้นอุทิศทั้งชีวิตให้กับสำนักเฉียนหลง

แม้ว่าเจ้าสำนักตัวจริงคือ เฮา แต่เขาก็ไม่ได้เข้ามาดูแลกิจการในสำนักเท่าไหร่ นักเรียนส่วนใหญ่ไม่เคยได้มีโอกาสเห็นประธานสำนักในตำนานเลยสักครั้ง ดังนั้นในความคิดของนักเรียน หลี่หวู่หยวน จึงเป็นเจ้าสำนักที่พวกเขาคุ้นเคยและชื่นชอบมากที่สุด

ไม่มีใครสามารถปฏิเสธความรักของ หลี่หวู่หยวน ที่มีต่อสำนักเฉียนหลง และการมีส่วนร่วมของเขาได้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่หวู่หยวน ก็ฉายแววตาอันซับซ้อนในดวงตาของเขาออกมา พลางถอนหายใจในใจ เขารู้สึกผิดเล็กน้อย

จากนั้นเขาพยักหน้า “ถ้าเจ้าเจอปัญหาอะไร ก็ให้รีบกลับมานะ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมให้เหล่านักเรียนของสำนักเฉียนหลง ถูกรังแกเมื่อพวกเขาไปยังอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง”

“ขอบคุณท่านรองเจ้าสำนัก” ลั่วอู๋โค้งคำนับอย่างสุดซึ้งและรู้สึกละอายใจที่ต้องหลอกหลี่หวู่หยวน

เขาไม่มีทางเลือก

หลาย ๆ สิ่งต่างเปลี่ยนไป

ทุกคนต่างมีความอดทนและความพากเพียรในแบบของตัวเอง

พรรคพวกลั่วอู๋เข้าไปในช่องว่างมิติ ผ่านความมืดเบื้องหน้าพวกเขา ซึ่งผ่านฉากอันแปลกประหลาดและลึกลับนับไม่ถ้วนจากนั้นก็ไปถึงแสงสว่าง

เสียงกะพริบดังขึ้น

พวกเขาถูกพามายังสถานที่ใหม่

สำนักหม่าเฉิน

สถานที่นี้แตกต่างจากสำนักเฉียนหลงโดยสิ้นเชิง

สำนักเฉียนหลงมีสภาพแวดล้อมอันสวยงามภูเขาและแม่น้ำงดงามราวกับหลุดมาจากบทกวี เต็มไปด้วยนกโผบิน และพลังวิญญาณหนาแน่น ดั่งสรวงสวรรค์บนพื้นโลก

ส่วนสำนักหม่าเฉิน นั้นเต็มไปด้วยต้นไม้โบราณสูงตระหง่าน มีเพียงป่าดึกดำบรรพ์ และภูเขาหนา พวกได้ยินเสียงน้ำตกคำรามเบา ๆ อยู่ตลอดเวลา ท้องฟ้าถูกล้อมรอบด้วยเหยี่ยวมังกรเพลิงขนาดใหญ่ บ่อยครั้งพวกเขาจะได้เห็น ลิงขาว หมีป่า กวางภูติ และสัตว์วิญญาณ หายากตัวอื่น ๆ วิ่งผ่านป่าไป ทำให้รู้สึกได้ถึงความอุดมสมบูรณ์ของป่า แม้ว่ามันจะมีความงดงามราวกับภาพวาด แต่ก็เป็นภาพวาดที่งดงาม ซึ่งกลมกลืนไปทั่วทั้งผืน

แน่นอนว่าป่าดึกดำบรรพ์นี้นั้นมีร่องรอยการอยู่อาศัยของมนุษย์ด้วยเช่นกัน

วิหารขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่บนภูเขา แต่ล่ะหลังต่างมีกลิ่นอายของพลังวิญญาณอันแข็งแกร่ง พวกมันมีรูปแบบที่แตกต่างกันและเต็มไปด้วยความสำคัญ โดยพวกมันถูกจัดเรียงตามลำดับเหมือนกับขั้นบันได

ไม่ต้องเดาเลยว่านั่นคือที่อยู่ของเหล่านักเรียนของสำนักหม่าเฉิน

“นี่คือสำนักหม่าเฉินสินะ มันค่อนข้างแตกต่างจากสำนักเฉียนหลงมากเลยทีเดียว” ฉูจงฉวน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ถึงจะดูหยาบกร้าน แต่ก็ไม่ได้สูญเสียความสวยงามไป”

ฝูงชนต่างพยักหน้า

เหวินเสี่ยวเร่ง “เร็วเข้า ไปกันเร็ว”

การเร่งเร้าของเขาไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ แต่ทุกคนต่างจับสังเกตได้ว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยปกตินัก สภาพจิตใจของบุคลิกของเขาดูแปลก ๆ ไป และมือของเขาก็สั่นตลอดเวลา

แม้ว่าเขาจะพยายามซ่อนมัน แต่มันก็สังเกตเห็นได้ไม่ยาก

ในฐานะที่เขาเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองมิติ 10 ด้วยพลังของมิติวิญญาณระดับทอง ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าสารพิษทุกชนิดนั้นไม่สามารถทำอะไรเขาได้แน่ ความเจ็บปวดจากพิษจึงเป็นอะไรที่ไม่ใช่สาเหตุอย่างแน่นอน หากเขาไม่ได้ประสบปัญหาที่สำคัญจริง ๆ คนที่อยู่ในระดับมิติวิญญาณระดับนี้ไม่มีทางมีท่าทางเช่นเหวินเสี่ยวแน่

ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว “เจ้าเป็นอะไรไปเหรอ? บาดเจ็บตรงไหนรึไง?”

“ข้าไม่เป็นไร” เหวินเสี่ยวส่ายหัว

ลมปราณของเขายังคงมั่นคงดี ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้บาดเจ็บจริง ๆ

“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า วันนี้เจ้าทำอะไรลงไป” ลั่วอู๋ ถาม

เหวินเสี่ยวลังเลที่จะพูดออกมาแต่สุดท้ายก็ยอมสารภาพ “ข้าไปที่คฤหาสน์หวู่หยู่ เพื่อซื้อยาฉีลี่”

ทุกคนต่างประหลาดใจ

ยาฉีลี่เป็นยาระดับแปด

ยาชนิดนี้เป็นอะไรที่หาได้ยากมาก ไม่ใช่เพราะมันมีค่าหรือยากในการกลั่น แต่เป็นเพราะเนื่องจากคุณสมบัติในการใช้ยานั้นแคบเกินกว่าที่จะนำมาศึกษาและกลั่นกรองได้

ยาวิญญาณชนิดนี้ส่วนมากถูกนำมาใช้เพื่อช่วยในการฝึกฝนร่างกาย

ทักษะแยกร่างนั้นเป็นสิ่งล้ำค่าและหายากอย่างยิ่ง เป็นเวลานานมาแล้วที่ลั่วอู๋ไม่เคยเห็นใครเชี่ยวชาญทักษะนี้เลย นอกจากเจ้าสำนักที่เขารู้มาว่ามีทักษะแยกร่างอยู่

ผลของยาเม็ดนี้สามารถการฉีกแก่นวิญญาณออก เพื่อให้ร่างกายได้รับอิสระที่ดีขึ้นและพลังที่แข็งแกร่งขึ้นมาครอบครอง

แน่นอนว่าบาดแผลทางแก่นวิญญาณนั้นสามารถรักษาได้

เช่นเดียวกับที่ชิ้นส่วนแก่นวิญญาณของลั่วอู๋ที่เคยถูกฉีกออกและถูกปิดผนึกลงในกล่องเล็ก ๆ จากหุบเขามรณะ บาดแผลในแก่นวิญญาณนั้นตอนนี้ได้รับการเยียวยาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ลั่วอู๋ประหลาดใจแล้วจึงถาม “เจ้าต้องการแยกแก่นวิญญาณของเจ้างั้นหรือ ? เจ้าไม่รู้ข้อห้ามของยานั่นรึไง?”

“ตอนนี้ข้ารู้แล้ว” เหวินเสี่ยวอดไม่ได้ที่จะมองไปยังมือที่สั่นเทาของเขาและต่อยมันลงด้วยความโกรธ อย่างเจ็บปวด

ทุกคนถึงกับพูดไม่ออก

มียาหลายชนิดที่ถูกกำหนดไว้ว่าเป็นสิ่งต้องห้าม

ข้อห้ามของยาฉีลี่ ก็คือผู้ที่ไม่มีทักษะในการแยกร่าง จะไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้มัน เพราะมันจะนำไปสู่ผลร้ายต่างๆอันเนื่องมาจากการฉีกขาดของแก่นวิญญาณ

เห็นได้ชัดว่าเหวินเสี่ยวมีปัญหา

เขาน่าจะพยายามแยกตัวเองออกจากอีกคนโดยสิ้นเชิงด้วยยานี้

ยานี้จะช่วยให้ผู้ใช้พลังวิญญาณสามารถ แยกวิญญาณออกมา เพื่อให้ชิ้นส่วนแก่นวิญญาณกลายเป็นร่างหลักและสร้างร่างกายที่สมบูรณ์แบบออกมา แต่ถ้าหากผู้ใช้ไม่มีร่างแยกวิญญาณละก็ ปัญหาก็จะเกิดขึ้น เพราะชิ้นส่วนของแก่นวิญญาณที่ถูกฉีกนั้นอาจจะกระจัดกระจายจนเกินไป

และเหวินเสี่ยวก็กำลังอยู่ในสภาพที่แก่นวิญญาณไม่เรียบร้อย ความขัดแย้งของจิตสำนึกของเขานั้นนำไปสู่ความไม่ลงรอยกันทางกายภาพ ที่เขายังไม่ได้กลายเป็นโรคจิตเพราะมัน นั่นก็เพราะเดิมทีเขาเป็นโรคจิตอยู่แล้ว

อย่างไรก็ตามยานี้ไม่ได้จดจำแก่นวิญญาณของผู้ใช้โดยอัตโนมัติ พลังของยาจึงยิ่งทำให้แก่นวิญญาณของเขาวุ่นวายมากขึ้นไปอีก

“เจ้ารีบขนาดนั้น กลัวว่าจะไม่ได้ไปที่นั่นรึไง?” ลั่วอู๋รู้สึกรำคาญเล็กน้อย

“ฮึ่ม”

เหวินเสี่ยวร้องเสียงหลง แต่เขาไม่ได้หักล้าง เพราะเขารู้ดีว่าเขาคิดผิด

ทุกคนต่างรู้จักตัวตนของเขาในตอนนี้แล้ว

พวกเขาจึงปล่อยให้เหวินเสี่ยวทำตามใจไปเลย

สาเหตุที่เหวินเสี่ยวทำเช่นนี้น่าจะเป็นเพราะหลี่หยินทำให้เขามีความคิดที่จะ “แยกบุคลิกขี้ขลาด” ออกไป เขาจึงอดใจรอไม่ไหวที่จะนำมันไปปฏิบัติจริง

มันไม่มีทางอื่นสำหรับเขาในตอนนี้

ลั่วอู๋กลอกตาด้วยความโกรธ

หรือว่ามันจะถึงเวลาที่เขาจะต้องกำจัดบุคลิกงี่เง่านี่ซะ

ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดปัญหาอะไรอีกในอนาคต

ลั่วอู๋รู้สึกสบายใจกับ เหวินเสี่ยวคนก่อนมากกว่า

“มาเร็วเข้า” ลั่วอู๋พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

พวกลั่วอู๋ใช้ทักษะทะลวงมิติผ่านป่าโบราณ มุ่งไปยังวิหารที่ตั้งอยู่ห่างไกลบนภูเขา

แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบมาจากด้านหน้า

“ระวัง.”

ฝูงชนเริ่มตื่นตัวทันที

“กรร!”

เสียงคำรามอันทรงพลังของเสือดังขึ้นมา จากนั้นเสือดำตัวใหญ่ก็พุ่งออกมา เสียงคำรามของมันดังอึกทึก ดวงตาของเสือดำนั้นเปล่งแสงสีแดงทอง มันมีเขี้ยวที่น่ากลัวราวกับดาบ ทั้งตัวเต็มไปด้วยลมปราณอันน่ากลัว

เสือดำโลกันตร์ด้านหลังของเสือดำมีชายผิวสีเข้มรูปร่างสูงใหญ่ เขามีลมปราณอันหนาแน่น เสื้อผ้าของเขามีเอกลักษณ์ของชาวภูเขาแห้งแล้ง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไหนขอดูสิว่าใครจะมาเป็นผู้โชคร้าย และต้องกลายมาเป็นคู่ต่อสู้ของข้า” ชายคนนั้นหัวเราะอย่างกล้าหาญ

ทว่าพวกลั่วอู๋ไม่ได้ตกใจเลย เพราะชายคนนั้นดูคุ้นเคยกว่า

ลั่วอู๋มีความสุขมาก “โอ้ เฉียนเหอ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกิน”

ชายคนนั้นตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นก็มองไปที่ลั่วอู๋อีกครั้ง เขาดูประหลาดใจมากที่พบว่าลั่วอู๋ดูคุ้นเคย และได้มาอยู่ตรงหน้าเขา ทันใดนั้นเขาก็จำอะไรบางอย่างได้และตกใจจนเกือบตกจากบนหลังเสือ

เขาจำได้แล้ว

ก่อนหน้านี้เขาและเพื่อน ๆ ได้ไปที่สำนักเฉียนหลง เพื่อฝึกฝนและเตรียมที่จะชิงอันดับรายชื่อเฉียนหลง ทว่าจู่ ๆ ก็มีนักเรียนแปลกหน้าจากสำนักเฉียนหลงก็ก้าวเข้ามาหา

ชายคนนี้ให้คำมั่นสัญญาอย่างกล้าหาญว่าจะเอาชนะทุกคนในสำนักหม่าเฉิน คนล่ะครั้งเดียว และเอาแต้ม 100 คะแนนไปจากพวกเขาทุกคน

แน่นอนว่าไม่มีใครคิดจริงจังกับคำพูดของเขา

จากนั้นฝันร้ายก็เริ่มขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นผู้มีพรสวรรค์จากสำนักหม่าเฉิน เขาก็ยังสามารถเอาชนะได้ ทุกคนล้วนถูกโค่นตั้งแต่คนที่อ่อนแอที่สุดไปถึงคนที่แข็งแกร่งที่สุด

เฉียนเหอใช้ความเร็วหลบหนีลั่วอู๋มาตลอด นอกจากหยู่เฮาแล้ว เขาเป็นเพียงแค่คนเดียวที่ยังเหลือรอดและยังไม่ได้ถูกชิงแต้มไป

เขาภูมิใจกับมันมาตลอด

แต่ใครจะคิดว่าวันนี้ลั่วอู๋จะบุกมาถึงสำนักหม่าเฉินด้วยตนเอง