ไหปีศาจ - บทที่ 618 ความลับของอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง

บทที่ 618 ความลับของอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง

บทที่ 618

ความลับของอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง

ณ ยอดเขาลึกลับ

“ท่านหม่าเฉิน พวกเราผ่านเกณฑ์การทดสอบของท่านรึยัง ?” ลั่วอู๋ถามด้วยความเคารพ

สายตาของท่านหม่าเฉินกวาดมองไปยังพรรคพวกลั่วอู๋

มีการเคลื่อนไหวบางอย่างในสายตาของเขา

เหมือนว่าเขาจะคิดถูกจริง ๆ ว่าเด็กกลุ่มนี้มีคุณสมบัติ

น่าเสียดายที่เด็กชายผู้มีสองวิญญาณในร่างเดียวผ่านการทดสอบ แต่เขากลับยังไม่สามารถรวมวิญญาณทั้งสองเข้าด้วยกันได้ ผลลัพธ์ที่เขาได้จึงน้อยมาก

ส่วนสาวน้อยที่ชื่อว่าหลี่หยินนั้นกลับไม่ผ่านการทดสอบ ทั้ง ๆ ที่เขาคิดว่านางน่าจะเป็นคนที่ผ่านการทดสอบเป็นคนแรกแท้ ๆ

เพราะนางเป็นคนที่เข้าใจในแก่นแท้ทักษะแห่งการฆ่า

ท่านหม่าเฉินมองสบตาเข้ากับองค์หญิงเจียโร่ว เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ในที่สุดเขาก็ พยักหน้า “ใช่”

ใบหน้าของทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความสุข

เยี่ยมมาก

ในที่สุดพวกเขาก็สามารถไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะได้ซะที

ท่านหม่าเฉินดีดนิ้วอีกครั้ง จากนั้นพื้นที่รอบ ๆ พวกเขาก็ถูกเคลื่อนย้ายมิติอีกครั้ง เมื่อพวกเขารู้ตัวอีกที พวกเขาก็กลับมาที่เผ่าเทียนหวู่แล้ว

แม้ว่าพวกเขาจะได้สัมผัสความรู้สึกนี้มาก่อนแล้ว แต่ทุกคนก็ยังคงตกใจ

ยอดเขาลึกลับนั้นอยู่ห่างจากเมืองของเผ่าเทียนหวู่ อย่างแน่นอน เพราะมันไม่มีภูเขาที่สูงเช่นนั้นอยู่ใกล้ ๆ กับเผ่าเทียนหวู่เลย

แต่ท่านหม่าเฉินสามารถเคลื่อนย้ายพวกเขาทุกคนไปที่นั่นได้ในพริบตา

ทักษะห้วงมิติของเขาช่างน่าทึ่งจริงๆ

ลั่วอู๋กำหมัดแน่น “ข้าหวังว่าท่านหม่าเฉินจะสามารถส่งพวกเราไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะได้โดยเร็ว”

“ ไม่ต้องห่วง” ท่านหม่าเฉินพูดเบา ๆ “ข้าไม่เคยบอกซะหน่อยว่าจะส่งพวกเจ้าไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะ”

ทุกคนต่างประหลาดใจ

นี่มันความหมายว่ายังไง ?

ลั่วอู๋รู้สึกกังวลขึ้นมา “แต่ท่านให้สัญญาไว้แล้ว”

หยู่เฮารีบลุกขึ้นยืน “ไม่ต้องกังวลไป อาจารย์ของข้าจะไม่โกหกเจ้าแน่” คำพูดของเขาทำให้ลั่วอู๋สงบลง

ทุกคนต่างมองไปยังท่านหม่าเฉิน

“ข้าแค่บอกพวกเจ้าว่า ข้าจะช่วยเจ้าแก้ปัญหา แต่ข้าไม่เคยบอกว่าจะส่งเจ้าไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะ”ท่านหม่าเฉินกล่าวช้า ๆ

ทุกคนอึ้งไปเล็กน้อย นี่หมายความว่ายังไง

ต่อมาท่านหม่าเฉิน ก็ยกมือขวาขึ้นอย่างอ่อนแรงและค่อย ๆ โบกมือผ่านความว่างเปล่า ทันใดนั้นห้วงมิติก็ถูกตัดออก

ราวกับกระเป๋าผ้าที่ถูกฉีกขาด

พลังงานห้วงมิติพลุ่งพล่านออกมา

ท่านหม่าเฉินยื่นมือเข้าไปในรอยแตกห้วงมิติ แล้วจึงหยิบสิ่งหนึ่งออกมา มันเป็นลูกบอลน้ำสีฟ้า

ดูเหมือนกับลูกโป่งน้ำใสบริสุทธิ์

ลั่วอู๋ตกใจ “นี่มันอะไรกัน … ”

“นี่คือน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเจ้าตามหา” ท่านหม่าเฉินกล่าว

นี่คือสิ่งที่ท่านหม่าเฉินจะบอก เขาไม่ต้องการจะส่งพรรคพวกลั่วอู๋ ไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะ แต่เขาจะช่วยแก้ปัญหาของพวกลั่วอู๋ให้ เพราะเขามีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือ

ลั่วอู๋กลืนน้ำลาย“ น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้มีแค่ในอาณาจักรเซียนอมตะโบราณหมื่นอมตะเท่านั้นหรอกเหรอ หรือเมื่อครู่ท่านเพิ่งเปิดห้วงมิติสู่อาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะ…”

ความคิดนี้ทำให้หลายคนพูดไม่ออกไปเป็นเวลานาน

ท่านหม่าเฉิน หัวเราะและส่ายหัว “แม้ว่าข้าจะสามารถเดินทางไปมาระหว่างสองสถานที่นี้ได้ในเวลาอันสั้น แต่ที่ตั้งของน้ำพุศักดิ์สิทธิ์นั้นเป็นความลับอย่างยิ่ง มันลึกลับเสียจนแม้แต่ข้าก็ยังไม่รู้ว่า ข้าจะนำน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มาให้เจ้าได้อย่างไรเล่า”

“แล้วมันมาจากที่ไหนกันขอรับ?” ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่ จะอยากรู้

“ ไม่ต้องรีบถามก็ได้” ท่านหม่าเฉินสะบัดนิ้วเล็กน้อย จากนั้นลูกบอลน้ำสีฟ้าครามก็ค่อย ๆ ลอยขึ้น “เอามันไปช่วยชีวิตผู้คนซะ”

ลั่วอู๋ใส่ลูกบอลน้ำลงในไหปีศาจอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้พลังงานที่มีอยู่ในนั้นกระจายออกไป ยิ่งวัตถุวิญญาณมีค่ามากเท่าไหร่ เงื่อนไขการเก็บรักษาก็ยิ่งยากมากขึ้นเท่านั้น

อย่างไรก็ตามด้วยที่มีท่านหม่าเฉินยืนอยู่ตรงหน้าเขา และลั่วอู๋ก็ไม่ต้องการที่จะเปิดเผยความลับของมิติไห เขาจึงไม่รีบร้อนที่จะทำการช่วยเหลือผู้คนด้วยน้ำพุในทันที

ตอนนี้พวกเขาไม่จำเป็นต้องไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะเหมือนแมลงวันไร้หัวอีกต่อไปแล้ว เพราะเขาได้รับน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มาบางส่วนเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งช่วยประหยัดเวลาในการค้นหาไปมาก

เหวินเสี่ยวเองก็ไม่ได้มีทีท่ากังวลเพราะหากเขาต้องการแยกวิญญาณของเขาละก็ อย่างน้อย ๆ เขาก็ต้องเตรียมร่างกายใหม่เอาไว้ด้วย

ซึ่งปัญหานั้นยังไม่ได้รับการแก้ไข

มีเพียงฉูจงฉวน เท่านั้นที่ถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ถูก

เขาไม่ได้ต้องการน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ สิ่งที่เขาต้องการก็เพียงแค่ไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะ อย่างไรก็ตามเขาก็รู้ตัวดีว่าไม่สามารถบังคับท่านหม่าเฉินได้

ลั่วอู๋คิดอยู่พักหนึ่งแล้วจึงพูดด้วยความลำบากใจ “ท่านหม่าเฉินได้โปรดพาพวกเราไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะด้วยเถอะ พวกเราไม่เพียงแต่จะไปที่นั่นเพื่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น แต่ยังเพื่อพิชิตสัตว์วิญญาณอีกด้วย”

เนื่องจากท่านหม่าเฉินบอกว่าจะช่วยพวกเขาแก้ปัญหา เขาก็น่าจะช่วยส่งพวกเขาไปที่นั่นได้

“อาณาจักรภูเขาแห้งแล้งนั้นใหญ่โตและมีสัตว์วิญญาณหายากมากมาย เจ้าอยากจะได้สัตว์วิญญาณแบบไหนก็ลงจับเอาเองเลย”ท่านหม่าเฉิน กล่าว “แม้ว่าจะหาสัตว์วิญญาณระดับเพชรได้ยาก แต่ก็ใช่ว่าภูเขาแห้งแล้งจะไม่มีพวกมันอยู่”

“ ไม่ใช่สัตว์วิญญาณธรรมดา ๆ ที่พวกเราอยากจะหาหรอกขอรับ” ลั่วอู๋ มองไปที่ ฉูจงฉวนแล้วจึงพูดด้วยเสียงต่ำ “มีสัตว์วิญญาณที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์อยู่หรือไม่?”

ดวงตาของ ฉูจงฉวน สว่างขึ้นเล็กน้อย

ช่างเป็นสหายที่ดี! ลั่วอู๋รู้จักเขาดีที่สุดจริง ๆ

แน่นอนลั่วอู๋ถามคำถามนี้เพื่อฉูจงฉวน ทุกคนต่างได้สิ่งที่ตนเองต้องการ แต่ฉูจงฉวนแทบจะไม่เคยได้รับอะไรเลย เขาทนดูเพื่อนตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ไม่ไหวแล้ว

“สัตว์วิญญาณรูปร่างคล้ายมนุษย์?” ท่านหม่าเฉินมองไปที่ลั่วอู๋อย่างสงสัยครุ่นคิดสักครู่ แล้วจึงพูดว่า “ก็มีอยู่บ้างนะ แต่ทำไมเจ้าถึงต้องการสัตว์วิญญาณที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ เมื่อเทียบกับสัตว์วิญญาณอื่น ๆ แล้วพวกมันก็ไม่ได้ข้อได้เปรียบพิเศษอะไรเลยนะ”

สัตว์วิญญาณที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ มักจะมีความฉลาดที่สูงกว่า

แต่เมื่อเป็นสัตว์วิญญาณระดับทองขั้นสูงแล้ว มันก็แทบจะไม่มีสัตว์วิญญาณตัวใดที่โง่เขลาเลย ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องพยายามหาสัตว์วิญญาณที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ก็ได้

ลั่วอู๋เหน็บ “มันเป็นเพียงการยืนกรานแปลก ๆ ของสหายข้า ท่านไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ได้”

“อืม” ท่านหม่าเฉินกล่าว “มีสถานที่แห่งหนึ่งในภูเขาแห้งแล้ง ซึ่งลึกลับมากและเรียกว่าป่าแห่งอสูร ข้าเคยไปที่นั่นในสมัยที่ข้ายังเด็ก ข้าเกือบจะหลงทางติดอยู่ในนั้น หลังจากนั้นข้าจึงไม่เคยไปที่นั่นอีกเลย ส่วนใหญ่สัตว์วิญญาณที่นั่น มักจะเป็นสัตว์วิญญาณระดับสูง และส่วนมากอยู่ในรูปร่างคล้ายมนุษย์”

ในบรรดาสัตว์วิญญาณแล้ว ภูตคือสัตว์วิญญาณที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ ที่พบเจอได้บ่อยที่สุด

อย่างที่สองคือวิญญาณแห่งป่า

นี่มันคือความมหัศจรรย์

หยู่เฮาได้ยินถึงป่าแห่งอสูร เขาก็นึกออกถึงอะไรบางอย่าง

สถานที่แห่งนี้มีชื่อเสียงมากในภูเขาแห้งแล้ง มันซ่อนอยู่ในที่แห่งหนึ่งของผืนป่าอันบริสุทธิ์ มันลึกลับมาก และแทบจะไม่มีใครรู้ตำแหน่งของมัน

มันจึงเป็นสถานที่ที่เดินทางไปได้ยากมาก

ฉูจงฉวน มีความสุขมาก “ท่านหม่าเฉินสามารถชี้ทางให้พวกเราได้หรือไม่”

“ทำได้สิ มันไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่เลยสำหรับข้า” ท่านหม่าเฉิน พยักหน้า

จากนั้นท่านหม่าเฉินแยกห้วงมิติออก และพวกเขาออกไป

เบื้องหน้าของพรรคพวกลั่วอู๋กลายเป็นป่าทึบขนาดใหญ่ มีต้นไม้โบราณจำนวนมากสูงสง่าบดบังแสงแดดดั่งปราสาทในป่า ที่นี่มีกลิ่นอายของธรรมชาติที่เข้มข้นมาก

แม้ว่าท่านหม่าเฉินจะไม่ได้ปล่อยลมปราณของเขาออกมา แต่สัญชาตญาณของสัตว์วิญญาณโดยรอบก็รู้สึกได้ถึงวิกฤตอันแผ่วเบา ทำให้พวกมันได้แต่นอนอยู่บนพื้นและไม่กล้าที่จะขยับ

“ตรงไปข้างหน้าเรื่อย ๆ แล้วเจ้าจะไปถึงที่นั่น” ท่านหม่าเฉินกล่าวชี้ไปที่ถนนข้างหน้า “ข้าส่งเจ้าเข้าไปโดยตรงไม่ได้ ไม่เช่นนั้นสัตว์วิญญาณในป่าคงจะหนีไปกันหมด”

นี่คือสิ่งที่ท่านหม่าเฉินไม่สามารถแก้ไขได้

เพราะเขาทรงพลังเกินกว่าจะสามารถซ่อนพลังวิญญาณอันแข็งแกร่งของเขาได้อย่างสมบูรณ์ ทำให้เหล่าสัตว์วิญญาณที่เกิดมาพร้อมกับสัญชาตญาณอันเฉียบแหลมสามารถตรวจจับอันตรายจากเขา ได้อย่างง่ายดาย

ทุกคนต่างพยักหน้า

ก่อนจากไป ลั่วอู๋ แอบถามว่า “ท่านหม่าเฉิน ท่านพอจะบอกข้าได้ไหมว่า ว่าท่านเอาน้ำจากน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มาจากที่ไหนกัน ?”

ท่านหม่าเฉิน เหลือบมองเขา “ดูเหมือนเจ้าจะสนใจเรื่องพวกนี้มากเลยนะ”

ลั่วอู๋พยักหน้า

ท่านหม่าเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พลางหัวเราะกับตัวเอง ราวกับว่าหัวเราะให้กับความลึกลับที่ตัวเองครอบครองอยู่

เขากำลังจะตาย เรื่องแบบนี้จึงไม่มีอะไรต้องปิดบัง

อีกอย่างมันก็ไม่ใช่ความลับที่สำคัญอะไร

เขาพูดช้า ๆ “น้ำพุศักดิ์สิทธิ์นี้ไม่ได้มาจากอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะ แต่มาจากแม่น้ำที่แห้งสนิทไปแล้วของอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง”

ลั่วอู๋ประหลาดใจ “ไม่จริงน่า…”

“แน่นอน” “นั่นก็เพราะอาณาจักรภูเขาแห้งแล้งเคยเป็นหนึ่งเดียวกับอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะ เมื่อแปดพันปีก่อน” ท่านหม่าเฉินกล่าว