ไหปีศาจ - บทที่ 812 ของขวัญ

บทที่ 812 ของขวัญ

อีกไม่นานก็ถึงวันที่ลูกชายของหยู่เฮาอายุได้สามขวบ

เด็กคนนั้นหัวโต ตาโต เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ วิ่งไปมาในงานเลี้ยงอย่างมีชีวิตชีวา สาวใช้รอบตัวทำได้เพียงไล่ตามเพื่อรักษาความปลอดภัยของเขา

ไม่มีนามสกุลตายตัวสำหรับคนในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง

ลูกชายของหยู่เฮามีชื่อว่าโฉวฮวง เห็นได้ชัดว่าหยู่เฮาตั้งความหวังกับเขาไว้สูง

เขามาพร้อมกับลูกเสือตัวน้อยซึ่งจะกลายเป็นคู่หูในอนาคตของเขาเมื่อเขาโตขึ้น

ภรรยาของหยู่เฮามีทั้งหมดสามคน พวกเขาแต่งเข้ามาจากชนเผ่าอื่น ๆ แต่ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดีมาก

แม่ของโฉวฮวงดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนมาก

ณ วันเกิด

ไม่มีการจัดเลี้ยงสำหรับบุคคลภายนอก พวกเขาทั้งหมดมาจากเผ่าเทียนหวู่และพวกเขาสนิทกับหยู่เฮามันเป็นงานเลี้ยงของครอบครัว

ด้วยตำแหน่งปัจจุบันของหยู่เฮาการจัดเลี้ยงดังกล่าวถือได้ว่าเป็นเรื่องที่สำคัญมาก

“โฉวฮวงมานี่” หยู่เฮาทักทายลูกชายของเขา

โฉวฮวงที่ค่อนข้างซุกซนนั้นฉลาดมากเมื่ออยู่ต่อหน้า หยู่เฮา เขาไม่กล้าที่จะอวดดี ดวงตาของเขาเป็นสีดำสดใส: “ขอรับพ่อ”

“นี่คือเพื่อนของพ่อข้าเรียกว่าเพื่อน” หยู่เฮากล่าว

โฉวฮวงมองไปที่ลั่วอู๋อย่างระมัดระวัง เขากลัวและไม่กล้าเข้าใกล้

ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้ากลัวคนแปลกหน้าหรือ?”

“อย่าถูกเขาหลอกเชียว” หยู่เฮากล่าวพร้อมกับหัวเราะ “เด็กคนนี้กล้าหาญมาก เขาไม่กลัวอะไรในชีวิต เขาคงไม่ได้ของขวัญอะไรเลย”

โฉวฮวงแลบลิ้นของเขา แต่เขาไม่ได้หมายความว่าอายอยู่

ฉูจงฉวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เด็กคนนี้น่าสนใจดี มาสิ ลุงจะให้หยกชิ้นนี้แก่เจ้า”

เขาหยิบหยกอุ่นที่ดีที่สุดออกมาชิ้นหนึ่ง ด้วยหยกอุ่นนี้จะปกป้องร่างกายเขา เขาจะไม่รู้สึกหนาวแม้อยู่ในฤดูหนาวและยังมีผลทำให้เส้นลมปราณอุ่นขึ้นด้วย

จากนั้นเจียโรวและเหวินเสี่ยวก็ให้ของขวัญด้วย

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามพวกก็ล้วนเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณและสิ่งที่พวกเขามอบให้นั้นก็ล้วนมีค่า แม้แต่หลี่หยินก็ยังมอบก้อนพลังแก่นแท้แห่งมิติของเธอบางส่วนด้วย

โฉวฮวงตะโกนตอบอย่างมีชีวิตชีวา “ลุง ป้า”

ในที่สุดสายตาของโฉวฮวงก็หันไปที่ลั่วอู๋และพูดด้วยเสียงต่ำ “ข้ารู้จักเจ้า น้าของข้าบอกข้าว่าเจ้าดูเหมือนจะเป็นหมอผีที่ทรงพลังมาก”

ฝูงชนหัวเราะเยาะกับการเปรียบเทียบนั้น

น้าของโฉวฮวงเป็นคนชอบพูดอะไรแบบนี้เป็นปกติ

อย่างไรก็ตามเราทุกคนรู้ว่าเหตุใดเด็กชายจึงพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา อย่างที่เรารู้กันดีว่าหมอผีหรือที่เรียกว่าผู้ปรับแต่งพลังวิญญาณนั้นร่ำรวยมาก

ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเรียกข้าว่าลุงก่อน แล้วข้าจะให้ของดีกับเจ้า”

โฉวฮวงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังร้องเรียก “ลุงลั่ว”

“เจ้าปีศาจน้อย” ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม แต่เขาก็ไม่ผิดสัญญา เขาหยิบขวานสีเงินขนาดเล็กออกมาจากไหปีศาจและยื่นให้ “มันเป็นของเจ้าแล้ว”

ขวานขนาดเล็กนี้ถูกหยางเฉาตีขึ้นมาโดยเฉพาะ ภายใต้คำแนะนำของลั่วอู๋

มันถูกตีด้วยวิธีการโบราณ ทำจากวัสดุที่หายากและแข็ง แม้จะไม่ใช่ขวานที่ดีที่สุด แต่มันก็ทรงพลัง

ทว่าขวานขนาดเล็กนี้มีขนาดเล็กเกินไป มันใหญ่กว่ามีดไม่มาก ไม่เหมาะกับผู้ใหญ่ แต่เหมาะกับเด็กมากกว่า

เขาไม่คาดคิดว่าโฉวฮวงจะมองขวานเล่มเล็กด้วยใบหน้าผิดหวัง “แค่นี้รึ?”

“ทำไมไม่ชอบล่ะ?” ลั่วอู๋สงสัย

โฉวฮวงตอบว่า “ข้ามีขวานเยอะเกินไปแล้ว หลายคนให้ข้ามาจนข้าเก็บไม่ไหวแล้ว”

คนของเผ่าเทียนหวู่ชอบขวานมากที่สุด

นอกจากนี้ฝีมือการตีเหล็กของอาณาจักรภูเขาแห้งแล้งยังมีประสิทธิภาพมากกว่าของราชวงศ์มังกรเร้นกาย แม้ว่า โฉวฮวงจะอายุน้อย แต่วิสัยทัศน์ก็ยังสูงมาก

เขาไม่คิดว่าจะได้รับสิ่งนี้

มันทำให้เขาหน้าซีด

“แต่มันไม่ใช่ขวานธรรมดานะ” ลั่วอู๋หัวเราะ “ถึงแม้จะไม่ดีเท่าขวานเหล็กแห่งความโกลาหลของพ่อเจ้า แต่ก็ไม่ใช่ขวาน แย่ ๆ อย่างแน่นอน”

โฉวฮวงสงสัยจึงหยิบขวาน “จริงหรือ?”

ขวานเงินขนาดเล็กนี้ดูธรรมดา แต่มันหนักมากอย่างน่าประหลาดใจ

เขาพบว่าตัวเองไม่สามารถถือขวานเล็กด้วยมือทั้งสองข้างได้

โฉวฮวงดูประหลาดใจ

แม้ว่าเขาจะอายุน้อย แต่เขาก็มีแรงมากพอที่จะขัดร่างกายของเขาเวลาอาบน้ำได้ เขาขยับขวานเล็ก ๆ แบบนี้ไม่ได้เหรอ?

“นี่มัน…” หยู่เฮาเห็นกลเม็ดบางอย่างครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “วัตถุดิบนั้นพิเศษมาก ข้ามองไม่ออกว่ามันคืออะไร แต่อาวุธนี้มีระดับสูงแน่นอน”

โฉวฮวงกระตือรือร้นที่จะลอง “มันระดับสูงแค่ไหน”

“อย่างน้อยก็ระดับปฐพี!” หยู่เฮาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

มือของโฉวฮวงสั่นและเขาก็กอดขวานเล่มเล็กไว้ในมืออย่างรวดเร็ว เขาดูเหมือนกลัวว่าสมบัติจะถูกปล้น

อาวุธระดับปฐพี

มีอาวุธระดับนี้ในเผ่าเทียนหวู่ไม่มาก

อาวุธที่คนอื่น ๆ มอบให้ล้วนเป็นระดับสีเหลืองและมีเพียงไม่กี่ชิ้นที่สามารถเข้าถึงระดับปฐพีได้ ไม่คิดเลยว่าหมอผีจะมีขวานระดับปฐพีในมือ

เขารวยจริง ๆ

และที่สำคัญที่สุดคือขวานเล็ก ๆ มันเข้ากับเขาเป็นอย่างดี ใช้เวลาไม่นานเขาก็ใช้มันได้คล่อง

คนอื่น ๆ ให้ขวานใหญ่แก่เขา เขาทำได้แค่เก็บไว้ แต่เขาไม่สามารถใช้มันได้

แม้ว่าเขาจะโตขึ้นก็สามารถใช้ขวานขนาดเล็กนี้เป็นเครื่องมือเช่นมีดสั้นได้

ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม “เป็นไงบ้างพอใจไหม?”

“พอใจแล้ว” โฉวฮวงพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าวถือขวานเล็ก ๆ และวางมันลงไม่ได้ “ขอบคุณขอรับลุงลั่วอู๋”

ทุกคนในงานเลี้ยงหัวเราะอย่างมีความสุข

ลั่วอู๋กล่าวว่า “เด็กดีเมื่อเจ้าอายุมากขึ้นแล้วลุงลั่วจะให้อาวุธมนตราแก่เจ้าด้วย!”

ทุกคนตกตะลึง

ชาวเผ่าเทียนหวู่ก็ตะลึงด้วย

แม้ว่าจะมีอาวุธระดับปฐพีไม่มากนัก แต่ก็ยังมีในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้งอยู่มากมาย แต่อาวุธมนตรานั้นหายากมาก

ขวานเหล็กแห่งความโกลาหลของหยู่เฮาเป็นอาวุธมนตราของจริง ทำจากวัสดุจากสวรรค์ หลังจากฝ่าฟันด้วยกันมาหลายปีจิตวิญญาณในอาวุธของหยู่เฮาได้ถือกำเนิด

แต่มีอาวุธระดับนี้เพียงไม่กี่ชิ้นในเผ่าเทียนหวู่

ทันทีที่ลั่วอู๋พูดออกมา ทุกคนคิดว่าเขาใจกว้างเกินไปที่จะให้อาวุธมนตราจริง ๆ

หยู่เฮาจ้อง “เจ้าโกหกรึเปล่า”

“พูดจริงสิ” ลั่วอู๋หัวเราะ

ยังเหลือเวลาอีก 15 ปีกว่าโฉวฮวงจะโตเป็นผู้ใหญ่ ถ้ามันถูกแปลงเป็นเวลาของโลกไหนั่นคือมากกว่า 50 ปี ซึ่งเพียงพอสำหรับเขาที่จะสร้างอาวุธมนตราของจริงได้

ดวงตาของโฉวฮวงเต็มไปด้วยประกาย “ลุงลั่ว ท่านยอดเยี่ยมมากเจ้าอาจเป็นพ่อทูนหัวของข้าก็ได้”

“ใช่แล้ว” ลั่วอู๋หัวเราะ

ฉูจงฉวนไม่พอใจ “หยกอุ่นที่ข้าให้ไปก็มีค่ามากนะ ทำไมเจ้าไม่ยอมรับว่าข้าเป็นพ่อทูนหัวล่ะ?”

“ลุงฉู ความจริงมันโหดร้ายมาก สิ่งที่ท่านส่งมามันไม่ดีเท่าของลุงลั่วเลย”

ฝูงชนคำรามด้วยเสียงหัวเราะ

เขาเป็นเด็กฉลาด

ใบหน้าของฉูจงฉวนไร้คำพูด “หยู่เฮา เจ้าให้กำเนิดลูกชายที่ฉลาดเช่นนี้ได้อย่างไรในเมื่อเจ้าเป็นผู้ชายที่ซื่อสัตย์เช่นนี้”

โฉวฮวงเป็นเด็กใสซื่อ

ซึ่งตรงกันข้ามกับหยู่เฮา เขาอุ้มโฉวฮวงขึ้นมาอย่างมีความสุขและหัวเราะ: “ฉลาดมากลูกพ่อ”

บรรยากาศชื่นบานมาก

ในงานเลี้ยงนี้ทั้งแขกและเจ้าภาพต่างมีความสุข