ไหปีศาจ - บทที่ 826 พลังของรูปสลักทั้ง 8

บทที่ 826 พลังของรูปสลักทั้ง 8

บทที่ 826

พลังของรูปสลักทั้ง 8

“เผ่าเจตจำนงแห่งน้ำว่ากันว่าพวกเขาได้ตายลงไปแล้วเมื่อพันปีก่อน”

“นั่นเป็นสิ่งที่บอกมาจากปากของท่านหม่าเฉิน”

“เนื่องจากเผ่าเจตจำนงแห่งน้ำได้ถูกทำลายโดยสัตว์วิญญาณร้ายที่ไม่มีใครรู้จักมาก่อน จึงทำให้เราไม่สามารถรวบรวมพลังของรูปสลักทั้ง 8 ได้อีกต่อไป

“น้ำพุศักดิ์สิทธิ์นั้นก็ได้เลยแห้งสนิทมากว่าพันปีแล้ว”

จากสิ่งที่ มู่ พูดออกมา ทำให้ลั่วอู๋และคนอื่น ๆ ก็เริ่มรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกัน

เมื่อประมาณพันปีก่อน ที่แห่งนี้มีชนเผ่าอยู่เพียง 8 เผ่า ภัยพิบัติครั้งใหญ่ก็ได้เกิดขึ้นที่ป่าหินผาแห่งนี้ จนทำให้เผ่าหมิงชุยถูกทำลายโดยสัตว์วิญญาณร้ายที่ทรงพลัง

อีก 7 เผ่าที่เหลือก็ประสบกับความสูญเสียอย่างหนัก จนถึงกับคนภายในเผ่าเริ่มแตกแยกกันส่งผลทำให้เกิดกลายเป็น 16 เผ่าขึ้นมาโดยที่รูปสลักมีเพียงแค่ 7 ชิ้นเท่านั้น

เมื่อเผ่าของพวกเขาได้ถูกทำลายลง หนังสือโบราณของพวกเขาก็ถูกทำลายลงไปด้วย

ท่านหม่าเฉินก็ได้ปรากฏตัวขึ้น เขาได้ยื่นมือเข้ามาช่วยขจัดทุกสิ่งอย่าง และตั้งข้อบังคับอย่างเข้มงวด เพื่อคอยปกป้องที่แห่งนี้ให้มีความสงบสุข

พวกเขาได้ยินเรื่องเหล่านี้มาจากบรรพบุรุษอดีต ทำให้พวกเขาเชื่ออย่างนั้น

ท่านหม่าเฉินเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่คอยช่วยเหลือทุกชนเผ่าของพวกเขาให้รอดตาย

จนผ่านมากว่าหลายพันปี พวกเขาก็ยังคงอาศัยอยู่ในป่าหินผาแห่งนี้ และไม่เคยคิดที่จะออกไปจากที่ ณ แห่งนี้เลย

จนกระทั่ง พลังของท่านหม่าเฉินที่กั้นกำแพงระหว่างโลกนอกกับสถานที่แห่งนี้ได้จางหายไป

ลั่วอู๋และพรรคพวกของเขาได้มองหน้ากัน เมื่อรู้สึกถึงความแปลกประหลาด

เรื่องนี้ฟังดูเป็นไปได้

แต่ติดปัญหาก็คือ

ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เผ่าที่ถูกเรียกว่าเผ่าเจตจำนงแห่งน้ำก็น่าจะเป็นเผ่าเดียวกับเผ่าหมิงชุย ไม่เช่นนั้น มันก็คงไม่คล้ายกันมากขนาดนี้

การใช้พลังของรูปสลักของเผ่าหมิงชุย มันก็คล้ายคลึงกับการใช้งานของเผ่าที่นี่จนแทบจะเหมือนกัน

เพียงแต่ว่า เผ่าหมิงชุยนั้นอ่อนแอลงมาก

แต่เผ่าหมิงชุยนั้นไม่ได้หายไปจนหมด พวกเขาได้ย้ายถิ่นฐานออกจากป่าหินผาไปยังสถานที่อันห่างไกล นอกจากนี้ ก็มีเพียง 7 เผ่าเท่านั้นที่ที่ถูกทำลายไป และหนังสือโบราณที่เก็บซ่อนอยู่ในเผ่าหมิงชุยนั้นล้วนเป็นของล้ำค่ามาก

อย่างเห็นได้ชัด

มีอะไรบางอย่างผิดปกติ

หรือว่าบางที ท่านหม่าเฉินอาจจะโกหกพวกเขาก็ได้

เพื่อให้ชนเผ่าเหล่านี้ได้อาศัยอยู่ ณ ที่แห่งนี้

มันช่างเป็นเรื่องโหดร้าย ที่ให้มนุษย์มาอาศัยอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ แห่งนี้ ดั่งเป็นปศุสัตว์

หยู่เฮารับไม่ได้ เขาไม่สามารถยอมรับได้ว่าท่านหม่าเฉินจะเป็นคนเช่นนั้น ท่านหม่าเฉินนั้นเป็นเทพเจ้าของภูเขาแห้งแล้งนี้

ลั่วอู๋ยังคงรู้สึกแปลก ๆ

ว่าจุดประสงค์ของการทำสิ่งนี้มันคืออะไร? ท่านหม่าเฉินนั้นเป็นผู้ยิ่งใหญ่ มันไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำเช่นนี้เลย

“การติดต่อกับเทพเจ้ามันหมายความว่าอะไร?” ลั่วอู๋ลุกลี้ลุกลน

แม้ว่าพวกเขานั้นเริ่มสงสัยในตัวของลั่วอู๋ แต่ภาพลักษณ์ของท่านหม่าเฉินนั้นยังคงฝังรากลึกเข้าไปในจิตใจของทุกคน ดังนั้น พวกเขาจึงไม่คิดจะตั้งคำถามกับท่านหม่าเฉิน

เห็นได้ชัดว่า มู่ ไม่รู้ว่าคำพูดของเขานั้นจะสร้างความแตกแยกมากขนาดไหน เขาจึงได้ตอบไปตรง ๆ “แน่นอนว่า มันคือการสื่อสารกับแดนสวรรค์”

“แดนสวรรค์!” สีหน้าของลั่วอู๋ได้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

มันคืออะไรกัน?

แดนสวรรค์อยู่ที่ไหนกัน

มันไม่มีบันทึกเกี่ยวกับแดนสวรรค์ไว้บนโลกเลย

คนอื่นนั้นต้องการเพียงแค่พูดคุย แต่ก็ถูกหยุดเอาไว้ด้วยสายตาของลั่วอู๋ที่อยู่ในความตกตะลึง จากนั้นเขาก็ได้ถามออกไป “เจ้าเล่าเรื่องของแดนสวรรค์ให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม?”

มู่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงได้ถามกลับไป “โลกภายนอกนั้นลืมการมีอยู่ของแดนสวรรค์ไปแล้วงั้นหรือ? ที่แห่งนี้ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นแดนสวรรค์ แต่แดนสวรรค์นั้นก็ได้หายไปจากโลกนี้แล้ว เหลือเพียงแค่คนที่ยังคงมีความศรัทธาอยู่พวกเราใช้พลังของรูปสลักทั้ง 8 เพื่อเปิดประตูในการติดต่อกับแดนสวรรค์ได้”

หลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่ มู่ พูด ลั่วอู๋ก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

แดนสวรรค์ที่พวกเจาเรียกกันนั้น มันได้กลายเป็นอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ

ในอดีตเผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นมีแต่ความงมงาย และไร้ซึ่งสติปัญญา เมื่อพวกเขาได้พบเจอกับผู้ที่เป็นอมตะ พวกเขาก็จะคิดว่าเป็นเทพเจ้าที่ลงมาปกป้องพวกเขา

แม้แต่หลังจากที่อารยธรรมของเผ่าพันธุ์มนุษย์ได้เจริญรุ่งเรือง เผ่าพันธุ์มนุษย์ส่วนใหญ่ก็ยังคงบูชาผู้ที่เป็นอมตะอยู่

กลุ่มผู้ศรัทธานั้นมีความบ้าคลั่ง แม้ว่าทั้งหมดจะถูกกวาดล้างไป แต่พวกเขาก็ยังคงเดินทางเพื่อไปบูชาผู้ที่เป็นอมตะ การเดินทางแห่งความศรัทธานั้นต้องเดินทางผ่านป่าเตียนวูที่แสนจะอันตราย เพื่อไปยังอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ ซึ่งปัจจุบันนั้นได้กลายมาเป็นภูเขาแห้งแล้ง เพื่อบูชาและอธิษฐานต่อผู้ที่เป็นอมตะ

ถ้าหากว่าท่านโชคดี ท่านก็จะได้กลายเป็นผู้รับใช้ของเทพเจ้าเพื่อคอยรับใช้พวกเขาไปตลอดชีวิต

เห็นได้ชัดว่า มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าอย่างยิ่ง แต่บรรดาผู้ศรัทธาที่คลั่งไคล้ต่างก็มีความสุข และภูมิใจกับมันดี

ลั่วอู๋เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว

ผู้คนจากทั้ง 8 เผ่านี้ไม่ใช่ลูกหลานของผู้ที่เหลือรอดบนภูเขาแห้งแล้งจากภัยพิบัติเพื่อกว่า 8000 ปีก่อน

คนเหล่านี้จึงได้กลายเป็นชนพื้นเมืองของภูเขาแห้งแล้งแทน

คนเหล่านี้คือกลุ่มลูกหลานของทาสที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ พวกเขาสืบทอดเจตนารมณ์เพื่อศรัทธาต่อผู้ที่เป็นอมตะอย่างบรรพบุรุษของพวกเขา

น่าเสียดาย ที่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะได้ย้ายถิ่นฐานออกไป และได้ทิ้งเหล่าทาสเอาไว้เบื้องหลัง

อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ควรจะได้รับวิธีการใช้พลังของรูปสลัก เพื่อติดต่อกับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะได้

บางทีพวกมันอาจเป็นที่มาของพลังของรูปสลัก

ผู้คนที่อพยพมายังภูเขาแห้งแล้งได้เรียนรู้พลังของรูปสลักจากที่แห่งนี้ เพื่อรวบรวมผู้คนเพื่อก่อตั้งกลายเป็นชนเผ่า

ลั่วอู๋ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ด้วยการเชื่อมโยงกันทั้งหมดนี้ ความจริงก็ได้ปรากฏขึ้น

น่าเสียดายที่คนเหล่านี้ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย

“ท่านหม่าเฉินคือสิ่งที่เจ้ากำลังพูดถึงสินะ?”

“การแยกชนเผ่าทั้ง 8 ออกจากกันเพื่อที่จะทำให้พวกเขาไม่สามารถติดต่อกับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะได้ เพื่อที่จะทำลายหนังสือโบราณที่บอกเล่าเรื่องราวในประวัติศาสตร์ของพวกเขา และคอยกักขังผู้คนให้อยู่ในที่แห่งนี้เพื่อไม่ให้สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้”

“แต่ว่า…”

“และมันทำไมล่ะ?”

ลั่วอู๋คาดว่า ท่านหม่าเฉินนั้นไม่ต้องการให้ทั้ง 8 เผ่ากลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

แต่มันก็ไม่มีคำอธิบายว่าเพื่ออะไรกันแน่

ตอนนี้ เขาได้แต่กังวล

“ตราบใดที่พลังของรูปสลักของทั้ง 8 เผ่าได้มารวมกัน น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ก็จะเปิดทางให้พวกเราสามารถติดต่อกับแดนสวรรค์ได้ใช่ไหม?” ลั่วอู๋ถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม

มู่ พยักหน้า “น้ำพุศักดิ์สิทธิ์เป็นมรดกของแดนสวรรค์ ซึ่งมันสามารถเชื่อมต่อระหว่างมิติอื่นได้”

มีมิติอีกแห่งหนึ่งในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะด้วย

ลั่วอู๋ไม่แปลกใจ

“ตกลง ข้าจะช่วยพวกเจ้าตามหาเผ่าเจตจำนงแห่งน้ำ” นั่นคือสิ่งที่ลั่วอู๋พูด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนในเผ่าต่างตกตะลึง

ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่?

ช่วยพวกเราตามหาเผ่าเจตจำนงแห่งน้ำงั้นหรือ

ฉูจงฉวนกล่าวอย่างรอบคอบ “ถ้าเจ้าต้องการแค่พลังของรูปสลัก เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องไปยังเผ่าหมิงชุยหรอก”

“หมายความว่าอย่างไร?” ลั่วอู๋ถาม

ฉูจงฉวนยักไหล่ “ยังคงมีพลังของรูปสลักเหลืออยู่มากในราชาแห่งน้ำ ข้าไม่ได้สังหารมัน และมันก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไรมาก ดังนั้น ข้าจึงได้เก็บมันเอาไว้”

เขาไม่จำเป็นต้องกลับไปยังเผ่าหมิงชุย มันสามารถประหยัดเวลาได้อย่างมาก

ฉูจงฉวนได้เรียกราชาแห่งน้ำออกมา ทุกคนในแต่ละเผ่าต่างลืมความโกรธและเริ่มตื่นเต้นอย่างมาก

พวกเขาไม่ได้ตื่นเต้นเพราะได้เห็นราชาแห่งน้ำในตำนาน

แต่รู้สึกตื่นเต้นที่บรรพบุรุษได้กล่าวถึงพลังของสายน้ำ

“ในที่สุด พวกเราก็สามารถทำตามความปรารถนาของบรรพบุรุษของพวกเรา เพื่อติดต่อกับเทพเจ้าได้อีกครั้ง!” มู่ กล่าวด้วยความตื่นเต้น