ไหปีศาจ - บทที่ 829 แผนที่
บทที่ 829
แผนที่
ลั่วอู๋ไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะได้เข้ามายังอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
ท่านรองเจ้าสำนักไม่เต็มใจที่จะเปิดทางให้เข้าสู่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ แต่ท่านหม่าเฉินนั้นได้จากไปแล้ว และลั่วอู๋ก็ได้ตามหาวิธีที่จะเดินทางไปยังอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
ถ้าหากท่านต้องการปลูกดอกไม้ ท่านก็ไม่จำเป็นต้องปลูกดอกไม้ปีศาจ
บางทีสาเหตุที่ท่านหม่าเฉินได้แยกชนเผ่าออกเป็น 8 เผ่า ไม่ใช่เพียงเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาติดต่อกับอาณาจักรภูตเท่านั้น แต่ยังป้องกันไม่ให้ผู้คนของเขาได้เดินทางเข้าสู่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะอีกด้วย
ทำไมถึงไม่ฆ่าพวกเขาให้หมดล่ะ
มันก็เป็นเรื่องที่เข้าใจง่ายเช่นกัน
ไม่มีใครสามารถปิดรูกุญแจประตูบ้านเพื่อป้องกันไม่ให้มิจฉาชีพเข้ามาได้หรอก
ลั่วอู๋ครุ่นคิดอย่างเงียบ ๆ ข้าหวังว่าท่านหม่าเฉินจะไม่ตำหนิพวกเราที่บุกรุกเข้ามายังอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
ท่านรองเจ้าสำนักและท่านหม่าเฉินไม่ต้องการให้ใครเข้ามาในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะได้ เพราะพวกเขานั้นมีแผนการที่สำคัญอย่างมากอยู่
แต่ว่าตอนนี้พวกลั่วอู๋ก็ได้เข้ามาแล้ว
มันอาจจะเกิดการตอบสนองบางอย่างได้
ดังนั้น ลั่วอู๋จึงได้ตัดสินใจอย่างลับ ๆ ว่า เราต้องระมัดระวังในการกระทำเป็นอย่างมาก ต้องไม่เกิดปัญหาใดตามมา
เห็นได้ชัดว่า ทุกคนได้สัมผัสถึงภูต ซึ่งมันทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ
แน่นอนว่า ฉูจงฉวนนั้นเป็นคนที่ตื่นเต้นมากที่สุด
“อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
ในที่สุด ข้าก็เดินทางมาถึงอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะตามที่บันทึกไว้ในหนังสือ มันเป็นดั่งดินแดนสวรรค์ที่อยู่บนโลก
“ไปกันเถอะ รีบไปตามหาเชียนจีกัน”
ฉูจงฉวนตกอยู่ในความหลงใหลจนทำให้เขาตาบอด จากนั้น เขาก็โดนกำปั้นสีชมพูของหลินยูหลันต่อยเข้าไปที่หน้าของเขา
“เจ้าหุบปากไปซะ!” หลินยูหลันอุทานออกมาด้วยความไม่พอใจ
ตูม
ฉูจงฉวนที่โดนต่อยจนกระเด็นถอยหลังไปสองสามก้าวจนนั่งลงกับพื้น เขาเจ็บปวดไปทั่วทั้งใบหน้า
ความหลงใหลในใจเขาก็ลดลง ไม่ช้าเขาก็พูดออกมาด้วยความซื่อตรง “นางได้บอกกับข้าว่า สภาพแวดล้อมของสถานที่แห่งนี้มันแปลกประหลาด พวกเราควรที่จะสงบเงียบไม่ตื่นตระหนก”
หลินยูหลันโกรธมากแต่ก็รู้สึกดีที่ทำให้เขาหลุดออกมาจากความหลงมัวเมาได้
ทุกคนต่างหัวเราะ หลี่หยินได้ถามขึ้น “แล้วองค์หญิง เจียโรวหายไปไหนกัน?”
จากนั้น ทุกคนก็จำได้ว่าการกระทำของแดนสวรรค์นั้นดูแปลก ๆ ไป เพราะเหตุการณ์ประหลาดที่ถ้ำในเวลานั้น
ลั่วอู๋ตอบว่า “ข้าได้นำองค์หญิงเจียโรวเข้าไปในมิติไห ไม่ต้องกังวลไป อย่างไรก็ตามสถานการณ์ในตอนนี้มันช่างซับซ้อน องค์หญิงเจียโรวจึงไม่สามารถเดินทางไปกับเราได้”
“ทำไมกันล่ะ?” ทุกคนไม่เข้าใจ
“ข้าไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน”
ลั่วอู๋ได้ระลึกถึงข้อตกลงของเขากับองค์จักรพรรดิองค์เก่า
เขาได้สัญญากับองค์จักรพรรดิคนเก่าว่า องค์หญิง เจียโรวจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
เดิมทีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์นั้นตั้งอยู่บนภูเขาแห้งแล้ง และมันก็ถูกท่านหม่าเฉินกลั่นเพื่อนำพลังวิญญาณออกไป เหลือเพียงแต่พลังงานบริสุทธิ์ ดังนั้น มันจึงไม่มีปัญหาอะไร
ทุกคนต่างมึนงง
ทำไมคนบางคนถึงไม่สามารถเข้ามายังอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะได้
ลั่วอู๋ส่ายหัว “องค์หญิงเจียโรวดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ แต่ก็ยังดีกว่าถ้ายังไม่ถลำลึกไปมากกว่านี้ เนื่องจากองค์จักรพรรดิคนเก่าได้กล่าวเอาไว้เช่นนั้น มันจะต้องมีเหตุผลของเขาแน่ และเขาก็จะไม่มีวันในบุตรสาวของเขาตกอยู่ในอันตราย”
ทุกคนพยักหน้า
ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไรก็ตาม มันก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายอะไร
ลั่วอู๋และทุกคนได้เข้าสู่มิติไหพร้อมกัน ในตอนนั้น องค์หญิงเจียโรวก็ดูเหมือนว่ากำลังรอพวกเขาอยู่
นางไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น นางรู้แค่ว่าแสงจากอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะนั้นมันช่างน่าดึงดูด นางก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้
ด้วยเหตุผลนั้นเองที่ดูเหมือนว่าทำไมสติสัมปชัญญะของนางจึงหายไป และมีพลังงานบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ผลักดันนางเข้าไปใกล้
“ข้าหวังว่าพวกเจ้าทุกคนจะสบายดีนะ” องค์หญิงเจียโรวหลับตาลง และอธิษฐาน
ถ้าหากว่ามันเกิดสถานการณ์อะไรที่เกิดขึ้นเพราะนาง จนทำให้ทุกคนต้องบาดเจ็บหรือตายลง นางจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่
เมื่อนางได้เห็นว่าทุกคนที่ปรากฏยังสบายดี องค์หญิง เจียโรวก็โล่งใจทันที “พวกเจ้าไม่เป็นอะไรกันนะ”
ทุกคนมองไปที่องค์หญิงเจียโรวอย่างประหลาดใจ
หลี่หยินถามด้วยความประหม่า “องค์หญิงเจียโรว ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมเจ้าคะ?”
องค์หญิงเจียโรวได้มองไปที่ร่างกายของนางอย่างน่าประหลาด นางกังวลมากเกินไปเกี่ยวกับเปลี่ยนแปลงของร่างกายของนางเอง
ขณะนั้น ร่างกายขององค์หญิงเจียโรวก็ได้ถูกปกคลุมไปด้วยแสงที่อบอุ่น
แสงนั้นมีความนุ่มนวลมาก ซึ่งมันทำให้องค์หญิงเจียโรวดูเหมือนกับภูต ราวกับว่านางสามารถโฉบและบินหนีออกไปได้ทุกเมื่อ
“มันเกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน?” องค์หญิงเจียโรวเสียสติ
ลั่วอู๋ที่เป็นผู้นำได้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือขององค์หญิงเจียโรว จากนั้นเขาก็พูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “มันไม่มีอะไรทั้งนั้นหรอก มันเป็นเพียงแค่ภูตแสงที่ติดตามเจ้าอยู่ ไม่นานมันก็จะหายไปเอง”
“งั้นเหรอ?”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
คำตอบที่มั่นใจของลั่วอู๋นั้น ทำให้องค์หญิงเจียโรวค่อย ๆ ผ่อนคลายลง
องค์หญิงเจียโรวสงบลง และถามว่า “ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?”
“ตอนนี้พวกเราอยู่ในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ” ลั่วอู๋กล่าว
องค์หญิงเจียโรวรู้สึกประหลาดใจ
ทำไมพวกเราถึงได้เข้ามาที่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะกัน?
“ตอนนี่เรากำลังตามหาน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ ข้าเห็นว่าเจ้ากำลังตกอยู่ในอันตราย ข้าจึงไปนำเจ้าเข้ามายังมิติไหก่อนที่พวกเราจะเดินทางเข้ามาในที่แห่งนี้” ลั่วอู๋พูดอย่างช่วยไม่ได้
องค์หญิงเจียโรวนั้นไม่ได้โง่ นางนั้นรู้ดีว่าบิดาของนางไม่มีวันให้นางได้เข้าไปใกล้กับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
เมื่อนางได้รับข่าวสาร นางก็เริ่มแสดงอารมณ์ร้อนกับลั่วอู๋ แต่ว่าตอนนี้นางไม่ใช่องค์หญิงจอมซนอีกแล้ว
กว่า 6 ปีที่นางได้ฝึกฝนมา นางก็มีความใจเย็นลงเหมือนกับคนทั่วไปมากขึ้น
แม้ว่านางจะโหยหาอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ แต่นางก็ยังคงพยักหน้าตอบไป
เห็นได้ชัดว่า มันไม่ใช่เรื่องปกติที่จะรวบรวมจุดประกายไฟของร่างกายได้ แต่ก็จะดีกว่านี้ถ้าไม่ได้เข้าไปท้าทายคนที่ไม่สมัครใจ
“แต่…” องค์หญิงเจียโรวครุ่นคิด และพูดว่า “ถ้าเราได้พบน้ำพุศักดิ์สิทธิ์แล้ว พวกเราจะกลับไปได้อย่างไร?”
ทุกคนต่างตกตะลึง
นี่ดูเหมือนว่าจะเป็นปัญหาที่ใหญ่มาก
พวกเราไม่สามารถถอยกลับไปได้แล้ว
เมื่อท่านได้เข้ามายังที่แห่งนี้ ท่านไม่มีทางมองเห็นหนทางกลับได้เลย
“ไปตามหาน้ำพุศักดิ์สิทธิ์กันก่อน บางทีเราอาจจะหาทางกลับในระหว่างทางก็ได้” ลั่วอู๋กล่าว
มันน่าจะเป็นหนทางเดียว
นอกจากองค์หญิงเจียโรวแล้ว ทุกคนก็ได้ออกจากมิติไห
“เราจะไปทางไหนกันดี” ลั่วอู๋กังวล “ดูเหมือนว่าพวกเราไม่คุ้นเคยกับดินแดนที่อุดมไปด้วยชีวิตแห่งนี้ นอกจากนั้น ตามที่ท่านรองเจ้าสำนักได้บอกเอาไว้ว่าอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะนั้นมันอันตรายอย่างมาก”
อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะนั้นแตกต่างจากนรกมนตรา
นรกมนตรามีแต่ความวุ่นวายและไร้ซึ่งกฎระเบียบ และปรมาจารย์ปีศาจแห่งนรกมนตราทั้งเก้ายังคงหลับใหลอยู่ อย่างไรก็ตาม อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะนั้นมีขอบเขตของตนเองกับอาณาจักรของมนุษย์
ขณะนั้น ฉูจงฉวนได้อาสา “ข้าจะเป็นผู้นำทางเอง”
“เจ้ารู้ทางงั้นเหรอ?”
“ข้าไม่รู้ แต่ข้าก็รู้จักอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะดีกว่าพวกเจ้าทุกคนก็แล้วกัน” ฉูจงฉวนได้หยิบม้วนคำภีร์หนังแกะที่ทรุดโทรมออกมาด้วยความภาคภูมิใจ
ที่กระดาษหนังนั้นมีสีเหลืองอ่อน ดูเหมือนว่ามันจะของเก่าแก่มานานหลายปี
“นี่คือแผนที่ที่ข้าได้รวบรวมไว้ตามคำอธิบายเกี่ยวกับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะจากหนังสือโบราณ ถึงแม้มันอาจจะมีความผิดพลาดก็ตาม แต่มันก็ยังสามารถระบุตำแหน่งทั่วไปได้”
เมื่อฉูจงฉวนได้พูดแบบนั้น เขาก็ฮึกเหิมมากขึ้น
ตลอดหลายปีที่เขาทำงานมาอย่างหนัก มันไม่ได้เปล่าประโยชน์เลย
แผนที่มีแต่ความหยาบกระด้าง ถึงมันจะดูเรียบง่ายแต่มันก็ยังไม่สมบูรณ์มากนัก และมันยังต้องแก้ไขเพิ่มสถานที่เข้าไปอีกเป็นจำนวนมาก อย่างไรก็ตาม เราก็ต้องยอมรับว่ามีข้อมูลจำนวนอยู่บนแผนที่นี้แน่นอน
แต่สำหรับผู้คนในปัจจุบัน แผนที่ดังกล่าวชิ้นมันมีประโยชน์อย่างมาก
YOU MAY ALSO LIKE
