ไหปีศาจ - บทที่ 880 เป้าหมายของเจ้าแห่งบาป
บทที่ 880 เป้าหมายของเจ้าแห่งบาป
บทที่ 880
เป้าหมายของเจ้าแห่งบาป
ลั่วอู๋เต็มไปด้วยความแค้นใจ
เทพวิญญาณไร้รูปตัวนี้เอายาวิญญาณไปสองเม็ด ผลก็คือมันไม่ยอมบอกข่าวอะไรเขาเลย
มันน่าเกลียดมาก
เทพวิญญาณไร้รูปกลัวไม่เบา มันเปลี่ยนรูปลักษณ์มนุษย์ผู้หญิงแบบที่ลั่วอู๋เคยเห็นตอนที่เพิ่งเข้ามาในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ มันพูดอย่างชัดเจนว่า “ข้ากินไปแล้ว”
อย่าว่าแต่ลั่วอู๋ แม้แต่ฉูจงฉวนก็ไม่รู้สึกสงสารมัน
“กินไปแล้วรึ?” ลั่วอู๋ทำสายตาเย็นชา “ถ้าเจ้าไม่มีประโยชน์สักนิดล่ะก็ ข้าคงจะอยากฆ่าเจ้าเสียตอนนี้เลย”
เทพวิญญาณไร้รูปตัวสั่นไม่กล้าพูดอะไรอีก
“ตอนนี้บอกข้าเกี่ยวกับเจ้าแห่งบาปมาให้หมด” ลั่วอู๋พูดขู่ว่า “ไม่อย่างนั้น หึ เจ้าก็รู้ว่าเจ้าจะลงเอยยังไง”
“เจ้า… เจ้าคิดจะทำอะไร” เทพวิญญาณไร้รูปสั่นกลัว
หลายปีที่ผ่านมาไม่มีสิ่งมีชีวิตใดกล้าถามถึงเจ้าแห่งบาป
เพราะภูตชั่วร้ายทั้งหมดที่กล้าท้าทายเจ้าแห่งบาปก็ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกำแพงกระดูกขาวไปแล้ว
ลั่วอู๋พูดอย่างโกรธเคือง “บอกมาสักที อย่าถามนอกเรื่องให้มันมากนัก”
“เจ้าแห่งบาปเกิดขึ้นเมื่อพันกว่าปีที่แล้วและไม่รู้จักตัวตนของเขา เพื่อทำลายม่านพลังกักขังผู้ถูกเนรเทศ เขาได้สร้างลานประลองมรณะขึ้นเป็นพิเศษ ด้วยความช่วยเหลือจากความเกลียดชังของภูตชั่วร้าย บางทีในอนาคตอันไกลโพ้น…”
“เดี๋ยวก่อน เรื่องนั้นข้ารู้ไปแล้ว” ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว
เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว
“เจ้าล้อข้าเล่นหรือ” ปลายนิ้วของลั่วอู๋รวบรวมปราณดาบซึ่งกำลังจะยิงออกมาและเล็งไปที่หัวของเทพวิญญาณไร้รูป “นั่นมันเรื่องที่เจ้าเคยเล่าให้เราฟังในตอนแรกที่เรามาที่นี่ เจ้าจะหลอกข้าด้วยเรื่องพวกนี้หรือ?”
เรื่องนี้เทพวิญญาณไร้รูปเคยกล่าวไว้ตอนที่พวกเขาเข้ามาในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ
ลั่วอู๋อยากรู้เรื่องนั้นที่ไหน
“แล้ว… เจ้าอยากรู้เรื่องอะไร?” เทพวิญญาณไร้รูปกลัว
ลั่วอู๋พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ข้าอยากรู้ที่มาของเขา จุดประสงค์ของเขา โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับภูตพระโพธิสัตว์ และที่สำคัญที่สุด ข้าอยากรู้จุดอ่อนของเขา”
เทพวิญญาณไร้รูปสั่นเหมือนตะแกรง “ข้าจะรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?”
“เจ้าไม่รู้งั้นรึ?”
“ข้าไม่รู้จริง ๆ” เทพวิญญาณไร้รูปกล่าวด้วยความกลัว
“เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่ออย่างนั้นหรือ? ในฐานะผู้พิทักษ์พื้นที่ปลอดภัย เจ้าควรจะเป็นคนสนิทมากที่สุดของเจ้าแห่งบาป” ลั่วอู๋พูดอย่างเย็นชา
เทพวิญญาณไร้รูปหลบตาและไม่กล้าสบตาลั่วอู๋
“ข้าจะไม่พูดใช่ไหม?” ลั่วอู๋ควบคุมดาบพลังวิญญาณและค่อย ๆ แทงเข้าไปในหน้าอกของเทพวิญญาณไร้รูป เขาแทงช้า ๆและพลังที่ดาบพลังวิญญาณระเบิดออกมานั้นอ่อนแอ
มันกัดเซาะร่างของเทพวิญญาณไร้รูปอย่างช้า ๆ
และทิ้งเงาแห่งความตายไว้ในใจของมัน
“อ๊าก” เทพวิญญาณไร้รูปสั่นด้วยความเจ็บปวด “เจ้ามันบ้าไปแล้ว! เจ้าคิดจะจัดการกับเจ้าแห่งบาปผู้ยิ่งใหญ่ เจ้ารู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าข้าบอกเจ้าไป ข้าก็ตายอยู่ดี”
ลั่วอู๋หยุดดาบอย่างช้า ๆ “เจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา และถ้าเจ้าแค่กังวลเกี่ยวกับชีวิตของตัวเอง ข้าอนุญาตให้เจ้าอยู่ที่นี่ได้”
“ที่นี่?”
“ใช่ แม้ว่าข้าจะตาย โลกใบเล็กนี้จะไม่หายไป เจ้าสามารถอยู่ที่นี่ได้ และเจ้าแห่งบาปจะไม่มีวันพบเจ้า”
เทพวิญญาณไร้รูปมองไปรอบ ๆ
สภาพแวดล้อมที่นี่สวยงามและมีชีวิตชีวา ท้องฟ้าสีครามเต็มไปด้วยนกและน้ำพุเต็มไปด้วยปลา มันเหมือนกับแดนสวรรค์
เมื่อเทียบกับที่ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ ก็ต้องเลือกที่นี่ที่เดียวอยู่แล้ว
มันไม่ใช่ภูตชั่วร้ายที่เกิดในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ
เทพวิญญาณไร้รูปเกิดในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ ในหัวใจของมัน มันก็กระตือรือร้นอย่างยิ่งที่จะทำลายม่านพลังกักขังของดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศและกู้อิสรภาพคืนมา มิฉะนั้นมันคงไม่จงรักภักดีต่อเจ้าแห่งบาป
“ถ้าอย่างนั้น…ก็ถือว่ารับได้” เทพวิญญาณไร้รูปถูกโน้มน้าว
ภายใต้การขู่เข็ญและเกือบถูกฆ่าตาย มันก็ยอมจำนน
อาจเป็นเพราะว่าเจ้าแห่งบาปมั่นใจเกินไป เขาไม่สนใจจะใช้วิธีการอะไรเพื่อควบคุมใคร ดังนั้นไม่ว่าเทพวิญญาณไร้รูปจะกบฏหรือไม่ก็ตามขึ้นอยู่กับความคิดของมันเอง
คนมีความเห็นแก่ตัว
ภูตก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน
เทพวิญญาณไร้รูปถามด้วยเสียงต่ำ “สิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริงใช่ไหม?”
“แน่นอน ข้าสาบานด้วยวิญญาณของข้าได้เลย” ลั่วอู๋ชักดาบออกมาช้า ๆ
เทพวิญญาณไร้รูปกุมแผลตัวเอง ลังเลอยู่นานและในที่สุดก็ตัดสินใจ “ตกลง ข้าจะบอกเจ้าในสิ่งที่เจ้าอยากรู้”
ลั่วอู๋พยักหน้าด้วยความพอใจ
แน่นอนว่าเขารู้มากจริง ๆ
นอกจากนี้ เป็นเวลากว่าพันปีแล้วที่เจ้าแห่งบาปคิดว่าเขาสามารถรับมือกับปัญหาทั้งหมดได้ ความลับมากมายจึงไม่ได้ถูกปกปิดอย่างตั้งใจ
“เจ้าแห่งบาปเป็นธาตุทองคำของพระโพธิสัตว์ที่มีสติปัญญาเกิดขึ้นมา” เทพวิญญาณไร้รูปกล่าว
มันคิดว่ามันจะได้เห็นใบหน้าที่ตกใจ
แต่มันก็ต้องผิดหวัง
มนุษย์เหล่านี้ตรงหน้ามันสงบนิ่งมาก
“ไม่แปลกใจเลยเหรอ?” มันอยากรู้
ลั่วอู๋กลอกตา “เจ้าไม่ต้องสนหรอกว่าข้าจะแปลกใจหรือไม่ ถ้าจะให้ดี ข้าอยากรู้บางอย่างเกี่ยวกับภูตพระโพธิสัตว์ด้วย”
หลายปีที่ผ่านมาไม่มีสิ่งมีชีวิตใดกล้าถามถึงเจ้าแห่งบาป
เพราะภูตชั่วร้ายทั้งหมดที่กล้าท้าทายเจ้าแห่งบาปก็ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกำแพงกระดูกขาวไปแล้ว
ลั่วอู๋พูดอย่างโกรธเคือง “บอกมาสักที อย่าถามนอกเรื่องให้มันมากนัก”
“เจ้าแห่งบาปเกิดขึ้นเมื่อพันกว่าปีที่แล้วและไม่รู้จักตัวตนของเขา เพื่อทำลายม่านพลังกักขังผู้ถูกเนรเทศ เขาได้สร้างลานประลองมรณะขึ้นเป็นพิเศษ ด้วยความช่วยเหลือจากความเกลียดชังของภูตชั่วร้าย บางทีในอนาคตอันไกลโพ้น…”
“เดี๋ยวก่อน เรื่องนั้นข้ารู้ไปแล้ว” ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว
เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว
“เจ้าล้อข้าเล่นหรือ” ปลายนิ้วของลั่วอู๋รวบรวมปราณดาบซึ่งกำลังจะยิงออกมาและเล็งไปที่หัวของเทพวิญญาณไร้รูป “นั่นมันเรื่องที่เจ้าเคยเล่าให้เราฟังในตอนแรกที่เรามาที่นี่ เจ้าจะหลอกข้าด้วยเรื่องพวกนี้หรือ?”
เรื่องนี้เทพวิญญาณไร้รูปเคยกล่าวไว้ตอนที่พวกเขาเข้ามาในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ
ลั่วอู๋อยากรู้เรื่องนั้นที่ไหน
“แล้ว… เจ้าอยากรู้เรื่องอะไร?” เทพวิญญาณไร้รูปกลัว
ลั่วอู๋พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ข้าอยากรู้ที่มาของเขา จุดประสงค์ของเขา โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับภูตพระโพธิสัตว์ และที่สำคัญที่สุด ข้าอยากรู้จุดอ่อนของเขา”
เทพวิญญาณไร้รูปสั่นเหมือนตะแกรง “ข้าจะรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?”
“เจ้าไม่รู้งั้นรึ?”
“ข้าไม่รู้จริง ๆ” เทพวิญญาณไร้รูปกล่าวด้วยความกลัว
“เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่ออย่างนั้นหรือ? ในฐานะผู้พิทักษ์พื้นที่ปลอดภัย เจ้าควรจะเป็นคนสนิทมากที่สุดของเจ้าแห่งบาป” ลั่วอู๋พูดอย่างเย็นชา
เทพวิญญาณไร้รูปหลบตาและไม่กล้าสบตาลั่วอู๋
“ข้าจะไม่พูดใช่ไหม?” ลั่วอู๋ควบคุมดาบพลังวิญญาณและค่อย ๆ แทงเข้าไปในหน้าอกของเทพวิญญาณไร้รูป เขาแทงช้า ๆและพลังที่ดาบพลังวิญญาณระเบิดออกมานั้นอ่อนแอ
มันกัดเซาะร่างของเทพวิญญาณไร้รูปอย่างช้า ๆ
และทิ้งเงาแห่งความตายไว้ในใจของมัน
“อ๊าก” เทพวิญญาณไร้รูปสั่นด้วยความเจ็บปวด “เจ้ามันบ้าไปแล้ว! เจ้าคิดจะจัดการกับเจ้าแห่งบาปผู้ยิ่งใหญ่ เจ้ารู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าข้าบอกเจ้าไป ข้าก็ตายอยู่ดี”
ลั่วอู๋หยุดดาบอย่างช้า ๆ “เจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา และถ้าเจ้าแค่กังวลเกี่ยวกับชีวิตของตัวเอง ข้าอนุญาตให้เจ้าอยู่ที่นี่ได้”
“ที่นี่?”
“ใช่ แม้ว่าข้าจะตาย โลกใบเล็กนี้จะไม่หายไป เจ้าสามารถอยู่ที่นี่ได้ และเจ้าแห่งบาปจะไม่มีวันพบเจ้า”
เทพวิญญาณไร้รูปมองไปรอบ ๆ
สภาพแวดล้อมที่นี่สวยงามและมีชีวิตชีวา ท้องฟ้าสีครามเต็มไปด้วยนกและน้ำพุเต็มไปด้วยปลา มันเหมือนกับแดนสวรรค์
เมื่อเทียบกับที่ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ ก็ต้องเลือกที่นี่ที่เดียวอยู่แล้ว
มันไม่ใช่ภูตชั่วร้ายที่เกิดในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ
เทพวิญญาณไร้รูปเกิดในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ ในหัวใจของมัน มันก็กระตือรือร้นอย่างยิ่งที่จะทำลายม่านพลังกักขังของดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศและกู้อิสรภาพคืนมา มิฉะนั้นมันคงไม่จงรักภักดีต่อเจ้าแห่งบาป
“ถ้าอย่างนั้น…ก็ถือว่ารับได้” เทพวิญญาณไร้รูปถูกโน้มน้าว
ภายใต้การขู่เข็ญและเกือบถูกฆ่าตาย มันก็ยอมจำนน
อาจเป็นเพราะว่าเจ้าแห่งบาปมั่นใจเกินไป เขาไม่สนใจจะใช้วิธีการอะไรเพื่อควบคุมใคร ดังนั้นไม่ว่าเทพวิญญาณไร้รูปจะกบฏหรือไม่ก็ตามขึ้นอยู่กับความคิดของมันเอง
คนมีความเห็นแก่ตัว
ภูตก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน
เทพวิญญาณไร้รูปถามด้วยเสียงต่ำ “สิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริงใช่ไหม?”
“แน่นอน ข้าสาบานด้วยวิญญาณของข้าได้เลย” ลั่วอู๋ชักดาบออกมาช้า ๆ
เทพวิญญาณไร้รูปกุมแผลตัวเอง ลังเลอยู่นานและในที่สุดก็ตัดสินใจ “ตกลง ข้าจะบอกเจ้าในสิ่งที่เจ้าอยากรู้”
ลั่วอู๋พยักหน้าด้วยความพอใจ
แน่นอนว่าเขารู้มากจริง ๆ
นอกจากนี้ เป็นเวลากว่าพันปีแล้วที่เจ้าแห่งบาปคิดว่าเขาสามารถรับมือกับปัญหาทั้งหมดได้ ความลับมากมายจึงไม่ได้ถูกปกปิดอย่างตั้งใจ
“เจ้าแห่งบาปเป็นธาตุทองคำของพระโพธิสัตว์ที่มีสติปัญญาเกิดขึ้นมา” เทพวิญญาณไร้รูปกล่าว
มันคิดว่ามันจะได้เห็นใบหน้าที่ตกใจ
แต่มันก็ต้องผิดหวัง
มนุษย์เหล่านี้ตรงหน้ามันสงบนิ่งมาก
“ไม่แปลกใจเลยเหรอ?” มันอยากรู้
ลั่วอู๋กลอกตา “เจ้าไม่ต้องสนหรอกว่าข้าจะแปลกใจหรือไม่ ถ้าจะให้ดี ข้าอยากรู้บางอย่างเกี่ยวกับภูตพระโพธิสัตว์ด้วย”
“เอ่อ…”
เทพวิญญาณไร้รูปเล่าต่อ
ลั่วอู๋รู้เกือบทุกสิ่งที่มันพูดอยู่แล้ว
ตัวอย่างเช่น ต้นกำเนิดของภูตพระโพธิสัตว์ จุดประสงค์ของภูตพระโพธิสัตว์ และข้อตกลงระหว่างภูตพระโพธิสัตว์กับเจ้าแห่งบาป
ในที่สุดมันก็มาถึงส่วนที่สำคัญที่สุด
“เจ้าแห่งบาปไม่เพียงแต่ต้องการออกไป แต่เขายังไม่พอใจในความแข็งแกร่งของตัวเองและต้องการก้าวข้ามระดับของปัจจุบันอีกด้วย” เทพวิญญาณไร้รูปกล่าว
ในที่สุดลั่วอู๋ก็แสดงสีหน้าตกใจ
“เจ้าล้อข้าเล่นแน่” ลั่วอู๋พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ความแข็งแกร่งของหยินหลิงกระดูกขาวนั้นตายตัวและไม่สามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองได้”
เทพวิญญาณไร้รูปพยักหน้า “ตอนแรกข้าก็คิดอย่างนั้น ต่อมาข้าได้รู้ว่าระดับปัจจุบันของเขาไม่ใช่ขีดจำกัดของเขา”
“หมายความว่าไง?”
“เขาเป็นพระโพธิสัตว์โบราณ”
“พูดให้ตรงประเด็น! ข้าบอกเจ้าไปแล้ว” ลั่วอู๋เร่งเร้า
“เขาแข็งแกร่งมากก่อนตาย เขาแข็งแกร่งมากจนอยู่ไม่ห่างจากพระโพธิสัตว์ตัวจริง”
ลั่วอู๋ตกใจมาก
ไม่ไกลจากพระโพธิสัตว์ตัวจริงหรือ?
นั่นน่ากลัวมาก
“เขาคิดจะทำอะไร” ลั่วอู๋ถาม
เทพวิญญาณไร้รูปพูดอย่างตรงไปตรงมา “เขาต้องการกลืนกินภูตพระโพธิสัตว์ ภูตพระโพธิสัตว์เกิดในซากปรักหักพังของอาณาจักรชาวพุทธและได้รับพรจากพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ของอาณาจักรชาวพุทธ เมื่อกลืนกินและรวมเข้ากับตัวเองก็จะสามารถกระตุ้นความแข็งแกร่งของร่างกายเดิมอย่างมากที่สุด จากนั้นก็อาจจะสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งของร่างกายได้ทั้งหมด
วิธีนี้ใช้ได้กับร่างของพระโพธิสัตว์เท่านั้น
ลั่วอู๋สูดลมหายใจเย็น
“แล้วทำไมเขาไม่ทำก่อนหน้านี้ล่ะ?” ลั่วอู๋คิดถึงปัญหา
ถ้าอยากกลืนกินทำไมไม่กลืนกินไปเลย
เทพวิญญาณไร้รูปพูดด้วยเสียงต่ำ “ว่ากันว่าภูตพระโพธิสัตว์ได้รับพรจากพลังที่เหลืออยู่ของอาณาจักรชาวพุทธ หากต้องการกลืนกินมันที่มีแสงแห่งพระโพธิสัตว์คอยคุ้มครองจริง ๆ ข้าเกรงว่าเจ้าแห่งบาปไม่เพียงแต่จะไม่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งเท่านั้น แต่ยังได้ความเสียหายต่อร่างกายทองคำอีกด้วย”
“แล้วเขาจะทำยังไง?” ลั่วอู๋รู้สึกถึงความผิดปกติ
เทพวิญญาณไร้รูปกล่าวอย่างช้า ๆ “เขา… ต้องการปล่อยให้ภูตพระโพธิสัตว์กลายเป็นปีศาจและสูญเสียการรับรู้จากแสงแห่งพระโพธิสัตว์”
……………………………………………………………………………..
YOU MAY ALSO LIKE
