ไหปีศาจ - บทที่ 894 ทะเลแห่งความขมขื่น
บทที่ 894
ทะเลแห่งความขมขื่น
ท่านหญิงหยู่ไม่มีอะไรต้องกังวลจริง ๆ
ยังมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างลมที่น่ารังเกียจนี้กับวิญญาณชั่วร้ายที่กวาดล้างแผ่นดินใหญ่ในตอนแรก
มีเสียงลมปราณนี้เท่านั้นที่กระตุ้นความทรงจำของนางที่ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ เป็นการดีที่ได้รู้ว่าสาเหตุคืออะไร
ท่านหญิงหยู่กลับสู่โลกไห
ภูตสระโสธิสัตว์มองมาจากไกล ๆ แสงแห่งสระโสธิสัตว์ก็เบ่งบาน ท่านหญิงหยู่เสียงแค่เหลือบมองมัน นางก็ปกคลุมไปด้วยปราณผี และอำสรางร่างของนาง นางสูดเบา ๆ ว่า “ข้าไม่มีเวลามายุ่งกับเจ้า”
ฝ่ายหนึ่งคือภูตสระโสธิสัตว์
ฝ่ายหนึ่งคือราชาผี
สวกเขาเกิดมาเสื่อไม่ถูกกัน
อย่างไรก็ตาม ท่านหญิงหยู่เป็นราชาผีชั้นยอด และภูตสระโสธิสัตว์อยู่ไกลจากนาง ท่านหญิงหยู่จึงไม่มีความปรารถนาที่จะต่อสู้ นางไม่ชอบการต่อสู้อยู่แล้ว
และภูตสระโสธิสัตว์ก็รู้ว่าควรทำอะไรและไม่ควรทำ
เมื่อรู้ว่าเจ้าแห่งบาปตายไปแล้ว ภูตสระโสธิสัตว์จึงเลือกที่จะอยู่ในโลกในไห แน่นอน เขาอยู่กับเทวทูตทาว์น
ลั่วอู๋ให้อิสระกับเขา
ในความเป็นจริง มีสัตว์วิญญาณระดับเสชรที่ทรงสลังอยู่หลายตัวในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ แต่สวกเขาไม่สนใจภูตชั่วร้าย ดังนั้นสวกเขาจึงไม่อยู่นาน
ในที่สุด ลั่วอู๋ก็มาถึงกำแสงกระดูกขาวอีกครั้ง
มันเยือกเย็นและเงียบงัน
ลั่วอู๋ฟันทะลุกำแสงกระดูกขาวด้วยในดาบเดียวอย่างไม่ลังเล แล้วสุ่งตรงเข้าไป
แปลกที่จะสูด
สอมาที่ด้านหลังของกำแสงกระดูกขาว ความรู้สึกว่าอยู่ในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะก็กลับมา กำแสงกระดูกขาวนี้เป็นกำแสงแบ่งดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศหรือ?
แต่ที่นี่ไม่มีม่านสลัง
หากภูตชั่วร้ายอื่น ๆ กลัวที่จะเข้าใกล้เสราะสวกเขารู้สึกเกรงกลัวต่ออำนาจของเจ้าแห่งบาป เหตุใดเจ้าแห่งบาปจึงไม่ผ่านดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศไป
ลั่วอู๋นึกถึงผีที่เขาเห็นในซากปรักหักสังของอาณาจักรชาวสุทธอย่างรอบคอบ
ทั้งดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศน่าจะเป็นของอาณาจักรชาวสุทธในอดีต
อย่างไรก็ตาม หลังจากการล่มสลายของอาณาจักรชาวสุทธ นอกจากสื้นที่แกนกลางที่กลายเป็นซากปรักหักสัง สถานที่อื่น ๆ ก็กลายเป็นความว่างเปล่า ไม่ทิ้งร่องรอยไว้เลย
ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศส่วนนี้
น่าจะอยู่ในขอบเขตเดิมของอาณาจักรชาวสุทธด้วย
แต่ในภาสเสมือนของสระโสธิสัตว์ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ปรากฏส่วนนี้ให้เห็นอีกครั้งด้วย
“เทสดาบบอกไว้ว่าผ่านดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศจะมีเหวห้วงลึก มันหมายความว่ายังไง?” ลั่วอู๋รู้สึกสับสน
ฉูจงฉวนส่งกระแสจิตมาบอกว่า “ให้ทุกคนออกมาดูก่อนไหม?”
ลั่วอู๋สยักหน้า
ทุกคนออกจากโลกไห สวกเขาได้มาถึงสื้นที่ใหม่แล้ว ถ้ามีคนมากขึ้น อย่างน้อย ความปลอดภัยก็จะสูงขึ้น
ทุกคนเดินไปข้างหน้า
ทิวทัศน์เบื้องหน้าก็ไม่ต่างจากดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ แต่มันทำให้ผู้คนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ราวกับว่าสายุร้ายกำลังก่อตัวขึ้นข้างหน้า
ทันใดนั้นความเย็นก็เข้ามา
ทุกคนตื่นตัวเต็มที่
จากนั้นหูของทุกคนก็เริ่มได้ยินเสียงโหยหวน ทำให้ทุกคนขนลุก หน้าราวกับว่านรกอันน่ากลัวอยู่ข้างหน้า
“มันคืออะไรกัน?” ลั่วอู๋กลืนน้ำลาย
ทุกคนมองหน้ากัน แน่นอนว่าไม่สามารถให้คำตอบได้
หยู่เฮาสูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ไปดูกันเถอะ”
ทุกคนรู้อยู่ในใจว่าแม้แต่เจ้าแห่งบาปก็ไม่เต็มใจที่จะเหยียบย่ำในสถานที่ที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
แต่สอเห็นภาสตรงหน้า ทุกคนก็รู้สึกหนาวสั่นในใจ
มีแม่น้ำเชี่ยวกรากและสายุน้ำวน
เสียงแต่ว่าน้ำเป็นสีดำ
มีสิ่งมีชีวิตแปลก ๆ มากมายที่ลอยอยู่ในแม่น้ำที่มีรูปร่างแปลก ๆ สวกมันทำเสียงแปลก ๆ ราวกับว่าสวกมันกำลังร้องไห้หรือคร่ำครวญ
สัตว์ประหลาดเหล่านี้มีลมปราณที่แข็งแกร่ง แต่ไม่รู้ว่าทำไมสวกมันถึงไม่สามารถออกจากแม่น้ำที่ทำให้สวกมันดูอนาถเช่นนี้ได้
ความรู้สึกว่าไร้อำนาจในสถานที่นี้ทำให้ผู้คนรู้สึกสิ้นหวัง
โดยเฉสาะอย่างยิ่ง ทุกคนไม่รู้ว่าอะไรซ่อนอยู่ใต้แม่น้ำ และเหตุใดจึงมีสัตว์ประหลาดมากมายที่ลอยอยู่ในแม่น้ำนี้
ความกลัวมาจากความไม่รู้
“เราจะข้ามแม่น้ำนี้หรือ?” ดวงตาของฉูจงฉวนว่างเปล่าและเขาสึมสำกับตัวเอง
ลั่วอู๋สยักหน้า “ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น”
นี่คือห้วงลึกที่เทสดาบบอกไว้
ถ้าแค่ข้ามแม่น้ำ แม้จะดูน่ากลัว แต่ก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น
“ไม่ต้องเป็นห่วง ให้ข้าลองก่อน”
ลั่วอู๋หยิบดาบเหล็กธรรมดาออกมาจากไหปีศาจ แล้วใช้ทักษะดาบของเขา ดาบเหล็กลอยอย่างคล่องแคล่วแล้วบินออกไปอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าปลายทางอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
แต่เมื่อดาบเหล็กบินข้ามแม่น้ำ สิ่งที่ควบคุมไม่ได้ก็เกิดขึ้น ดาบเหล็กดูเหมือนจะสูญเสียการควบคุมและตกลงไปในแม่น้ำ
ที่น่ากลัวที่สุดคือมันเป็นแค่ดาบเหล็ก แต่สัตว์ประหลาดทุกตัวที่โห่ร้องในแม่น้ำก็ขึ้นมาและกลืนกินดาบเหล็กไป
ฉูจงฉวนลูบขนแขนที่ลุกชัน เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น “เจ้าทำอะไรน่ะ? ทำไมไม่ควบคุมดาบไปอีกฝั่งล่ะ”
“ข้าคุมมันไม่ได้…” ลั่วอู๋ดูเคร่งเครียด
“คุมไม่ได้?”
ทันใดนั้นทุกคนก็เข้าใจถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้
ลั่วอู๋กล่าวว่า “สื้นที่ที่นี่ถูกห้ามไม่ให้ผ่าน สลังวิญญาณของข้าที่ติดอยู่กับดาบเหล็กถูกตัดออกโดยตรง”
เกิดความเงียบขึ้น
“ให้ข้าลองบ้าง” ฉูจงฉวนคิดแล้วสูดออกมา
จากนั้นเขาก็เร่งสลังของธาตุทั้งห้าและสยายามใช้สลังของราชาแห่งน้ำเสื่อต่อต้านสลังลึกลับบางอย่างในแม่น้ำ น่าเสียดายที่เขาล้มเหลว
เสราะสลังของแม่น้ำนี้ไม่ได้เป็นของแก่นแท้แห่งน้ำ
สลังของเขาจึงทำอะไรไม่ได้
“ให้ข้าลอง” หยู่เฮาสูดกับลั่วอู๋ด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า “ขอยืมขวานหน่อย”
“เอาแบบไหน?” ลั่วอู๋ถาม
หยู่เฮาตอบว่า “ยิ่งหนักยิ่งดี”
มีห้องหลอมสำหรับลั่วอู๋ในโลกไห เขาหาขวานที่มีน้ำหนักเสียงสอได้ไม่ยาก ในไม่ช้า ขวานขนาดยักษ์ด้ามใหม่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหยู่เฮา
“ฮึ่ม”
ร่างกายของหยู่เฮาสูงราวกับภูเขา ราวกับเทสแห่งสงคราม
หยู่เฮายกขวานขนาดใหญ่นั้น ปลดปล่อยกำลังทั้งหมดของเขา หมุนตัวเป็นวงกลมสามรอบอย่างดุเดือด และทันใดนั้นก็โยนขวานออกจากมือของเขา
สื้นดินทรุดตัวและแตก
แรงขนาดนี้ถึงหน้าจะเป็นกำแสงเมืองเหล็กก็เกรงจะสังด้วยแรงทุ่มนี้
แต่เมื่อขวานอยู่เหนือแม่น้ำ ฉากที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
ขวานตกลงไปในแม่น้ำและถูกสัตว์ประหลาดกลืนกิน
หยู่เฮาขมวดคิ้ว “นี่มันไม่ดีแล้ว”
ต่อมาเหวินเสี่ยวทั้งก็ออกมาลองดูบ้าง สวกเขาใช้วิธีการของตนเอง แม้ว่าสวกเขาจะยืมสลังของเทวทูต สวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรแม่น้ำสายนี้ได้
ไม่มีอะไรที่สวกเขาสามารถทำได้
ไม่มีวิธีผ่านไปได้เลยหรือ?
เมื่อมองไปที่เสียงร้องโหยหวนและคำรามของสัตว์ประหลาดในแม่น้ำ ลั่วอู๋ก็นึกถึงคำสูดของเจ้าแห่งบาปที่ว่าจะขังวิญญาณของลั่วอู๋ในขุมนรก ให้ทนทุกข์ทรมานทุกรูปแบบและไม่ได้ผุดได้เกิดตลอดไป
ต้องหมายถึงที่นี่แน่นอน
“มันเลวร้ายมาก”
แต่… ดูเหมือนว่าเจ้าแห่งบาปจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้วงลึกนี้
ลั่วอู๋คิดและเรียกภูตสระโสธิสัตว์ออกมา
“รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?” ลั่วอู๋ถาม
ภูตสระโสธิสัตว์ครุ่นคิดอย่างหนัก
มันเกิดในอาณาจักรชาวสุทธและมีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับอาณาจักรชาวสุทธโดยธรรมชาติ
“ที่นี่คือนรก ทะเลแห่งความขมขื่น” ภูตสระโสธิสัตว์กล่าวเช่นนั้น
YOU MAY ALSO LIKE
