ไหปีศาจ - บทที่ 895 ข้ามทะเลแห่งความขมขื่น - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 895

ข้ามทะเลแห่งความขมขื่น

ตั้งแต่ภูตพระโพธิสัตว์เกิดมาก็มีบางสิ่งที่คล้ายมรดกสืบทอด

อย่างไรก็ตาม สวรรค์และโลกในอาณาจักรชาวพุทธได้ถอดมันออก จนกระทั่งภูตพระโพธิสัตว์เข้าได้เข้าถึงพลังแห่งพระโพธิสัตว์ มรดกนี้จึงถูกส่งคืนให้ภูตพระโพธิสัตว์

ความทรงจำบางอย่างก็ถือกำเนิดขึ้น

คำพูดของภูตพระโพธิสัตว์ทำให้ทุกคนประหลาดใจ

นรกในตำนานทางโลกทุกประเภทนั้นโดยพื้นฐานแล้วเป็นสถานที่ที่คนตายไปแล้วอยู่ แต่ในความเป็นจริง ผู้ฝึกพลังวิญญาณที่มีความเข้าใจแม้เพียงเล็กน้อยทุกคนย่อมรู้ว่าโดยทั่วไปวิญญาณจะสลายไปโดยตรงเมื่อตาย

ไม่มีสถานที่ใดที่ผีจะมารวมตัวกันเพื่ออยู่อาศัย

แม้ว่าผีบางตัวจะรวมตัวกันก็เป็นแค่ผีเร่ร่อนและผีป่า พวกมันจะไม่รวมตัวกันที่ใดเลย ไม่มีใครจะคิดว่าจะมีนรกอยู่ จริง ๆ

สำหรับทะเลแห่งความขมขื่น แนวคิดนี้มีต้นกำเนิดมาจากพระโพธิสัตว์ที่แท้จริง

เป็นแนวคิดที่เป็นนามธรรมมาก

แต่ภูตพระโพธิสัตว์พูดชื่อนี้ออกมา

มันฟังดูแปลกมาก

“หมายความว่าไง?” ลั่วอู๋ถาม

ภูตพระโพธิสัตว์นิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ที่แห่งนี้เป็นที่ที่อาณาจักรชาวพุทธผนึกพวกชั่วช้าไว้ มันคือด้านที่มืดที่สุดของอาณาจักรชาวพุทธ ดังนั้นจึงเรียกว่านรก”

ลั่วอู๋ มองไปยังแม่น้ำ

เป็นความจริงที่สิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดทั้งหมดที่ลอยอยู่ในแม่น้ำและทะเลมีแต่ความเกลียดชัง

“แล้วทะเลแห่งความขมขื่นล่ะ?” ลั่วอู๋ถาม

ภูตพระโพธิสัตว์ตอบว่า “คนธรรมดาต้องตัดขาดห่วงทางโลกเมื่อเข้าสู่อาณาจักรชาวพุทธ ถ้าพวกเขาไม่สามารถเข้ากับอาณาจักรชาวพุทธได้ก็จะตกสู่ทะเลแห่งความขมขื่น”

พอได้ฟังแล้วทุกคนก็เข้าใจ

ทะเลแห่งความขมขื่นไม่มีที่สิ้นสุด และการหันหลังกลับคือจุดจบ

นั่นคือสิ่งที่มันหมายถึง

เป็นการเกลี้ยกล่อมให้ผู้คนละทิ้งความกังวลและความหมกมุ่น

“มันจำเป็นต้องตัดห่วงด้วยหรือ?” ลั่วอู๋ทำหน้าสงสัย

ภูตพระโพธิสัตว์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “เมื่อเข้าสู่อาณาจักรชาวพุทธแล้ว ต้องตัดห่วง ละทางโลกและศรัทธาในแสงแห่งพระโพธิสัตว์ ไม่งั้นก็ต้องดิ้นรนในนรกนี้”

ลั่วอู๋เม้มริมฝีปากของเขา

ไม่น่าแปลกใจที่มนุษย์จะทำลายอาณาจักรชาวพุทธ

สิ่งมีชีวิตที่มีหลายอารมณ์และความปรารถนาไม่มีสิ้นสุด เมื่อพวกเขาเข้าสู่อาณาจักรชาวพุทธ พวกเขาจะถูกบังคับให้ตัดห่วง ละทางโลก และอุทิศตนเพื่อพระโพธิสัตว์ นี่มันอะไร

ไม่มีทางรักษาสำหรับการเชื่อในพิษนี้

ไม่ว่าประสงค์ของพระโพธิสัตว์จะเป็นอะไรก็ตาม วิธีการดังกล่าวเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้จริง ๆ

ไม่ใช่เพื่อการชี้นำคนไปสู่ความดีหรือพระพุทธศาสนา นี่เป็นการปล้นคนโดยเฉพาะ

นี่อาจน่าเกลียดชังยิ่งกว่าการค้นวิญญาณ นี่เป็นเหมือนการถูกตอน แล้วก็ยังเป็นแบบที่เจ้าตัวไม่ยินยอมด้วย

ตัดห่วงทั้งหมด

ฟังดูดีจริง ๆ

คงไม่ต้องกังวลเลยว่าจะเหลือความรู้สึกอยู่แค่ไหน

ในเวลานั้นเผ่าพันธุ์มนุษย์เจริญรุ่งเรืองอย่างมาก แน่นอนว่าพวกเขาโกรธมากเมื่อเผชิญกับเหตุการณ์นี้ บางทีญาติของใครบางคนอาจถูกบังคับให้เป็นชาวพุทธก็ได้

ส่งผลให้จักรพรรดิทั้ง 10 ปรากฏตัวพร้อมกันและอาณาจักรชาวพุทธก็ล่มสลาย

มันไม่ยุติธรรม

สมควรโดนแล้ว

แน่นอน ลั่วอู๋ไม่ได้พูดในสิ่งที่เขาคิด เขายังต้องห่วงความรู้สึกของภูตพระโพธิสัตว์ซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน

ลั่วอู๋มองไปที่แม่น้ำ

ในยุครุ่งเรืองของอาณาจักรชาวพุทธ ผู้คนนับพันล้านกลายเป็นชาวพุทธ ทะเลแห่งความขมขื่นนั้นน่ากลัวขนาดไหนเมื่อห่วงของผู้คนนับพันล้านกลายเป็นทะเลแห่งความขมขื่น?

ไม่ต้องพูดถึงการสะกดสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวมากมายในทะเลแห่งความขมขื่นนี้

“ขวางทางไปสู่น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ด้วยทะเลแห่งความขมขื่น อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะให้ความสำคัญกับน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มากจริง ๆ” ฉูจงฉวนกล่าว “เราจะทำอย่างไรต่อไป?”

แม้ว่าจะรู้ที่มาของแม่น้ำนี้แล้ว แต่ก็ยังต้องหาทางผ่านมันอยู่ดี

ลั่วอู๋ถามภูตพระโพธิสัตว์ “เจ้าผ่านทะเลแห่งความขมขื่นได้ไหม?”

“เมื่อก่อนไม่ได้” ภูตพระโพธิสัตว์ตอบ

“แล้วตอนนี้…”

ภูตพระโพธิสัตว์หลิงกล่าว “แสงแห่งพระโพธิสัตว์ได้ยอมรับข้าอย่างสมบูรณ์แล้ว สามารถผ่านทะเลแห่งความขมขื่นนี้ได้อยู่แล้ว”

ทุกคนรู้สึกยินดี

การช่วยภูตพระโพธิสัตว์ไว้เป็นเรื่องถูกต้องจริง ๆ

ถ้าไม่สนเรื่องภูตพระโพธิสัตว์และตรงออกมาจากดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ ก็คงจะไม่สามารถข้ามทะเลแห่งความขมขื่นได้ และทุกคนจะติดอยู่ที่นี่อย่างสมบูรณ์

มีแค่การช่วยให้ภูตพระโพธิสัตว์ได้รับการยอมรับจากแสงแห่งพระโพธิสัตว์และทำให้มันเต็มใจช่วยพวกเขาเท่านั้นที่จะสามารถผ่านทะเลแห่งความขมขื่นได้

พวกเขาเห็นดอกบัวสีน้ำเงินงอกขึ้นใต้เท้าของภูตพระโพธิสัตว์ ดอกบัวงอกขึ้นอย่างช้า ๆ และปล่อยแสงแห่งพระโพธิสัตว์ที่แข็งแกร่ง แล้วลอยไปในทะเลแห่งความขมขื่นและตกลงไป

แสงแห่งพระโพธิสัตว์ลอยบนน้ำและสร้างเป็นดอกบัวขึ้นมา

สัตว์ประหลาดในทะเลแห่งความขมขื่นไม่กล้าเข้าใกล้ดอกบัวที่เกิดจากแสงแห่งพระโพธิสัตว์

พวกเขาทั้งหมดมองหน้ากัน

“ข้าจะพาพวกเจ้าข้ามทะเลแห่งความขมขื่น” ภูตพระโพธิสัตว์กล่าว

ทุกคนไปที่ดอกบัว

ดอกบัวเปรียบเหมือนเรือที่มั่นคงและช้า ค่อย ๆ เคลื่อนไปอีกฝั่งหนึ่ง ปล่อยแสงแห่งพระโพธิสัตว์ลงในทะเลแห่งความขมขื่น ทิ้งรอยสีทองไว้ลึก

แม้แต่บนดอกบัว ผู้คนก็ยังรู้สึกถึงความขมขื่นที่ปล่อยออกมาจากทะเล

หากปราศจากการปกป้องจากดอกบัว พวกเขาจะติดอยู่ในทะเลแห่งความขมขื่นและในที่สุดก็คงอยู่ในท้องของสัตว์ประหลาดเหล่านั้น

หากต้องการต่อสู้กับทะเลแห่งความขมขื่น

นอกจะไปถึงระดับที่สูงมาก และพึ่งพาพลังอันแข็งแกร่งเพื่อข้ามทะเลแห่งความขมขื่น ก็ต้องตัดห่วงทั้งหมดออก ก็จะสามารถข้ามทะเลแห่งความขมขื่นโดยไม่ต้องกลัวอะไรได้

น่าเสียดายที่ผู้คนไม่สามารถทำทั้งสองอย่างได้

ผ่านไปนาน ในที่สุดทุกคนก็มาถึงอีกฝั่ง

ทะเลแห่งความขมขื่นค่อย ๆ หายไปข้างหลัง ราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่จริง แต่อย่างที่เราทุกคนรู้ มันอยู่ที่นี่มาตลอด เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้อีกครั้ง ทะเลแห่งความขมขื่นก็จะปรากฏ

ผ่านทะเลแห่งความขมขื่นมา พลังงานในอากาศก็กลับมาสดชื่นอีกครั้ง

“ข้าไม่คิดเลยว่าส่วนที่ยากที่สุดจะผ่านมันมาได้อย่างง่ายดาย” ฉูจงฉวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ต่อไปเราควรจะได้เห็นน้ำพุศักดิ์สิทธิ์แล้วนะ”

ลั่วอู๋พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไม่น่าจะผิดพลาดอะไรแล้ว”

ทุกคนอารมณ์ดี

ยิ่งเราก้าวไปข้างหน้ามากเท่าไหร่ จิตวิญญาณของภูตก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น จากนั้นร่องรอยของความมีชีวิตชีวาก็ ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนดินแดนรกร้าง

หญ้าเขียวขจีงอกออกมาจากพื้นดิน

กลิ่นดอกไม้ลอยมาในอากาศ

ภูเขาที่อยู่ห่างไกลปกคลุมไปด้วยร่มเงา ท้องฟ้าแจ่มใสราวกับหมอกควันผ่านพ้นไป และเสียงแมลงก็ดังขึ้นอย่างเงียบ ๆ

มีร่องรอยของภูตที่เดินทางผ่านภูเขาและป่าไม้

แสงภูตที่อยู่ไกล ๆ นั้นวิเศษมาก

ทุกคนรู้

มันไม่ผิดแน่

น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ต้องอยู่ที่นี่

มีหมอกจาง ๆ ในอากาศ แค่สัมผัสตัวหมอกก็ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข ดูเหมือนว่าพวกเขาได้เข้าสู่ดินแดนแห่งความว่างเปล่า

ลั่วอู๋หันกลับมาถาม “หลี่หยิน รู้สึกยังไงบ้าง?”

“ข้ารู้สึกสบายใจ” หลี่หยินอดไม่ได้ที่จะยิ้มและกระซิบ “มันเหมือนกับว่าข้าไม่สามารถแม้แต่จะเอ่ยถึงจิตสังหาร”

ฝูงชนมองออกไปไกล ๆ

เป็นที่ที่แสงภูตส่องผ่าน

มีแสงสีรุ้งแขวนอยู่บนความว่างเปล่าราวกับสะพานภูต จากนั้นน้ำพุใสก็ไหลลงมาจากภูเขาสีเขียว บริสุทธิ์ อุดมสมบูรณ์ และอัศจรรย์

หมอกน้ำเต็มอากาศและผู้คนมองไม่เห็นมันจริง ๆ

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่นั่น

“ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ” ฉูจงฉวนดูเหมือนจะกังวลเล็กน้อยแทน

ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ข้ารู้สึกถึงเจตจำนงของราชาแห่งน้ำ ดูเหมือนว่าจะตื่นเต้นเกินไป บางทีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์นี้อาจมีประโยชน์กับมัน” ฉูจงฉวนไม่ปกปิด

ราชาแห่งน้ำเกิดในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ และน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เป็นน้ำพุที่มีค่าและศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ

ไม่น่าแปลกใจที่ทั้งสองมีความเกี่ยวข้องกัน

“ตกลง ไปกันเถอะ” ฝูงชนเดินไปที่น้ำพุศักดิ์สิทธิ์

ในโลกไห

จู่ ๆ เจียโรวก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง และทันใดนั้นแสงของเธอก็สว่างขึ้น ส่องแสงไปทั่วทุกสิ่งรอบตัวเธอ และร่างกายของเธอก็เต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่บริสุทธิ์และหาที่เปรียบมิได้

“ไม่”

“ไม่มีทาง”

เจียโรวกัดฟันและขังตัวเองอยู่ในห้อง พยายามไม่ส่งเสียงดังหรือดึงดูดความสนใจของใครก็ตาม