ไหปีศาจ - บทที่ 900 ความอัปยศอันยิ่งใหญ่
บทที่ 900
ความอัปยศอันยิ่งใหญ่
ทุกคนกลับสู่โลกไหก่อน
ตอนนี้เจียโรวขังตัวเองในห้องและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ใครจะคิดว่าไหปีศาจก็ไม่สามารถหยุดลมปราณของ เจียโรวไม่ให้รั่วไหลได้ อาจเป็นเพราะน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ แม้จะเป็นเพียงการชำระล้างเพียงเล็กน้อย แก่นวิญญาณที่แท้จริงของ เจียโรวก็เบ่งบาน
แต่ทำไมเทวทูตทั้งเก้าจึงไม่พบเจียโรว
“ข้าจะไปดูเจี่ยโรว” ลั่วอู๋กล่าว
ทุกคนพยักหน้า
ลั่วอู๋เข้ามาในห้องของเจียโรว
ทันทีที่เขาเข้ามาก็พบว่าในห้องก็มีบรรยากาศที่ครอบงำอย่างมาก เสียงของมังกรดังอยู่ในหูของเขา แสงสีทองทำให้ลั่วอู๋ลืมตาไม่ได้
ลั่วอู๋ตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา
ร่างกายของเจียโรวเต็มไปด้วยปราณมังกรที่น่ากลัว มังกรที่เหมือนกับมังกรแก่นแท้เกาะติดผนังและส่งลมปราณที่ชวนอึดอัดออกมา
“เสี่ยวจิน?” ลั่วอู๋จำมันได้ สัตว์วิญญาณมังกรนี้คือเสี่ยวจิน
แสงที่อธิบายไม่ได้ของเจียโรวหายไป
มันถูกแทนที่ด้วยพลังมังกรที่แข็งแกร่ง
ฉากนี้ทำให้ลั่วอู๋นึกถึงหลี่ซวนซงที่เคยกลายเป็นมังกร เขาก็ให้ความรู้สึกครอบงำ เหนือกว่า และก้มมองดูสิ่งมีชีวิตทั้งหมดได้
“เกิดอะไรขึ้น?” ลั่วอู๋ไม่เข้าใจ
เจียโรวมีความสุขมากเมื่อเห็นลั่วอู๋ “ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไม ข้าแค่ลองใช้ทักษะนี้ดู ไม่นึกเลยว่าอาการของข้าจะดีขึ้นอย่างก้าวกระโดด จู่ ๆ ความไม่สบายในร่างกายข้าก็ถูกระงับ”
“เจ้าไม่สบายรึ? ทำไมไม่บอกข้า?”
เจียโรวยิ้มเขิน “ไม่มีอะไร แค่ไม่อยากให้เจ้ากังวล”
ลั่วอู๋เงียบไป
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เทวทูตทั้งเก้าไม่สามารถหาตำแหน่งของเจียโรวได้
ปรากฏว่านางระงับลมปราณไว้
เขาไม่คิดเลยว่าการฝึกปราณมังกรของคัมภีร์หวงจูจะระงับปราณภูตในร่างกายของเจียโรวได้
เดี๋ยวก่อน!
จู่ ๆ ลั่วอู๋ก็นึกถึงอะไรบางอย่าง
เจียโรวเคยบอกว่านางต้องแอบเรียน “คัมภีร์หวงจู” อย่างลับ ๆ เพราะเจ้าหญิงไม่มีคุณสมบัติที่จะฝึกฝนมัน
ลั่วอู๋ยังรู้สึกแปลก
มันไม่ง่ายเลยที่จะเรียนรู้ทักษะระดับสูงเช่นนี้
นอกจากนี้ ด้วยความสามารถของจักรพรรดิ ไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะไม่รู้ว่า “คัมภีร์หวงจู” ถูกขโมยไป เห็นได้ชัดว่าเจียโรวไม่ได้ขโมยมันเลย แต่จักรพรรดิตั้งใจที่จะมอบมันให้นาง
หากเป็นเช่นนี้ บางทีเสี่ยวจินอาจไม่ได้เกิดมาโดยธรรมชาติ
มันคงเป็นฝีมือของจักรพรรดิ
“ไม่แปลกใจเลย” ลั่วอู๋พึมพำกับตัวเอง
เป็นเช่นนี้ทุกอย่างก็สามารถอธิบายได้เจียโรวสามารถอยู่ในโลกไหได้อย่างปลอดภัยเพราะมีปราณมังกรปกปิดปราณภูต
เจียโรวไม่เข้าใจ “ไม่น่าแปลกใจ?”
ลั่วอู๋ส่ายหัวและถามคำถามที่ที่เขากังวลที่สุด “เจ้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของเจ้าในช่วงนี้รึเปล่า?”
“ข้ารู้สึก” เจียโรวไม่ได้ปฏิเสธ
“ถ้าปล่อยไว้ จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อพลังในร่างกายระเบิดออกมา?”
เจียโรวลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเลือกที่จะบอกความจริง “ถ้าพลังนี้ในร่างกายของข้าระเบิดออกมา ข้าคิดว่าข้าจะมีพลังเพิ่มขึ้นมาก แต่ข้าไม่สามารถจ่ายสิ่งที่ต้องแลกได้”
“ต้องแลกกับอะไร?”
“ข้าอาจจะลืมทุกอย่างและกลายเป็นคนแปลกหน้า”
คำตอบของเจียโรวทำให้ลั่วอู๋เงียบ
ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แทบไม่ต่างจากการตาย
เจียโรวเห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของลั่วอู๋ดูผิดปกติ และนางก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
ลั่วอู๋ส่ายหัวแล้วเดินออกจากห้องไป
เจียโร่วตามไป แล้วก็พบว่าทุกคนที่ยืนอยู่นอกห้องกำลังแอบฟัง
“เกิดอะไรขึ้น?” เจียโรวรู้สึกไม่สบายใจ: “หลี่หยินอยู่ที่ไหน”
ไม่มีใครตอบ
หลินยูหลันถอนหายใจและพาเจียโรวออกมาเพื่อกระซิบบอก ใบหน้าของเจียโรวซีดและนางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
จู่ ๆ ก็เจอเรื่องกะทันหันแบบนี้ ทำให้นางหน้าเสีย
ข้าไม่ใช่ลูกของพ่อข้า?
แต่เป็นลูกของราชินีภูต?
ข้าไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ?
สิงโตเมฆาในอ้อมแขนของเจียโรวงง ไม่ใช่มนุษย์แล้วทำไม? ข้าก็ไม่ใช่มนุษย์นะ
“จะทำอย่างไรต่อ?” ฉูจงฉวนถาม
ใบหน้าของลั่วอู๋สงบลงมาก “กลับกันก่อนเถอะ”
ทุกคนต่างประหลาดใจกับท่าทางและคำตอบของลั่วอู๋
กลับก่อน?
“มีทางเดียวเท่านั้น ถ้ายังอยู่ต่อ โดมู่เซียนจุนไม่มีทางปล่อยพวกเราไปแน่” ลั่วอู๋สูดหายใจเข้าลึกๆ ต่อให้รู้สึกเกลียดชังสักเพียงใด เขาก็ต้องกลั้นไว้
เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่ง แผนการทั้งหมดก็ไร้ประโยชน์
แล้วการปลอมตัวแทรกซึมล่ะ?
การปลอมตัวของเทพวิญญาณไร้รูปไม่สามารถแม้แต่จะตบตาเจ้าแห่งบาปได้
เป็นไปไม่ได้ที่จะหลอกลวงเทวทูตทั้งเก้า
ฉูจงฉวนขมวดคิ้วและถามว่า “หลังจากกลับไปแล้วจะทำไงต่อ”
“ตัวตนของเจียโรวไม่ใช่แค่จักรพรรดิคนเก่าที่รู้เท่านั้น อย่างน้อยก็โดยหลี่ซวนซงด้วย ไม่เช่นนั้นหลี่ซวนซงคงไม่คุกคามจักรพรรดิคนเก่า” ความคิดของลั่วอู๋ในตอนนี้ชัดเจนมาก ดวงตาของเขาเป็นประกาย “แม้แต่หลี่ซวนซงยังรู้ ไม่มีทางที่รองเจ้าสำนักจะไม่รู้”
ทุกคนเข้าใจทันที
ใช่แล้ว
รองเจ้าสำนักปฏิเสธที่จะส่งพวกเขาไปยังอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
แต่ไม่เคยให้เหตุผลที่ฟังขึ้นเลย
แม้แต่ครั้งนี้ ทุกคนต่างหาวิธีที่จะเข้าสู่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ รองเจ้าสำนักรู้เรื่องนี้แล้ว แต่เขาไม่ได้หยุดพวกเขา
นี้เห็นได้ชัดว่าไม่ปกติทีเดียว
“ข้าอยากไปถามรองเจ้าสำนัก” ลั่วอู๋กำหมัดแน่น
ฉูจงฉวนกระตุ้นไข่มุกแห่งน้ำ
น้ำพุศักดิ์สิทธิ์หมุนวน
เกิดแสงวาบ
ทางเดินลึกลับก่อตัวขึ้นใต้น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ และมันก็ดูดพวกลั่วอู๋เข้ามาโดยตรง ดวงดาวกำลังเปลี่ยนไป แสงและเงากำลังเปลี่ยนไป และทิวทัศน์ต่อหน้าทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
ทุกคนมาที่ป่าทึบ
แน่นอนว่านี่เป็นอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง
ลั่วอู๋ปล่อยทุกคนออกจากโลกไหทันที “ต่อไป ข้าไปจะทำสิ่งที่สำคัญมาก เราต้องแยกกัน”
“หมายความว่าไง?” ฉูจงฉวนพูดอย่างโกรธเคือง “เจ้าคิดว่าเป็นธุระของเจ้าคนเดียวหรือ”
ลั่วอู๋พูดอย่างเฉยเมย “ใช่แล้ว นี่มันเรื่องของข้า เจ้าอ่อนแอไป อย่ามาถ่วงข้าเลย”
หลังจากนั้นลั่วอู๋ก็หันหลังและจากไป
ฉูจงฉวนใจร้อนและกำลังจะตามไปถามต่อ แต่เขาถูกหยู่เฮาหยุดไว้
“อย่าตามไปเลย ตามไปแล้วจะทำอะไรได้” หยู่เฮาพูด ช้า ๆ “เขาไม่ต้องการให้เราไปยุ่ง เมื่อเผชิญกับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ ความแข็งแกร่งของพวกเราก็ไม่เพียงพอจริง ๆ”
“เจ้าคนป่า ทำไมเจ้าไม่มีความทะเยอทะยานแบบนั้นล่ะ?” ฉูจงฉวนดุ
หยู่เฮากลอกตา “เจ้าโง่เอ๊ย ข้าก็จะกลับไปฝึกนี่ไง”
เมื่อเจอกับการจากไปอย่างเย็นชาของหยู่เฮา ฉูจงฉวนก็รู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยามอย่างมาก
หลินหยู่หลันปลอบโยน “อย่าโกรธเขา เจ้าเห็นได้ชัดเลยว่าหยู่เฮาแค่ไม่อาจนั่งเฉยและเมินลั่วอู๋ได้ เขาน่าจะมีแผนของเขาเอง”
“ข้าไม่ได้โกรธเขา ข้าโกรธตัวเอง” ฉูจงฉวนตบหน้าตัวเอง “ข้าโกรธมาก ข้าไม่เคยได้รับความอับอายเช่นนี้มาก่อนในชีวิตของข้า!”
เขาจ้องไปที่ท้องฟ้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่โหดร้าย “อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ ให้ข้าลับฝีมือก่อนเถอะ ได้เจอข้าแน่”
“ตอนนี้ข้าจะกลับไปเก็บตัวก่อน ถ้าข้าไม่ได้เข้าไปข้าก็จะไม่ออกไปเหมือนกัน”
“ไม่ช้าก็เร็วข้าจะเอาคืนอัปยศนี้เป็นสองเท่า”
ฉูจงฉวนหายใจไม่ออกจริง ๆ
ในการเผชิญหน้ากับเทวทูตทั้งเก้า เขาได้ยับยั้งตัวเองไว้
แต่ตอนนี้เขาถูกดูหมิ่นและมิติวิญญาณก็ต่ำต้อย
เขาทนความอยุติธรรมนี้ได้ที่ไหน
YOU MAY ALSO LIKE
