ไหปีศาจ - บทที่ 933 ไม่เปลี่ยนแปลง

บทที่ 933

ไม่เปลี่ยนแปลง

พลังวิญญาณภูตนั้นหนาแน่นและดวงอาทิตย์ส่องแสงไปทั่วท้องฟ้า

“ยินดีต้อนรับท่านราชินี องค์หญิง” ในวังภูต ภูตนับไม่ถ้วนทำความเคารพ เผยประกายแสงไม่รู้จบ เบ่งบานในวังภูตราวกับดอกไม้ไฟ

ภูตทั้งประเทศกำลังเฉลิมฉลอง

ภูตทั้งหมดมาที่ราชวัง

ราชวังภูตอันศักดิ์สิทธิ์และสูงส่งที่เดิมนั้นปกคลุมไปด้วยชั้นแสงและเงาลึกลับ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อราชินีภูตและองค์หญิงยืนเคียงข้างกัน มันเป็นดั่งโลกแห่งความงาม

เทศกาลการเฉลิมฉลองยังคงแพร่กระจายออกไป และอารมณ์แห่งความสุขก็แผ่กระจายไปทั่วประเทศ

ใช้เวลานานกว่าทุกอย่างจะสงบลง

เชียนจีพาเจียโรวเข้ามาในราชวังภูต กระจกสีและกระเบื้องสีเขียวนั้นสวยงามมาก แต่พวกมันดูทำให้รู้สึกโกรธน้อยลงและดูเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

“เจียโรวไม่ใช่ชื่อที่ดีเลย ในอนาคต…” เชียนจีกล่าว

“ไม่” เจียโรวส่ายหัว “ข้าคุ้นเคยกับชื่อนี้ ข้าไม่อยากเปลี่ยนตอนนี้”

“ก็ได้ แล้วแต่เจ้าเถอะ ตราบเท่าที่เจ้ากลับมาแล้ว” เชียนจีสัมผัสใบหน้าของเจียโรวอย่างใกล้ชิด และดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความสงสาร

ปลายนิ้วก็อบอุ่นเจียโรวดูเหมือนจะสัมผัสมันได้ เพราะคนตรงหน้าคือแม่ของนางเอง นางจะตัดสัมพันธ์ทางสายเลือดไปตลอดได้อย่างไร

“นั่นสินะ”เจียโรวพยักหน้า

“ในเมื่อเจ้าเพิ่งตื่นขึ้นมา มันต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะชินกับพลังของเจ้า ไปพักผ่อนเถอะ ข้าเตรียมห้องไว้ให้แล้ว”

จากนั้นเชียนจีก็พาเจียโรวไปที่ห้องโถงภูต

สภาพแวดล้อมของห้องโถงภูตนั้นเงียบสงบและสง่างามมาก และดูเข้ากันมาก ของตกแต่งก็คล้ายกับในโลก นอกจากนี้ยังมีภูตอีกหลายตนที่รับผิดชอบในการบริการ เห็นได้ชัดว่าเชียนจีได้เตรียมพวกเขาไว้อย่างดี นางกังวลว่าเจียโรวจะไม่คุ้นเคยกับการอยู่ที่นั่น

“ขอบคุณ ท่านแม่” เจียโรวพูดเบา ๆ

เชียนจีพอใจมาก

เดิมทีนางกังวลว่าลูกสาวจะไม่สนิทกับนาง นางได้รับอิทธิพลจากโลกมากเกินไป การตื่นขึ้นของพลังสามารถตัดขาดการเชื่อมต่อกับโลกได้ แต่ไม่สามารถทำให้นางรู้สึกเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นได้

สถานการณ์ในตอนนี้ทำให้นางมีความสุขมาก

“พักผ่อนเยอะ ๆ นะลูก” เชียนจีกล่าวว่า “ข้ามีอย่างอื่นที่ต้องทำ”

หลังจากที่ทุกขุมพลังภูตถูกขโมยและเหล่าภูตได้รับความเสียหาย ราชินีภูตอย่างนางต้องจัดการเรื่องสำคัญหลายอย่าง

เมื่อเชียนจีออกไปเจียโรวก็ขับภูตที่คอยรับใช้ออกไปโดยตรง จากนั้นจึงตรวจสอบห้องอย่างละเอียด ไม่มีการเฝ้าสอดแนมนาง

“โห…”

อารมณ์ของเจียโรวก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

กลับไปที่เจียโรวขี้เล่นและน่ารัก

“ข้ากลัวแทบตาย ข้าคิดว่านางจะดูออกแล้วด้วยซ้ำ” เจียโรวตบหน้าอกของนางด้วยความกลัวที่ระเหยออกมา จากนั้นยืดตัวและล้มลงบนเตียงนุ่ม

“ข้าเหนื่อยมากเลย มันยากเกินไปที่จะเล่นละครต่อหน้าสิ่งมีชีวิตระดับจักรพรรดิ”

เจียโรวบ่นกับตัวเองด้วยใบหน้าขมขื่นและกอดหมอนที่อยู่ในอ้อมแขนของนาง

“โฮก”

เสียงเพลงมังกรเบา ๆ ดังขึ้นในหูของนาง

“ออกมาสิ” เจียโรวพูดเบา ๆ จากนั้นมังกรทองตัวเล็ก ๆ ก็ออกมาจากอ้อมแขนของนางและบินไปรอบ ๆ ตัวนางอย่างมีชีวิตชีวา

นี่คือปราณมังกรที่มีความคิดกำเนิดขึ้น

นอกจากนี้ยังเป็นสัตว์วิญญาณตัวแรกของเจียโรวชื่อเซี่ยวจิน

“ขอบคุณนะ” เจียโรวกล่าวว่า “และเจ้า สิงโตเมฆา”

สิงโตหยกขาวปรากฏตัวขึ้น

มันคือสิงโตเมฆา

“โฮก” สิงโตเมฆาคำราม

เป็นเพราะพลังของสิงโตเมฆาปกคลุมเสี่ยวจินไว้และบดบังได้เพียงพอ ดังนั้นจึงไม่พบการมีอยู่ของเซี่ยวจิน

ใช่ นางไม่ได้เปลี่ยนไป

เสี่ยวจินไม่มีความรู้สึกถึงการมีอยู่ แต่การมีอยู่ของมันมีความสำคัญอย่างมาก เจียโรวเคยเดาว่าการเกิดของเสี่ยวจินถูกควบคุมโดยพ่อของนาง

เป็นเพราะการมีอยู่ของเสี่ยวจิน เจียโรวจึงสามารถบรรลุความสำเร็จในระดับสูงได้อย่างง่ายดายในคัมภีร์หวงจู

และครั้งนี้ต้องขอบคุณเสี่ยวจิน

พลังปราณมังกรที่แท้จริงถูกแทนที่ด้วยพลังภูต ความเชื่อมโยงระหว่างโลกมนุษย์จะถูกทำลายโดยพลังภูต ความหลงใหลและความรู้สึกที่มีต่อโลกจะหายไปในไม่ช้า

ในเวลานี้ เสี่ยวจินผสานเข้ากับร่างของเจียโรวอย่าง เงียบ ๆ ถูกบังคับให้รวมเข้ากับแก้นวิญญาณและทิ้งร่องรอยที่ชัดเจนไว้

เจียโรวจึงไม่เสียความรู้สึกเดิมไป นางแสร้งทำเป็นไม่สนใจเพื่อที่จะปล่อยให้พวกเขาออกไปได้ ถ้าเจียโรวไม่ “แปลงกาย” ใครจะรู้ว่าเชียนจีจะทำอะไรด้วยความโกรธไปบ้าง

แต่เจียโรวไม่เปลี่ยนไปเลย

การตื่นขึ้นของพลังภูตได้ตัด “ความคิดอื่นๆ” ออกไปมากมาย

ด้วยประสบการณ์มากมายและการหายตัวไปของลั่วอู๋นานถึงหกปี นางจึงเติบโตขึ้นอย่างเข้มแข็งและมั่นคง ความกังวลและการต่อสู้สามารถเปลี่ยนคนได้มากที่สุด

ก่อนตื่นขึ้นนางเป็นผู้ดูแลสำนักโล่พิทักษ์

ดังนั้นนางจึงสามารถเจาะทะเลแก่นวิญญาณได้อย่างเด็ดขาด กระตุ้นการตื่นขึ้นของตัวเองได้ช่วยชีวิตทุกคนไว้

แต่ตอนนี้ “สิ่งรบกวนสมาธิ” เหล่านี้ได้ถูกตัดออกไปแล้ว และความทรงจำเหล่านั้นก็ยังอยู่ด้วย แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ส่งผลต่อลักษณะนิสัยของนาง นางได้กลับไปเป็นเจ้าหญิงที่ไร้เดียงสาแล้ว

“เสี่ยวจิน เจ้าต้องซ่อนตัวให้ดี” เจียโรวกระซิบ

มังกรทองน้อยพยักหน้าและลูบฝ่ามือของเจียโรวอย่างสนิทสนม

“ฮิ ฮิ” เจียโรวมองไปที่สิงโตเมฆาอีกครั้ง “แต่เจ้าสามารถปรากฏตัวได้ มันไม่เป็นไรหรอก”

สิงโตหยกขาวส่ายหัว เข้าไปในอ้อมแขนของเจียโรว พบตำแหน่งที่สบายและนอนลง การปรากฏตัวมีอะไรให้ทำบ้าง? การนอนคือคำตอบที่ถูกต้องที่สุด

และรสชาติของนางก็เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ

เจียโรวยิ้ม แต่มีความกังวลเล็กน้อยในดวงตาของนาง นางมองไปที่เพดานและพูดกับตัวเองว่า “ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกลั่วอู๋เลย”

……

……

ทะเลแห่งดาบปลอดภัยดี

น่าเสียดายที่ทะเลแห่งดาบไม่สามารถย้ายออกไปได้ ดังนั้นเทพดาบจึงสามารถอยู่ได้แต่ในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะเท่านั้น โชคดีที่อย่างน้อยทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบตามเดิมแล้ว

ราชินีภูตที่สงบสติอารมณ์แล้วไม่ได้บ้าคลั่งจนอยากจะทำลายอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะไปพร้อมกับพวกเขา

และพวกลั่วอู๋ก็ออกจากอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ

มันเป็นสถานที่ที่อันตราย

ผู้บัญชาการหลิงหลงและหลงเซี่ยได้รับบาดเจ็บหนักและจำเป็นต้องพักฟื้น ยิ่งไปกว่านั้น ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังต้องไปเริ่มต้นใหม่ ดังนั้นพวกเขาจึงกลับไปที่กองทัพสยบมังกรด้วยกัน

ลั่วอู๋กลับไปสำนักโล่พิทักษ์

เขาพาหลี่หยินกลับมาได้

แต่เสียเจียโรวไปแทน

ในโลกไห

“ข้าคาดไม่ถึงเลย” ฉูจงฉวนถอนหายใจ “โลกนี้เปลี่ยนแปลงได้จริง ๆ ข้าได้เห็นเชียนจีภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น”

หลินยู่หลันหยิกเขาครู่หนึ่งแล้วกระซิบ “ทุกคนกำลังกังวลนะ อย่ามัวเสียใจ รีบคิดอะไรสักอย่างเร็ว”

“แค่ก ๆ ข้าก็กำลังคิดอยู่นี่ไง” ฉูจงฉวนกล่าวอย่างอาย ๆ

ลั่วอู๋มีสีหน้าหมองคล้ำ

เขายังพยายามคิดหาทาง

แต่ไม่มีทางเลย

เจียโรวไม่ได้สูญเสียความทรงจำของนาง แต่ถูกปลุกพลังภายในของนางและตัดการเชื่อมต่อกับโลก เมื่อความรู้สึกของนางหมดไป จะช่วยนางได้อย่างไร

หลี่หยินพูดอย่างจริงจังว่า “เราต้องพาเจียโรวกลับมา ไม่ว่านางจะเป็นลูกสาวของราชินีภูตหรือลูกสาวของจักรพรรดิ นางก็เป็นพวกพ้องของเรา”

หายากนักที่หลี่หยินจะสนใจเรื่องอื่นมากไปกว่าลั่วอู๋

นางมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเจียโรว

โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ลั่วอู๋หายตัวไป ทั้งสองสาวสนับสนุนซึ่งกันและกัน แม้ว่าหลี่หยินจะอยู่ในสภาพที่ไม่ดีในเวลานั้น แต่นางก็รู้ว่าเจียโรวเป็นห่วงตนเองมาก

“แน่นอนอยู่แล้ว” ลั่วอู๋พยักหน้าอย่างหนักแน่น

หืม?

“ที่เจ้าพูดทำให้ข้านึกออก” จู่ ๆ ลั่วอู๋ก็คิดบางอย่างออก “ใช่แล้ว เจียโรวก็เป็นลูกสาวของจักรพรรดิคนเก่าเช่นกัน เนื่องจากจักรพรรดิคนเก่าสามารถสะกดเจียโรวมาได้หลายปีโดยไม่ทำให้นางตื่นขึ้น เขาจึงต้องรู้จักเจียโรวเป็นอย่างดี”

ทุกอย่างเชื่อมโยงกัน

จักรพรรดิคนเก่าต้องเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุด