ไหปีศาจ - บทที่ 956 เอาชนะความมุ่งมั่น - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 956

เอาชนะความมุ่งมั่น

อสูรต้นไทรโบราณมีชีวิตอยู่มาเป็นเวลา 80,000 ปีและได้ปกป้องป่าแห่งอสูร

สิ่งมีชีวิตมากมายในป่าแห่งอสูรไม่รู้ว่ามันตายแล้ว ยังมีสัตว์วิญญาณต้นไม้จำนวนมากที่เรียกมันว่าเป็นบรรพบุรุษของพวกมัน และพวกมันเคารพอสูรต้นไทรโบราณมาก

อาณาจักรภูเขาแห้งแล้งเคยเป็นที่ตั้งของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ ดังนั้นอสูรต้นไทรโบราณจะต้องเป็นสิ่งมีชีวิตของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะแต่มันถูกทิ้งไว้ในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้งด้วยเหตุผลบางประการ

มันเกือบจะเหมือนกับสัตว์ประหลาดภูเขาหิน

มันปกป้องป่าแห่งอสูร

สิ่งที่พวกมันคุ้มกันจริง ๆ น่าจะเป็นเครื่องรางภูตในตำนาน

ในตอนแรก ลั่วอู๋ช่วยหลงเซี่ยเอาชนะอสูรทั้งสามและเอาเครื่องรางภูตมา ผนึกของป่าแห่งอสูรจึงหายไปอย่างสมบูรณ์และสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในนั้นก็เป็นอิสระ

อสูรทั้งสามจากไป แม้ว่าประหลาดภูเขาหินจะยังอยู่ในหุบเขาอสูร แต่เขาก็สูญเสียเป้าหมายของเขาไปแล้ว

ตอนนี้ป่าแห่งอสูรไม่ใช่พื้นที่เฉพาะอีกต่อไปแล้ว และม่านพลังภายในและภายนอกก็พังทลายลงแล้ว ตอนนี้ป่าแห่งอสูรเป็นเพียงป่าภูเขาทั่วไปในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง

คำพูดของลั่วอู๋ราวกับมีดที่แหลมคมที่แทงเข้าไปในหัวใจของอสูรต้นไทรโบราณ

“เจ้า… เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร?” การรับรู้ของเสือดาว สีเขียวอยู่ในความโกลาหล

ต่อให้อีกฝ่ายกำลังจะฆ่าภูตไหมันก็ตอบสนองไม่ทัน

ตอนนี้การโจมตีของมันยุ่งเหยิง

ลั่วอู๋ให้โอกาสทุกคน การโจมตีของอีกฝ่ายกำลังบกพร่อง เขตแดนเถาวัลย์ที่แต่เดิมหนาแน่นก็กลายเป็นมีช่องโหว่เช่นกัน

“ข้าบอกว่าเครื่องรางภูตถูกพรากไปแล้ว อสูรทั้งสามนั้นก็เป็นอิสระ และป่าแห่งอสูรกลายเป็นป่าธรรมดาไปแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องปกป้องมันแล้ว” ลั่วอู๋ก็พูดซ้ำ

“เจ้าโกหก” เสือดาวสีเขียวคำราม และพลังงานชีวิตในร่างกายของมันก็สั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง “ข้าจากไปเพียงร้อยปีเท่านั้น เครื่องรางภูตจะถูกเอาออกไปได้อย่างไร?”

ลั่วอู๋ใช้ร่างอมตะทองคำอย่างรวดเร็ว เขาถูกปกคลุมไปด้วยแสงแห่งพระโพธิสัตว์สีทองเข้ม

เขายืนอย่างมั่นคงและต้านทานการโจมตีอันดุเดือดของอีกฝ่าย “หึ จากไปวันเดียวก็อาจเกิดอุบัติเหตุได้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าเจ้าตายไปหลายร้อยปีแล้วด้วยซ้ำ”

จากนั้นลั่วอู๋ก็เล่าทุกอย่างเกี่ยวกับหุบเขาอสูรอย่างรวดเร็ว

ทั้งเรื่องลักษณะและพลังพิเศษของอสูรทั้งสามและสัตว์ประหลาดภูเขาหิน

รวมถึงทุกเรื่องในป่าแห่งอสูร

การใช้เครื่องรางภูต ที่ตั้งของขุมพลังภูตเป็นต้น

คำพูดเหล่านี้กำลังทำลายเหตุผลของมันอย่างต่อเนื่อง และแสงสีน้ำเงินบนร่างกายของมันก็ค่อย ๆ จางลงอย่างรวดเร็ว แม้แต่ร่างกายก็แทบคงการแสดงภาพลวงตาไว้ไม่ได้

มันตายแล้ว

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าภูตไหใช้วิธีอะไรในการทำให้มัน “มีชีวิตอยู่” ในสถานะนี้

แต่เห็นได้ชัดว่าแตกต่างจากการมีชีวิตอยู่จริง ๆ

ในขณะนี้ ภายใต้ความสับสนของจิตใจ ความแข็งแกร่งของเสือดาวสีเขียวนั้นไม่เสถียรเล็กน้อย

ลั่วอู๋รู้สึกว่าแรงกดดันลดลงในทันใด และเขาก็มีความสุขมาก เดิมทีเขาแค่แนะนำอีกฝ่ายว่าไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อปกป้องป่าแห่งอสูรอีกต่อไปแล้ว เขาไม่คิดเลยจะเป็นแบบนี้

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้” แววตาของเสือดาวสีเขียวเต็มไปด้วยความสับสน “เจ้าต้องโกหกข้า เจ้าโกหกข้า”

การปกป้องป่าแห่งอสูรไม่ได้เป็นเพียงความยึดมั่น แต่ยังเป็นการสนับสนุนทางพลังวิญญาณด้วย สัญชาตญาณตามธรรมชาติของมันไม่สามารถปล่อยให้ป่าแห่งอสูรถูกทำลายได้

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทำไมข้าต้องโกหกเจ้าด้วย” ลั่วอู๋หัวเราะ “ไม่งั้นทำไมข้าถึงรู้ได้มากขนาดนี้เล่า? ลึก ๆ ในใจของเจ้าก็เชื่อแล้ว จะดิ้นรนไปทำไม?”

ความแข็งแกร่งของเสือดาวสีเขียวค่อย ๆ ลดลง และร่างอมตะทองคำก็สามารถต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย ตอนนี้ลั่วอู๋รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ร่างกายของเสือดาวสีเขียวก็สั่นสะท้านอย่างหยุดไม่ได้

ใช่ มันเชื่อไปแล้ว แค่ไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน

เป็นไปไม่ได้ที่คนนอกจะรู้ว่าลั่วอู๋พูดเรื่องอะไร มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่แน่นอน แต่อีกฝ่ายสามารถบอกความจริงได้

อสูรไม่จำเป็นต้องมีผู้ปกป้องอีกต่อไป

เครื่องรางภูตหายไป

การปกป้องนับหมื่นปีจะสิ้นสุดลงในที่สุด

“ทำไมเจ้าถึงรู้เยอะนัก” จู่ ๆ เสือดาวสีเขียวก็ระเบิดพลังที่ยากจะต้านทานออกมา และจ้องไปที่ลั่วอู๋อย่างรังเกียจ “เจ้าคือคนที่ขโมยเครื่องรางภูตใช่ไหม?”

หัวใจของลั่วอู๋เต้นแรง

มันเป็นการคำนวณผิดพลาด

สนใจแต่มุ่งเป้าไปที่จิตวิญญาณของอีกฝ่าย ลืมไปเลยว่า การที่ศรัทธาและความมุ่งมั่นพังพลายจะไม่เพียงแค่ทำให้คนคนหนึ่งทำลายตัวเองได้เท่านั้น แต่ยังสร้างความเกลียดชังได้อีกด้วย

ความเกลียดชังอาจกลายเป็นความมุ่งมั่นใหม่

เขาเห็นแสงสีเขียวบนเสือดาวสีเขียวกลับมารุนแรงอีกครั้ง

ลั่วอู๋อยากจะปฏิเสธ แต่จริง ๆ แล้วเขามีส่วนกับเรื่องนี้มากจริง ๆ เขาไม่ได้เกลียดตัวเองเลย นอกจากนี้ มันไม่มีความหมายที่จะปฏิเสธเพราะว่าอีกฝ่ายหนึ่งเล็งเป้ามาที่ลั่วอู๋แล้ว

“เจ้าตายซะ!” เสือดาวสีเขียวคำรามอย่างบ้าคลั่ง

แผ่นดินสั่นสะเทือน

ทั้งบริเวณกำลังสั่นสะเทือน

เถาวัลย์ควบแน่นไปด้วยพลังงานจึงกลายเป็นเขตแดนที่อยู่ยงคงกระพันอีกครั้งในขณะนั้น และกิ่งก้านทั่วท้องฟ้าก็โจมตีเหมือนฝนหนามอีกครั้ง

ความแข็งแกร่งของระดับยอดเพชรถูกเปิดเผย

บางทีหลังจากการแก้แค้น เขาจะพังทลายลงเพราะความหมกมุ่น

แต่เรื่องนี้ไม่ได้ขัดขวางเสือดาวใช้พลังต่อสู้ระดับสูงเช่นนี้ใน “เจ้ายังอยากจะดุร้ายอีกรึ ให้ตายสิ!” เสียงคำรามแห่งการต่อสู้ที่ดุเดือดดังก้อง และหยู่เฮาก็ปรากฏตัวขึ้นหลังเสือดาวสีเขียว เขายกขวานเหล็กแห่งความโกลาหลขึ้นและฟันมันลง

เลือดสาดกระจาย

แม้แต่มิติก็ยังถูกฉีกขาดด้วยพลังอันมากมาย

กวาดล้างความผันผวนของพลังงานอันทรงพลัง

เมื่อเสือดาวโจมตี ร่างกายของมันจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ดังนั้นมันจึงไม่มีเวลาตอบสนอง ดังนั้นมันจึงทำได้เพียงต้านทานขวานไว้เท่านั้น

ขวานของหยู่เฮาดุร้ายแค่ไหน?

เขาใช้คลุ้มคลั่งไร้สิ้นสุดทับซ้อนกันอย่างไม่จำกัด และทักษะเสริมกำลังอีกหลายอย่าง พลังวิเศษจากธรรมชาติ แต่ล่ะวันที่อาบน้ำยามานับครั้งไม่ถ้วน บวกกับขวานเหล็กแห่งความโกลาหลได้เลื่อนระดับไปสู่ระดับอาวุธมนตราแล้ว

จะประมาทศิษย์เอกของคนอย่างท่านหม่าเฉินไปได้ยังไง

แม้ว่าลั่วอู๋จะมีร่างอมตะทองคำ เขาก็ยังไม่กล้าลองรับขวานของหยู่เฮาเลย

ตู้ม!

ร่างของเสือดาวสีเขียวถูกผ่าและกระเด็นออกไป

ร่างกายครึ่งหนึ่งถูกตัดออก บาดแผลนั้นรุนแรงและน่ากลัว แต่ไม่มีเลือดไหลออกมา ขุมพลังชีวิตไหลออกมาจากบาดแผล

ตัวมันเองไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่เติบโตด้วยความแข็งแกร่งของร่างกาย ยิ่งกว่านั้น ร่างกายของมันเหี่ยวเฉา และตอนนี้ร่างกายของมันบอบบางมาก

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าไม่คิดเลยว่าจะเป็นอย่างนั้น” ฉูจงฉวนหัวเราะ เขาโจมตีซ้ำเพราะเดี๋ยวจะเป็นเหมือนตอนที่ลั่วอู๋ฟันมันแล้วมันก็รักษาตัวเองได้อย่างง่ายดาย

แน่นอน ไม่เพียงแต่หยู่เฮาและฉูจงฉวนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเหวินเสี่ยวทั้งสอง หลินยูหลัน และหลี่หยินต่างก็เดินไปล้อมเสือดาวสีเขียวและเริ่มโจมตี

ร่างของเสือดาวสีเขียวกระจัดกระจาย

“เป็นไปได้ยังไง?” แม้ว่าร่างกายของมันจะยับเยิน มันก็ไม่ตาย แต่ตาเบิดกว้าง

แน่นอนว่าไม่มีใครตอบคำถามของมัน

เมื่อลั่วอู๋ใช้คำพูดเพื่อกระตุ้น มันก็สูญเสียทั้งจิตใจและสติ การโจมตีของมันจึงมีข้อบกพร่อง และมันให้ความสนใจแต่ลั่วอู๋ และไม่สังเกตว่ามีคนอื่นที่แอบเลี่ยงการโจมตีของมันอย่างเงียบ ๆ

“อันที่จริง ข้าเคารพเจ้ามาก” ลั่วอู๋กล่าวช้า ๆ

ร่างกายของเสือดาวสีเขียวฟื้นฟูด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า และลมปราณของมันก็กลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้ง ไม่ว่าอาการบาดเจ็บจะรุนแรงแค่ไหนก็ไม่เป็นปัญหา

แต่จะใช้เวลาในการฟื้นตัว ตอนนี้ขยับไม่ได้แล้ว

“การปกป้องป่าแห่งอสูรเป็นเวลาหลายปี แม้แต่ความมุ่งมั่นหลังความตาย ก็คือการทำภารกิจต่อไป” ลั่วอู๋ส่ายหัว “น่าเสียดายที่เราเป็นศัตรูกัน”

มีความเกลียดชังที่ไม่อาจปรองดองได้ระหว่างทั้งสองฝ่าย

“ลาก่อน”

ลั่วอู๋ค่อย ๆ ยื่นมือออกมา

และเริ่มลงมือ

พลังอันน่าสยดสยองของการกลืนกินนั้นพลุ่งพล่านอย่างดุเดือด และขุมพลังชีวิตอันยิ่งใหญ่ก็ถูกกลืนกินเข้าไปโดยตรง