ไหปีศาจ - บทที่ 957 เมล็ดพืช
บทที่ 957
เมล็ดพืช
พลังงานกำลังพลุ่งพล่าน
ครู่ต่อมา ใบหน้าของลั่วอู๋ก็แดงก่ำ
เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สัญญาณที่ดีของการพัฒนา แต่เป็นอาการที่เกิดจากการรับพลังงานมากเกินไปซึ่งนำไปสู่อาการเส้นปราณอักเสบ
“ขุมพลังชีวิตมากเกินไป” ลั่วอู๋ถอนหายใจยาว
เนื่องจากร่างกายของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยขุมพลังชีวิต จึงสามารถดูดซับมันได้โดยตรงด้วยทักษะการกลืนกินสวรรค์โดยไม่ต้องกังวลเรื่อง “อาหารไม่ย่อย”
แต่เพราะมันมากเกินไป การจะดูดซับเข้าร่างกายจึงกลายเป็นการสิ้นเปลืองพลังอย่างมาก
แต่มันสามารถดูดซับได้จริง ๆ
ลั่วอู๋เพิ่งรู้ตัวว่าเขายังคิดตื้นไปเล็กน้อย
ต่อให้เขาจะเกือบจะตาย เขาก็สามารถขุมพลังชีวิตของอีกฝ่ายได้เพียงหนึ่งในสิบเท่านั้น และนั่นไม่สามารถหยุดการรักษาตัวเองของเสือดาวสีเขียวได้
“น่าอิจฉาจริง ๆ ข้าเองก็อยากได้ทักษะนี้” ฉูจงฉวนมองไปที่ลั่วอู๋อย่างขมขื่น
น่าเสียดายที่น้อยคนนักที่จะมีทักษะนี้
อย่างไรก็ตาม ลั่วอู๋ก็ไม่ได้เป็นหนึ่งในพวกเขา
ทักษะการกลืนสวรรค์นี้เชี่ยวชาญโดยต้าหวงซึ่งก็พัฒนามาทีละขั้นโดยบังเอิญซึ่งไม่ได้น่าอิจฉาเลย
ลั่วอู๋เป็นคนเดียวที่สามารถดูดซับมันได้โดยตรง คนที่เหลือไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโจมตีเสือดาวต่อไป เมื่อคู่กับการกลืนกินขุมพลังชีวิตจะทำให้มันไม่สามารถรักษาตัวเองได้
ลั่วอู๋ยังส่งต่อพลังอันบริสุทธิ์นี้ให้กับทุกคน และพวกเขาทั้งหมดจึงมีพลังเหลือเฟือ
ตู้ม
ในตอนนี้ จู่ ๆ ร่างของเสือดาวสีเขียวที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็ว่างเปล่า และมันก็เหี่ยวเฉา
ขุมพลังชีวิตหายไป
ทุกคนประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้น?”
“คงเป็นเพราะมันไม่มีชีวิตอยู่แล้ว” ลั่วอู๋ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “มันไม่ใช่อสูรต้นไทรโบราณจริง ๆ ไม่มีใครรู้ว่ามันมีชีวิตรอดในร่างนี้ได้ยังไงด้วยซ้ำ”
ถ้าขุมพลังชีวิตนั้นเป็นของจริง ทำไมถึงสลายไปโดยไม่มีเหตุผล?
หรือว่าไม่ใช่ของจริง? แต่ลั่วอู๋ก็ได้ดูดซับพลังงานจำนวนมหาศาลและเปลี่ยนมันให้กลายเป็นพลังแก่พวกเขาเองด้วย
มีแต่ภูตไหเท่านั้นที่สามารถทำเรื่องมหัศจรรย์นี้ได้
แม้จะเสียใจอยู่บ้าง
แต่ลั่วอู๋ค่อนข้างพอใจ
พลังงานนี้เพียงพอสำหรับเขาที่จะไปถึงระดับย่อยถัดไป
เป็นเพียงการปลอบใจเล็กน้อยจากการที่จับภูตไหไม่ได้
ฉูจงฉวนถามว่า “ภูตไหหลบหนีไปแล้วรึ?”
“ใช่ เขาหนีไปแล้ว” ลั่วอู๋ยกมืออย่างช่วยไม่ได้
“เจ้าปล่อยเขาหลุดมือเพื่อกลับมาช่วยพวกเราใช่ไหม?”
“นั่นก็ไม่จริงทั้งหมดหรอก ตรงนั้นมีข้าคนเดียว ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าข้าจะทำสำเร็จ ใครจะไปรู้ว่าเขามีลูกไม้อะไรซ่อนอยู่รึเปล่า ข้าควรกลับมาช่วยพวกเจ้าให้แน่ใจก่อนดีกว่า” ลั่วอู๋กล่าว “คงต้องบอกว่าอสูรต้นไทรโบราณนั้นเจ้าเล่ห์เกินไป เราจึงจัดการมันได้ช้าจนภูตไหหนีไปได้”
หลังจากได้ยินเช่นนั้นพวกเขาต่างอารมณ์แปรปรวน
“อย่าคิดมากน่า ไปกันเถอะ ออกจากนรกมนตราก่อน การต่อสู้ที่นี่สะดุดตามาก ถ้าไปเตะตาปรมาจารย์ปีศาจตนอื่นเข้าคงไม่ดีแน่” ลั่วอู๋กล่าว
ฝูงชนพยักหน้า
ขณะที่พวกเขากำลังจะจากไป หลี่หยินก็อุทานด้วยความประหลาดใจ “นี่มันอะไร? นายน้อยดูนี่สิ”
พวกเขาทั้งหมดมองลงมา
ตรงจุดที่เสือดาวสีเขียวสลายไป มีลูกปัดสีเขียวขนาดเล็กถูกทิ้งไว้โดยไม่คาดคิด
ลูกปัดมีขนาดเท่าเล็บ เต็มไปด้วยแสงสีเขียวและพลังชีวิต
ลั่วอู๋สัมผัสได้ถึงกลิ่นของภูตไหจาง ๆ
“นี่คือ… เมล็ดพันธุ์งั้นรึ?” ลั่วอู๋เดา
ฉูจงฉวนประหลาดใจ “จริงรึ?”
“อาจจะ” ลั่วอู๋ไม่แน่ใจ “ดูเหมือนจะเป็นเมล็ดพืชบางชนิด”
เขาเปิดร้านค้าและได้ปลูกดอกไม้หายากมามากมายในโลกไห เขารู้เรื่องเมล็ดพันธุ์พืชอยู่บ้าง ลูกปัดเล็กนี้ก็เหมือนเมล็ดพืชมาก
“ถ้าปลูกมันจะไม่เติบโตเป็นอสูรต้นไทรโบราณโดยตรงเลยรึ?” ฉูจงฉวนตาเบิกกว้าง
ลั่วอู๋สีหน้าไม่ดี “ของดีอย่างนั้นมันมีที่ไหน มีอสูรต้นไทรโบราณเพียงต้นเดียว และมันไม่ได้เกิดมาเป็นระดับเพชร มันแค่มีอายุยืนยาวเพียงพอที่พัฒนาไปทีละขั้น”
“โอ้ นั่นดูเหมือนจะใช้ไม่ได้เลย”
“แต่สุดท้ายแล้วมันก็คือเมล็ดพันธุ์ที่อสูรต้นไทรโบราณทิ้งไว้ บางทีมันอาจจะแตกต่างออกไปเล็กน้อย…”
ฉูจงฉวนกลอกตา “ถ้าจะบอกแบบนี้ จะร่ายยาวมาตั้งแต่แรกทำไม?”
“ไปลองดูกันเถอะ”
พวกเขาออกจากอาณาเขตของปรมาจารย์ปีศาจและเข้าสู่โลกไห
ลั่วอู๋ลองเอาน้ำพุวิญญาณมาแช่เมล็ดพืชเพื่อดูว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง ในไม่ช้า น้ำพุวิญญาณก็ดูเหมือนจะลดน้อยลง
เมล็ดค่อยๆ แตกออก มีดอกตูมสีเขียวงอกออกมา
“มันได้ผล” ผู้คนมองภาพตรงหน้าและคิดว่ามันน่าสนใจมาก
แต่ในวินาทีต่อมาก็มีการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง ดอกตูมสีเขียวเหี่ยวลงอย่างรวดเร็ว แม้แต่เมล็ดทั้งหมดก็ถูกปกคลุมด้วยสีเหลืองเหี่ยวเฉา
“เกิดอะไรขึ้น?” ฉูจงฉวนเกาหัวของเขา “น้ำนี่มันมีพิษรึเปล่า”
ลั่วอู๋พูดไม่ออก “ข้าไม่ได้โง่นะ นี่มันบ่อน้ำพุของโลกไห คนธรรมดาดื่มเข้าไปก็สามารถยืดอายุขัยได้ มันจะเป็นพิษไปได้ยังไง”
ทุกคนงงงวย
ผิดที่เมล็ดพืชงั้นหรือ?
ลั่วอู๋พยายามแช่มันในน้ำวิญญาณอื่น ๆ และพบว่ามันไม่ได้ผล แม้แต่พลังชีวิตในเมล็ดพืชก็ค่อย ๆ จางหายไปและ เหี่ยวแห้งมากขึ้นเรื่อย ๆ
“จะใช้น้ำอะไรก็ไม่ได้ผลหรอก เพราะมันคือเมล็ดต้นไทร” เหวินเสี่ยวด้านสว่างกล่าวอย่างครุ่นคิด
ลั่วอู๋พยักหน้า “ก็เป็นไปได้นิดหน่อย”
“แล้วเราจะใช้น้ำอะไรดี?”
หลี่หยินกระซิบ “เราไปอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะมา เราก็เก็บน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มาตั้งเยอะเลยไม่ใช่รึ?”
“ใช่” ลั่วอู๋ตอบ
ด้วยความโกรธ เขาจึงได้นำน้ำพุศักดิ์สิทธิ์กลับมามากมาย แต่ไม่มีวิธีที่จะใช้มัน เขาเลยเก็บไว้ในไหปีศาจ
“ลองดูกันเถอะ”
พวกเขาไปยังห้องที่เก็บน้ำพุศักดิ์สิทธิ์
ลั่วอู๋ตักน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มาหนึ่งถ้วยแล้วใส่เมล็ดสีเหลืองลงไปทันที
ปุ่ด ปุ่ด
ฟองสบู่ลอยออกมาจากน้ำ
ฉากมหัศจรรย์บังเกิดขึ้น เมล็ดที่เหี่ยวแห้งดูเหมือนจะกลับคืนสภาพในทันที และเปลี่ยนเป็นสีเขียวอีกครั้ง
น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ในถ้วยถูกใช้ไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อเติมอีกเมล็ดก็ดูดซับไปทันที
“ดื่มเก่งจริง ๆ น้ำพุศักดิ์สิทธิ์หนึ่งถ้วยนี่มีมูลค่าเป็นพันเหรียญทองเลยนะ” ลั่วอู๋พูดด้วยอารมณ์
ฉูจงฉวนเร่งเร้า “อย่างเถอะน่า ยังไงเจ้าก็มีเหลือเฟือ มาดูกันเถอะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
ผู้คนต่างเฝ้าดูมัน
หากเมล็ดนี้อยู่ในมือของผู้อื่น คงเฉาตายไปแล้ว
แต่น่าเสียดายที่ลั่วอู๋มีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อยู่มาก
ดื่มให้เต็มที่เลย!
ลั่วอู๋ตักน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ลงในถังแล้วโยนเมล็ดลงไป
ปุ่ด ปุ่ด
ทุกคนดูเหมือนจะได้ยินเสียงดื่มน้ำ?
เห็นน้ำในถังลดลงไปอย่างชัดเจน
พื้นผิวของเมล็ดแตกออกอย่างรวดเร็ว และกิ่งก้านสีเขียวเรียวก็งอกออกมาจากเปลือก แกว่งไปมาในน้ำ ราวกับว่ามีชีวิต และเปล่งอารมณ์แห่งความสุขออกมา
“มัน…ยังมีชีวิตอยู่” ลั่วอู๋จ้องตาเขม็ง
YOU MAY ALSO LIKE
