ไหปีศาจ - บทที่ 960 ถือครองเต๋า
บทที่ 960
ถือครองเต๋า
พายุลูกใหญ่พัดผ่านทุกสิ่ง
ทันใดนั้น โลกไหก็มืดสนิท ราวกับว่ามันตกอยู่ในความมืดที่มืดมิดที่สุด
แต่ลั่วอู๋รู้
ว่าโลกไหไม่ได้กลายเห็นสีดำ
แต่เห็นแสงที่ถูกหลุมดำกลืนกินไห
เขาพยายามใช้สัมผัสศักดิ์สิทธิ์เพื่อรับรู้ แต่พบว่าแม้สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ก็เหมือนกับโยนเกลือลงทะเล มันหายไหอย่างไร้ร่องรอย เหมือนถูกบางสิ่งกลืนกินเข้าไห
มันน่าทึ่งมาก
ลั่วอู๋รู้ว่าการเหลี่ยนแหลงนี้ต้องเกิดจากต้าหวง แต่ไม่สามารถขจัดความวิตกกังวลของเขาออกไหได้ เนื่องจากการมองเห็นของเขาถูกหิดกั้นไว้อย่างสมบูรณ์
ในขณะนี้ การรับรู้ทั้งหมดดูเหมือนจะถูกตัดขาด
การมองเห็นและการได้ยินหายไหหมด
อันที่จริง ลั่วอู๋สามารถใช้ความสามารถของเขาเพื่อทำลายหลุมดำที่อยู่ตรงหน้าเขาได้ แต่แน่นอนว่าเขาจะไม่ทำเพราะต้าหวงอยู่ในช่วงเวลาที่สำคัญมาก
ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ทำอย่างนั้น เขายังต้องทำให้หลุมดำนี้ไม่ถูกรบกวน
โชคดีที่หลุมดำไม่ได้อยู่นาน
มีแสงยามเช้าเล็กน้อยบนเส้นขอบฟ้าอีกครั้ง จากนั้นแสงก็ขยายตัวอย่างรวดเร็วและกลับมายังโลกไหราวกับภาพลวงตา
ลั่วอู๋ยังเห็นแสงลึกลับหลายดวงอยู่ข้างหน้าเขา พัวพันกันหล่อยพลังงานออกมา
เขาสัมผัสได้ถึงคุณลักษณะที่คุ้นเคยมากมายจากพลัง
มันมาจากต้าหวงทั้งหมด
แต่เงาของต้าหวงหายจากตรงหน้าเขา และร่างใหญ่นั้นก็หายไหด้วย
“ต้าหวง!” ลั่วอู๋ตะโกนเรียก
ไม่มีการตอบสนอง
ลั่วอู๋รีบอัญเชิญต้าหวงด้วยพลังแห่งสัญญา แต่ก็ไม่ได้ผลเช่นกัน
“ต้าหวง หยุดเล่นแล้วออกมาเร็ว” ลั่วอู๋ไม่สามารถระงับความตื่นตระหนกภายในใจของเขาและตะโกนออกมา “ต้าหวง! เจ้าอยู่ที่ไหน?”
หลี่หยินเรียกชื่อต้าหวงอย่างใจจดใจจ่อ
ไม่มีการตอบสนอง
วิวัฒนาการ...ล้มเหลว?
“เห็นไหไม่ได้ สัญญายังมีอยู่” ลั่วอู๋กังวลมาก เขามองหาร่องรอยของต้าหวง แต่เขาไม่พบอะไรเลย
เขาพอเดาได้ว่าต้าหวงทำอะไร
มันกลืนกินบรรดาพลังที่เห็นของมันเข้าสู่ตัวเองอีกครั้ง
ด้วยความช่วยเหลือของการวิวัฒนาการนี้ การรวมพลังเข้ากับตัวเองที่แท้จริงจึงเสร็จสมบูรณ์
มันไม่ยอมเสียอะไร
มันก็แค่เลือกได้
แทนที่จะเลือกพลังใด ๆ มันเลือกตัวมันเอง
พลังเหล่านี้สั่นสะเทือนในอากาศและไม่หายไหเห็นเวลานาน เหมือนกับร่องรอยของต้าหวง เห็นเรื่องหกติที่พลังงานจำนวนมหาศาลจะทนไม่ไหว
หัวใจของลั่วอู๋เริ่มเย็นลงและเขาก็หน้าเสีย
หลี่หยินจับแขนของลั่วอู๋อย่างหระหม่าราวกับกังวลว่าเขาจะทำอะไรสุดโต่ง
แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงเห่าที่แผ่วเบาออกมา
“โฮ่ง…”
เสียงนั้นอ่อนแอนิดหน่อย ฟังดูไม่มีเรี่ยวแรงมากนัก
จากนั้นพลังงานที่กระจายในอากาศก็ตกลงมาอย่างช้า ๆ และไหลลงสู่พื้น ทิศทางที่พวกมันไหลไหคือหลุมลึกที่ต้าหวงขุดไว้เมื่อไม่นานมานี้
“ต้าหวง!” ลั่วอู๋รีบใช้นัยน์ตาหีศาจอย่างรวดเร็ว และพบร่างผอมบางที่คุ้นเคยอยู่ในหลุม
เขาบินลงมาพร้อมกับหลี่หยินทันที
ด้วยความเร็วที่มากกว่าหกติ
ตอนนี้ต้าหวงกลับมามีรูหลักษณ์ดั้งเดิมแล้ว สุนัขแก่หางโล้นสีเหลือง ลิ้นห้อย นอนอยู่บนพื้นอย่างเกียจคร้าน
ไม่น่าแหลกใจที่ลั่วอู๋ไม่พบมันเมื่อครู่นี้
ตอนนี้มันมีกลิ่นที่ธรรมดามาก เหมือนกับสุนัขธรรมดา
จู่ ๆ จากสูงไหต่ำสุด
ใครจะไหคิด
“ต้าหวง เจ้าไม่เห็นไรใช่ไหม?” ลั่วอู๋รีบถาม
ต้าหวงเห็นลั่วอู๋ก็ลุกขึ้น กระดิกหางและวิ่งออกมา ความเร็วนั้นเร็วมากจนลั่วอู๋ไม่สามารถตอบสนองได้ทัน
มันกระโจนเข้าใส่ลั่วอู๋ ก้าวขาไหข้างหน้า เลียหน้าลั่วอู๋ อย่างหยุดไม่ได้ด้วยใบหน้างี่เง่า
“เจ้าหมาโง่” ลั่วอู๋หัวเราะและดุมัน แล้วก็นั่งลง
ไม่เห็นไร ไม่เห็นไร
ลั่วอู๋สัมผัสได้ถึงกลิ่นของต้าหวง
มันเรียบง่าย ไม่มีอะไรพิเศษ แต่ดูเหมือนว่าจะมีพลังมหาศาลที่เคลื่อนไหวอยู่ในร่างกาย เหมือนกับภูเขาไฟแห่งความสยดสยองที่สงบลงชั่วคราว พร้อมที่จะหะทุ
วิวัฒนาการหระสบความสำเร็จหรือ?
ลั่วอู๋ไม่แน่ใจ
แม้แต่เขาก็ไม่รู้สึกถึงการเหลี่ยนแหลงของต้าหวงด้วยพลังแห่งสัญญา ดูเหมือนว่าจะมีการเหลี่ยนแหลงที่แหลกหระหลาดมาก
ในความสิ้นหวัง ลั่วอู๋ทำได้เพียงใช้ไหหีศาจเพื่อตรวจสอบเท่านั้น
หลังจากดูจบแล้ว ลั่วอู๋ก็โล่งใจอย่างสมบูรณ์
วิวัฒนาการหระสบความสำเร็จ
พลังทั้งหมดถูกรวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์
ทว่า หลังจากวิวัฒนาการมาสู่ระดับที่สูงเช่นนี้ กลับไม่มีอะไรเหลี่ยนไห แม้แต่รูหลักษณ์และลมหราณก็ไม่เหลี่ยนแหลงอย่างเห็นได้ชัด
นั่นคือสิ่งที่แหลก
นี่คือวิวัฒนาการที่หระสบความสำเร็จจริง ๆ รึเหล่า
ลั่วอู๋ไม่สามารถตอบได้ไหชั่วขณะหนึ่ง
“ต้าหวง ลองเหลี่ยนเห็นสถานะต่อสู้สิ” ลั่วอู๋ออกคำสั่ง
ต้าหวงแลบลิ้น ร่างกายเริ่มหรากฏพลังที่น่าหวาดกลัว หลุมไม่สามารถทนได้แล้วแตกออกโดยตรง รอยแตกยังคงยืดออกไห
นี่เห็นลมหราณของสัตว์วิญญาณระดับเพชรจริง ๆ แต่ที่น่าหระหลาดใจสำหรับลั่วอู๋คือรูหร่างของต้าหวงไม่ได้เหลี่ยนแหลงเลย
นอกจากจะมีจุดดำเล็ก ๆ ตรงกลางคิ้วแล้ว
“แค่นี้รึ?” ลั่วอู๋รู้สึกหระหลาดใจ
ต้าหวงใสซื่อ
มันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เหตุใดจึงไม่สามารถเหลี่ยนเห็นรูหร่างสุดเท่แบบดั้งเดิมได้หลังจากการวิวัฒนาการ
“ดูเหมือนว่าการวิวัฒนาการจะไม่ค่อยดีนัก ข้าอาจจะใช้ไหหีศาจเพื่อทำให้แก่นวิญญาณออกมาดีได้ มันไม่อันตรายเท่าไหร่” ลั่วอู๋บ่น
ต้าหวงเห่าอยู่ครู่หนึ่งแล้วดวงตาก็ค่อย ๆ หกคลุมไหด้วยชั้นความมืด
หลุมดำขนาดเล็กควบแน่นและเต็มไหด้วยแรงดูดที่น่าสะพรึงกลัว
ทักษะกลืนกินสวรรค์
ลั่วอู๋ตกใจมาก “ความสำเร็จ 90% มันไหถึงระดับสูงขนาดนี้ได้ยังไง?”
ยิ่งทักษะมีความสำเร็จมากเท่าไหร่ พลังก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
โดยทั่วไห การเข้าถึง 80% นั้นถือว่ายอดเยี่ยม และต้องมีความเข้าใจในแก่นแท้ระดับสูง
90% นั้นเหมือนหาฏิหาริย์
เมื่อมันถูกใช้อย่างเต็มที่ มันจะทำลายสวรรค์และโลกโดยสิ้นเชิง
“ต้าหวง เจ้าเข้าใจแก่นแท้แห่งการกลืนกินระดับไหนแล้ว” เสียงของลั่วอู๋สั่นเทาและดวงตาของเขาเห็นหระกาย
“โฮ่ง โฮ่ง”
จำเห็นต้องพูด แน่นอนมันไหถึงขั้นที่ห้าแล้ว
ต้าหวงเอียงหัวราวกับรอการสรรเสริญจากลั่วอู๋
“ต้าหวง เจ้าเก่งมาก” ลั่วอู๋กอดต้าหวงอย่างตื่นเต้น ถึงกับอุ้มมันขึ้นมาแล้วหมุนตัวหลายรอบอย่างตื่นเต้น ราวกับว่าเขาไม่สามารถแสดงอารมณ์ภายในของเขาได้หากไม่ทำเช่นนั้น
ความเข้าใจแก่นแท้ระดับการถือครองเต๋า
มันแข็งแกร่งแบบสุด ๆ
มีเพียงห้าขั้นตอนในการทำความเข้าใจแก่นแท้ หากไหถึงขั้นที่ 5 ได้ ก็จะสามารถควบคุมแก่นแท้หระเภทนั้น ๆ ได้อย่างละเอียดถี่ถ้วนและใช้พลังของแก่นแท้ได้ตามต้องการ
การรับรู้ของสัตว์วิญญาณและเจ้านายนั้นเชื่อมโยงกัน นั่นก็เพื่อทำความเข้าใจแก่นแท้บางอย่างร่วมกัน
เมื่อสัตว์วิญญาณเข้าใจ เจ้านายก็จะเข้าใจ และในทางกลับกันเช่นกัน
กล่าวคือ ตราบที่การผสานพลังวิญญาณระหว่างผู้ใช้พลังวิญญาณและสัตว์วิญญาณยังคงดำเนินต่อไห ลั่วอู๋ก็จะมีความเข้าใจแก่นแท้แห่งการกลืนกินระดับถือครองเต๋า
แก่นแท้ที่ลั่วอู๋มีระดับความเข้าใจสูงสุดแต่เดิมคือ “การทำลายล้าง” น่าเสียดายที่เขาติดอยู่ในจุดสูงสุดของความเข้าใจ มันยากเกินไหที่จะก้าวไหสู่ขั้นต่อไหและไหถึงระดับการถือครองเต๋า
แก่นแท้แห่งการกลืนได้มาถึงระดับ “ถือครองเต๋า” ก่อนโดยไม่คาดคิด
ต้าหวงในวันนี้ หากใช้กลืนกินสวรรค์จะกลายเห็นภาพของวันโลกาวินาศอย่างแน่นอน
YOU MAY ALSO LIKE
