ไหปีศาจ - บทที่ 961 ค้ำประกัน - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 961

ค้ำประกัน

อย่างที่ทุกคนรู้

สิ่งมีชีวิตระดับจักรพรรดิ ที่สามารถรวบรวมโลกและเรียกตัวเองว่าสวรรค์และโลกได้ ก็คือสามารถสร้างมิติย่อยได้

ท้ายที่สุดแล้วมิติที่เปิดออกมาเป็นเพียงแค่ช่องว่าง แต่มิติย่อยนั้นแตกต่างออกไป มิติย่อยมีกฎเกณฑ์ที่สมบูรณ์และสามารถให้กำเนิดชีวิตได้

ลั่วอู๋ได้เห็นมิติย่อยของคุนมาแล้ว มันเป็นจักรวาลอันกว้างใหญ่

และเขาก็ได้เห็นทะเลแห่งดาบซึ่งเป็นมิติย่อยที่จักรพรรดิดาบทิ้งไว้หลังจากที่เขาเสียชีวิตไป มันสามารถแพร่พันธุ์วิญญาณดาบและสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ได้

เห็นได้ชัดว่ามิติย่อยของทะเลแห่งดาบได้ก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์แล้ว

หลักของการสร้างมิติย่อยคือการควบคุมแก่นแท้ระดับถือครองเต๋าให้ได้อย่างแท้จริง แน่นอนว่านี่เป็นเพียงสมมติฐาน ไม่ได้หมายความว่าการเข้าใจแก่นแท้ระดับถือครองเต๋าก็เพียงพอแล้ว

แต่ถึงกระนั้น ก็สามารถเห็นพลังของการเข้าใจแก่นแท้ระดับถือครองเต๋าได้บ้าง

การเข้าใจแก่นแท้ระดับถือครองเต๋าได้กับไม่ได้ต่างกันสองระดับมิติวิญาณ

การพัฒนาของต้าหวงจะเพิ่มความแข็งแกร่งของลั่วอู๋ อย่างน้อย 30%

ลั่วอู๋จะไม่มีความสุขได้ยังไง

“ไปหาทุกคนกันเถอะ” ลั่วอู๋ ต้าหวง และหลี่หยิน กลับอยู่ตรงหน้าฝูงชน

หลินยูหลันพูดอย่างสงสัย “เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น มันมืดจนเกือบจะแตกตื่นกันหมดเลย”

ในนั้นตอน คนทั้งโลกไหก็ตกตะลึงเช่นกัน

โชคดีที่ช่วงเวลาความมืดนั้นค่อนข้างสั้น

มิฉะนั้น เกรงว่าลั่วอู๋จะต้องพยายามอย่างหนักเพื่อคลายความสับสน

“แค่มองอะไรไม่เห็นนิดหน่อยเอง ไม่เป็นไรหรอก” ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม “มันเป็นแค่อุบัติเหตุ มันจะไม่เกิดขึ้นอีก”

ฝูงชนพยักหน้า

หยู่เฮามองไปที่ต้าหวงและถามว่า “วิวัฒนาการสำเร็จรึเปล่า? ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แน่นอนมันสำเร็จสิ” ลั่วอู๋อดหัวเราะไม่ได้

ต่อมา ต้าหวงแสดงผลการวิวัฒนาการของมันเล็กน้อย ซึ่งทำให้ทุกคนประหลาดใจ

เราทุกคนรู้ว่ามันยากแค่ไหนที่จะเชี่ยวชาญการเข้าใจแก่นแท้ระดับถือครองเต๋า

ในหมู่พวกเขา ผู้ที่เข้าถึงแก่นแท้ได้มากที่สุดเพียงคนเดียวคือหลี่หยิน ซึ่งอยู่ในสถานะที่ไม่รู้ตัวในตอนแรก ด้วยความช่วยเหลือของอาจารย์ที่มีชื่อเสียง นางจึงสังหารผู้คนไปเป็นแสนแล้วจึงเชี่ยวชาญแก่นแท้แห่งการฆ่า

เมื่อหลี่หยินฟื้นคืนสภาพ แก่นแท้แห่งการฆ่าก็ไม่ค่อยได้ใช้

เพราะในสภาวะปกติ มันไม่ง่ายที่จะควบคุม และมันยากที่จะดึงพลังที่แท้จริงออกมา

ทุกคนแสดงความยินดีกับลั่วอู๋

เฉพาะเหวินเสี่ยวด้านมืดที่คิดว่า “แก่นแท้ระดับถือครองเต๋ามีพลังมากขนาดนั้นเลยรึ? ดูเหมือนว่าข้าต้องหาทางเข้าถึงบ้างแล้ว ด้วยวิธีนี้เท่านั้นข้าก็จะได้…”

เขามองไปที่เหวินเสี่ยวด้านสว่าง

ทุกคนรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร

เหวินเสี่ยวด้านสว่างก็รู้เช่นกันว่าเขาพูดอย่างสงบว่า “ไม่ต้องห่วง ตอนที่เจ้าเข้าถึงแก่นแท้แห่งความมืด ข้าก็จะเข้าถึงแก่นแท้แห่งแสงสว่างได้อย่างแน่นอน”

“เหอะทำเป็นพูดไป อย่างเจ้าจะทำได้รึ?” เหวินเสี่ยวด้านมืดดูถูก

ทุกมองเขาอย่างเหนื่อยใจ

เจ้าคือเขา เขาก็คือเจ้า

หากดูถูกความสามารถในการเข้าใจแก่นแท้ของเขา เท่ากับเจ้าดูถูกตัวเอง

เมื่อการวิวัฒนาการสิ้นสุดลง ในที่สุดลั่วอู๋ก็สามารถกลับไปได้อย่างปลอดภัย

หลังจากเดินทางอย่างรวดเร็ว เขาก็ไปที่ภูเขาเสาผนึกมนตราอีกครั้ง

ลั่วอู๋เล่าให้เจ้าสำนักฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เมื่อเห็นลั่วอู๋กลับมาอย่างปลอดภัย เจ้าสำนักก็มีความสุขมาก เขาไม่คิดเลยว่าลั่วอู๋จะประสบความสำเร็จจริง ๆ และนำขนของกระต่ายมนตรากลับมาได้โดยไม่ได้รับอันตราย

แต่หลังจากได้ยินเรื่องภูตไหแล้ว เจ้าสำนักก็เงียบไป

เขารู้จักภูตไห เป็นคนแปลก ๆ ที่มีความสามารถพิเศษ และเขาก็เป็นเพื่อนกับเขาด้วย

แต่เขาไม่คิดเลยว่าชายคนนี้จะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังยุคมืด

ถ้าเขารู้เรื่องนี้ เขาคงจะฆ่าภูตไห และคงจะไม่มีอะไรต่อกันมากมาย เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ เจ้าสำนักจะไม่โกรธได้ยังไง

“หากเจ้าเจอเขาอีกในอนาคต เจ้าจะต้องฆ่าเขา จะต้องไม่มีความเมตตา” เจ้าสำนักกล่าวอย่างเคร่งขรึม

ลั่วอู๋พยักหน้า “แน่นอน”

“ข้าต้องการความมั่นใจของเจ้า” เจ้าสำนักกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ถึงแม้เจ้าต้องสังเวยชีวิตผู้คนนับล้าน เจ้าก็ต้องทำ!”

ลั่วอู๋ประหลาดใจ “ต้องทำขนาดนั้นเลยหรือ?”

“ถ้ามันจำเป็นก็ต้องทำ”

แม้ว่าลั่วอู๋จะเกลียดพฤติกรรมของภูตไหก็ตาม เขาไม่ได้คิดจะสังเวยโลกนี้เพราะความแค้นส่วนตัวของเขา

ตอนนี้เจ้าสำนักกำลังเตือนเขา

นี่ไม่ใช่แค่เรื่องความแค้นส่วนตัวแล้ว

มันเกี่ยวข้องกับชีวิตคนจำนวนมาก

“ข้าสัญญา” ลั่วอู๋ได้ให้คำมั่นสัญญาตามคำขอของเจ้าสำนัก

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกถึงความรับผิดชอบมากขึ้น

หลังจากกล่าวคำอำลากับเจ้าสำนักแล้ว ลั่วอู๋ก็กลับไปหาชาวแซค

“จะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในนรกมนตรา เจ้าควรจะไปอยู่ที่อื่นดีกว่า” ลั่วอู๋กล่าว

แม้ว่าจะลังเลมาก แต่ชาวแซคก็ไม่ได้โง่ เมื่อรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงล่าสุดในนรกมนตรา การซ่อนจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

พวกเขาต้องยอมสละพื้นที่ที่พวกเขาอาศัยอยู่

ชาวแซคเก็บข้าวของทุกอย่าง และออกจากที่นี่ไปกับลั่วอู๋ ลั่วอู๋ก็พาพวกเขาไปที่ทางเข้าของช่องมิติ

เพื่อป้องกันการถูกปีศาจพบตัว จึงเลือกทางเข้าช่องมิติที่ห่างไกลอย่างยิ่งของนรกมนตรา แสงสลัวและไม่มีปีศาจอยู่

แน่นอน แค่อยู่ใกล้ ๆ ทางออกแค่เอื้อม

แต่ลั่วอู๋ไม่ได้บอกแซคเกี่ยวกับทางออกที่แท้จริง

“ที่นี่น่าจะปลอดภัยกว่า ข้าจะเปิดช่องมิติใหม่ให้เจ้า จะไม่มีการขาดแคลนอาหาร หินเหล็กไฟ และสิ่งอื่น ๆ ในอนาคต” ลั่วอู๋กล่าว

หัวหน้าใหญ่พยักหน้า “ขอบคุณมาก”

“ด้วยความยินดี”

หลังจากคบค้ากันมานานก็พวกเขาก็รู้จักกันเป็นอย่างดี

ลั่วอู๋ก็ยังไว้วางใจชาวแซค

ชาวแซครู้สึกขอบคุณมากสำหรับการดูแลของลั่วอู๋ ท้ายที่สุดแล้วชีวิตของพวกเขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายพันเท่า

พวกเขาอยากตอบแทนบุญคุณที่ช่วยพวกเขาจากชีวิตที่ยากลำบาก

แต่ลั่วอู๋ไม่ต้องการให้พวกเขาทำอะไร

หลังจากทั้งหมดนี้ ลั่วอู๋เลือกที่จะจากไป

ผู้เฒ่ามองไปที่นรกมนตราอันมืดมิดและให้กำลังใจทุกคน “มาเถอะ สร้างบ้านใหม่ของเรากัน แม้ว่าสภาพแวดล้อมที่นี่จะเลวร้ายกว่า แต่ก็ไม่มีปีศาจมารบกวน เราสามารถมีชีวิตที่มั่นคงกว่านี้ได้”

ความมั่นคงคือขุมทรัพย์ของนรกมนตรา

แต่โชคดีที่พวกเขาได้รับมัน

ไม่มีใครบ่น ทุกคนมีความกระตือรือร้นและเริ่มสร้างที่อยู่อาศัยใหม่

หมู่บ้านใหม่ถูกสร้างขึ้นในไม่ช้า

ท้ายที่สุด ก็มีหินมากมายในนรกมนตราและชาวแซคไม่ใช่คนแบบที่พวกเขาเคยเป็น มีนักรบระดับทองมากกว่าสิบคนในชนเผ่าแซค มันง่ายมากที่จะสร้างที่อยู่อาศัย

ขั้นตอนต่อไปคือการสร้างคลังเก็บของและโรงตีเหล็ก

“ดีมาก” ผู้เฒ่ามองทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขาและยินดีเป็นอย่างยิ่ง

เขารู้สึกว่าเขามีหน้าไปพบกับบรรพบุรุษที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อความคล่องตัวของเผ่าเหล่านั้นแล้ว

แต่ชนเผ่าแซคไม่มีใครสังเกตว่ามีอีกาดำบินโฉบอยู่บนท้องฟ้า และดวงตาสีเทาก็มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ได้

มันโบยบินไปบนท้องฟ้า ราวกับสิ่งที่ตายไปแล้ว ไม่มีลมหายใจและความรู้สึกใด ๆ และไม่มีเสียงแม้แต่น้อย

ผ่านไปครู่หนึ่งมันก็หันหลังและบินหนีไป

ทิศทางที่จะบินไปคือถิ่นที่อยู่ของปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียง หนึ่งในเก้าปรมาจารย์ปีศาจ