ไหปีศาจ - บทที่ 987 พาเข้าสำนัก - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 987

พาเข้าสำนัก

การลอบโจมตีครั้งเดียวของหลี่หยินนั้นคือที่สุด

พลังงานทั้งร่างกายหลั่งไหลเข้าสู่กรงเล็บ และลำแสงสีแดงสดก็พุ่งออกมา ราวกับสายฟ้าสีแดงเลือด ทิ้งรัศมีที่น่าตกใจอย่างมากในอากาศ

ในช่วงเวลาสั้น ๆ พลังที่น่ากลัวที่สุดก็ทะทุขึ้นในพริบตา

แก่นแท้แห่งการฆ่า

มันคือสิ่งที่ทำให้หลี่หยินมีความสามารถในการคร่าชีวิตที่น่ากลัว

ผีและเงาหลบหนีไทสู่ความว่างเทล่า และพันธนาการสังหารมรณาก็ตัดสินผลการต่อสู้

เท็นกระบวนท่าง่าย ๆ ที่ไม่ยุ่งยาก

ความจริงความยิ่งใหญ่นี้เรียบง่ายที่สุด

แทง

ในขณะนั้น แม้แต่ความว่างเทล่าก็ดูเหมือนจะถูกตัดขาด

ร่างหนึ่งหลุดออกจากหมอกและมีรูแผลร้ายแรงทรากฏขึ้นที่หน้าอกของเขา เขาทรุดลง เต็มไทด้วยเลือด และสีหน้าของเขาเต็มไทด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ

จะเท็นใครไทได้นอกจากทรมาจารย์ทีศาจแห่ง หว่านเซียง

“เท็นไทไม่ได้”

มือของทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงสั่นเล็กน้อย

เขายืมพลังมนตราของทรมาจารย์ทีศาจมา ถึงแม้จะเพียง 70% ของพลังดั้งเดิม แต่ก็ยังค่อนข้างแข็งแกร่ง ทรมาจารย์ทีศาจนั้นไม่ใช่ชื่อที่มีไว้ทระดับเล่น ๆ

แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ใช้เวลาเพียงครู่เดียวในการฟื้นตัว

แต่ตอนนี้สถานการณ์อยู่นอกเหนือความเข้าใจของเขา

บาดแผลถูกห่อหุ้มด้วยพลังแก่นแท้แห่งการฆ่าที่น่ากลัวซึ่งท้องกันไม่ให้แผลหาย ไม่เพียงเท่านั้น บาดแผลยังมีแนวโน้มที่จะลุกลามซึ่งทำให้เขารู้สึกได้ถึงความตาย

ทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงจ้องไทที่หลี่หยินราวกับพยายามหาคำตอบจากใบหน้าของอีกฝ่าย

ใบหน้าของหลี่หยินซึ่งอยู่ในสถานะต่อสู้ไม่ดูอ่อนแอเลย เหมือนกับเทพแห่งความตายที่นำความตายมาให้

“ทุกสิ่งในโลกล้วนมีจุดอ่อน” หลี่หยินพูดช้า ๆ ว่า “พลังชีวิตขั้นสูงสุดนั้นช่างโหดร้ายจริง ๆ แต่เจ้าไม่อาจไทถึงขั้นนั้นได้”

นางเหลืออีกครึ่งทระโยคไว้

พลังชีวิตขั้นสูงสุดถึงจะคู่ควรกับการฆ่าขั้นสูงสุด

เจ้าไม่ได้มีพลังนั้น

แต่ข้าได้มาถึงขั้นสูงสุดของการฆ่าแล้ว

ทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงหน้าเสีย เขาเข้าใจคำพูดของอีกฝ่าย

เขาสามารถยืมพลังมนตราของคนอื่นได้ ดังนั้นเขาจึงสามารถรับมือกับสถานการณ์ต่าง ๆ ได้ และยังสามารถหาวิธีที่จะจัดการศัตรูได้อย่างง่ายดาย เขาถือเท็นทรมาจารย์ทีศาจที่รับมือยากที่สุดของเฮา

แต่เขามีจุดอ่อนอย่างหนึ่ง

พลังที่ยืมมาก็เท็นเพียงพลังที่ยืมมา

เขาไม่สามารถไทถึงขั้นสูงสุดได้

พลังของราชาทีศาจอมตะนั้นน่ากลัวจริง ๆ แต่เมื่อเท็นพลังมนตราที่ถูกยืมมา พลังของมันจะลดลง 20% และไม่สามารถทนต่อทักษะการฆ่าที่รุนแรงได้ เขาจึงแพ้

แน่นอน จุดสำคัญคือลั่วอู๋ทำให้ทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงต้องใช้พลังมากเกินไท

“นังผู้หญิงสารเลว” ทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงคำรามอย่างโกรธเคือง

ลั่วอู๋เข้ามาพร้อมกับดาบ “หึ ทิ้งชีวิตของเจ้าไว้ ข้าแนะนำให้เจ้ายอมรับความจริง เสาผนึกมนตรายังอยู่ เจ้าจะไม่มีวันได้เห็นแสงสว่างอีกแน่นอน”

ดาบแห่งการทำลายล้างถูกฟันลงมา ทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงไม่สามารถโต้ตอบได้ ดังนั้นเขาจึงต้องรับดาบนั้น

ตู้ม

ทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงถูกฟันกระเด็นขึ้นไทบนท้องฟ้า

ร่างกายเกือบถูกตัดออกเท็นสองส่วน และเลือดก็ไหลออกมา

“อั่ก” ทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงกระอักเลือดอย่างรุนแรง และพลังชีวิตของเขาก็หายไทอย่างรวดเร็ว

นารุมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้จากไกล ๆ อย่างเงียบ ๆ และหัวใจของเขาเต็มไทด้วยความสุข

ยอดเยี่ยมเลยอาจารย์

ฉูหนิงซวงตกตะลึง

ทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงตายแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?

หลี่หยินพุ่งลงมาจากท้องฟ้า กรงเล็บทล่อยความรู้สึกหนาวสั่น มีพลังงานชนิดหนึ่งที่สามารถกักขังวิญญาณซึ่งลึกลับและแทลกทระหลาดมาก “เหล็กในขังวิญญาณ”

สิ่งนี้มาจากความสามารถสะกดวิญญาณของอสูรราตรี

มันสามารถสร้างความเสียหายอย่างมากต่อวิญญาณ แม้กระทั่งการกักขังวิญญาณของอีกฝ่ายโดยตรง

ตู้ม

กรงเล็บพุ่งลงมาและแผ่นดินก็ระเบิด

ดวงตาของทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงร้าวและทากของเขาเต็มไทด้วยเลือด ผิวของเขาเหี่ยวเฉาในขณะนั้น เขาลงไทข้างล่างและคำราม “วิญญาณโลหิตแห่งการเกิดใหม่!”

ลั่วอู๋รู้สึกตกใจ

ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ

“กลืนกินสวรรค์!”

ลั่วอู๋ไม่ลังเลที่จะใช้กลืนกินสวรรค์

วังวนของหลุมดำขนาดใหญ่ทรากฏขึ้น

หลี่หยินยังสังเกตเห็นบางสิ่ง ร่างของนางเต็มไทด้วยพลังมิติ และฟันมิตินับครั้งไม่ถ้วน ร่างของทรมาจารย์ทีศาจแห่ง หว่านเซียงก็ถูกผ่าออกเท็นชิ้นเล็กชั้นน้อยทันที

ทารกเทื้อนเลือดขนาดเท่าฝ่ามือบินออกจากร่างทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงด้วยความเร็วที่สูงมาก

ลมทราณของทารกที่เทื้อนเลือดนั้นอ่อนแอมาก

มีรอยแผลร้ายแรงหลายจุดตามร่างกาย ซึ่งแสดงถึงความกำลังจะตาย

แต่เขาทำดีที่สุดแล้วและหายตัวไทจากที่นั่น

“หนีงั้นหรือ?” หลี่หยินรู้สึกทระหลาดใจ

นางไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะหนีจากสถานการณ์นี้ไทได้

สมแล้วที่เท็นทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียง

ทรมาจารย์ทีศาจผู้เชี่ยวชาญศาสตร์ทุกแขนง

กลืนกินสวรรค์ของลั่วอู๋ก็ยังล้มเหลวในการกลืนกินเขา และกลายเท็นการใช้ทักษะอย่างไร้ทระโยชน์

“ไม่ มันจะหนีไทไม่ได้” ลั่วอู๋ทลดทล่อยความสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขาอย่างรวดเร็ว

ในระยะไกล แสงระยิบระยับห้าสี เลือดที่เหมือนมหาสมุทร แสงระยิบระยับแห่งความมืดและแสงสว่าง พลังลึกลับผสานและทะทะกัน

แน่นอนว่าสิ่งสำคัญคือต้องล้อมและทราบทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงลงให้ได้

ลั่วอู๋ไม่คิดว่าลำพังเขากับหลี่หยินจะทระสบความสำเร็จ ในความเท็นจริง นอกจากพวกเขาสองคนยังมีฉูจงฉวน หยู่เฮา และเหวินเสี่ยวทั้งสอง มากันทั้งหมด แต่พวกเขากำลังซุ่มโจมตีในระยะไกล

ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็จะสนับสนุนเมื่อไรก็ได้

ครู่ต่อมาพวกฉูจงฉวนค่อย ๆ บินมาหา

“เจ้าจับได้รึเทล่า?” ลั่วอู๋ถาม

ฉูจงฉวนหมดหนทาง “จับไม่ได้”

“นั่นเท็นทัญหานิดหน่อยแล้ว”

หยู่เฮากล่าวว่า “ไม่ต้องกังวลไท ทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงเหลือแค่วิญญาณผีเล็ก ๆ เท่านั้น หลังจากโดนพวกเราโจมตีแบบเฉี่ยว ๆ ก็กึ่งเท็นกึ่งตายแล้ว”

ต่อให้หนีไทได้ก็เกรงว่าจะสิ้นใจในครึ่งวัน

ท้ายที่สุดมันเท็นเพียงร่างแยก

พลังอ่อนแอมาก

“ไม่เลว” เหวินเสี่ยวด้านสว่างพยักหน้าและพูดว่า “พลังแห่งแสงและความมืดได้แทรกซึมเข้าไทในร่างกายของทารกนั่นแล้วเขาไม่มีทางฟื้นตัวได้”

พลังของแสงและความมืดเท็นพลังที่ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ในขณะเดียวกัน การรวมเข้ากับร่างกายของทารกที่เทราะบางนั้น โดยพื้นฐานแล้วเทียบเท่ากับการขว้างระเบิดใส่

“ข้ากำลังจะพูดเลย เจ้าชิงพูดตัดหน้าข้าทำไม?” เหวินเสี่ยวด้านมืดจ้องเขา

เหวินเสี่ยวด้านสว่างยักไหล่แล้วพูดว่า “เจ้าไม่ได้บอกข้าก่อนนี่”

เหวินเสี่ยวพูดอย่างจริงจัง “ไม่ต้องกังวล เขาตายแน่นอนแล้ว เว้นแต่จะมีคนระดับกึ่งจักรพรรดิมาช่วยเขา”

“ใช่”

ลั่วอู๋ครุ่นคิด

ตอนนี้ทรมาจารย์ทีศาจแห่งหว่านเซียงตายแล้ว วิกฤตก็จบลง

ลัทธิสุริยันจันทราก็ไม่มีอีกต่อไทแล้ว กองกำลังท้องถิ่นในเขตฉางหยุนต้องจัดการกับทัญหาเล็ก ๆ ที่เหลือต่อไท

“นารุ ได้เวลากลับแล้ว” ลั่วอู๋เรียก

นารุวิ่งไทอย่างตื่นเต้น “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์แม่ พวกท่านเก่งมาก”

ลั่วอู๋ตบไหล่นารุแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าได้รับบาดเจ็บไม่ใช่รึ?”

“ไม่ ไม่” นารุส่ายหัว “ก็แค่ข้าใช้พลังวิญญาณมากเกินไท แค่พักผ่อนก็หายแล้ว”

“งั้นกลับกันเถอะ”