ไหปีศาจ - บทที่ 991 วิธีของเจ้าบกพร่อง
บทที่ 991
วิธีของเจ้าบกพร่อง
ในไม่ช้าทารกโลหิตบอกวิธีการก้าวข้ามระดับแบบสมบูรณ์ให้กับหลงเซี่ย
เขาปลอบตัวเองในใจ
แม้ว่าเขาจะเชี่ยวชาญวิธีการนี้แล้ว เขาก็ไม่สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างแท้จริงหากไม่มีประสบการณ์มาหลายปี
ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายคนนี้ยังเป็นผู้ที่เขาต้องรับมาอยู่ใต้บัญชา จะให้รางวัลล่วงหน้าก็ไม่เป็นไร
เขาต้องลังเลเกินไปที่จะแยกจากตัวเขาแน่นอน
เมื่อทารกโลหิตเล่าเสร็จ หลงเซี่ยก็ถอนหายใจ “แน่นอน”
“อะไร?”
“วิธีนี้น่าจะได้ผล”
ทารกโลหิตรู้สึกไม่ค่อยดี “ก็แน่นอนอยู่แล้ว”
“แต่มันมีปัญหา”
“มีปัญหาอะไร?” แม้แต่ทารกโลหิตก็ต้องบ่นในใจ
หลงเซี่ยพูดช้า ๆ “คนที่สร้างวิธีนี้เป็นเพียงอัจฉริยะ เขาสามารถคิดวิธีที่ละเอียดและฟังดูน่าเชื่อถือเช่นนี้ได้ มันน่าทึ่งมาก เขาต้องมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับกฎแห่งสวรรค์และโลก”
“ฟังดูน่าเชื่อถือ? หมายความว่าไง?”
ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงสับสน
“วิธีนี้ไม่ใช่วิธีการที่แท้จริงในการเป็นจักรพรรดิ” หลงเซี่ยยื่นมือของเขาออกไป ราวกับจะกระตุ้นแก่นแท้ของการหมุน แสงลึกลับก็ฉายออก เกิดภาพที่โกลาหล
มีเส้นจำนวนนับไม่ถ้วนในภาพนี้ และเส้นเหล่านี้เป็นการแสดงแก่นแท้ แน่นอนว่าภาพที่เห็นนี้เป็นเพียงเงาเสมือน
“ข้าอยากจะเรียกสิ่งนี้ว่าวิธีซ่อนความจริงจากสวรรค์” หลงเซี่ยกล่าวว่า “ตามวิธีนี้ไม่มีทางที่จะแยกออกจากกฎแห่งสวรรค์และโลกได้”
“แต่! แต่มันสามารถทำให้พลังงานของตัวเองเข้าสู่กฎแห่งสวรรค์และโลกแล้วซ่อนจากสวรรค์และโลกเพื่อให้ได้พลังอันทรงพลังอย่างยิ่งมานะ”
“จงให้ตนเป็นที่ประจักษ์ต่อกฎแห่งสวรรค์และโลก”
“เจ้าบอกเองไม่ใช่รึว่ามีความแตกต่างระหว่างผู้ที่เกิดมาเป็นจักรพรรดิกับผู้ที่ไต่เต้า?”
“สิ่งมีชีวิตระดับจักรพรรดิแต่กำเนิดคือการควบแน่นตามธรรมชาติของสวรรค์และโลก และเป็นตัวแทนแก่นแท้อย่างเป็นรูปธรรม แต่มีเฉพาะผู้ที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่านั้นที่สามารถสลัดตัวเองออกจากโซ่ตรวนของกฎแห่งสวรรค์และโลกได้”
“แต่วิธีการของเจ้าทำให้ค่อย ๆ กลายเป็นเหมือนสิ่งมีชีวิตระดับจักรพรรดิ และกลายเป็นตัวแทนแก่นแท้ของสวรรค์และโลก”
“วิธีการแบบนี้ไม่ธรรมดา”
“วิธีนี้มีค่ามากกว่าประสบการณ์และความเข้าใจที่ บรรพบุรุษของเผ่าพันธุ์มนุษย์ทิ้งไว้ในสมัยโบราณอย่างแน่นอน”
“แต่ก็น่าเสียดาย” หลงเซี่ยส่ายหัว “ท้ายที่สุด มันเป็นการรวมเข้ากับกฎของสวรรค์และโลก มันเป็นการก้าวข้ามระดับที่ง่ายกว่ามาก สามารถมีพลังของจักรพรรดิ แต่ทว่าพลังมันก็น้อยกว่าของจักรพรรดิที่แยกตัวออกจากกฎของสวรรค์และโลก มาก”
ตัวอย่างเช่นลิงเผือกในตำนาน
เป็นสิ่งมีชีวิตที่ก้าวข้ามระดับด้วยตัวมันเองจริง ๆ
มันคือผู้ก้าวไปสู่จุดสูงสุด ระดับจักรพรรดิแต่กำเนิดส่วนใหญ่ไม่ใช่ศัตรูของมันเลย
บรรพบุรุษของมนุษย์ก็เช่นกัน
ทำไมมนุษย์ถึงเก่งได้ขนาดนี้?
ก็เพราะว่ามนุษย์ระดับจักรพรรดิทุกคนไต่เต้ามาเป็นระดับจักรพรรดิที่เหนือธรรมชาติอย่างแท้จริง และพลังการต่อสู้ของพวกเขาก็บดขยี้สิ่งมีชีวิตระดับจักรพรรดิแต่กำเนิดส่วนใหญ่ได้
ไม่น่าแปลกใจที่เฮาสามารถผนึกนรกมนตราอีกครั้งได้ด้วยพลังของเขาเอง
เนื่องจากความพิเศษของการฝึกฝนพลังวิญญาณ เขาจึงมีพลังมากกว่าจักรพรรดิหวู่
นอกจากคำบรรยายของหลงเซี่ยแล้ว ภาพเสมือนที่แสดงอยู่ก็อนุมานและแสดงผลอย่างต่อเนื่อง ในตอนท้ายของการอนุมาน มันจะค่อย ๆ นำเสนอแก่นแท้ที่แท้จริงของสวรรค์และโลก
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้” ดวงตาของทารกโลหิตว่างเปล่าและจิตใจของเขาไม่มั่นคง
หลงเซี่ยชำเลืองมองเขา “แม้ว่าเจ้าจะไม่รู้มาก่อน แต่ก็ไม่มีเหตุผลใดที่เจ้าจะไม่รู้สึกถึงมันหลังจากที่ข้าอธิบายไป”
ใช่แล้ว ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงก็รู้สึกเช่นนั้น
เพราะว่าจริง ๆ แล้วเขาก็ก้าวข้ามระดับด้วยวิธีที่เขาบอก
จึงไม่น่าแปลกใจที่พอเผชิญหน้ากับเฮา เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถสู้ได้เลย
ปรากฏว่าวิธีของเฮานั้นไม่มีข้อบกพร่อง
แต่นี่ไม่ใช่เวลา
ร่างกายของเขาเสื่อมลงอีกครั้ง
ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงรู้สึกว่ามีบางอย่างในคำพูดของอีกฝ่าย เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในใจ “ข้าได้ถ่ายทอดวิธีฉบับสมบูรณ์ให้กับเจ้าแล้ว ถึงเวลาที่เจ้าต้องช่วยข้า”
“ช่วยเจ้า?” หลงเซี่ยส่ายหัวช้า ๆ “ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร?”
“เจ้าหมายความว่าไง?”
“ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียง เมื่อไหร่ท่านจะเลิกเสแสร้งเสียที” หลงเซี่ยมองมาที่เขาเหมือนมองทะลุทุกอย่าง
ทารกโลหิตตะลึงถึงขั้วหัวใจ
มันเป็นไปได้ยังไงกัน? ทำไมเขาถึงมองตัวตนของข้าออกได้
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอบคุณที่สั่งสอนนะ ขอบคุณแทนมนุษย์ทั้งมวลเลย” มีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยนอกค่าย
เสียงหัวเราะที่คุ้นเคย
ทันใดนั้นมารปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงก็จำได้
ลั่วอู๋!
แน่นอนว่าลั่วอู๋เข้ามาจากนอกค่ายอย่างสบาย ๆ
ตามด้วยฉูจงฉวนและหยู่เฮา แม้แต่ผู้บัญชาการหลิงหลงก็มา พวกเขามองปีศาจในปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงอย่างเย็นชา ราวกับมองคนโง่เง่า
“เป็นไปได้ยังไง…” ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงสับสน
หลงเซี่ยมองไปที่ลั่วอู๋ “เจ้าพอใจแล้วใช่ไหม?”
“พอใจแล้ว พอใจแล้ว” ลั่วอู๋พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านหลงเซี่ย มันยากสำหรับเจ้าจริง ๆ แต่ข้าต้องยอมรับว่าการแสดงของเจ้าไม่ได้แย่”
หลงเซี่ยยิ้ม
ด้วยนิสัยของหลงเซี่ยมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะต่อรองกับคนอื่น มันวิเศษมากแล้วที่เขายอมพูดมากได้ขนาดนี้
และเขาไม่สามารถโกหกคนอื่นและไม่ปฏิบัติตามสัญญาของเขาด้วย
เหตุผลที่เขายอมต่อรองกับปรมาจารย์ปีศาจแห่ง หว่านเซียงก็เพราะเขามี “ผู้แสวงหากำไร” อยู่เบื้องหลังเขาจริง ๆ
ว่ากันว่าไม่มีธุรกิจใดที่ไม่มีการฉ้อโกง
แม้ว่าลั่วอู๋จะคิดว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่ซื่อสัตย์
แต่เขาก็เล่นละครเหล่านี้ได้แนบเนียนจริง ๆ
“เจ้าตบตาข้า!” ปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงรู้ว่าเขาไม่สามารถหนีพ้นได้
ลั่วอู๋พูดอย่างเงียบ ๆ “ต้องขอบคุณคำเตือนของ เหวินเสี่ยวที่ว่า นอกแต่จะมีชายที่แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิมาช่วยเจ้า ไม่เช่นนั้นเจ้าจะต้องตายแน่นอน ซึ่งก็ดูเหมือนเจ้าจะไม่ตายจริง ๆ ข้าจึงต้องเตรียมตัวให้พร้อม”
เขาออกจากสำนักเฉียนหลงมานานแล้วและมาที่ค่ายหน่วยสยบมังกร
หลังจากอธิบายเรื่องนี้ไป หลงเซี่ยและผู้บัญชาการ หลิงหลงก็ตกลงที่จะช่วย
เหวินเสี่ยวด้านมืดภูมิใจ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะเสียดสีตัวเขาอีกคน “ข้าเตือนบอกไว้ก่อนเลยว่าเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย”
“จ้า จ้า” ฝูงชนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
ลั่วอู๋มองปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงอย่างสงสาร “ข้าคิดว่าเจ้าจะปั้นน้ำเป็นตัว แต่ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะบอกวิธีเป็นจักรพรรดิจริง ๆ ข้าต้องขอบคุณเจ้าเลย! เจ้าแห่งศาสตร์ทุกแขนง”
เขาเน้นคำว่าเจ้าแห่งศาสตร์ทุกแขนง
ทารกโลหิตอ่อนแรง ร่างกายสั่น แสงสีเลือดมืดลงมากจนดูเหมือนว่าจะสลายได้ทุกเมื่อ ใบหน้าของเขาแสดงร่องรอยของความแค้น “ข้าจะจำเจ้าไว้”
“ข้าก็จะจำเจ้าไว้เหมือนกัน” ลั่วอู๋ตอบอย่างใจเย็น
ฟุ่บ
ทารกโลหิตสลายไป
กลายเป็นควันสีแดงบาง ๆ
ร่างแยกของปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงตายแล้วอย่างเป็นทางการ
……
……
ในนรกมนตรา
บนที่ราบอันกว้างใหญ่
“น่าโมโหจริง!”
เสียงคำรามดังก้องราวกับฟ้าผ่านำมาซึ่งความตื่นตระหนกและความเงียบงันไม่รู้จบ ปีศาจนับไม่ถ้วนกลัวจนต้องหนี พวกเขาไม่กล้าที่จะอยู่ต่อเพราะกลัวว่าจะทำอะไรผิด
ดาวสีดำดวงหนึ่งบนท้องฟ้ากะพริบแสง และในที่สุดก็กลับมามีเสถียรภาพ แต่ดูเหมือนมืดกว่าดาวอีกแปดดวงมาก
ในราชวังแห่งความว่างเปล่า
ชายคนหนึ่งกระอักเลือดดำเต็มปาก
เขาคำรามอย่างโกรธจัด ลมปราณของเขาเริ่มไม่คงที่มากขึ้นเรื่อย ๆ และแม้แต่ร่างกายของเขาก็มีอาการทรุดลง
“ลั่วอู๋! ข้าต้องฆ่าเจ้าให้ได้”
ในวังมีคนเผ่าแซครับใช้อยู่ข้างเขา พวกเขารู้สึกถึงความโกรธและหนีไปทีละคน แต่พวกเขาก็มีความสุขมาก
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดูเหมือนว่านายท่านจะฆ่าร่างแยกเขาตายไปแล้ว
ใช้เวลานานกว่าที่ความโกรธของปรมาจารย์ปีศาจแห่งหว่านเซียงจะบรรเทาลง
ดวงตาของเขาเย็นชา “วิธีของข้าบกพร่อง? ไม่น่าแปลกใจที่ข้าไม่สามารถสู้กับไอ้แก่นั่นได้ ข้าคิดว่ามันเป็นปัญหาที่ตัวข้าเอง ข้าไม่คิดเลย ข้าไม่คิดเลย”
“ภูตไห!”
“กล้าดียังไงมาหลอกลวงข้า!”
YOU MAY ALSO LIKE
