- ตอนที่ 111 หัวใจน้อยๆดวงนี้เป็นของพี่สาวเรลกันล่ะ!(18+)
ทั้งเสียงคราง เสียงหอบหายใจ เสียงร่างกายปะทะกัน และเสียงของเหลวที่หยดลงได้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุด
ไม่นานหลังจากนั้น ร่างกายอันบอบบางของฮินางิคุก็ได้ปกคลุมไปด้วยเหงื่อ บางส่วนได้หยดลงเตียง และบางส่วนก็ยังคงอยู่บนตัวเธอ พวกมันทำให้ฮินางิคุดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิมหลายส่วน
ผมสีชมพูของเธอได้กระจัดกระจายกินพื้นที่บนเตียงไปถึงหนึ่งในสาม พวกมันต่างก็ขยับตามการเคลื่อนไหวของวู่หยานที่กระทำบนร่างเธอ ฮินางิคุพยายามเอามือปิดหน้าอกด้วยความเขินอายขณะที่ตายังคงปิดอยู่ ทุกครั้งที่วู่หยานกระแทกเข้ามาเธอก็จะส่งเสียงคราง
จนถึงขณะหนึ่ง กลิ่นตัวที่ลอยออกมาจากฮินางิคุ บวกกับเสียงครางอันแสนหวานราวกับเสียงของนกน้อยได้ผสมผสานกันเป็นบทเพลงอันน่าอัศจรรย์ ทั้งหมดนี่จะเป็นของเขาเพียงคนเดียว และจะเป็นแบบนี้ต่อไปในอนาคต…….
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ในเวลานี้ ฮินางิคุ ดูงดงามที่สุด!
มันงดงามจนวู่หยานเกือบจะหลั่งน้ำแรกออกไป! เอ่อ ไม่สิ……น้ำแรกตูเสียไปให้กับมือซ้ายตั้งนานแล้วนี่หว่า……
มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ครั้งแรกจะเสร็จเร็ว วู่หยานก็ไม่เป็นข้อยกเว้น ดังนั้น เขาถึงพยายามคงสติไว้ไม่ให้ตัวเองจมไปกับความรู้ดีๆพวกนี้ และพยายามเปลี่ยนท่าไปเรื่อยๆเพื่อยื้อให้อยู่นานที่สุด
เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ เกิดเขาเสร็จขึ้นมา แล้วจะทำยังไงกับมิโคโตะที่นอนอยู่ข้างๆล่ะ?
ทว่าวู่หยานไม่รู้ว่า ตอนนี้มิโคโตะได้สูญเสียความสามารถในการคิดวิเคราะห์ไปจนหมดแล้ว……
เหม่อมองดูฮินางิคุที่ครางออกมาไม่หยุด ในตอนนี้หัวมิโคโตะก็ได้ว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์ เธอจะไปเคยมีประสบการณ์อย่างว่าได้ยังไงล่ะใช่มั้ย? มองกลับไปในอดีต แม้แต่ตรงนั้นของผู้ชายเธอยังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ
สามารถพูดได้เลยว่าชีวิตที่ผ่านมาของคือ สีขาวบริสุทธิ์ ทว่าเอาจริงๆมันก็มีจุดด้างพร้อยอยู่อย่างหนึ่งอ่ะนะ มันก็คือคือรุ่นน้องที่เป็นรูมเมทของเธอไงล่ะ……
แต่ตอนนี้ ตรงหน้าเธอกลับมีหนังสดที่แสดงวิธีทำลูกให้ดู แล้วแบบนี้จะให้เธอตอบสนองยังไงได้ล่ะ?
ทว่าถึงแม้หัวเธอจะว่างเปล่าไร้การตอบสนอง แต่มันก็ไม่ได้หมายว่าร่างกายเธอจะเป็นไปด้วย ได้ยินเสียงร้องอันมีเสน่ห์ของฮินางิคุ ตอนนี้มิโคโตะรู้สึกได้เลยว่าร่ายกายตัวเองมันแปลกไป เธอสัมผัสได้ว่าร่ายกายตัวเองกำลังเรียกร้องหาอะไรบางอย่าง นี่ทำให้ผิวของเธอเปลี่ยนกลายเป็นสีชมพูสดใส
ฮินางิคุได้หลงลืมไปแล้วว่าที่นี่ยังมีมิโคโตะอยู่ด้วย ภายใต้การโจมตีอันรุนแรงของวู่หยาน ทำให้สติของเธอปลิวหายไป ตอนนี้เธอดูราวกับเป็นเทียนท่ามกลางพายุโหมกระหน่ำที่สามารถดับได้ตลอดเวลา และ….เวลาที่ว่ามันก็ได้มาถึงแล้ว……
จู่ๆฮินางิคุก็ลืมตาขึ้น ด้วยร่ายกายที่หดเกร็ง เธอพยายามผลักตัววู่หยานออกไป ขณะที่ปากกูรางไปด้วยพูดไปด้วย “..อ้าส์! ดะ..เดียวก่อน….อือ..ยะ.หยุดเร็ว…..หยุด…..”
เห็นท่าทางของฮินางิคุบวกกับผิวที่แดงเปร่งปรั่งของเธอ เขาคงจะโง่มากถ้ายังไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร ดังนั้น ไม่เพียงแค่เขาไม่หยุดแต่ยังเร่งสปีดขึ้นด้วย!
“ไม่เอานะ…..ไม่เอา…ช้าลง…นะ..หน่อย..มะ..มันมีอะไรจะออกมะ..มา…” ฮินางิคุหอบหายใจอย่างแรง เมื่อวู่หยานเร่งสปีดขึ้น ตัวเธอก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆมากขึ้น ร่างกายเองก็เริ่มสั่นเทา จนกระทั่ง……
“ไม่นะ….หยุดเดียวนี้…อืมมม..อ้าสสสส์!!!” ร่างกายเธอเกร็งขึ้นจนถึงขีดสุด ฮินางิคุเงยหน้าขึ้นแล้วครางเสียงยาวออกมา ในเวลาเดียวกันวู่หยานก็รู้สึกได้ว่าภายในตัวฮินางิคุได้มีน้ำจำนวนมหาศาลทะลักออกมา……
วู่หยานกัดฟันทนไม่ให้ตัวเองเสร็จ เพราะเขายังมีอีก ‘ภารกิจ’ ที่ยังต้องทำอยู่!!
หลังจากผ่านจุดพีคที่สุดไป ร่างกายฮินางิคุก็อ่อนยวบ เธอหรี่ตาลงเล็กน้อยด้วยใบหน้าที่แดงระรื่อ ปากก็หอบหายใจเสียงอ่อน…….
ตอนนี้เอง วู่หยานก็เหลือบตาไปมอง มิโคโตะที่หน้าแดงก่ำ จากนั้นเขาก็วางตัวท่านประธานที่ยังคงหอบอยู่บนอกเขา ลงบนเตียงอย่างเบามือ เมื่อทำเสร็จแล้ววู่หยานก็หันไปทางมิโคโตะก่อนจะเอื้อมมือมารเข้าไป…….
‘ตู้ม!’ เมื่อวู่หยานวางมือลงบนแขนเธอ ข้างในหัวมิโคโตะก็ราวกับเกิดระเบิดลูกใหญ่ขึ้น เธอราวกับตระหนักได้ถึงบางอย่าง มิโคโตะมองวู่หยานด้วยแววตาตื่นกลัว
“ฉันคนนี้ขอเตือนนาย อย่าคิดทำอะไรโง่ๆเด็ดขาดเลยนะ…..” มิโคโตะพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน แน่นอนว่าคือสิ่งที่เธอคิด แต่จากมุมมองของวู่หยาน ด้วยใบหน้าที่แดงระรื่อบวกกับเสียงอ่อนๆนี่ เขาดูให้มันเป็นดุดันไม่ได้จริงๆ
วู่หยานฉีกยิ้มหัวเราะแฮะๆ โดยไม่สนใจคำเตือนของมิโคโตะ แล้วกระโจนตัวเข้าหาเธอ มิโคโตะกรีดร้องออกมา คิดจะยกมือผลักตัวเขาออกไป แต่เธอก็ค้นพบอย่างรวดเร็วว่าตอนนี้ตัวเธอยังเป็นอัมพาตอยู่
มองดูสีหน้าหวาดกลัวของมิโคโตะกับแก้มสีขาวอมชมพู วู่หยานก็อดไม่ไหวจนต้องก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากเล็กๆนี่!
‘แกร็ก’ บางสิ่งบางอย่างในใจมิโคโตะได้แตกกระจายทำให้หัวเธอโล่ง จูบแรกของเธอ ได้เสียมันให้กับวู่หยานที่ใช้วิธีไร้ยางอายขโมยมันไปแล้ว ทำให้มิโคโตะที่นอกจากพ่อของตัวเองก็ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนไม่รู้จะตอบสนองยังไง
และด้วยเหตุนี้ วู่หยานจึงได้โอกาสฉกลิ้นมารเข้าไปในปากเธอ แล้วเข้าไปพันเกี่ยวกับลิ้นน้อยๆของเธอได้อย่างไร้สิ่งกีดขวาง
ขณะที่เขาดื่มด่ำไปกับรสหวานๆที่ออกมาจากริมฝีปากเธอ เขาก็ไม่ลืมที่จะลิ้มรสส่วนอื่นๆในปากเธอด้วย ในตอนนี้ เขาได้พิชิตสมรภูมิแรกแล้ว!! เมื่อพิชิตเป้าหมายแรกได้เขาก็หันไปหาเป้าหมายใหม่ วู่หยานเอื้อมมือขึ้นมาแล้วจับลงไปที่หน้าอกเธอ!
ด้วยท่าทางเหมือนเดิม และที่ที่เดิม วู่หยานลูบไล้พวกมันทั้งคู่จากนั้นเขาก็บีบมันนวดมัน ที่มีขนาดแทบไม่ต่างจากของท่านประธาน แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังทำให้เขาติดใจ!
“อืม..อืม…” มือเขาลื่นไถลลงไปด้านล่างราวกับจะประกาศเจตนาว่าทั้งหมดนี่ตั้งแต่นี้ไปเป็นของตนเองแล้ว เสียงหอบหายใจของเธอ นี่ยิ่งทำให้วู่หยานกระหายอยากหนักกว่าเดิม!
บางทีอาจเป็นเพราะเธอได้ดูหนังสดมาเป็นเวลานานพอสมควร ดังนั้นเมื่อมือเขาลูบลงไปถึงตรงระหว่างขาของมิโคโตะมันถึงได้เปียกแฉะเรียบร้อยแล้ว แถมน้ำมันยังไม่หยุดไหลด้วยสิ ราวกับกำลังรอให้ใครสักคนมาหยุดพวกมันอยู่
แต่นี่ก็เป็นเรื่องดี เขาจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเล้าโลมมัน สามารถเริ่มได้เลย ต้องรู้ก่อนว่าแค่ท่านประธานคนเดียวมันยังไม่พอให้วู่หยานพอใจ(อิ่ม)ได้…….
ท้ายที่สุด กองทัพทหารก็ได้เข้ามาประชิดประตูเมือง เหล่าทหารต่างก็ชูหอกขึ้นมา ก่อนจะพากันทะลวงประตูจนมันแตก แล้วตีทัพยาวเข้าไปทีเดียวจนถึงจุดศูนย์กลาง!!
“อึก! อ้าสสส์!!!!” เสียงร้องด้วยความเจ็บ ดังออกมาจากปากมิโคโตะพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากเบ้าตาเธอ
ด้วยวิธีเดียวกันกับคราวฮินางิคุ วู่หยานจูบน้ำตาบนหน้าเธอ พยายามปลอบโยนเธอช่วยให้เธอเจ็บน้อยลง จุดนี้เป็นจุดที่ผู้หญิงทุกคนต้องผ่านมัน หลังจากได้ประสบการณ์จากรอบฮินางิคุ วู่หยานจึงไม่ได้ลนลาน เขาทำได้แค่ให้มิโคโตะรู้ว่าตนเอง ยังอยู่ข้างๆเธอ
เมื่อความเจ็บผ่านพ้นไป ความรู้สึกดีๆก็ได้ไหลเข้ามาแทนที่ แทบจะเหมือนกับฮินางิคุ มิโคโตะอดไม่ไหวจนต้องขยับตัวสื่อให้วู่หยานรู้ว่าร่างกายตนต้องการให้เขาปลอบ
วู่หยานยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มโยกตัว และสิ่งที่ตามมาก็คือเสียงเพลงซิมโฟนีอีกเสียงที่ดีต่อหูและดีต่อใจของคนที่ได้ยิน ได้ดังขึ้นสะท้อนไปมาในห้องแห่งนี้………
…………………….
นอกห้อง ณ ห้องนั่งเล่น อิคารอสที่กำลังอุ้มลิลินน้อย เธอนั่งบนเก้าอี้โดยไม่พูดอะไรสักคำฟังเสียงแต่ที่ดังออกมาจากข้างในห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ทว่ามีเพียงแค่ตัวเธอที่รู้ว่าข้างในใจตัวเอง มันไม่ได้เงียบสงบเหมือนฉากหน้า……
แม้แต่อิคารอสก็ยังไม้เว้น เมื่อฟังเสียงที่ดังออกมา ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าร่างกายตนเองอุ่นขึ้น และยังมีความรู้สึกคันแบบแปลกๆ ราวกับกำลังหวังถึงอะไรบางอย่าง รออะไรบางอย่างยังไงยังงั้น……
บางทีคงมีแค่ลิลินที่ไม่เป็นอะไรเลย เธอยังอยู่ในสภาพ ‘เพอร์เฟค’ เหมือนเดิม
ลิลินยกนิ้วขึ้นมาดูด แล้วมองไปที่ประตูห้องด้วยสายตาสงสัย เสียงที่ดังออกมาจากข้างในทำให้เธอเกิดอยากรู้อยากเห็นขึ้น ดังนั้นเธอจึงหันไปกระตุกเสื้ออิคารอส “พี่สาวอิคารอส พี่ฮินางิคุ พี่มิโคโตะแล้วก็พี่ชายวู่หยานกำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ? ทำไมพวกพี่สาวถึงได้ส่งเสียงแปลกๆออกมาล่ะคะ?”
อิคารอสเองก็สงสัยเหมือนกัน ว่าทำไมพอตนได้ยินเสียงนี้ร่างกายตนเองถึงได้ร้อนขึ้น
“ไม่รู้ค่ะ มาสเตอร์พูดแค่ว่าปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ตนเอง แล้วสั่งให้อิคารอสมาดูแลคุณไม่ให้วิ่งเล่นไปทั่วแค่นั้นค่ะ…..”
เหอะๆ ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมตอนแรกวู่หยานมันถึงขอให้อิคารอสช่วย ที่แท้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้ลิลินวิ่งเข้าไปขัดขวางความสนุกของตน ช่างเป็นไอ้บ้าที่เลวทรามได้โล่จริงๆ……
“…โอ้….” ด้วยสีหน้าที่เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ ลิลินพนักหน้าหงึกๆ ก่อนจะพูดด้วยท่าทางเชื่อฟังว่า “เข้าใจแล้วค่ะพี่สาวอิคารอส ลิลินจะเป็นเด็กดี จะไม่วิ่งเล่นไปทั่วค่ะ!”
“…อืม…”
ห้องนั่งเล่นได้ตกลงสู่ความเงียบอีกครั้ง มีเพียงแค่เสียงจากข้างในห้องนอนที่ดังก้องในห้องที่เงียบกริบนี้……..
