- ตอนที่ 113 เป้าหมายต่อไป! ส่งโลลิน้อยลิลินกลับบ้านล่ะ!

เมืองท่า ณ ย่านการค้า

ที่นี่คือจุดติดต่อสื่อสารที่มีไว้สำหรับผู้โดยสารขาเข้าและขาออกของเมืองนี้ มันก็คล้ายๆกับขนส่งรถบัสในโลกเดิมของวู่หยาน ไม่ก็พวกสนามบินอะไรพวกนี้ แต่มันจะต่างกันก็ตรงที่ที่นี่มันไม่มีรถบัสไม่มีเครื่องบิน มีแค่เรือเหาะอย่างเดียว

เป็นเพราะเมืองท่าเป็นเมืองที่อยู่ใกล้กับป่าสัตว์อสูรที่สุดของจักรวรรดิไอย์ลู ดังนั้นที่นี่จึงแทบจะมีเรือเหาะทุกแบบทุกประเภทให้เห็นกันอย่างละลานตา

และในเมื่อที่นี่มีเรือเหาะที่มาจากทุกที่ภายในจักรวรรดิไอย์ลู ดังนั้นกลับกันมันก็มีเรือเหาะมากมายที่ออกเดินทางจากที่นี่ไปจุดต่างๆภายในจักรวรรดิ

ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ที่นี่…..คนโครตเยอะ! ทำเอานึกถึงสถานีรถไฟที่ญี่ปุ่นเลยแฮะ และจากที่ข้อมูลที่ได้มาดูเหมือนที่นี่จะเป็นที่ที่มีคนมากระจุกตัวอยู่เยอะที่สุดด้วย!

วันนี้เองก็มีเหตุการณ์ผิดปกติเกิดขึ้น ถ้าจะพูดให้เจาะจงมากกว่านี้ ก็คงมีแต่ผู้ชายที่ได้รับผลกระทบ ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นนักเดินทางหรือพ่อค้าคนไหนตราบใดที่ยังเป็นผู้ชาย พวกเขาเหล่านั้นต่างก็จ้องมองไปในทิศทางเดียวกันหมด……

จะมีอะไรที่ทำให้เหล่าสุภาพบุรุษมองค้างได้บ้างนะ? ของมันแน่อยู่แล้ว มันก็ต้องเป็น สาวงาม ไงล่ะ!

ผมยาวสีชมพูปลิวไสวหยอกล้อกับสายลม เธอสวมชุดเดรสยาวสีเหลืองอ่อนกับเสื้อโค้ทตัวเล็กๆสีขาว ฮินางิคุที่กำลังยกมือป้องสายลมตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ

สวยงาม! และมีเสนห์!

ส่วนอีกคนก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเด็กสาวผมสีชมพูเลย เธอคนนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงยีนส์ขาสั้น และผมสั้นยาวประบ่าสีชาที่สั่นน้อยๆยามลมพัด ถึงแม้จะไม่ดูงดงามเหมือนคนแรกแต่ก็ยังคงดูดีแบบสาวเท่ บวกกับขาอ่อนที่เผยให้เห็นอย่างเต็มตาและยังสีหน้าที่ดูเร่าร้อนนั่นอีก

วีรสตรี! กล้าหาญ! และเป็นอิสระ!

ผมยาวประบ่าสีชมพูมัดทรงทวินเทลที่ยาวถึงต้นขาเธอโดยมีริบบิ้นสีแดงมัดไว้รอบๆ ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกระโปรงมีจีบทำให้เธอดูเหมือนภรรยาสาว ทว่าเธอกลับมีใบหน้าที่ไร้อารมณ์ทำให้ผู้พบเห็นเกิดความรู้สึกอยากปกป้องขึ้น

งดงาม! ราวกับคนชั้นสูง!

ผมยาวสีทองที่ส่ายไปมาตามการเคลื่อนไหวของเธอ ร่างกายเล็กๆที่อยู่ในชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ กับใบหน้าที่มีรอยยิ้มตลอดเวลา

สดใส! และน่ารักมาก!

สาวงามถึงสี่คนมาอยู่ด้วยกัน ทำให้ผู้ชายที่อยู่รอบๆต้องหันมามองกันทุกคน

ด้านหลังพวกเธอมีผู้ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงขายาวสีดำเสื้อโค้ทสีดำ และผมกับดวงตาสีดำ เทียบกับสาวๆทั้งสี่คนแล้วเขาดูธรรมดาที่สุดเลย

แน่นอนว่าวู่หยานตระหนักถึงเรื่องนี้ดี เพราะต่อให้เป็นตัวเองเขาก็จะหันหน้าไปดูสาวน่ารักแทนที่จะดูตัวผู้

ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาอิจฉาจากตัวผู้ทั้งหลาย วู่หยานจึงเลือกไปเดินข้างหลังแทนทำตัวเป็นบอดี้การ์ด

แต่นี่ก็ไม่ได้หมายคว่าพวกเธอจำเป็นต้องเขาให้ช่วย ยกเว้นแต่ลิลิน สาวๆคนอื่นก็แรงค์7ขึ้นทั้งนั้น ใครมาหาเรื่องพวกเธอก็ทำหาเรื่องตายแล้ว

ก่อนหน้านี้ก็มีไอ้หน้าหล่อที่คิดว่าตัวเองสามารถตกสาวๆไดเดินเข้ามา วู่หยานก็จัดให้มันสองสามดอกก็ไล่มันไปได้แล้ว

ด้วยเหตุนี้ผู้คนรอบๆถึงไม่เข้ามายุ่งอีกแต่ทว่าก็ยังยืนดูเอาอาหารตาแทน เพราะเมื่อกี้พวกเห็นถึงพลังของบอดี้การ์ดหนุ่มคนนี้แล้ว ว่าเป็นถึงแรงค์7 ทำให้พวกเขาคิดว่าสาวๆกลุ่มนี้คงจะเป็นลูกคุณจากตระกูลชั้นสูงที่ขนาดออกมาเดินเล่นยังมีแรงค์7ออกมาเดินคุ้มครอง

จึงไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเดินเข้ามาขายขนมจีบอีก ทำได้แค่ยืนดูเท่านั้น

ถ้าให้พวกเขารู้ว่า ทั้งสี่คนไม่ใช้ลูกคุณหนูไม่ได้มาจากตระกูลชั้นสูง และวู่หยานก็ไม่ใช่บอดี้การ์ด พวกเขาแห่กันเข้ามาฆ่าเขาก่อนจากนั้นก็กลืนกินสาวๆด้วยความหื่นกระหาย

แน่นอนว่าถ้าถึงตอนนั้นจริงๆ พวกมันก็เท่ากับขุดหลุมฝังศพตัวเองอ่ะนะ…….

หลังจากที่วู่หยานได้กินท่านประธานกับพี่สาวเรลกัน เวลาก็ได้ผ่านมาสามวันแล้ว

ช่วงสามวันนี้ วู่หยายหดหู่มาก หดหู่สุดๆ หดหู่จนถึงขั้นอยากเงยหน้าตะโกนขึ้นฟ้าว่า ‘ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ตูด้วย!’

เขาล่ะอุตส่าห์เสี่ยงตายจนได้กินเนื้อพวกเธอแล้ว และคิดว่าหลังจากนี้ก็จะมีแต่ความสุข แต่ใครจะไปล่ะว่ามันไม่แม้แต่จะแฮปปี้ กลับกันสามวันมานี้เขาระทมทุกข์มาก

วู่หยานเชื่อมาตลอดว่าตัวเองมีความอดทนและฝีปากที่ดี แต่ไอ้ที่ว่ามามันไม่ช่วยให้เขาได้ทำอย่างว่ารอบสองเลย!

มันก็ปกติใช่ป่ะที่พอได้ครั้งหนึ่งแล้วก็อยากทำอีกรอบอ่ะ? ถ้าไม่งั้นเขาก็คงใช้มือซ้ายไปแล้ว

แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าหลังจากเช้าวันนั้น ท่านประธานกับพี่สาวฮินางิคุจะบอยคอตเขา!

นี่…พวกเธอยังมีมนุษยธรรมอยู่ไหม?

ตลอดทั้งสามวัน เขาจึงต้องใช้ชีวิตที่ได้แต่ดูแต่จับต้องไม่ได้ ตอนกลางคืนก็ต้องนอนเหงาๆคนเดียว นี่ทำให้น้ำหนักเขาลดไปเยอะเลยล่ะ

แล้วทุกๆเช้าพอเขาลืมตาขึ้นมาก็ต้องเจอใบหน้าอิคารอสตลอด เธอแอบมาห้องเขาแล้วคร่อมตัวเขาไว้ขณะที่มองดูหน้าเขาตอนหลับ ลองคิดดูตื่นมาก็ต้องเจอกับก้อนภูเขาไฟที่มันส่ายไปมาตรงหน้ายังมีหุ่นดินระเบิดนี่อีก แล้ววู่หยานจะไปทนไหวได้ยังไงล่ะ?

ทว่าทุกครั้งที่วู่หยานทนไม่ไหวจะกินอิคารอส ฮินางิคุกับมิโคโตะก็จะโผล่มาบดทำลายความหวังเขา

ดังนั้นสามวันมานี่ วู่หยานได้แต่นอนร้องไห้…….

วู่หยานรู้ดีว่านี่เป็นบทลงโทษที่เขาไปฝืนใจฮินางิคุกับมิโคโตะ ดังนั้นเขาจึงยอมโดนแต่โดยดี ทว่าเขาก็ยังคงเฝ้าหาโอกาสแก้แค้นอยู่ โดยใช้บทลงโทษพิเศษอ่ะนะ………

แต่โชคดีที่สามวันมานี้ ฮินางิคุกับมิโคโตะได้หายโกรธแล้ว พวกเธอไม่ได้เกลียดกันเพราะมีเสียครั้งแรกให้ผู้ชายคนเดียวกัน กลับกันความสัมพันธ์ของพวกเธอดีขึ้นอย่างมาก บางที่ทั้งสองคนอาจจะแอบจับมือกันอย่างๆลับที่ว่าให้ทำเป็นมองไม่เห็นพฤติกรรมหื่นๆของเขา…….

เพราะยังไงซะ ชีวิตของพวกเขาก็ได้หลอมรวมกันแล้ว มีชะตากรรมที่ต้องอยู่ด้วยกันตราบชั่วนิรันดร์ถ้าเขาไม่ตายไปซะก่อนอ่ะนะ เพราะงั้นการที่จะมาแก่งแย่งผู้ชายกันให้เสียความรู้สึก ไม่สู้ปล่อยๆไปจะได้อยู่ด้วยกันอย่างสบายใจต่อทุกฝ่ายด้วย

นอกจากนี้ ที่วู่หยานพูดก่อนหน้านี้ก็เป็นค่อนข้างจริงด้วย ถ้าเขาเลือกหนึ่งในพวกเธอ งั้นอีกคนก็ต้องทนอยู่ต่อไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย ทั้งสองคนไม่อยากเจอแบบนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงพวกเธอจะไม่ชอบนิสัยหื่นกามของเขา แต่พวกเธอก็รู้สึกได้ถึงความจริงใจที่เขามีให้ ดังนั้นสองสาวจึงยอมรับความสัมพันธ์แบบนี้อย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่

แต่แน่นอนว่า พวกเธอก็ยังโมโหที่เขาทำแบบนี้……

ดังนั้นด้วยเหตุนี้ วู่หยานจึงร้องไห้………

สามวันมานี้ วู่หยานคิดอยากตะโกนไปหลายครั้งมากว่า ‘พี่ชายคนนี้เป็นสามีพวกเธอนะเฮ้ย!’ แต่มันก็เป็นแค่จินตนาการ เพราะยังไงซะเขาก็เป็นฝ่ายที่ทำเรื่องเห็นแก่ตัวกับพวกเธอก่อน การที่เขาไม่สามารถให้ความรักกับใครคนหนึ่งได้อย่างหมดหัวใจ นี่ทำให้วู่หยานแอบรู้สึกผิด ดังนั้นเขาจึงคิดจะทำตัวเป็นคนรักที่ดีให้แทน

ในเวลาเดียวกัน วู่หยานก็ได้ก่นด่าสาปแช่งไอ้พวกที่สามารถสร้างฮาเร็มได้อย่างง่ายๆ ‘พวกเอ็งมันจะเทพไปไหนวะ! ดูฮาเร็มของตูสิ มันยังเป็นแค่ตัวอ่อนอยู่เลยนะ……’

แล้วทำไมพวกตนถึงมาโผล่ที่ย่านการค้านี้นะเหรอ?

เหตุผลง่ายๆเลย ก็คือพวกเขาจะออกไปจากเมืองนี้ไงล่ะ!

พวกเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตได้หรอกใช่มั้ยล่ะ? ไม่ไปฟาร์มที่ป่าสัตว์อสูรเหรอ? ไร้สาระ ตอนนี้พวกเขาเลเวลสูงกันหมดทุกคน แล้วคิดว่ามันจะเวลอัพกันง่ายๆรึไง?

ถ้าไม่ใช่เพราะได้ไปหาสมบัติ แล้วคิดว่าพวกเขาต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงเลเวลอัพได้ถึงขนาดนี้? ไม่ต้องพูดถึงฮินางิคุเลยตอนนั้นเธอยังแค่แรงค์4เอง

แล้วจะไปเนี่ย จะไปไหนล่ะ?

โลกซิลวาเรีย ทั้งห้าคนต่างก็ไม่มีคนรู้จักหรือที่ๆอยากไป แม้แต่ลิลินเองก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกบ่อยนัก…..

ดังนั้นสุดท้ายแล้ว พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะไปส่งลิลินกลับบ้าน!

ถ้าจะให้เจาะจงมากกว่านี้ ก็ไปบ้านเกิดลิลินที่บาฮาลล่ะ!

แต่บาฮาลมันห่างไกลจากเมืองท่ามาก ต้องข้ามภูเขาหลายต่อหลายลูก ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงทำได้แค่หันไปนั่งเรือเหาะ

@ตอนนี้มี10กลุ่มแล้วนะครับ ถึงตอน533 กลุ่ม2เปิดให้เข้าฟรี https://web.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%A1%E0%B8%B8%E0%B8%94%E0%B8%84%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5-1930193280532975/