- ตอนที่ 130 ดาบปะทะดาบ! การต่อสู้แบบดั้งเดิมที่สุดล่ะ!
ทั้งสองคนยืนแยกห่างกันไม่มากนัก ตาจ้องตาโดยไร้การเคลื่อนไหว แต่คนที่พอแข็งแกร่งหน่อยจะรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่พุ่งทะยานออกมาจากร่างของทั้งสองคนไปสู่อีกฝ่าย!
นี่เป็นการปะทะกันของแรงกดดันล่ะ!
คนธรรมดาย่อมมองไม่เห็น หูก็ไม่ได้ยิน ที่จริงตอนนี้พวกเขาได้เริ่มสู้กันอย่างเงียบๆแล้ว! สำหรับคนดูรอบๆแล้วการต่อสู้มันเพิ่งจะเริ่ม แต่บางทีสำหรับทั้งสองคนคงจะเริ่มสู้กันก่อนมานานแล้ว……..
เฟยเฟยมองสำรวจวู่หยานอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า “เป็นอะไร?ต้องการให้ฉันต่อให้ไหม?”
คำพูดนี้แน่นอนว่าไม่ใช่คำดูถูก แต่เป็นเพราะเฟยเฟยเห็นว่าวู่หยานไม่มีอาวุธในมือเลย เธอเลยถามออกไปไง ต้องรู้ก่อนว่าดาบที่เธอถืออยู่นี่เป็นยุทธภัณฑ์ดิน!
ได้ยินคำพูดเธอ วู่หยานก็รู้ทันทีว่าเธอหมายถึงอะไร เขาจึงยิ้มตอบไปว่า
“ไม่จำเป็น!”
เพียงแค่พริบตาเดียว ก็มีดาบรูปร่างแปลกตาที่ดูเบาและให้ความรู้สึกว่องไวปรากฏออกมาทั้งฝักดาบในมือวู่หยาน
“นี่เป็นอาวุธของนาย?” เห็น นิเอโทโนะ โนะ ชานะ ในมือวู่หยาน นัยน์ตาเฟยเฟยก็เป็นประกายเล็กน้อย แล้วพยักยอมรับ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นิเอโทโนะ โนะ ชานะ ที่มีรูปทรงแปลกตานี่ทำให้เฟยเฟยถูกใจพอสมควร
วู่หยานพยักหน้า มือจับ นิเอโทโนะ โนะ ชานะ “มันชื่อว่า นิเอโทโนะ โนะ ชานะ เป็น ยุทธภัณฑ์ดิน!”
“ยุทธภัณฑ์ดิน!” เฟยเฟยยิ้มแล้วพยักหน้า ยอดเยี่ยม คราวนี้ทั้งสองฝ่ายก็เท่าเทียมกันแล้วไม่จำเป็นต้องออมมือ เธอจะได้เอาจริงเต็มที่!
ไม่เพียงแค่เฟยเฟยที่ชอบใจกับ นิเอโทโนะ โนะ ชานะ คนอื่นๆเองก็งุนงงที่วู่หยานเอาดาบออกมา
เพราะพวกเขาคิดว่าถึงวู่หยานจะใช้ดาบได้ แต่ถึงยังงั้นก็เถอะ ใช้คทามันไม่ดีกว่าเหรอ? เนื่องมาจากเมื่อกี้พวกเขาเห็นวู่หยานใช้เวทย์สายฟ้า
แล้วตอนนี้กลับเอาดาบออกมา อย่าบอกนะว่าเอ็งเป็นนักรบน่ะ?
คิดถึงตรงนี้ คนหลายคนก็อดจะยิ้มขึ้นมาไม่ได้ เวทย์มนต์กับปราณมันอยู่ร่วมกันไม่ได้ นี้เป็นความรู้พื้นฐานของโลกซิลวาเรีย ใครจะไม่รู้บ้างล่ะ? แต่แล้ววู่หยานจะเอาดาบออกมาทำไมกัน?
ตอนนี้เอง คนหลายคนก็นึกถึงเมื่อหลายวันก่อน ถ้าจำไม่ผิดวู่หยานได้ใช้ดาบจี้คอเทียนเกอร์!
นี่หรือว่าเขาสามารถใช้ได้ทั้งพลังเวทย์และปราณน่ะ?…….
ผู้คนในที่นี้ต่างก็มีความคิดสุดโต่งขึ้นมา แน่นอนพวกเขาย่อมไม่รู้ว่าไอ้ที่ว่ามาทั้งสองอย่างวู่หยานใช้ไม่เป็นเลย ที่เขาใช้ดาบก็เนื่องมาจากพลังกายตัวเองล้วนๆ ส่วนสายฟ้านั้นก็เป็นพลังจิต!
ฮิวจ์ยืนอยู่ด้านหน้าของคนตระกูลโลลิ เขาจ้องมองไปที่วู่หยานด้วยแววตาชั่วร้าย จ้องเขม็งซะราวกับอยากให้เกิดรูบนตัวอีกฝ่ายยังไงยังงั้น
สำหรับฮิวจ์แล้วปัญหาที่คนอื่นขบคิดกันเขาไม่สนใจสักอย่าง เขารู้เพียงแค่ว่าเมื่อกี้ตอนสู้กันไอ้เวรนี้มันยังไม่หยิบอาวุธออกมาด้วยซ้ำ! มันยังไม่ได้เอาจริงเลย!
เขาเกลียดมัน! ทำไมคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นถึงไม่ใช่ตัวเอง ต้องก่อนรู้ว่านี้เป็นเป้าหมายหลักของเขาเลยที่สักวันตัวเองจะสามารถประลองกับศิษย์พี่ที่อายุมากกว่าไม่กี่ปีแต่มีทั้งพลังและพรสวรรค์ที่มากกว่าเขา!
ดังนั้น ตอนนี้ฮิวจ์จึงยิ่งโกรธเกลียดวู่หยานมากกว่าเดิม……..
“เริ่ม!”
สีหน้าเฟยเฟยกลายเป็นเคร่งขรึม เธอค่อยๆดึงดาบยาวของตัวเองออกจากฝัก ตัวใบดาบยาวเกือบจะเท่าตัวเธอ สะท้อนแสงสีเงินออกมารูปร่างก็ดูบางเบา มันบางแทบจะเท่ากับดาบของวู่หยานเลย
ใบดาบกับด้ามจับเชื่อมติดกันอย่างสมบูรณ์ มันเหมือนดาบ คุซานางิ อันก่อนของวู่หยานที่ไม่มีที่กั่นดาบ จะต่างกันก็ตรงที่ดาบมันยาวกว่าและโค้งกว่าเล็กน้อย
เฟยเฟยลูบใบดาบ สายตาที่มองมันราวกับกำลังมองครอบครัวยังไงยังงั้น “มันมีชื่อว่า ภูติราตรี ฉันเป็นคนออกแบบด้วยตัวเอง เวลาตีฉันก็ขอร้องให้อาจารย์ส่งคนมาทำตามแบบที่ฉันคิดไว้ ส่วนระดับก็ ยุทธภัณฑ์ดิน!”
มุมปากวู่หยานยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เขารู้แล้วว่าทำไมเฟยเฟยถึงดูชอบดาบของเขานัก ดาบภูติราตรีที่เฟยเฟยออกแบบมันแตกต่างจากดาบของเขาไม่มากนัก เป็นดาบที่มุ่งเน้นความเร็วและความคล่องตัวเหมือนกัน
วู่หยานเองก็ดึงดาบออกมาอย่างรวดเร็ว แต่การกระทำนี้ก็ได้ทำให้ทุกคนเข้าใจว่า วู่หยานคิดจะใช้ดาบสู้จริงๆ!
เอ็งเป็นนักเวทย์ไม่ใช่? นี่อยากบอกนะว่าใช้พลังทั้งสองรูปแบบได้จริงๆน่ะ?
ความคิดของคนอื่นวู่หยานย่อมไม่รู้ เวลานี้ตั้งแต่วินาทีที่เขาทั้งสองคนจับดาบ จากแรงกดดันที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นมาตอนนี้ก็กลายเป็นแจ่มชัดขึ้น แล้วมาปะทะกัน!
แรงกดดันที่ปะทะกันนี้ไม่มีแม้แต่เสียง แต่ทั้งๆที่ไม่มีเสียงแท้ๆแต่ราวกับมีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นในหูของทุกคน ทำพวกเขาสมองมึนเบลอไปหมด
ในที่นี้ยกเว้นแต่ ฮินางิคุ มิโคโตะ และ อิคารอส แล้วก็ลิลินที่ถูกฮินางิคุจับมือไว้ กับลูลู่อีกคนที่ไม่รู้สึกถึงอะไรเลย!
ส่วนเหตุที่ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้นั้น ไม่มีใครรู้เลย……..
การปะทะกันนี้ทำให้ผมทั้งสองสยายออก และยังทำให้พวกเขาตระหนักได้ถึงพลังของอีกฝ่ายว่ามันแข็งแกร่ง แต่นี้ก็ไม่ได้ทำให้วู่หยานกับเฟยเฟยรู้สึกอะไร กลับกันพวกเขาทั้งสองหัวเราะออกมา
“ฮึ่ม!” จนกระทั่งจุดๆหนึ่ง เฟยเฟยก็เป็นฝ่ายเปิดก่อน ดาบภูติราตีในมือเธอหมุนก่อนที่จะแทงไปที่วู่หยาน!
ตัวเธอกลายเป็นภาพติดตาพุ่งเข้าใส่วู่หยาน ประกาบดาบที่ส่องสว่างนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกขนลุก
ทว่าเธอก็พุ่งเข้าไปได้แค่ครึ่งทาง ก็มีเงาๆหนึ่งมาปรากฏตรงหน้าพร้อมกับประกาบดาบนี้ทำให้นัยน์ตาเฟยเฟยหดตัวลง
นี่คือดาบของวู่หยาน!
“เคล้ง!”
ดาบปะทะกัน! เกิดคลื่นลมกระชาก!
เหมือนเฟยเฟยที่ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆวู่หยานถึงได้มาปรากฏตรงหน้าตรงหน้า วู่หยานเองก็งุนงงเหมือนกันว่าทำไมดาบภูติราตรีของเธอถึงได้มาปรากฏตรงหน้าตัวเอง ผลลัพธ์ก็คือการปะทะกันของยุทธภัณฑ์ดิน!
ทั้งสองคนประจันหน้ากัน ขณะที่พยายามกดดาบเข้าไปอย่างไม่ยอมแพ้อีกฝ่าย จนเกิดเป็นสะเก็ดไฟขึ้น!
“อย่างที่คิดเลย พี่สาวเฟยเฟยแข็งแกร่งมาก!” วู่หยานมองหน้าเฟยเฟยที่อยู่ใกล้ๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“คำพูดนั้น ให้นายเหมือนกัน!” นาทีนี้ เฟยเฟยมีความสุขมาก การได้สู้กับคนที่เข้าใจในตัวเธอแบบนี้ เธอได้ฝันถึงมันมานานแล้ว บางทีนี้คงเป็นความหมายที่อาจารย์เคยพูดไว้ว่า การมีคู่แข่งจะทำให้ตัวเองพัฒนาได้เร็วขึ้น ความหมายของคำว่าเพื่อน…..
คิดถึงตรงนี้ เฟยเฟยก็ยิ้มก่อนที่พริบตาต่อมาจะกลายเป็นจริงจัง เธอตะโกนแล้วเพิ่มแรงลงไป วู่หยานเองก็ตอบรับด้วยการเพิ่มแรงเหมือนกัน
ไม่นานนัก เฟยเฟยก็โดนวู่หยานข่ม ในแง่ของเลเวลเธอสูงกว่าเขาก็จริง แต่ถ้าในด้านพละกำลังเขาเหนือกว่าเธอ เพราะยังไงทางสรีระผู้หญิงก็มีแรงน้อยกว่าผู้ชายอยู่แล้ว
แต่ถ้าในด้านพลังโดบรวมแล้ว ก็ยังไม่แน่!
เมื่อรู้ว่าตัวเองสู้วู่หยานในด้านพละกำลังไม่ไหว เฟยเฟยก็หมุนดาบออกมาทำให้ดาบ นิเอโทโนะ โนะ ชานะ ฟันเข้ามาด้านข้างตัวเธอ จากนั้นเฟยเฟยก็หมุนตัวฟันดาบเข้าใส่วู่หยาน!
ขณะที่เฟยเฟยหมุนตัว วู่หยานก็กลับด้านจับให้ใบดาบมาอยู่ข้างตัวรับดาบของเฟยเฟย ขณะเดียวกันเขาก็ใช้อีกมือหนึ่งดันไว้ตรงด้านไร้คมดาบ แล้วผลักอีกฝ่ายออกไป
วู่หยานยิ้ม เขาหมุนดาบให้ปลายดาบจรดพื้นจากนั้นโน้มตัวไปด้านหน้าแทงเข้าใส่เธอ เฟยเฟยหมุนตัวหลบไปด้านข้าง คมดาบของ นิเอโทโนะ โนะ ชานะ เฉียดแก้มเธอไปพร้อมกับผมส่วนหนึ่งที่ขาดไป
เมื่อโจมตีพลาด วู่หยานก็เปลี่ยนจากแทงเป็นกวาดฟันไปด้านข้างแทน แต่ที่ฟันโดนกันกลับเป็นดาบภูติราตรีของเธอซะงั้น………
ด้วยการงัดขึ้น ทำให้ดาบของเขาเบนออกไปด้านบนทำให้เกิดช่องว่างขึ้น ในเวลานี้เฟยเฟยก็ได้จับดาบด้วยสองมือแล้วฟันลงมาที่อกวู่หยานเต็มแรง!
เขาดึงเอา นิเอโทโนะ โนะ ชานะ กลับมารับไม่ทันแล้ว วู่หยานจึงทำได้แค่ขยับเท้าถอยหลังออกมา ทำให้ดาบของเธอฟันลงมาที่พื้นแทน
“ตู้ม!” เกิดรอยแยกที่พื้น บอกทุกคนให้รู้ว่าการโจมตีนี้ไม่ใช่เรื่องตลก วู่หยานใช้โอกาสนี้ดึงดาบกลับมาแล้วพุ่งเข้าไปใหม่!
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ก็คือ เสียงเคลื่อนตัว และเสียงร้องของดาบ!
————
กลุ่ม 3-6ลดกลุ่มล่ะ20บาทครับ ลิงค์ไปหน้าเพจ จิ้มเลย
