- ตอนที่ 140 ไปโลกอินเด็กซ์ล่ะ! และสถานะที่.....อ้ากก! ไอ้ระบบ

“พวกเธอพร้อมกันรึยัง?” วู่หยาน ฮินางิคุ มิโคโตะ และ แอสเทรีย ยืนล้อมกันเป็นวงกลม นอกจากมิโคโตะคนอื่นๆถือ ‘การ์ดคาแรคเตอร์’ ไว้แล้ว

ได้ยินคำถามวู่หยาน แอสเทรียพยักหน้ารัวๆ บอกว่าตัวเองพร้อมแล้ว คนอื่นๆก็พยักหน้าคนละที เห็นแบบนี้วู่หยานก็เปิดระบบ แล้วคลิกไปหน้า ‘ดันเจี้ยน’

รายการที่โผล่มา นอกจากโลกฮายาเตะที่ชื่อเปร่งประกาย รายชื่อโลกอื่นๆต่างเป็นสีเทาหมด

ที่เป็นแบบนี้เพราะการจะเข้าโลกพวกนี้ต้องจ่ายแต้ม แน่นอนว่าวู่หยานเลือกที่จะไม่จ่ายก็ได้ แต่มันจะเป็นการสุ่มตามความเห็นของระบบ เหมือนครั้งแรกที่เขาเลือกสุ่ม เลยได้ไปโลก ‘ฮายาเตะ พ่อบ้านประจัญบาน’

วู่หยานไม่หวั่นไหวแม้จะเห็นแบบนี้ เขาพูดขึ้นมาทันทีว่า

“ระบบ! ฉันต้องการไปโลกดันเจี้ยนของซัมมอนของฉัน!”

“ปี๊บ! คำขอร้องไปโลกดันเจี้ยนของซัมมอน กำลังดำเนินการ…….”

ใช่แล้ว! ถ้าไม่อยากเสียแต้มเพื่อไปโลกดันเจี้ยน ยังมีอีกวิธีนอกจากไปแบบสุ่ม คือไปโลกของซัมมอนตัวเองไงล่ะ!

“ดิ๊ง! ดำเนินการสำเร็จ!”

สิ้นเสียงระบบ รายชื่อดันเจี้ยนสองรายการก็ส่องแสง! เป็น ‘อินเดกซ์ คัมภีร์คาถาต้องห้าม(Toaru Majutsu no Index)’ กับ ‘อลวนสุดป่วน นางฟ้าตัวยุ่ง(Sora No Otoshimono)’

เห็นแบบนี้ พวกเขาก็ยกการ์ดในมือขึ้น แล้วเลือกใช้ การ์ดก็ค่อยๆสลายเป็นลูกแสงเล็กๆหลายลูก จากนั้นลอยเข้าไปในรายชื่อดันเจี้ยน……

“ดิ๊ง! คาแรคเตอร์ วู่หยาน คัตสึระ ฮินางิคุ อิคารอส และ แอสเทรีย ได้ใช้ ‘การ์ดคาแรคเตอร์’ เมื่อผู้ใช้เข้าสู้โลกดันเจี้ยน ระบบจะทำการสุ่มสถานะในโลกนั้นให้!”

เสียงนี้ดังขึ้นในหูพวกเขา สาวๆต่างพยักหน้า วู่หยานพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะกดเข้าไปที่ชื่อ ‘อินเดกซ์ คัมภีร์คาถาต้องห้าม(Toaru Majutsu no Index)’

จากนั้น ตัวพวกเขาก็หายไป…….

…………..

เมืองแห่งการศึกษา!

อาจพูดได้ว่ามันเป็นเมืองที่แยกตัวออกมาจากโลกภายนอก เมืองนี้ไม่แม้แต่จะนับเป็นเขตหรือประเทศ เพราะว่าที่เมืองนี้เทคโนโลยีมันได้นำหน้าโลกภายนอกไปแล้วเกือบ 30 ปี!

ที่นี่ คือสวรรค์สำหรับผู้มีพลังจิต พวกเขาจะเข้ารับการพัฒนาจากหลายๆสถาบันวิจัย จากนั้นก็จะมีพลังจิต พวกเขาเหล่านี้จะอาศัยที่นี่ ใช้พลังที่คนธรรมดาไม่มีทางได้รับ และมีสิทธิพิเศษที่คนอื่นๆไม่มีทางมี…….

ที่นี่ คือนรกสำหรับผู้มีพลังจิต บางที่ที่คนไม่รู้จัก บางคนวันนี้กำลังเดินช้อปปิ้งอย่างมีความสุข บางทีรู้สึกตัวอีกทีอาจจะต้องมานอนบนโต๊ะเป็นหนูทดลองให้พวกคนที่เรียกตัวเองว่า ‘นักวิทยาศาสตร์’ ก็ได้

ที่นี่ คนที่ไม่มีพลังจิต จะได้ชื่อว่าเลเวล0 ในเมืองนี้คนที่มีพลังถือว่าเป็นราชา พวกเขาอาจจะสนุกกับการใช้ชีวิตในตอนกลางวัน แล้วตอนกลางคืนโดนฉุดลงนรกก็ได้……

ในสายตาของเลเวล0บางคนที่อิจฉาผู้มีพลังจิต พวกเขาเหล่านี้จะเกลียดชังผู้มีพลังจิต พวกคนเหล่านี้มักจะมารวมตัวกันเป็นแก๊งเพื่อทำ ‘งานอดิเรก’ เช่นจับเลเวล0ที่ไม่มีสามารถในการต่อสู้……..

ถ้าคุณเป็นสาวน่ารัก จงระวังตัวไว้ บางทีตอนที่คุณเดินอยู่ในตรอกซอยที่ไร้ผู้คน คุณอาจจะโดนหิ้วไปข่มขื่นก็ได้

อย่างเช่น ตอนนี้ ในตรอกซอยเล็กๆที่หนึ่ง ได้มีเด็กนักเรียนหญิงหน้าตาน่ารักกำลังโดนผลักติดกับกำแพง เธอตัวสั่นเทิมมองนักเรียนชายตรงหน้าที่ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

ถึงแม้ก่อนหน้านี้ เธอจะร้องเรียกจัสเมนส์ไปแล้ว แต่ใครจะไปรู้ล่ะบางทีตอนที่จัสเมนส์มาถึง ชายคนนี้อาจจะเริ่ม ‘ทำ’ เธอไปแล้วก็ได้ใช่มั้ย?

ดังนั้น เธอจึงทำได้แค่ภาวนาในใจให้ผู้ชายคนนี้ ‘อดทน’ และอย่ารีบทำเธอ

แต่ทว่า คำภาวนาของเธอ ในไม่ช้ามันก็ได้แตกเป็นเสี่ยงๆ……….

……………..

หลังจากได้สติ วู่หยานก็รู้สึกถึงร่างกายตัวเอง เขารีบลืมตา พยายามมองสถานที่รอบตัว

แต่ภาพที่ปรากฏตรงหน้า ทำให้วู่หยานช็อค สติกระเจิง

เด็กนักเรียนหญิงล่ะ เด็กนักเรียนหญิงที่น่ารักมากๆ แม้ว่าจะเอาไปเทียบกับฮินางิคุและมิโคโตะ เธอคนนี้ก็ไม่ได้แพ้มากนัก ในเวลานี้นัยน์ตาเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ตัวสั่นเทาอยู่ห่างจากเขาไปไม่ถึง10เซนติเมตร เมื่อเธอเห็นเขาลืมตาขึ้น ใบหน้าเธอก็เผยให้ถึงความหวาดกลัวมากกว่าเดิม

“………”

…..นี่มันเชี่ยไรวะเนี่ย?……..

โดยไม่รอให้วู่หยานได้มีเวลาคิดวิเคราะห์สถานการณ์ เสียงแจ้งเตือนระบบก็ดังขึ้นถี่ๆ ทำให้สมองวู่หยานว่างเปล่า

โลกดันเจี้ยน: อินเดกซ์ คัมภีร์คาถาต้องห้าม

ดันเจี้ยนเควส: ช่วยเหลือ!

เควส1: ช่วยน้องสาวของมิซากะ มิโคโตะ ทั้ง20,000คน จงชุบชีวิตน้องสาวของมิซากะคนที่ตายขึ้นมาให้หมด จงรักษาน้องสาวของมิซากะที่ยังไม่ตายให้หมด จงรวบรวมให้ครบทั้ง20,000คน แล้วเก็บไว้ใน ‘อุปกรณ์มิติแห่งชีวิต’

รางวัลเควส: แต้มอุปกรณ์ แต้มไอเท็ม แต้มอบิลิตี้ แต้มอัญเชิญ อย่างล่ะ100,000แต้ม

เควส2: ยังไม่เปิด

เควส3: ยังไม่เปิด

“ปี๊บ! ยูสเซอร์ต้องทำเควสให้สำเร็จทั้งหมดจึงจะสามารถออกไปจากโลกนี้ได้ เมื่อทำเควส1สำเร็จ เควส2ถึงจะเปิด และเมื่อทำเควส2สำเร็จ เควส3ถึงจะเปิด และเมื่อยูสเซอร์ทำเควส3สำเร็จจึงจะสามารถออกไปจากโลกนี้ได้!”

“ก่อนเข้าสู่โลกดันเจี้ยน ยูสเซอร์ได้ใช้การ์ดคาแรคเตอร์ ระบบได้ทำการติดตั้งสถานะให้ยูสเซอร์แล้ว!”

ชื่อ : วู่หยาน

อบิลิตี้ : เลเวล0

อายุ : 22ปี

การแนะนำตัวละคร : เป็นประชาชนถาวรของเมืองแห่งการศึกษา ไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน ไม่มีพ่อแม่ ไร้สถานะทางสังคม ทรัพย์สินที่มีค่าที่สุดคือ ที่อยู่เล็กๆที่มีเพียงห้องครัว ห้องน้ำ และห้องนอนที่มีแค่โต๊ะกับเตียงนอน ชอบพูดว่าตัวเองมีหน้าที่เป็น ‘โรบินฮู้ดที่ปล้นคนรวยช่วยคนจน’ เป็นคนหาเช้ากินค่ำ เรียกได้ว่าผ่านไปแต่ล่ะวันอย่างทุลักทุเล เป็นคนไร้ค่าที่ทำอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่าง บางครั้งยังชอบรับหน้าที่ให้บทเรียนแก่สาวน้อยวัยรุ่น ดังนั้นแล้วนอกจากจะเป็นผู้ชายไร้ค่าแล้ว ยังเป็นไอ้ขยะเปียกด้วย

“ระบบทำการติดตั้งสถานะเรียบร้อย เวลาของโลกดันเจี้ยนและโลกจริงจะเดินต่างกันในอัตรา100:1 ดังนั้นยูสเซอร์สามารถเพลิดเพลินไปกับโลกดันเจี้ยนได้อย่างสบายใจ ระบบหวังว่ายูสเซอร์จะมีความสุขกับโลกดันเจี้ยนนี้นะ!”

…………….

“ระบบ ไอ้XXXX! มึงสิYYYZZZ!!”

หลังจากได้รับข้อมูบสถานะของตัวเองในโลกนี้จากระบบ วู่หยานก็ตะโกนด่าเสียงดังออกมาทันที ด่าอย่างไม่มีกั๊ก ทำให้เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าสะดุ้งด้วยความกลัว เธอเกือบจะร้องไห้

…ไม่สิ……เธอร้องแล้ว…..

“แง ฮือ ฮือ ฉันขอล่ะนายปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันจะให้เงินที่มีทั้งหมดเลย ขอร้องล่ะ ฮือฮือฮือ……” เด็กสาวร้องให้เขื่อนแตกน้ำตาไหลเต็มหน้า เธอพูดขอร้องไม่หยุด สภาพเธอตอนนี้ดูน่าสงสารมาก……

วู่หยานตัวแข็ง หน้าก็แข็งค้าง ในใจตะโกนด่าระบบไปเก้าชั่วโครต ถึงเขาขะไม่รู้ว่าระบบมันจะมีครอบครัวรึเปล่าก็เถอะ…….

“นะ..นี่ขอร้องล่ะหยุดร้องได้ไหม?” วู่หยานพยายามฝืนยิ้ม แล้วหัวเราะแห้งๆ ถึงแม้เขาจะไม่รู้จักอีกฝ่าย แต่การที่สาวน้อยมาร้องไห้ตรงหน้า วู่หยานก็ไม่ชอบทั้งนั้น

“นายปล่อยฉันไปนะ ปล่อยฉันไป ฮือฮือฮือ…….” สาวน้อยราวกับไม่ได้ยินเสียงวู่หยาน ตาก็ร้องไห้ไป ปากก็พูดขอร้องไม่หยุด ทำให้เธอยิ่งดูน่าสงสารกว่าเดิม

“ก่อนอื่นเลย หยุดร้องก่อนเถอะนะ?” ถึงแม้วู่หยานอยากจะปล่อยเถอำปมากๆ แต่ถ้าทำแบบนั้นชื่อเสียงเขาได้เละป่นปี้แน่ ถึงแม้จากคำอธิบายของระบบ ชื่อเสียงของเขาตอนนี้มันจะเสียจนไม่รู้จะเสียยังไงแล้วก็เถอะ แต่วู่หยานก็อยากเรียกคืนมันกลับมาซักเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี

บอกตามตรง เขาไม่อยากโดนเรียกเป็น ไอ้ขยะเปียก…….

ดังนั้น วู่หยานจึงพยายามพูดด้วยเสียงนุ่มนวลที่สุดเท่าที่ลำคอจะทำให้ได้ อย่างน้อยก็ขอโอกาสให้เขาอธิบายสักนิดเถอะนะ ขอร้อง………

“ฮือ ฮือ ฮือ…….” เด็กสาวเมินวู่หยานอย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ไม่ตอบสนอง เอาแต่ร้องไห้ ทำให้วู่หยานรู้สึกว่าหัวตัวเองบวมขึ้นเรื่อยๆ

แต่ทว่า ในไม่ช้านี้วู่หยานของเราจะรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง เสียใจที่ก่อนหน้านี้ตัวเองไม่ปล่อยเธอไป……..