- ตอนที่ 150 พาพี่สาวเรลกันดูหนังสุดพิเศษล่ะ!

ณ ถนนในเมืองแห่งการศึกษา เวลานี้ผู้คนกำลังมองหนึ่งชายหนึ่งหญิงปลุกปล้ำกันกลางถนน…….

“โยนมันทิ้งให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” มิโคโตะหน้าแดงเถือกมือก็ฉุดดึงถุง ปากตะโกนใส่วู่หยาน ดูจากสีหน้าเธอแล้วถึงตายก็ต้องแย่งถุงมาให้ได้

“ไม่เอา! ของข้างในมันสำคัญมากนะ จะให้โยนทิ้งได้ยังไง!” วู่หยานเองก็ฉุดดึงสุดแรงเกิด ใบหน้าเขาเขียนไว้ชัดเจนว่าฝันไปเถอะ แต่ที่แปลกจริงก็คือถุงที่ถูกแรงค์7และแรงค์8ดึงพร้อมกันกลับไม่ยักกะขาด ปาฏิหาริย์ของแท้

“สะสะ…สำคัญตรงไหนมิทราบยะ! ดูยังไงมันก็แค่ของโรคจิต!!” มิโคโตะเม้มปากด้วยสีหน้าที่ทั้งเขินอายและโกรธ

เป็นเรื่องจริงที่ชุดเมดและผ้ากันเปื้อนดึงดูดสิ่งมีชีวิตเพศชายได้ วู่หยานเองก็ไม่เป็นข้อยกเว้น มิโคโตะก็ไม่ได้เกลียดพวกมัน แต่พอคิดว่าคนที่ซื้อเป็นวู่หยาน เธอรู้สึกรับไม่ได้ทันที

มิโคโตะรู้ดีว่าเขาไม่ได้มีงานอดิเรกสะสมของอะไรพวกนี้ ถ้าเขามี มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนจากเธอที่ตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา แต่ทั้งแบบนั้น เขากลับซื้อพวกมันทันทีที่เห็น ทำให้เธอรู้ว่าเจ้าบ้านี่ต้องเป้าหมายอะไรไม่ดีอีกแน่

แล้วซื้อเสื้อผ้ามาจะมีเป้าหมายอะไรได้ล่ะ? แน่นอนว่าต้องเอามาใส่แน่ แต่วู่หยานก็ไม่ได้มีรสนิยมใส่ชุดของผู้หญิง ถ้างั้นแล้วใครต้องใส่ล่ะ?

ความคิดอันน่ากลัวผุดขึ้น ทำให้มิโคโตะตื่นตระหนก

‘หวังว่าเขาจะไม่ได้ซื้อพวกมันมาให้ฉันใส่…..’

มิโคโตะข่มความอายในใจแล้วเอ่ยปากถามเขา สิ่งที่เธอได้รับคือรอยยิ้มของวู่หยาน วินาทีนี่เธอก็รู้ได้ทันทีว่าตัวเองเดาถูกแล้ว!

ดังนั้น จึงเกิดเหตุการณ์ตรงหน้าขึ้น……

“โรคจิตตรงไหนกัน! ออกจะเต็มเปี่ยมไปด้วยรัก!!” วู่หยานเถียงกลับด้วยสีหน้าขรึงขลัง ทำมิโคโตะปรี๊ดแตก

“ใครจะไปสนระ….รักของนายกัน ยังไงก็ตามรีบๆโยนมันมาให้ฉันได้แล้ว!” มิโคโตะหน้าแดงลามไปถึงคอ เมื่อคิดว่าในอนาคตตัวเองต้องใส่ชุดพวกนี้ ใจเธอก็เต้นโครมคราม

เธอดึงสุดแรง ขณะเดียวกัน วู่หยานก็กอดถุงไว้แน่นเพื่อกันไม่ให้เธอแย่งไป ปากก็รีบพูดโน้มน้าว “มิโคโตะใจเย็นก่อน ฉันโยนเจ้านี้ทิ้งไม่ได้จริงๆ ฉันมีความคิดดีๆที่จะใช้มันอยู่นะ…..”

“ดีๆบ้านนายสิ! ไม่ใช่ว่านายคิดจะใช้มันกับ…กับ….” ตอนนี้อุณหภูมิหน้าเธอพุ่งทะลุปรอทแล้ว ทำให้มิโคโตะไม่พอใจสุดๆ

หลังได้รู้จักเจ้าบ้านี่ เธอก็อับอายแล้วอับอายอีก เทียบกับตอนโดนคุโรโกะเล่นพิเรนทร์ใส่แล้วยังนับว่ามากกว่าอีก

ฝันร้ายชัดๆ……

เผลอเหม่อลอยแปปเดียว รู้ตัวอีกทีมือเธอก็ว่างเปล่าแล้ว วู่หยานแย่งไปเรียบร้อยจากนั้นโยนมันเข้าแหวนมิติโดยไม่แยแสผู้คนรอบๆ จากนั้นเขาก็ฉีกยิ้มให้มิโคโตะ

“นาย….ส่งมันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” มิโคโตะกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ในใจคิดอยากปาหอกสายฟ้าใส่ แต่โชคร้ายที่วู่หยานไม่กลัวสายฟ้า…….

วู่หยานหัวเราะร่า ไม่ตอบมิโคโตะ แล้วก็ไม่ส่งถุงให้ด้วย แต่กลับพูดคำพูดลึกซึ้งให้เธอแทน “สบายใจได้มิโคโตะ เฉพาะช่วงเวลาพิเศษฉันถึงจะใช้พวกมัน ยิ่งกว่านั้นฉันจะไม่ให้คนอื่นเห็นเธอใส่มันเด็ดขาดนอกจากตัวเองอ่ะนะ เป็นไง สบายใจแล้วใช่เปล่า!”

คำพูดครุมครือที่เขาใช้ มีเหรอที่เธอจะไม่รู้หมายหมายจริงๆ? นี่ทำให้อุณหภูมิหน้าของมิโคโตะพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง หน้าแดงจนเกือยจะกลายเป็นสีม่วงแล้ว มองดูใบหน้าหน้ายิ้มๆชองเขา เธอรู้สึกเขินอายซะจนอยากหารูมุดหนี เธอก้มหน้าต่ำราวกับไม่อยากมองหน้าใครอีกแล้ว

นึกไปถถึงตอนที่มิโคโตะกับฮินางิคุใส่ชุดนี้ จากนั้นก็เล่นปะปะปะกัน วู่หยานเลือดสูบฉีดมองดูใบหน้าเขินอายของมิโคโตะ นาทีอะไรก็ฉุดเขาไม่อยู่แล้ว

กรอกตาไปมา ก่อนจะฉีกยิ้มอย่างชั่วร้าย ทำพี่สาวเรลกันงุนงง

“นายยิ้มอัปลักษณ์แบบนั้นทำไม…..” ทำไมไม่รู้อยู่ดีๆมิโคโตะก็รู้สึกเย็นยะเยือก ยังกับจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับตัวเอง

“เปล่า ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” วู่หยานรีบหุบยิ้ม “เอาล่ะ พวกเราไปที่ต่อไปกันเถอะ!”

ได้ยินแบบนี้ มิโคโตะก็หลงลืมเรื่องเสื้อผ้าไปเลย “สถานที่ต่อไป? ที่ไหน?”

“เดททั้งที่จะไม่ไปดูหนังได้ไงจริงไหม?” วู่หยานพูดยิ้มๆทำมิโคโตะเขิน วู่หยานพูดไม่ออกเล็กน้อย ดูเหมือนว่าคำว่า ‘เดท’ จะมีผลต่อเธอมาก……

ในเมืองแห่งการศึกษามีโรงหน้าหลายที แน่นอนว่าโรงเรียนเขต7นี้เองก็มีเหมือนกัน พวกเขาเดินไปตามถนนจนถึงโรงหนัง

ให้มิโคโตะรอ วู่หยานเดินเข้าไปที่ซื้อตั๋ว ชำเลืองมองมิโคโตะ แล้วพูดกระซิบกับพนักงานขาย “เอาตั๋วสองอันสำหรับหนังพิเศษให้ฉันหน่อย!”

พนักงานขายทำสีหน้า ‘ฉันเข้าใจ’ เมื่อได้ตั๋ววู่หยานก็เดินกลับไปหามิโคโตะ มิโคโตะก็ถามว่าหนังเรื่องอะไร วู่หยานอมยิ้มไม่ตอบ จากนั้นดึงเธอไป ทำให้มิโคโตะสงสัยใค่รู้

แน่นอนว่าไม่นานนัก เธอก็รู้สึกเสียใจ…….

มิโคโตะมองหน้าจอหนังด้วยสีหน้าว่างเปล่า ไม่นานนักนัยน์ตาเธอก็เริ่มมีไอน้ำ หน้าขึ้นสีแดง ขณะที่มิโคโตะอายหนังก็ยิ่งลามกมากขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน

“นี่…นี่มัน….” มิโคโตะอ้าปากค้าง สติหลุด เธอที่ไร้เดียงสาไหนเลยจะเคยมีประสบการณ์แบบนี้?

เธอช็อคสุดๆ ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่เธอต้องมาดูหนังxกับวู่หยาน!

ทันใดนั้น มือที่ร้อนผ่าวก็ได้มาลูลไล้ขาอ่อนเธอ ทำมิโคโตะตัวสั่น แทบไม่ต้องเสียเวลาคิดว่าเจ้าของมือนี้เป็นใคร ในเวลานี้เธอก็รู้ถึง ‘จุดประสงค์’ ของเขาแล้ว!

ทั้งอายทั้งโกรธมองวู่หยาน ตอนแรกตั้งใจไว้ว่าจะด่าวู่หยาน แต่พอเห็นสายตาอันร้อนแรงของเขาใจเธอก็เต้นโครมคราม คำพูดที่เตรียมไว้ได้มอดไหม้เป็นผุยผงทันที……

วู่หยานลูลขาอ่อนเธอ บางครั้งก็จะออกแรงบีบ แต่ละครั้งก็จะทำให้มิโคโตะตัวสั่นเบาๆ พูดตามตรงรูปร่างมิโคโตะไม่ดีเท่าไหร่ ถึงยังไงเธอก็ยังเป็นแค่เด็กสาวอายุ14-15ปี ยังมีอีกหลายๆที่ที่ยังไม่พัฒนา

แต่ทว่า วู่หยานกลับชอบขาอ่อนเธอเป็นพิเศษ ผิวเธอมันเรียบเนียนดีมากจับแล้วรู้สึกดีสุดๆ เรียกได้ว่าต้นขาเธอเป็นหนึ่งในจุดขายได้เลย

แน่นอนว่า แค่นี้ไมอาจทำให้วู่หยานพอใจได้ ไม่นานนักมือเขาก็ลอบเข้าไปในกระโปรงเธอ!

“….นาย….”

มิโคโตะเอามือกดกระโปรงไว้กันมือวู่หยาน เธอเขินอายแทบตายแล้ว ในเวลาเดียว หัวใจก็เต้นอย่างรุนแรง เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่เธอมาทำอะไรแบบนี้กับคนรักในที่สาธารณะ

การกระทำของวู่หยานเรียกได้ว่าเป็นการท้าทายแนวป้องกันหัวใจของมิโคโตะ ทำเธอเขินอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว แม้แต่เสียใจยังไม่มีเวลาให้รู้สึกเลย…..

นิ้วมือเลี่อยไปอย่างนิ่มนวลทะลุแนวป้องของมิโคโตะ ไม่รู้ว่าวู่หยานทำได้ยังไง เขาผ่านกางเกงขาสั้นเธอไปได้ จนถึงกางเกงในน่ารักของเธอและแม้กระทั่งจุดเร้นลับที่สุดของเธอ…..

“อือ!”

มิโคโตะก้มหน้าลงเมื่อความรู้สึกจากส่วนล่างส่งผ่านมา เป็นการบอกให้เธอรู้ว่าตอนนี้ตรงๆนั้นของเธอได้ถูกบุกรุกแล้ว มิโคโตะกดกระโปรงแน่นขึ้นขณะที่พูดเสียงสั่นปนคราง

“อืออ….หยาน….ไม่…ไม่ได้….ยะ..อย่างน้อย….ไม่ใช่ที่นี่…..” ภายใต้ลีลานิ้วของวู่หยาน นัยน์ตามิโคโตะก็เริ่มเปียก ข้างในดวงตาเป็นประกายดุจแสงดาว ปากหอบหายหนัก เธอครางเสียงเบา เธอเกือบจะปล่อยตัวไปกับความรู้สึกดีพวกนี้

โดนวู่หยานใช้นิ้วในที่แบบนี้ มิโคโตะรู้สึกแปลกมาก หัวเธอร้อนดังไป และร่างกายเธอก็อ่อนไหวง่ายกว่าที่เคย เธอทั้งชอบและกลัวความรู้สึกนี้ เธอทำได้แค่พูดขอร้องและหวังว่าเขาจะหยุด

แต่ว่า ให้หยุด? นี่เป็นไปได้เหรอ?

ดังนั้น ขณะที่ผู้คนรอบๆไม่รู้ตัว เสียงร้องอันอ่อนหวานก็ได้ดังในโลกที่มีเพียงแค่สองเรา………