- ตอนที่ 153 เปิดตอนฟรีถึงตอน280
SGS บทที่ 153 – กลุ่มITEMทั้งสี่คนล่ะ!
“ต่อไป ที่นี่!”
ท่ามกลางลมแรงยามค่ำคืน สถาบันวิจัยภายในเมืองแห่งการศึกษาได้เกิดความโกลาหลขึ้นในช่วงนี้
วู่หยานเก็บโน๊ตบุ๊คขนาดมินิเข้าแหวนมิติ แล้วจ้องมองสถาบันวิจัยที่ใหญ่กว่าสถาบันก่อนที่เขาบุก ด้วยเหตุผลบางอย่าง วู่หยานขมวดคิ้ว
ยกขาก้าวเดินไป ก่อนจะหยุดชะงักเพราะลางสังหรณ์ส่งสัญญาณแจ้งเตือน วู่หยานเงยหน้ามองสำรวจสถาบันวิจัยอีกครั้ง
ดูจากรูปลักษณ์ภายนอก มันดูเหมือนตึกวิจัยทั่วไป แต่ว่าเขาเชื่อในลางสังหรณ์ของตัวเองถึงแม้จะแค่แจ้งเตือนไม่ใช่วิกฤตเป็นตายก็เถอะ…….
ไม่นานวู่หยานก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มขมขื่น แม้ว่าข้างในจะมีอันตรายหรือปีศาจอะไรรออยู่ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องเข้าไป!
ไม่ใช่เขาคนเดียวที่หวังจะช่วยน้องสาวมิซากะ แต่ยังมีมิโคโตะด้วย แล้วเขาเองก็ได้ให้สัญญาเธอไปแล้วว่า ไม่ว่ายังไงเขาก็จะช่วยให้ได้น่ะ
หลังจากกลับมาเมืองแห่งการศึกษา มิโคโตะก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะช่วยเหล่าน้องสาว เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยพูดกับเธอแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเชื่อใจเขามาก ป่านนี้มิโคโตะคงบุกมาที่นี่เองแล้ว
เดทก่อนหน้านี้ก็เพื่อปลอบมิโคโตะให้เธอปล่อยวาง ถึงแม้จากท่าทางแล้วเธอดูจะไม่แตกต่างจากยามปกติก็เถอะ แต่วู่หยานจะมองไม่ออกได้ยังไงว่าเธอพยายามฝืนตัวเองอยู่น่ะ?
แหม่ ถึงแม้สุดท้ายแล้วเดทมันจะกลายเป็น อึป ปะ ปะ ก็เถอะ แต่เป้าหมายก็ลุล่วงด้วยดีล่ะนะ อย่างน้อยมิโคโตะก็ดูแฮปปี้ขึ้นนิดนึงแล้ว
ดังนั้น เพื่อทำให้เธอดีขึ้นสบายใจมากขึ้น แม้ว่าข้างนั้นจะมี แอคเซราเรเตอร์ ไอวาส หรือ อเลสเตอร์ รออยู่เขาก็จะเข้าไป!
เลวร้ายที่สุดเขาก็แค่แพ้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!
ลูบกําไลข้อมือ ‘อุปกรณ์มิติแห่งชีวิต’ ที่ข้อมือ ข้างในนี้มีเหล่าน้องสาวมิซากะถึงพันคน!
แต่ว่า มันก็ยังไม่พอ!
เพราะเหล่าน้องสาวมิซากะยังมีเยอะ เยอะมาก…….
น้องสาวมิซากะที่ตายแล้วอย่างน้อยก็มีจำนวนเป็น10เท่าของที่เข้าเก็บรวบรวม(ขโมย)มาได้ และส่วนที่ยังคงมีชีวิตอยู่ก็กำลังเผชิญหน้ากับวิกฤตถึงตาย มีพวกเธอที่ต้องตายอยู่ทุกวัน และจำนวนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็เกือบจะ10เท่าเช่นกัน!
ถ้าเขาไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย แม้ว่าสุดท้ายแล้วไอ้โรคจิตลอยกลับหัวนั่นเพื่อแผนของตัวเองจะเก็บเหล่าน้องสาวไว้ส่วนหนึ่งก็เถอะ แต่พวกเธอก็จะกลายไปเป็นหมากในกระดานของชายคนั้นต่อ………
มิโคโตะไม่มีทางยอมรับ ฮินางิคุเองก็ไม่เหมือนกัน อิคารอสกับแอสเทรียก็ไม่ยอมอยู่เฉยแน่ เขาเองก็ไม่ยอมยืนดูอยู่เฉยๆแน่! ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ!
แววตาเป็นประกายมุ่งมั่น วู่หยานก้าวเท้าเดินเข้าไปในสถาบันวิจัยโดยไม่หันหลังกลับมาอีก……
……….
ด้วยเสื้อคลุมล่องหน วู่หยานเคลื่อนไหวไปข้างหน้าขณะที่มองหาเหล่าน้องสาว กับวู่หยานที่มีพลังเหมือนพวกเธอแล้ว มันจึงเป็นงานง่ายๆที่จะหาที่อยู่ของเหล่าน้องสาว
ตราบใดที่อยู่ใกล้กันเล็กน้อย เขาก็สามารถหาพวกเธอเจอทันที!
แต่ว่า…..
สีหน้าวู่หยานขาวซีด พลังจิตเลเวล4ของเรียกใช้จนถึงลิมิต ปล่อยสนามแม่เหล็กไฟฟ้าไปไกลเท่าที่จะทำได้ แต่กลับไม่เจออะไรเลย!
สัมผัสไม่ได้!
ในสถาบันวิจัยนี้ ไม่มีเหล่าน้องสาว!
ลางสังหรณ์ที่แจ้งเตือนก่อนหน้านี้บวกกับน้องสาวมิซากะที่หายไป ต่อให้โง่แค่ไหนวู่หยานก็รู้แล้วว่ามันผิดปกติ!
ในเวลาเดียวกัน เขาเหยียบลงไปบนวัตถุนุ่มนิ่ม ทันใดนั้นลางสังหรณ์เขาก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง!
โดยไม่ลังเล วู่หยานพุ่งตัวหนีออกมาจากจุดเดิม แทบจะในเวลาเดียวกัน จุดที่เขาอยู่เมื่อกี้ก็มีเปลวเพลิงพวยพุ่งออกมา ตามด้วยเสียงระเบิด สายลมพัดเข้าใส่ตัวเขาอย่างรวดเร็ว
‘ระเบิด? อย่าบอกนะว่า……’
ในใจแวบผ่านข้อมูลและร่างของคนๆหนึ่ง แต่ว่าไม่นานนัก วู่หยานก็ไม่มีเวลาให้ขบคิด เสียงแจ้งเตือนในใจเขายังไม่หยุดร้อง ทำให้วู่หยานรู้ว่าตัวเองยังไม่ปลอดภัย รีบถอยต่อหนีทันที!
ทันใดนั้น เลเซอร์สีขาวก็พุ่งทะลุออกมาจากกำแพงใส่ขุดที่เขาอยู่เมื่อกี้ แสงเลเซอร์นี่ยิ่งตอกย้ำความคิดในใจเขา
หลังจากนั้น ลำแสงก็ได้พุ่งมาจากกำแพงข้างๆ ทำให้วู่หยานถอยหนีไม่หยุด
ไม่นานนัก ทางเดินก็ได้กลายเป็นซากปรักหักพังด้วยลำแสงที่กระหน่ำยิง!
ถึงขณะนึง วู่หยานก็หยุดถอยหนี เป็นเพราะมันมีกำแพงด้านหลังเขา ลำแสงสีขาวอีกเส้นก็พุ่งทะลุกำแพงอีกอันหนึ่งมาหาเขาด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง!
ช่วงเวลาสำคัญ วู่หยานปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาจำนวนมากปกคลุมทั่วทั้งร่างเขา ลำแสงปะทะกับกระแสไฟฟ้าเกิดประกายไฟขึ้น พริบตาต่อมามันก็ระเบิด!
ลำแสงมีพลังทำลายมากกว่าไฟฟ้าของเขาที่มีเลเวลแค่4 ถึงแม้จะมันจะโดนลดถอนพลังไปแล้ว แต่ที่เหลืออยู่ก็ยิงเข้าใส่ร่างกายเขา!
เมื่อมันเข้ามาใกล้ ทันใดนั้นก็มีเกราะรูปมังกรที่ล่องหนตัวปรากฏออกมาปกป้องวู่หยาน ลำแสงที่พุ่งเข้ามาได้ทำให้เกราะสั่นสะเทือนเท่านั้น ก่อนที่มันจะหายไป……
แต่เวลานี้เอง ผลจากลำแสงที่เจาะกำแพงเข้ามาจึงเกิดเป็นรูโหว่ ทำให้เขามองเห็นเจ้าของมัน……
ผมบลอนด์หยัก มีนัยน์ตาสีฟ้า ผิวขาวเรียวเนียน ตัวเล็กสูงประมาณ 150เซนติเมตร เธอสวมหมวกทรงเบเร่ต์ กระโปรงสั้นมีจีบและยังมีถุงน่องปิดขาที่บอบบางของเธอ เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากๆซึ่งกำลังอุ่มตุ๊กตา!
ผมยาวประบ่าสีดำ สวมชุดยิมสีชมพู ดูท่าทางไร้เรี่ยวแรง ด้านหน้ามีก้อนกลมๆโตๆเด่นเป็นสง่าอยู่ หน้าตาดูง่วงนอน หญิงสาวที่มีสีหน้าไร้อารมรณ์ล่ะ!
ผมทรงบ๊อบสีน้ำตาล ส่วนสูงแทบจะเท่ากับสาวน้อยผมบลอนด์ เธอเผยขาที่สวยเรียวเนียนอันมีเสน่ย์ของเธอให้เห็น และสวมใส่เสื้อฮู้ดวัยรุ่นที่ไม่เหมือนใคร!
คนสุดท้ายที่ยืนอยู่ด้านหน้าสาวทั้งสามคน เธอมีหุ่นที่มีส่วนเว้าโค้งอันเซ็กซี่ และหน้าอกเธอก็เด่นตูมเหมือนกัน เธอมีเป็นลอนสีชา(น้ำตาล) ในมือเธอมีบอลแสงลอยอยู่ ราวกับเตรียมตัวยิงตลอดเวลา!
สี่สาวต่างขนาด ทำให้วู่หยานคิดในใจ ‘ใช่จริงด้วย!’
เฟรนด้า เซวิรุน : เลเวล55
ทาคิสึโบะ ริโคว : เลเวล51
คินุฮาตะ ไซไอ : เลเวล58
มุกิโนะ ชิสุริ : เลเวล67
กลุ่มด้านมืดของเมืองแห่งการศึกษา ITEM!
หัวใจจมลง วู่หยานฝืนยิ้มเงียบๆ
ถึงแม้เขาจะโล่งอกที่อีกฝ่ายไม่ใช่แอคเซราเรเตอร์และอเลสเตอร์ก็เถอะ แต่เขาก็ไม่ได้ผ่อนคลายเลยสักนิด
ถ้าเป็นการสู้หนึ่งต่อหนึ่งล่ะก็ วู่หยานมีความมั่นใจว่าสามารถโค่นพวกเธอลงได้ทุกคน!
แต่ถึงแม้พวกเธอจะรวมมือกัน วู่หยานก็ไม่กลัว!
สาเหตุที่วู่หยานฝืนยิ้ม เป็นเพราะตามเนื้อเรื่องแล้วพวกเธอควรเป็นคนมาจัดการมิโคโตะ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเขาแทน ทำให้เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
ด้วย ‘ความจำสมบูรณ์แบบ’ วู่หยานจึงรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่สถาบันวิจัยที่มิโคโตะกับITEMสู้กัน วู่หยานคิดว่าคงเป็นเพราะเขาอีกนั้นแหละ……
ITEMปรากฏที่นี่ ไม่ได้ทำให่วู่หยานแปลกใจเลย เพราะยังไงซะสถานการณ์ในตอนนี้มันตึงเครียดยิ่งกว่าในอนิเมะมาก เพราะไม่ว่ายังไงเหล่าน้องสาวก็ไม่อาจหนีจากเงื้อมมือของอลเสเตอร์ได้ แต่ถึงยังงั้นก็ยังส่งITEMมา แล้วนับประสาอะไรกับตอนนี้ที่เขาเล่นขโมยเป็นพัน…….
ดีเอ็นเอของมิโคโตะหายไป จะโคลนใหม่ก็ทำไม่ได้ โคลนที่เหลือก็ทยอยหายไปไม่หยุด ในฐานะที่เป็นชิ้นส่วนสำคัญในแผนการอาติแฟ็คต์สวรรค์ของอเลสเตอร์ การที่ไม่ส่งไอวาสมา ถือว่า อเลสเตอร์ ใจเย็นมากแล้ว
ถึงแม้กลุ่มITEMจะทำให้วู่หยานตื่นตัว แต่พลังของมุกิโนะก็ยังห่างไกลจากคำว่าพอ ตัวเธอก็ไม่มียุทธภัณฑ์ แม้ว่าเขาจะไม่กล้าพูดว่าจะชนะเธอได้อย่างเต็มปาก แต่คนที่วู่หยานให้ความสนใจจริงๆเป็น ทาคิสึโบะ ริโคว ที่ยืนอยู่ด้านหลังมากกว่า!
พลังของเธอสามารถค้นหาคลื่น AIM เป้าหมายได้ตลอดเวลา บางทีถ้าไปปรากฏตัวต่อหน้าเธอ วู่หยานเกรงว่าทั้งเมืองแห่งการศึกษาก็ไม่มีที่ไหนที่เขาสามารถซ่อนตัวได้……..
