- ตอนที่ 168 สบายใจได้ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย!

รอบๆกลายเป็นเงียบกริบหลังจากสาวๆITEMเดินออกไป………

มิโคโตะหันมามองวู่หยาน เห็นเขาขมวดคิ้ว เธอก็คิดว่าเขาคงกำลังกังวลกับคำพูดของมุกิโนะ เธอจึงมองเขาด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นไร ก็แค่กำลังคิดอะไรบางอย่างเฉยๆ ไม่ต้องห่วงนะ…..” แน่นอนว่าวู่หยานรู้สึกถึงความเป็นห่วงของสาวสวยที่อยู่ข้างๆ เขาจึงยิ้มกว้างให้เธอ ทำให้มิโคโตะโล่งอก

“คุณพี่ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ?” ในที่สุดที่คุโรโกะก็อดไม่ไหวจนต้องเอ่ยปากถาม

“แผนที่พูดนี่คืออะไรค่ะ? แล้วยังคำพูดที่ว่าจำเป็นต้อง ‘จัดการ’ นี่อีก? ตกลงไอ้ขยะนี่ได้ไปทำอะไรให้บางองค์กรโกรธกันแน่คะ?”

ทั้งสามคำถามนี้ล้วนเป็นคำถามของซาเต็นและอุยฮารุเหมือนกัน ดังนั้นพวกเธอจึงมองวู่หยานกับมิโคโตะด้วยความหวังว่าพวกเขาจะตอบ

มิโคโตะยิ้มขมขื่น ก้มหน้าลงแล้วพูดกับคุโรโกะ “คุโรโกะ ซาเต็น อุยฮารุ ฉันหวังว่าพวกเธอจะไม่ตามคำถามพวกนี้นะ……”

“คุณพี่คะ!!!” น้ำเสียงที่คุโรโกะเรียกครั้งนี้มันดังกว่ายามที่เธอเรียกปกติมาก

“ถ้ามีอะไรก็พูดออกมาสิคะ พวกเราจะได้ช่วยแก้ปัญหาไปด้วยกันไง ถ้าไอ้ขยะนี่ไปเกี่ยวข้องอาญอาชญากรรมบางอย่าง หนูในฐานะที่เป็นจัสจ์เมนท์ก็ไม่อาจนั่งดูเขาเป็นอะไรไปได้หรอกนะคะ!!”

“ใช่แล้วคะ คุณมิซากะ….” อุยฮารุที่ปกจะเหนียมอาย เวลานี้ก็ลุกขึ้นยืน แล้วพูดด้วยสีหน้าแน่วแน่ “ฉันเชื่อว่าคุณมิซากะจะไม่มีทางทำเรื่องไม่ดีแน่ เพราะงั้นคนพวกนั้นต้องเป็นผิดแน่ค่ะ ในฐานะที่เป็นจัสจ์เมนท์ ฉันต้องการช่วยคุณอย่างสุดความสามารถค่ะ!!”

“ไม่ใช่ว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันงั้นเหอคะ? ถ้ามีอะไรก็ควรเผชิญหน้าไปด้วยกันสิคะ!!!” ถึงแม้ซาเต็นจะคิดว่าตัวเองเมื่อเทียบกับคุโรโกะและอุยฮารุแล้วคงช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ถ้ามีอะไรที่เธอช่วยได้ เธอก็จะไม่ปฏิเสเด็ดขาด!!

มิโคโตะก้มหน้าต่ำกว่าเดิม

“คุโรโกะ ขอร้องล่ะอย่าถามอีกเลยนะ…….”

“..คุณพี่…..” คุโรโกะที่คิดจะเร่งเร้าต่อก็หยุดกึกทันที อุยฮารุกับซาเต็นก็เหมือนกัน

เป็นเพราะพวกเธอเห็นแววตาอันเจ็บปวดที่อยู่ภายใต้เส้นผมนั้น

นี่จะไม่ทำให้เธอเจ็บปวดได้ยังไง? เรื่องน้องสาวก็ทำรู้สึกผิดมากอยู่แล้ว ยัยเด็กดีนี่เป็นคนจำพวกที่ชอบแบกความผิดทั้งหมดไว้กับตัวเอง บางทีถ้าไม่ใช่เพราะมีวู่หยานคอยค่ำจุน จิตใจเธออาจแตกสลายไปแล้วก็ได้…..

แต่ถึง คุโรโกะ ซาเต็น และ อุยฮารุ อยากจะช่วยแต่จะช่วยอะไรได้ล่ะ?

ศัตรูของพวกเขาคือผู้ที่อยู่บนจุดสูงสุดของเมืองแห่งการศึกษา หรือก็คือ เกือบจะทั้งเมืองแห่งการศึกษาที่เป็นศัตรูของพวกเขา!

คุโรโกะกับอุยฮารุเป็นจัสจ์เมมท์ ทั้งสองคนเป็นส่วนหนึ่งอขงเมืองแห่งการศึกษา มันก็หมายความว่า……

“คุณพี่…..” คุโรโกะเงียบปากไป เห็นแววตาของมิโคโตะ เธอก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว

บางที ตัวหลักของเรื่องนี้ คงจะไม่ใช่วู่หยาน แต่เป็นคุณพี่ของเธอ!!

คิดมาถึงตรงนี้ คุโรโกะก็ฟันธงไปแล้วว่า วู่หยานและมิโคโตะก็คือผู้เสียหาย(เหยื่อ)! เพราะเธอไม่เชื่อว่าคุณพี่ที่เธอเคารพรักมากที่สุดจะทำเรื่องที่เป็นอันตรายต่อคนอื่น!

ต้องรู้ก่อนว่า คุณธรรมของคุณพี่นั่นสูงมากค่ะ…….

หลักฐานก็เมื่อกี้เลย ที่คุณพี่ไม่อยากให้พวกหนูเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้…..

คุโรโกะหัวเราะอย่างขมขื่นในใจ แต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้มพูดกับมิโคโตะ “หนูรู้ค่ะคุณพี่ คุโรโกะเชื่ออย่างสุดหัวในว่าคุณพี่ต้องจัดการปัญหาได้อย่างดงามแน่ค่ะ เพราะคุณเป็นถึงเอสของโทคิวะได เป็นเจ้าหญิงพลังไฟฟ้าของพวกเรา มิซากะ มิโคโตะ ยังไงล่ะคะ……”

“คุณคุโรโกะ…..” อุยฮารุกับซาเต็นที่ไม่นึกว่าคุโรโกะจะยอมถอยถึงกลับช็อค

“คุโรโกะ ขอบคุณนะ…..” มิโคโตะยิ้มให้คุโรโกะ เธอรู้สึกซาบซึ้งมาก ใกล้กันวู่หยานเองก็รู้สึกชื่นชมคุโรโกะมากเช่นกัน

ในเนื้อเรื่องเดิม มิโคโตะเพื่อป้องกันแผน เลเวล6 เธอจึงออกไปทำลายทุกสถาบันวิจัยที่เกี่ยวข้องทุกคืน ก่อนจะหอบสังขารกลับมาหอพักตอนเช้าด้วยความเหนื่อยล้า

คุโรโกะที่เข้าใจในตัวมิโคโตะมาก แล้วเห็นเธอเป็นแบบนี้ จะไม่รู้ถึงความกังวลอย่างมากของมิโคโตะได้ยังไง?

เธอรู้ ในเมื่อคุณพี่ไม่บอกอะไรตัวเอง แสดงว่าเธอย่อมมีความคิดเป็นของตัวเอง ดังนั้นถึงแม้เธอจะอยากช่วยแบกรับความเศร้าโศกของมิโคโตะมากแค่ไหน สุดท้ายเธอก็ทำได้แค่อดทน เพื่อหวังว่าสักวันหนึ่งมิโคโคโตะจะเป็นคนมาบอกเรื่องราวทั้งหมดด้วยตัวเอง……

แต่ที่มิโคโตะไม่บอกก็เพราะว่าที่ตัวเองออกไปทำลายสถาบันวิจัยที่เป็นของเมืองแห่งการศึกษา ถ้ามองภาพรวมแล้ว สามารถเรียกได้เลยว่านี่คืออาชญากรรม!

แต่คุโรโกะ เป็นจัสจ์เมนท์ที่มีหน้าที่รักษาความสงบให้แก่เมืองแห่งการศึกษา!

ในเนื้อเรื่องเดิม มิโคโตะได้ถามคุโรโกะไปว่า ‘ถ้าฉันทำอะไรที่มันคุกคามเมืองแห่งการศึกษา เธอจะทำยังไงคุโรโกะ?’

สุดท้าย คุโรโกะก็ตอบกลับมาว่า ‘ถ้ามันเป็นแบบนั้น ต่อให้เป็นคุณพี่ หนูก็จะใช้สถานะจัสจ์เมนท์มาจับคุณพี่เองค่ะ!’

@https://www.youtube.com/watch?v=oe2KnYs9y6c ฉากนี้เลย

ผลลัพธ์ก็คือ มิโคโตะทำได้แค่แอบทำอะไรลับหลังเพื่อนที่เธอสนิทที่สุดในเมืองแห่งการศึกษา ทุกๆคืนออกไปวิ่งทำสิ่งที่ขัดกับความตั้งใจของตัวเอง……

แน่นอนว่าเรื่องนี้ คุโรโกะไม่รู้เรื่องเลย ถึงแม้เธอจะสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้ไปขัดขวางมิโคโตะและแม้กระทั่งช่วยปกปิดเรื่องที่มิโคโตะออกไปกลางดึกและกลับมาตอนเช้าต่อผู้ดูแลหออย่างขันแข็ง และยังทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ไม่หยุดเพื่อทำให้มิโคโตะยิ้ม หัวเราะด้วยความสุข แม้แต่การที่ออกไปเขตอื่นเพื่อรอยยิ้มอันบริสุทธิ์ของมิโคโตะ

เป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆนะ สองคนนี้….

แต่วู่หยานก็ไม่ได้เกลียดคนแบบนี้หรอกนะ กลับกันเลยเขาชอบมาก……

https://www.youtube.com/watch?v=Bhk1-JY1MQ4 @เป็นเพลงที่เหมาะกับบทนี้มาก

ด้วยการกระทำของวู่หยาน ทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนไปอย่างมาก ตอนนี้สายสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง!

ก่อนหน้านี้วู่หยานคิดยังไง ก็ไม่เข้าใจมิตรภาพที่แน่นแฟ้นนี้ แต่ตอนนี้เขาพอเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว……

เขามองมิโคโตะที่อยู่ข้างตัว แล้วหันไปมองแอสเทรียกับอิคารอสที่อยู่อีกด้านหนึ่ง แววตาและสีหน้าของวู่หยานก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยน จนกระทั่งสีหน้าอันอบอุ่นของเขาทำให้หัวใจของสามสาวเต้นระรัว มันเป็นใบหน้าอ่อนโยนที่ทั้งสามคนจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด……..

เขาเดินมาตรงหน้าคุโรโกะ แล้วยกมือขึ้นภายใต้สายตาสับสนของเธอ เขาก็วางมือลงไปบนผมสีชมพูที่มัดเป็นหางม้าสองอัน!

อุยฮารุช็อค ซาเต็นช็อค มิโคโตะช็อค……

สีหน้าคุโรโกะกลายเป็นงุนงง จากนั้นไม่นานเธอก็ดิ้นอย่างบ้าคลั่ง พยายามเอามือวู่หยานออกไป “คุณทำอะไรคะ! ไอ้ขยะ! เอากรงเล็บสกปรกออกไปเดียวนี้เลยนะ!!”

ได้ยินแบบนี้ ไม่แต่วู่หยานไม่ปล่อย แต่กลับกดมือลงไปและเริ่มลูบผมเธอ มองดูคุโรโกะที่โกรธ เขาก็ยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและหนักแน่นว่า

“สบายใจได้! ฉันจะพาคุณพี่ของเธอกลับมาอย่างไร้รอยขีดข่วนเอง!!”

คุโรโกะงุนงง วู่หยานเคาะหัวเธอเบาๆ แล้วยื่นไปด้านหน้าเธอ

“สัญญาเลย!”

นัยน์ตาสีชมพูมองตรงไปที่ใบหน้ายิ้มๆของวู่หยาน ในใจเธอเกิดความรู้สึกเศร้าอย่างรุนแรงขึ้นมา ไม่คิดเลยจริงๆว่าสุดท้ายแล้วคนที่เข้าใจในตัวคนสำคัญของเธอที่สุด กลับเป็นคนที่เธอมองว่าเป็นศัตรู……..

คุโรโกะมองมือที่ยื่นมาด้านหน้าตนด้วยท่าทางไม่เต็มใจ เธอเบือนหน้าหนีเมื่อตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเองคิดจะทำ แต่หลังจากนั้นเธอก็หันกลับมาอีกครั้งด้วยความลังเล

ผ่านไปพักหนึ่ง คุโรโกะก็ค่อยๆยื่นมือออกมา แล้วจับกับมือตรงหน้าตน

“คุณ ถ้ากล้ากลับคำพูดล่ะก็ ดิฉันจะจับคุณยัดลงดินแน่ค่ะ!!”

วู่หยานหัวเราะด้วยรอยยิ้มกับคำขู่ที่ได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ทว่าครั้งนี้ใจความมันต่างออกไป…..

“อา ไว้ใจได้เลย!!!”

ทั้งสองคนจับมืออีกฝ่ายแน่น ส่วนคนอื่นๆก็มองคำมั่นสัญญานี้…..

จมูกของมิโคโตะเปียกชื้น เธอพยายามข่มกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา มองดูเพื่อนที่ดีที่สุดและคนรักชั่วชีวิตนี้ของเธอ มิโคโตะรู้สึกว่าความกังวลต่ออนาคตข้างหน้าของเธอได้หายไปแล้ว

วู่หยานกวาดตามองทุกคน แล้วยิ้มกว้าง

“สบายใจได้ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย!!”