- ตอนที่ 283 ในเมื่อของมันโดนจับไปแล้วจะจับอีกครั้งก็ไม่เป็นไรเนอะ!
ได้ยินคำพูดของวู่หยาน มิซากิก็หน้าแดงด้วยความตระหนักว่าอีกฝ่ายน่าจะได้ยินคำพูดตนเมื่อกี้
“นาย…ได้ยิน?…” มิซากิเม้มปาก นัยน์ตาดวงดาจ้องวู่หยานด้วยความอายที่พุ่งสูงขึ้นถึงขีดสุด
เพราะถ้าอีกฝ่ายได้ยินจริงๆงั้นก็หมายความว่าเขาได้ยินเธอตอนบ่นเหมือนเด็กสาวไปแล้วนะสิ!
แล้วแบบนี้เธอจะไปวางมาดราชินีต่อหน้าเขาได้ยังไงล่ะ?
วู่หยานยิ้มอ่อน เป็นการบอกนัยๆให้ควีนซามะรู้ว่าเขาได้ยินทุกอย่างที่เธอพูดในห้องน้ำเมื่อกี้ นี่ทำให้ใบหน้าอันงดงามของมิซากิแดงสุดๆ
มิซากิก้มหัวลงใหญ่พยายามที่จะฝังหน้าตัวเองเข้าไปในร่องอกอุดมสมบูรณ์ของเธอ ในหัวมีความคิดอยากที่จะมุดลงไปใต้น้ำแต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะไม่ทำ
เห็นท่าทางดุจสาวน้อยไร้เดียงสาของควีนซามะ วู่หยานก็ยกมือลูบหน้าผากแล้วหัวเราะ
เห็นได้ชัดว่าเขาสนุกกับารหยอกล้อเธอ…….
ด้วยความแค้นมิซากิคิดอยากจะทุ่มMental Outใส่วู่หยานแล้วสั่งให้อีกฝ่ายออกไปวิ่งเปลือยด้านนอกสักหลายๆรอบเพื่อบรรเทาความแค้น แต่นี่ก็เป็นได้แค่จินตนาการด้วย บาเรียสนามแม่เหล็ก ของเขาทำให้พลังของเธอไร้ผล…….
ในเวลานี้เองวู่หยานของเราก็ตระหนักได้ว่าถ้าตนยังแกล้งเธอไม่เลิกมีหวังควีนซามะได้คลั่งจริงๆแน่ ดังนั้นเขาจึงเก็บสีหน้าล้อเลียนกลับมา เขาเป็นชายที่รู้ว่าตอนไหนควรหยุด ยกมือไอแค่กๆแล้วเดินเข้าหามิซากิ……….
เห็นเขาเดินมามิซากิก็ตกใจ หลังจากนั้นก็กลายเป็นตื่นตระหนก อย่าลืมว่าตอนนี้เธอยังเปลือยทั้งตัวอยู่…….
ในใจเกิดลางสังหรณ์อัปมงคลขึ้น มิซากิหลีบตัวเข้าไปในอ่างอาบน้ำมากขึ้น แต่ทว่าน่าเสียดายอ่างอายน้ำของหอโทคิวะไดมันไม่ได้ใหญ่ขนาดให้เธอถอยไปไหนได้ ดังนั้นวินาทีต่อมามิซากิก็พบว่าเธอไร้ทางหนีแล้ว…..
“นะ..นาย..คิดจะทำอะไร…..”
มิซากิแกล้งทำเป็นใจเย็นถามวู่หยาน ทว่าในแววตาของเธอมันไม่อาจปกปิดระลอกคลื่นแห่งความกังวลได้เลย ริมฝีปากวู่หยานโค้งขึ้นดูราวกับรอยยิ้มของตัวร้าย…..
มิซากิคิดอยากจะอ้าปากตะโกนไล่เขาออกไป แต่ด้วยความกลัวว่าคนอื่นในหอจะได้ยิน ดังนั้นเธอจึงทำได้แต่มองวู่หยานเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆอย่างหมดหนทาง ขณะที่ตัวก็พยายามซ่อนในน้ำให้มากที่สุด
เห็นแบบนี้วู่หยานก็หัวเราะอย่างชั่วร้าย แล้วพูดล้อ “เป็นไรไป อย่าบอกนะว่า….ควีนซามะเกิดกลัวเข้าน่ะ?”
“คะ..ใคร..ใครกลัวไม่ทราบ…..”
มิซากิอยากจะแอ่นหน้าอกพูดตอบกลับไปด้วยความมั่นใจเหมือนอย่างเคยจริงๆ เพียงแต่ว่าถ้าเธอทำก็มีแต่จะถูกไอ้เจ้าบ้านี่เอาเปรียบ ด้วยเหตุนี้เธอจึงยอมแพ้
เห็นสภาพอ่อนแอของควีนซามะ วู่หยานก็ช็อคในเวลาเดียวกันก็จดจำจุดอ่อนนี้ของเธอเข้าสมอง
ยังไงซะควีนซามะก็เป็นเป้าหมายสำหรับเควส3ของเขานี่นะ…..
และตอนนี้มันก็เป็นโอกาสอันหาได้ยากด้วย!
ตระหนักได้ถึงจุดนี้ หัวใจวู่หยานก็เต้นแรงทันทีราวกับจะทำให้เลือดในกายร้อนระอุ เมื่อสังเกตุเห็นสายตาร้อนแรงของหัวใจมิซากิก็เริ่มเต้นเร็วขึ้น…..
“ควีนซามะ…….”
วู่หยานเดินมาถึงตรงหน้ามิซากิ แล้วมองเข้าไปในดวงตาคู่งามนั่น จากนั้นชำเลืองมองผิวกายเธอที่ชุ่มช้ำไปด้วยน้ำเขาก็หัวเราะ
“เรามาคุยไอ้เรื่องที่เธอพูดเมื่อกี้ว่าใครจะมาเปรียบใครกันดีไหม?”
“คุยบ้านนายสิ!”
มิซากิอดไม่ได้จนต้องด่าออกไป เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้หน้าด้านถึงขนาดนี้ ทั้งๆที่มีดวงตาน่าหลงไหลขนาดนั้นแท้ๆ……
แต่ที่ทำให้มิซากิไม่เข้าใจยิ่งกว่าคือ ทั้งที่ตัวเธอโดนเอารัดเอาเปรียบขนาดนี้แต่ตัวเธอไม่ยักจะรู้สึกเกลียดเขาเลย……
พูดได้เพียงว่าเวลาจะช่วยให้เธอเข้าใจเอง ที่สำคัญที่สุดในเวลานี้ก็คือ……
วู่หยานยื่นหน้าเข้าไปประชิดหูเธอแล้วพูดกระซิบว่า “ควีนซามะ ฉันขอเป็นคน ‘เอาเปรียบ’ เธอนะ……”
“นาย…..”
มิซากิจ้องเขม็งแต่พอสบตากับนัยน์ตาสีแดงอันเร้าร้อนคู่นั้นเธอก็จำต้องหลบสายตาไปทางอื่นทันที
ทว่าเธอได้ประเมินนัยน์ตาเร้าร้อนเพราะเพลิงราคะของเขามากไป ถึงเธอจะหลบสายตาออกไปแล้วแต่ตัวเธอก็ยังรู้สึกถึงสายตาเขาที่จ้องอย่างไม่วางตาทำให้มิซากิรู้สึกราวกับกำลังมีมือที่มองไม่เห็นลูบไล้ไปทั่วทั้งตัวเธออยู่…….
ภายใต้สายตานี้มิซากิจึงเลือกที่จะ….
“ฉะ…ฉันขอตัวออกไปก่อนนะ…”
ตระหนักได้ว่าถ้าตัวเธออยู่ที่นี่นานไปกว่านี้มีหวังได้เกิดเรื่องน่าอายที่ยากจะจินตนาการขึ้นได้ ด้วยหัวใจที่เต้นแรงมิซากิก็ตัดสินใจเด็ดขาดเธอลุกขึ้นพรวด โดนดูครั้งเดียวยังดีกว่านั่งแช่ในน้ำปล่อยให้เขามองหลายรอบ เธอก้าวขาออกจากอ่งน้ำด้วยความคิดที่จะรีบวิ่งออกไป
ทว่ามิซากิจะเร็วไปกว่าวู่หยานได้เหรอ? แน่นอนว่าไม่!
เห็นอีกฝ่ายคิดหนีวู่หยานยิ่งมีความสุข เพราะถ้าเธอเอาแต่ซ่อนในน้ำเขาก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดีเหมือนกัน แต่ตอนนี้…หึๆ…..
ยื่นมือออกไปรวบมิซากิที่กำลังวิ่งผ่านตัวเขาไป แววตาสีแดงของวู่หยานเปล่งประกายราวกับว่าเขามองเห็นการเคลื่อนไหว จุดอ่อน และความคิดของอีกฝ่ายได้หมดยังไงยังงั้น
วินาทีต่อมาฝ่ามือของวู่หยานก็ยื่นออกไปกำเต้านมข้างนึงของมิซากิ!
“อื้ออ~~~”
คิดว่าตนจะรอดแล้ว เห็นประตูห้องน้ำห่างออกไปไม่ไหลเธอก็แสดงสีหน้ามีความสุขออกมา ทว่าวินาทีต่อมาความสุขก็ได้เปลี่ยนเป็นเสียงคราง
สาเหตุก็มาจากมือที่เอื้อมมาจากด้านหลังเธอ!
เดิมทีหน้าอกก็เป็นจุดไวต่อความรู้สึกของมิซากิอยู่แล้ว ขอแค่สัมผัสเบาๆก็ทำสยิวได้ แล้วนับประสาอะไรกับตอนนี้ที่วู่หยานเล่น ‘ตะปบ’ ซะแน่นเลย
เรี่ยวแรงที่เดิมก็มีน้อยอยู่แล้วมาตอนนี้ก็ได้หายไปหมด ดังนั้นเธอจึงล้มไปทางด้านหลังเข้าหาอกแกร่งของเขา
“ม่ายย อ๊ายย~~~ปล่อยฉันเดี๊ยวนี้~~~”
เธอจับมือที่เล่นซนตรงหน้าอกด้วยความคิดที่อยากจะสลัดมือบ้านี้ทิ้ง เพียงแต่เธอมีแรงไม่พอ
มิซากิหอบหายใจ จุดอ่อนถูกวู่หยานจับอีกครั้งตอนนี้เธอรู้สึกอายมาก และเธอก็มองเห็นจุดจบของตัวเองแล้วด้วย….
วู่หยานเพิ่มสปีดมือทำให้ความคิดมากมายในหัวเธอปลิวหายไปหมด สมองเธอได้ลัดวงจรโดยความสุขที่ทะลักเข้ามา เวลานี้คำว่า ‘เหตุผล’ ดูจะเป็นคสวยหรูที่ห่างไหลตัวเธอมาก……
มือทั้งสองบีบนวดอย่างลื่นไหล ขณะที่มิซากิส่งเสียงครางใหญ่มือทั้งสองข้างของเธอก็จับมือของเขาไว้ มองจากภายนอกมันดูเหมือนเธอใช้มือตัวเองชักจูงเขาให้จับมาก……
“อื้ม~~~อย่านะ อื้ย~~~”
โชคุโฮ มิซากิ ได้ใช้สติและเหตุผลที่เหลืออยู่น้อยนิดพูดออกมา ทว่านี้ไม่ได้ส่งผลอะไรเลย หน้าอกเธอก็ยังโดนเล่นเหมือนเดิม
“อื้อ~~~อื้อ~~~”
ภายใต้การเคลื่อนไหวของวู่หยาน ฟางเส้นสุดท้ายของมิซากิที่ชื่อว่าเหตุผลก็ได้ขาดออกจนได้ เธอหลับตาลงแล้วปล่อยให้ร่างกายตัวเองจมไปกับคลื่นความสุขที่เข้ามา เสียงครางและเสียงหอบหายใจของเธอได้กลายเป็นทำนองเพลงอันไพเราะสำหรับผู้ชายด้านหลัง……
