อ่านนิยาย -

พิเศษเวลาจำกัด! กลุ่ม6ถึง20 ลดเหลือกลุ่มล่ะ100ครับ! แชทหาแอดได้ที่เพจห้องสมุดคนรักนิยายแปลครับ!

————

SGS บทที่ 317 – ซื้อแหลก! ช๊อปกระจายล่ะ!

Silvaria World Academy มีขนาดพื้นที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา เอาแค่จากคฤหาสน์ไปหอคอยแห่งการทดสอบที่อยู่ตรงกลางสุดของโรงเรียนก็ทำวู่หยานเสียเวลาไปมากแล้ว

ด้วยเหตุผลที่ว่ามา ทำให้ตอนนี้ระหว่างทางเดินกลับท้องฟ้าก็ได้เปลี่ยนเป็นสีส้มอมเหลืองเล็กน้อยแล้ว คาดว่าอีกไม่นานเกินรอสีท้องฟ้าก็จะกลายเป็นสีดำอย่างสมบูรณ์……..

วู่หยานยกนิ้วแตะปลายคางมองไปยังทิศทางคฤหาสน์ จากนั้นหยิบแผ่นที่โรงเรียนออกมาจากแหวนมิติ!

นัยน์ตาสีแดงกวาดมองทีหนึ่งแล้วเก็บกลับเข้าไป เสร็จแล้วหยิบบัตรคริสตัลออกมา!

นี่คือบัตรประจำตัวนักเรียน หนึ่งในประโยชน์ของมันคือไว้บันทึกแต้มของนักเรียน!

แต้มในที่นี้ก็เปรียบเสมือนเงินตราที่ใช้ใน Silvaria World Academyไม่เกินจริงเลยที่จะบอกว่าแทบจะทุกการซื้อขายแลกเปลี่ยนนั่นต้องใช้แต้มที่ว่า หากคุณคิดแลกเปลี่ยน ‘สิ่งของบางอย่าง’ที่ต้องการกับคนอื่นด้วย ‘สิ่งของ’ล่ะก็ไอ้คนอื่นนี่แหละที่จะเล่นตัวโกงราคาบอกว่าของตัวเองดีกว่า……

ทบทวนความจำกันหน่อย ก่อนหน้านี้เคยพูดไว้ใช่มั้ยว่ายิ่งไต่ระดับหอคอยสูงเท่าไหร่ก็จะยิ่งได้แต้มเป็นรางวัลมากขึ้นน่ะ?

ดังนั้นวู่หยานที่ผ่านมาสี่ชั้นแล้วจึงได้รับแต้มมาไม่ใช่น้อย!

มองดูตัวเลข 110,000 ในบัตร วู่หยานหัวเราะฮ่าๆ จากที่เขารู้มา ผ่านชั้นหนึ่งจะได้10,000แต้ม ชั้นที่สองได้20,000 ชั้นสาม30,000 และชั้นสี่50,000!

จำนวนแต้มขนาดนี้นักเรียนพิเศษบางคนยังมีไม่เท่าวู่หยานเลย! ยกตัวอย่างก็นักเรียนพิเศษสายพรสวรรค์ที่ยังไม่มีพลังพอจะไต่ชั้นสูงๆ แต่นักเรียนพิเศษสายนี้ก็มักจะเป็นคุณหนูคุณชายผู่ร่ำรวยอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถนำสมบัติที่บ้านมาแลกเป็นแต้มได้

ถึงแต้มที่วู่หยานมีจะดูเยอะกว่าคนอื่นเค้า แต่เดี๊ยวอีกไม่นานเขาก็จะใช้มันจนลดฮวบๆแล้ว……

เก็บบัตรเข้าไป จากนั้นตบเท้าออกเดินไปในทิศที่มีย่านการค้า……

ต้องพูดเลยว่าระบบการสอนของ Silvaria World Academyนั่นช่างไม่ธรรมดาเสียจริง!

เรียนโดยไม่มีอาจารย์สอน หนังสือให้อ่านเองก็ไม่มี แม้แต่ห้องเรียนให้นั่งก็ยังไม่มี! อย่างเดียวที่พึ่งได้ก็คือตัวเองเท่านั้น!

เพื่อที่จะเพิ่มพูนความแข็งแกร่ง คุณจำต้องพึ่งทรัพยากรในโรงเรียนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! นอกจากนี้ยังมีน้ำยาวิเศษและของบางอย่างที่สามารถเพิ่มพลังได้ทันทีอยู่ด้วย!

สิ่งที่นักเรียนต้องทำก็คือ ฝึกฝนบ่มเพาะให้หนักเพื่อให้ได้รับแต้มมากขึ้น จากนั้นนำแต้มไปซื้อทรัพยากรต่างๆเพื่อมาช่วยหรือสนับสนุนการฝึกฝน!

และที่วู่หยานเราต้องทำในตอนนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากนักเรียนคนอื่นเลย คือเขาจำต้องไปซื้อทรัพยากรเหล่านั้นเพื่อเพิ่มพลังตนเอง!

สำหรับเขา น้ำยาวิเศษเอ๊ย สมบัตที่ช่วยเพิ่มพลังได้เอ๊ย ของเหล่านี้ไม่ได้ทำให้วู่หยานสนใจได้เลย ที่เขาต้องการก็คือของเจ๋งๆที่สามารถนำไปแลกเปลี่ยนแต้มกับระบบได้!

ถ้ามีแต้มมากพอเขาระบบก็จะช่วยเพิ่มพลังเขาได้ทันที!

อุปกรณ์อันนี้เขามีพอใช้แล้ว ส่วนไอเท็มมันก็ไม่ค่อยช่วยแบบโดนตรงเท่าไหร่ สำหรับอัญเชิญนี้แล้วใหญ่มันไม่ได้เพิ่มพลังของตัวเขาเลย เป้าหมายหลักในตอนนี้ของเขาคือหาแต้มอบิลิตี้!

หรือก็คือเขาต้องไปซื้อคริสตัลเวทมนตร์!

ถ้ากวาดซื้อคริสตัลเวทย์มาได้มากพอ เขาก็สามารถแลกเปลี่ยนมันเป็นแต้มอบิลิตี้เพื่อความสามารถเทพๆได้!

ในเมื่อตระหนักได้แล้วว่าตัวเองกำลังขาดอะไรไปนั่นก็คือเขามีแต้มอบิลิตี้ไม่พอ

วู่หยานใช้เวลาเดินไปย่านการค้ากว่าครึ่งชั่วโมง ถ้าถามว่าทำไมเอ็งถึงไม่บินมา? คำตอบคือ ตูก็อยากโว้ย!แต่ทำไงได้ระหว่างทางมาย่านการค้าคนมันเต็มถนนแทบจะตลอดทาง ขืนบินไปก็เป็นเป้าสายตาพอดี!

เมื่อเดินมาถึงวู่หยานก็เห็นถนนหนทางที่กว้างขวางสุดๆ มีร้านค้าหลากหลายทั้งหมดนี้ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ

บนหน้าร้านค้ามีป้ายเขียนบอกว่าร้านตัวเองขายอะไร มันเข้าใจได้ง่ายมาก มองดูฝูงคนที่เดินกันเต็มไปหมดวู่หยานก็เดาะลิ้น นี่คนมันมากกว่าย่านการค้าของเมืองแห่งการศึกษาอีกนะ!

เดินเข้าไปในถนน เสียงดังเอะอะจากรอบข้างแทบทำวู่หยานหูแตก ในใจก่นดาทว่าเท้าก็รีบจ้ำอ้าวเดินไป

ระหว่างเดินวู่หยานก็มองรอบข้างไปตลอดทาง ที่ทำเขาแปลกใจคือสินค้าที่นี่ดีกว่าที่มีขายในเมืองท่าที่ติดกับป่าสัตว์อสูรมากไม่ว่าจะเป็นด้านคุณภาพหรือปริมาณ บางทีคงเป็นเพราะที่นี่คือโรงเรียนเพียงแห่งเดียวของทั้งโลก ที่นี่มีของหายากที่แม้แต่เมืองท่ายังไม่มีอยู่ด้วย

หลังจากมองซ้ายมองขวามเพื่อสนองความอยากรู้ของตนเองจนพอใจ วู่หยานก็เริ่มมองหาเป้าหมายของเค้า

เขาต้องการคริสตัลเวทย์ที่ซึ่งไม่ได้หายากอะไรเมือเทียบกับของอย่างอื่น ดังนั้นเพียงไม่นานสิบห้านาทีต่อมาวู่หยานก็หาหร้านขายเจอ!

เบียดผ่านฝูงชนเข้าไปในร้าน ภาพที่เขาเห็นลูกคริสตันเปร่งประกายละลานตา มันเจิดจ้าเสียจนร้านนี้ไม่จำเป็นต้องมีโค้มไฟเวทมนตร์เลยก็ยังได้!

ตรงเคาน์เตอร์มีลุงที่ดูห้าวๆนั่งอยู่โดยที่ยกเท้าขึ้นมาพาดบนเคาน์เตอร์ เมื่อวู่หยานเข้าร้านมาเขาก็ทำได้แค่เหลือบมองทีนึงจากนั้นหันไปทางอื่น ราวกับที่มาไม่ใช่นักเรียนพิเศษแต่เป็นนักเรียนธรรมดา

ลุงยกมือโบกให้วู่หยานด้วยท่าทางเกียจคร้าน “อยากได้อะไรก็เอามาวางที่เคาน์เตอร์!บอกไว้ก่อนที่นี่ไม่อนุญาติให้ต่อราคา!”

ได้ยินวู่หยานก็ขมวดคิ้วในใจรู้สึกหงุดหงิดหน่อยๆ นี่เอ็งแสดงท่าทางแบบนี้กับลูกค้า? มันถูกเหรอว่ะ?……..

ที่นี่มีคนทำการค้าแบบนี้ด้วย? นี่ไม่กลัวว่าจะไม่มีใครมาเลยหรือไง?…..

คิดถึงตรงนี้วู่หยานก็ยิ้มขมขื่น หันหลังมองผ่านประตูกระจกไปยังข้างนอกที่อัดแน่นไปด้วยผู้คน แล้วหันมามองภายใน้ร้านอีกครั้ง อ่า…..มันก็ไม่มีคนเข้ามาอยู่แล้วนี่หว่า……

คริสตัลเวทย์ของที่นี่ดูมีคุณภาพมากกว่าที่ร้านอื่นพอสมควร นี่จะทำให้วู่หยานได้แต้มอบิลิตี้มากขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้เขากึคงจะหันหลังเดินกระแทกเท้าออกไปแล้ว

มองดูตาลุงที่หลังจากพูดบอกห้ามต่อราคากับตนเสร็จ ก็เล่นเมินกันเลย แม้แต่สายตายังไม่หันมามองด้วยซ้ำ วู่หยานถอนหายใจ โอเค ช่างมัน เราอย่าถือสาคนแก่เลย…….

เขาเดินมาที่เคาน์เตอร์ ทว่าตาลุงน่าตายนี่ก็ยังไม่หันมามองวู่หยานเหมือนเดิม ลุงแกยื่นมือออกมาแล้วพูดด้วยท่าทางรำคาญ “วางซะ ข้าจะได้ดูว่ามันมีราคากี่แต้ม!”

ได้ยิน วู่หยานก็วางบัตรนักเรียนของตนลงไป

“แต้มทั้งหมดนี้ฉันสามารถซื้อคริสตัลเวทย์ได้มากแค่ไหน!”

————