- ตอนที่ 51 มีคนพาหมามาเดินเล่นในป่าสัตว์อสูรล่ะ!
“…นี่คือหมีน้อยที่นายพูดถึงสินะ?…..”
ตรงหน้าพวกเขาคือ ‘หมีน้อย’ ที่สูงถึง3เมตรกำลังท่าขู่อยู่ แต่มิโคโตะไม่ได้มองหมี กลับกันเธอหันไปมองวู่หยานด้วยสายตาอันตราย บ้นหน้าผากมีกระแสไฟฟ้าแล่นเปรี๊ยะๆ
ใกล้ๆกันนี่เอง ฮินางิคุที่กำลังมีสีหน้ากระอักกระอ่วนมือถือชิโระซากุระ มองดูหมีตรงหน้าที่วู่หยานบอกว่าน้อย
“มันคือหมีน้อยจริงๆนะ!” วู่หยานโอดครวญ เขาพูดเรื่องจริง เมื่อเทียบกับสัตว์อสูรตัวอื่นในป่า สามเมตรนี่ถือว่าเล็กน้อยมาก
เมื่อตอนเขามาซิลวาเรียครั้งแรก เขาเจองูสายลมเลเวล10 แต่ถึงมันจะแค่เลเวล10กลับตัวยาวถึง4เมตร แม้แต่พวกเลเวลต่ำๆยังสูงประมาณนี้เลย ดังนั้นหมีนี่ที่สูงแค่3เมตรจึงไม่นับว่าใหญ่
“ฟู่…ฟู่..” สูดหายใจเข้าแรง พยายามกลืนความโกรธลงไป มิโคโตะยื่นมือขาวบอบบางที่มีประกายกระแสไฟฟ้าสถิตอยู่ แล้วยิงหอกสายฟ้าใส่หมีน้อย(?)
ปลดปล่อยความโกรธของเธอทั้งหมดใส่หมีอับโชค ราวกับถูกปีศาจเข้าสิง กับอีกฝ่ายที่แค่เลเวล20 แต่มิโคโตะกลับปล่อยพลังเต็มที่ น่าสงสารหมีน้อยนี่จริงๆ
ฟังเสียงคำรามที่ดังขึ้นไม่หยุด ถ้าพูดให้ถูกก็คือเสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดมากกว่า เห็นภาพนี้วู่หยานตัวสั่น ฮินางิคุก็หัวเราะแห้งๆ ขณะที่ก้าวถอยหลัง2ก้าว
มันล้มลงพื้งดังตุบ เกิดเป็นฝุ่นฟุ้งขึ้นอากาศ อยู่ๆฮินางิคุก็รู้สึกตัวเบาขึ้นและร่างกายเธอก็ส่งสัมผัสเย็นสบายมา ฮินางิคุยกยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข กำหมัดหลวมๆ รู้สึกได้ถึงพลังที่เพิ่มพูนมากขึ้น เธอพยักหน้าด้วยความพอใจ
วู่หยานก็พยักหน้าเหมือนกัน แล้วเปิดไปที่สเตตัส ซึ่งสเตตัสของฮินางิคุจะอยู่ข้างล่างของมิโคโตะ
ชื่อ : คัตซึระ ฮินางิคุ
ความสามารถ : ไม่มี
พลัง(พละกำลัง) : D
ความอึด : D
ความเร็ว : D
จิตใจ : C
อุปกรณ์ : ชิโระซากุระ(ระดับD)
Level : 19
วู่หยานเคยถามเกี่ยวกับสเตตัสของซัมมอนเขา ซึ่งระบบมันก็บอกว่าไม่มีอะไรต่าง แต่ของพวกเธอจะมุ่งไปที่ค่าพลัง ก็เหมือนกับระดับของอุปกรณ์ Sคือสูงสุด ต่ำสุดคือD แต่ถ้าต่ำไปกว่านั่นจะขึ้นเป็น ‘ไม่มี’
หรือว่าไอ้ที่ขึ้น ‘ไม่มี’ มันจะไม่มีจริงๆ? ถ้าขึ้นตรงพลัง งั้นก็แสดงว่าคนๆนั่นมันก็ไม่มีแม้แต่แรงจะเดินเลยอ่ะดิ?…..
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่วู่หยานตบมุขระบบในใจ เพราะระบบมันชอบกวนตีน เช่น ตอนแรกสเตตัส ตรงชื่อเขายังเป็น มนุษย์ เลย….
“นี่คือเลเวลอัพ? อืม…ฉันสามารถรู้สึกได้จริงๆว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้น!” ฮินางิคุสะบัดแขนทั้งสองด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า
“หา?เลเวลอัพ? ไม่น่าเชื่อว่าไอ้หมีเลเวลแค่20นี่ กลับทำให้ฮินางิคุเลเวลอัพได้!” มิโคโตะทำสีหน้าเหลือเชื่อ ขณะที่เท้าก็เตะเจ้าหมี
วู่หยานแบมือ พูดว่า “ตอนแรกมันก็อัพง่ายแบบนี้แหละ ก็เหมือนกับเกม หลังๆจะเวลอัพยากขึ้น ดูมิโคโตะสีฆ่าปีศาจในถ้ำนั้นไปจำนวนมหาศาล แต่กลับเวลอัพแค่เวลเดียวเอง”
ไม่ใช่แค่มิโคโตะ วู่หยานก็ด้วย เขารู้สึกได้เลยว่าตอนนี้เริ่มเวลขึ้นยากแล้ว จอมปีศาจอสรพิษฟ้าเลเวลมากกว่าเขาตั้ง15เวล แต่กลับเลเวลอัพแค่4หยุดอยู่ที่เวล49 เห็นได้ชัดว่าเลเวลมันยังอัพง่ายแรงค์ (@ เวล1-9อัพง่ายกว่าเวล10เวลเดียว เพราะนี่คือการเลื่อนแรงค์แล้ว)
เพราะได้การ์ด ‘พลังของเจ้าข้าขอล่ะนะ’ เขาจึงได้พลัง Electro Master Lv4 และยังทำฝืนบังคับเลื่อนเลเวลให้เขาด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะยกระดับแรงค์ได้
“เฮ้ออ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันถึงจะเลเวลอัพบ้างนะ….” มิโคโตะก้มหน้าพึมพำ
สิ่งที่เธอต้องการตอนนี้ก็คือพลัง ถ้ามีพลังมากพอ เธอก็สามารถแอคเซราเรเตอร์ และช่วยเหล่าน้องสาวได้!
วู่หยานเคยพูดแล้วว่า ถ้าเธอไม่ได้ถูกอัญเชิญมา ก็ไม่มีโอกาสชนะแอคเซราเรเตอร์แน่นอน!
ตอนแรกที่เธอถูกอัญเชิญมา เธอเลเวล68 ถึงแม้ตอนนี้จะเวล69แล้วก็เถอะ แต่ก็ยังไม่มีโอกาสชนะอยู่ดี……
เลเวล70! อย่างน้อยต้องเลเวล70! พลังของแรงค์8!
เป็นเรื่องยากมากที่จะชนะคนแรงค์สูงกว่าตัวเอง กฎนี้ยังใช้ได้แม้แต่เลวลต่ำๆ แล้วนับประสาอะไรกับเลเวลสูงอย่างมิโคโตะ คามต่างของพลังมันมากจนเกินจินตนาการ เลเวลอัพแค่เวลเดียวยังไม่เพียงพอ! มีเพียงแค่เวลอัพเป็นเวล70 ตัวเธอถึงมีโอกาสชนะ!
แน่นอนว่าสีหน้าท่าทางของมิโคโตะทั้งหมดอยู่ในสายตาวู่หยาน เขาถอนหายใจแล้วเอื่อมมือไปตบไหล่เธอ พูดปลอบว่า “ตราบใดที่เราไม่ไปโลกเธอ เวลามันก็จะไม่เดินโลกเธอจะอยู่สภาวะแช่แข็ง ดังนั้นสบายใจได้พวกเรายังมีเวลาเหลือเฝือที่จะแข็งแกร่งขึ้น”
“หยาน….” มิโคเอ่ยปากถามด้วยความสับสน “ฉันจะ…ฉันจะสามารถช่วยเหล่าน้องสาวได้จริงๆเหรอ?”
“เฮ้ เดียวเถอะ ไม่ใช่ ‘ฉัน’ แต่เป็น ‘พวกเรา’ ต่างหาก” วู่หยานพูดแก้ด้วยรอยยิ้ม “ชีวิตพวกเราหลอมรวมกันแล้ว มีชะตากรรมที่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป เรื่องของเธอก็คือเรื่องของฉัน อย่าลืมนับฉันด้วยสิ!”
“คะ..ใครจะอยู่กับนายตลอดไปกัน!” ถูกกระตุ้นโดยคำพูดเขา มิโคโตะจากตอนแรกพูดเสียงมืดมนก็พูดตะกุกตะกัก ใบหน้าลนลานนั่นน่ารักสุดๆ
ในที่สุดด้าน ซึนเดเระ ก็ออกมาแล้ว!
วู่หยานยิ้มๆมองเธอ ในใจเขามิโคโตะที่ทำซึนก็ถือเป็นเรื่องปกติ “ผ่อนคลายไว้ ถึงแม้พวกมันจะเป็นบอส แต่พวกเราเป็นตัวละครหลัก ชะตากรรมพวกมันถูกกำหนดให้พ่ายแพ้พวกเราอยู่แล้ว!”
ฟังคำพูดวู่หยานที่เต็มไปด้วยความมันใจ มิโคโตะพยักหน้าอย่างหนักแน่น
ไม่ว่ายังไงก็ต้องช่วย เหล่าน้องสาว ให้ได้!
ฮินางิคุมองดูทั้งสองคนอย่างเงียบๆตั้งแต่ต้นจนจบ เธอเข้าใจสถานการณ์ของมิโคโตะไม่มากก็น้อย ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าไปขัด เพียงแค่ส่งสายตาเป็นประกายให้วู่หยาน ทำให้เขาหัวเราะแห้งๆ
หรี่ตาเล็กน้อย ฮินางิคุมองวู่หยาน ก่อนจะหันไปจับมือมิโคโตะ “เอาล่ะ เรามาเพิ่มเลเวลันต่อ ฉันเองก็อยากแข็งแกร่งขึ้นเหมือนกัน!”
โดยไม่ให้โอกาสมิโคโตคได้พูด และแน่นอนว่าวู่หยานก็เหมือนกัน เธอจูงมือมิโคโตะเดินเข้าrพุ่มไม้ไป วู่หยานยืนมองแล้วส่ายหน้าอย่างปลงๆ
ฮาเร็มนี่ช่าง…..สร้างยากจริงๆ
“จะไปไหน ฮินางิคุ” มิโคโตะเอียงหัวไปทางฮินางิคุ ไปโดยไม่มีวู่หยานนำทาง และยังไม่มีแผนที่อีก โอกาศในหลงทางคือ99%
“เดินหาสัตว์อสูรแถวๆนี้”
“เธอเดินมั่วๆแบบนี้ มันจะเจอจริงเหรอ?”
“ไดโจบุ ไดโจบุ หยานไม่ได้บอกหรอกเหรอว่า ที่ป่านี้มีมากที่สุดก็คือสัตว์อสูรนะ เดินๆไปเดียวเราก็เจอเองแหละ!”
น้องสาวเธอสิ! ถึงตูจะพูดแบบนั้นจริงๆก็เหอะ แต่การที่พวกเธอเดินดุ่มๆเข้าพุ่มไม้แบบนี้คิดว่าจะเจอรึ? สัตว์อสูรนะเฮ้ยไม่ใช่หนอนแมลง
“นั่นมัน สัตว์อสูร!”
“ฮิ ฮิ ฉันบอกแล้วเดินๆไปเดียวก็เจอ ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ?”
“อืมๆ แต่ว่า…เจ้าตัวนี้มันดูเหมือนกับ….”
ฟังเสียงสาวๆที่ดังออกมาจากในพุ่มไม้ วู่หยานอ้าปากค้างทันทีใบหน้ากระตุก เอ่อ…ดูเหมือนจะมีสัตว์อสูรที่ชอบมุดพุ่มไม้อยู่ด้วย….
วู่หยานไม่เป็นห่วงพวกเธอเท่าไหร่ เพราะตรงนี้ยังเป็นเขตนอกสุดของป่า สัตว์อสูรที่เขาเจอเก่งสุดก็แค่เลเวล30
“ติ๊ง! ตรวจพบเหตุการณ์พิเศษ ดำเนินการสร้างเควสฉับพลัน!”
เควสฉับพลัน : ช่วยเหลือ!
เควส1: ฆ่า สุนัขเขี้ยวอสูรที่อยู่ใกล้ๆนี้ ผลการดำเนินปัจจุบัน 0/20
รางวัล: แต้มอุปกรณ์ ไอเท็ม อบิลิตี้ และอัญเชิญ +3,000
เควส2: ฆ่า สมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างสุนัขเหล็ก 0/20
รางวัล: แต้มอุปกรณ์ ไอเท็ม อบิลิตี้ และอัญเชิญ +7,000
เควส3: ช่วยเหลือ ‘ลิลิน’ และ ฆ่ารองหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างสุนัขเหล็ก 0/1
รางวัล: แต้มอุปกรณ์ ไอเท็ม อบิลิตี้ และอัญเชิญ +10,000
เสียงของระบบทำให้วู่หยานแปลกใจ เควสฉับพลัน? ช่วยเหลือ? ดูเหมือนทั้งสามเควสจะมุ่งเป้าให่ฆ่าอย่างเดียวเลยแฮะ…..
ตรวจพบเหตุการณ์พิเศษ? นี่หมายถึงมีคนโดนลักพาตัว?
ระบบนี่แก….เปลี่ยนไปนะ นี่แกหันมาเป็นพวกรักสงบตั้งแต่เมื่อไหร่กัน……
“อุหว่า น่าขยะแขยงสุดๆ!”
“อย่าเข้ามานะ!”
มิโคโตะกับฮินางิคุ!
วู่หยานกระทืบเท้าทะยานตัวเออกไป รีบวิ่งไปทางที่พวกเธออยู่ ไม่นานนักเขาก็เจอสองสาว
“เกิดอะไรขึ้น!” มองสีหน้าตื่นตะหนกของทั้งสองคน วู่หยานรีบถาม ขณะเดียวสายตาก็กวาดมองร่างกายพวกเธอ จนแน่ใจว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
“มี หมาหน้าตาน่าสะอิดสะเอียน น่ะ ทำไมในป่าแบบนี้ถึงมีหมาอยู่ด้วยล่ะ?” ฮินางิคุชี้นิ้วไปที่ร่างซึ่งยืนอยู่ไกลออกไปด้วยสีหน้าพะอืดพะอม
“หมา?” วู่หยานหันหน้าไปตามมือเธอ สิ่งที่เขาเห็นคือหมาที่มีฟันยาวแถมยังฟันซ้อนทับกันเป็นชั่นๆด้วย มันกำลังแยกเขี้วมาที่พวกเขา หัวมันโล้นอย่างสมบูรณ์ไม่มีขนเลยสักเส้น และยังสูงเกือบเท่าสองสาว แต่จุดที่น่าขยะแขยงจริงๆก็คือน้ำลายที่หยดลงจากปากมันไม่หยุดบวกกับรูปร่างหน้าตา มันน่าสะอิดสะเอียนจนเกินจะบรรยาย
สุนัขเขี้ยวอสูร : เลเวล20
แทนที่จะเรียกมันว่า สุนัขเขี้ยวอสูร ไม่สู้เรียกว่า หมาหัวล้าน ยังจะดูเข้าเข้ากันมากกว่าอีก แต่ถึงยังงั้นก็ไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าหน้าตามันโครตทุเรศเลย….
มองดูมันที่ยืนน้ำหลายไหลไม่หยุด ในมือวู่หยานก็มี นิเอโทโนะ โนะ ชานะ โผล่ออกมา เขาไม่ได้ชักดาบออกจากฝัก แล้วพุ่งไปตรงหน้ามันก่อนจะหวดดาบจากล่างขึ้นบนอัดหน้ามัน
“………” หมาหัวล้านบินขึ้นฟ้าก่อนจะร่วงลงมาเอาหน้ากระแทกพื้นอย่างแรง มันส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างโกรธแค้น
วู่หยานเอาฝักดาบถูกับดินด้วยความรังเกียจ ดีนะที่มันไม่ติดนำลายมา ไม่งั้นเขาคงต้องพิจารณาซื้อฝักดาบใหม่แน่
“หยาน….” ฮินางิคุกับมิโคโตะยืนมองอย่างอึ้งๆ พวกเธอไม่เข้าใจ ทำไมอยู่ๆเขาถึงไปหวดมันจนปลิว และเมื่อพวกเธอได้สติ ทุกอย่างก็จบแล้ว วู่หยานจบชีวิตมันโดยการกระทืบ เขาเดินมาทางพวกเธอ แล้วเอ่ยทั้งๆที่คิ้วขมวดอยู่ว่า
“มันเป็นเควสฉับพลันของระบบ!”
“เควสของระบบ?” สองสาวหันมามองหน้ากัน แล้วหันหน้ามาถามว่า “เควสอะไร?”
“พวกเธอมาดูสิ!” วู่หยานแชร์เควสให้พวกเธอโดยตรง นี่เป็นฟังค์ชั่นของระบบที่ใช้ได้เฉพาะกับซัมมอนของเขาเท่านั้น
“ฆ่าหมานั่น? จริงๆแล้วมันมีตั้ง19ตัวเหรอเนี่ย!” ฮินางิคุพูดด้วยสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความรังเกียจสุดๆ
“สุนัขเขี้ยวอสูร…..กลุ่มทหารรับจ้างสุนัขเหล็ก…..” มิโคโตะทำหน้าครุ่นคิด แล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่ากลุ่มทหารรับจ้างสุนัขเหล็ก จะเป็นเจ้าของไอ้หมาน่าขยะแขยงพวกนี้!”
“อืม คงงั้น” วู่หยานพยักหน้า “แถมดูเหมือนว่าพวกมันจะลักพาตัวคนที่ชื่อ ‘ลิลิน’ อีกด้วย”
“ลักพาตัว? ไอ้พวกทุเรศเอ้ย!” มิโคโตะโกรธสุดขีด เธอที่อาศัยในด้านสว่างของเมืองแห่งการศึกษา และยังมีรุ่นน้องที่เป็นจัสเม้น แน่นอนว่าเธอต้องเคยเจออาชญากรรมแบบนี้อยู่หลายครั้ง และเธอเกลียดคนจำพวกนี้มาก
กลุ่มลับถึงตอน203ล่ะครับ ห้องสมุดคนรักนิยายแปล
