ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 425 ดอกไม้งามทำหลงใหล ดวงจันทร์ชำระสะสาง-5

บทที่ 425 ดอกไม้งามทำหลงใหล ดวงจันทร์ชำระสะสาง-5

……….

ตอนกลุ่มคนยังไม่ทันตั้งสติ หลี่จวิ้นชางออกดาบแล้ว

ดาบนี้เป็นเพียงครึ่งกระบวนท่า

ครึ่งกระบวนท่าของคืบศอกขอบฟ้าก็คือคืบศอก

ระยะของคืบศอกไม่ถึงหนึ่งชุ่นด้วยซ้ำ

น้อยนิดยิ่งนัก

ระยะน้อยนิดเช่นนี้จะมีอะไรต่างออกไป

แต่ในโลกมีเรื่องดึงเส้นผมแล้วสะเทือนทั่วร่างอยู่มากมาย

เพลี่ยงพล้ำเพียงนิดก็อาจผิดพลาดใหญ่หลวง

นอกจากเพลงดาบยังหมายรวมถึงชีวิตหรือแม้กระทั่งความรู้สึก

หากทุกคนฉลาดกันหมด เช่นนั้นการคบค้า เป็นสหายหรือรักใคร่กับคนฉลาดต้องมีความสุขแน่นอน

เหมือนตอนซื้อของในตลาด ทุกคนต่างเทียบราคาสินค้าชนิดเดียวกันในมือพ่อค้าคนละร้านได้อย่างง่ายดาย

แต่กลับบอกคุณค่าของสิ่งของนี้ในสถานการณ์ที่ต่างกันได้ยากยิ่ง

น้ำหนึ่งหยดกลางทะเลทรายกว้างใหญ่ก็หายากเช่นเดียวกับกำไลหยกบนข้อมือเถ้าแก่เนี้ยในเหมืองแร่

หากทั้งสองอยู่ห่างกันแค่คืบศอก เช่นนั้นความเป็นความตายมีแต่จะย่นระยะเข้าหากันเรื่อยๆ

แม้หลี่จวิ้นชางออกดาบนี้เพียงครึ่งกระบวนท่า

แต่เป็นกระบวนท่าที่เอาถึงตาย เน้นจู่โจมไม่ป้องกัน เน้นบุกไม่เน้นถอย

อย่างไรผู้คนมักจะมองข้ามระยะคืบศอกและพร่ำรำพันถึงขอบฟ้าอันเลื่อนลอยอยู่ในใจ

แต่หลี่จวิ้นชางกลับคิดว่าเรื่องราวในชีวิตไม่เคยมีความบังเอิญหรือเรื่องไม่คาดฝัน

ความโชคดีทั้งหลายล้วนเป็นคำพูดถ่อมตนที่ครึ้มอกครึ้มใจ

ที่จริงตัวคำพูดไม่ได้ผิด ใครๆ ก็รู้ว่าเวลายังเร็ว หนทางยังไกลนัก

แต่ถ้าโยนเหตุและผลให้อนาคตที่ยาวไกลตลอดเวลาจะไม่เป็นเรื่องน่าขันหรอกหรือ

จำต้องยอมรับว่าการที่สหายมารวมตัวกันหารือชีวิตในภายภาคหน้าเป็นเรื่องงดงามอย่างยิ่ง แต่ถึงอย่างไรคนก็อยู่กับปัจจุบันตรงหน้า คุยกันว่าอีกเดี๋ยวจะไปกินข้าวดื่มสุราที่ไหนยังจับต้องได้มากกว่า

เมื่อก่อนหลี่จวิ้นชางก็ชอบจินตนาการ

จินตนาการเป็นที่พึ่งสุดท้ายของทุกคนท่ามกลางการเคี่ยวกรำจากความเป็นจริง

แต่คิดไกลเกินไปก็จะกลายเป็นความเสื่อมทรามตลอดกาล

หากคนคนหนึ่งฝากทั้งชีวิตและความรู้สึกไว้กับมโนภาพทั้งหมด เช่นนั้นก็ไม่มีเหตุผลต้องไปโทษมันว่าอยู่ได้เพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น

เพราะคนเราไม่อาจคาดเดาว่าต่อไปชีวิตจะเป็นเช่นไร ต้องเผชิญความรู้สึกแบบไหน และอุปสรรคแบบใด

ตอนนี้จึงได้แต่เตรียมสภาวะของตนให้พร้อมรับความไม่รู้ที่กำลังมาถึง

ในเมื่อหลี่จวิ้นชางมีความปรารถนา เขาก็จะไม่รู้สึกว่าวันพรุ่งนี้งดงามไม่พอ

เขาแค่คิดว่าวันนี้ยังเต็มที่ไม่มากพอเท่านั้น

หากเข้าใกล้ความปรารถนาของตนได้วันละก้าว แล้ววันพรุ่งนี้ยังจะมีอะไรยั่วยวนใจกว่าความรู้สึกเบิกบานแท้จริงที่กุมอยู่ในมือเช่นนี้อีกเล่า

ตอนหลี่จวิ้นชางกับนายท่านจินยังเป็นเพื่อนเล่นตอนเด็กเคยสัญญากันไว้ว่าจะไปทำเรื่องมากมายให้สำเร็จ

เรื่องเหล่านี้ล้วนเกี่ยวกับอนาคตทั้งสิ้น

หารือเกี่ยวกับอนาคตต้องให้สัญญานับไม่ถ้วน

แต่คำสัญญากลับเป็นจุดเริ่มต้นของคำโกหก

เพราะไม่มีใครทำตามสัญญาได้ทั้งหมดอยู่แล้ว

เหตุที่เพลงดาบคืบศอกขอบฟ้าของหลี่จวิ้นชางพัฒนาได้อีกก้าวเป็นเพราะเขาเข้าใกล้แก่นแท้ของมนุษย์มากขึ้นเรื่อยๆ ตามวันเวลาที่ผันผ่านและอายุที่เพิ่มขึ้น

เช่นนี้ตนก็ไม่ต้องคอยปิดบังด้วยข้ออ้างจอมปลอมต่างๆ และจะไม่มีใครเสียใจเพราะทำตามสัญญาไม่ได้อีก

เหตุที่คนเราใช้ชีวิตต่อไปได้วันแล้ววันเล่า ส่วนใหญ่เป็นเพราะวันข้างหน้าล้วนเต็มไปด้วยความสดใหม่

ความสดใหม่เช่นนี้ก็คือขอบฟ้า

หากวางแผนอนาคตมากเกินไป จินตนาการไกลเกินไป กำหนดละเอียดเกินไป เช่นนั้นขอบฟ้าก็หาได้มีความเย้ายวนใจใดให้เอ่ยถึง

ก็เหมือนเกาะโดดเดี่ยวแห่งหนึ่ง ตอนไม่มีใครค้นพบมันต้องดึงดูดใจอย่างยิ่งเป็นแน่

เมื่อมีคนเหยียบเกาะคนแรก ความลึกลับของมันก็จะหายไปหมดสิ้น

ในความเข้าใจของหลี่จวิ้นชาง ขอบฟ้าครึ่งกระบวนท่าหลังของคืบศอกขอบฟ้าก็คือเกาะโดดเดี่ยวแห่งนี้

ด้วยการเสาะหามานานปี เกาะโดดเดี่ยวแห่งนี้ควรเผยโฉมหน้าที่แท้จริงได้แล้ว

แต่หลี่จวิ้นชางกลับไม่ยอมมองสักครั้ง

เกาะโดดเดี่ยวนามว่าขอบฟ้าของหลี่จวิ้นชางล้วนปกคลุมด้วยหมอกบางชั้นหนึ่งเสมอ

นอกจากนายท่านจินแล้ว ก็ไม่มีใครเห็นชัดว่าดาบนี้ออกอย่างไร

เพราะมันรวดเร็วเกินไป

และระยะยังสั้นเกินไป

หลี่จวิ้นชางไม่ได้ยื่นดาบแทงตรงตามหลักทั่วไปของ ‘คืบศอก’

ว่าตามหลัก แทงกระบี่ฟันดาบถึงจะเป็นวิถีที่ถูกต้อง

แต่ครึ่งกระบวนท่าแรกของคืบศอกขอบฟ้ากลับแทงออกไปเหมือนเพลงกระบี่

แทงทะลุลำคออีกฝ่ายเบาๆ ด้วยวิถีอันยอดเยี่ยม จากนั้นออกแรงปาด ชีวิตของอีกฝ่ายก็ดับสิ้นลง

แต่ครั้งนี้หลี่จวิ้นชางไม่ได้ทำเช่นนั้น

ไม่เพียงเพราะเขาไม่อยากและไม่อาจฆ่าเถ้าแก่ ที่มากกว่านั้นคือเขามองเถ้าแก่คนนี้เป็นหินลับดาบก้อนหนึ่งไปแล้ว

อยากค้นหาขีดจำกัดที่สูงขึ้นของคืบศอกขอบฟ้าในตัวเขาและการประมือครั้งนี้

เล็งตรงหน้าอกของเถ้าแก่

หน้าอกคือประตูสำคัญของร่างกายมนุษย์ ดูเหมือนเปิดออกกว้าง ที่จริงการป้องกันกลับหนาแน่นที่สุด

ผู้ฝึกกระบี่หรือมือดาบคนใดก็ตามที่มีประสบการณ์จะไม่เล็งหน้าอกของอีกฝ่ายแน่นอน

ยิ่งเป็นมือสังหารเช่นหลี่จวิ้นชางด้วยแล้ว

มือสังหารไม่เพียงโจมตีจุดไร้ปราการ ยังต้องเลือกลงมือในจุดที่บอบบางที่สุดและแปลกประหลาดที่สุด

แม้แต่เถ้าแก่เองก็ยังฉงนไม่น้อย

เขาเคยรู้ซึ้งในคืบศอกขอบฟ้าตั้งแต่สิบห้าปีก่อน

แม้สำหรับเขามันไม่ได้ควรค่าให้กังวลใจ

แต่คืบศอกขอบฟ้าในตอนนั้นห่างไกลจากความประหลาดที่หลี่จวิ้นชางจะทำออกมาตอนนี้มาก

ทว่ากลยุทธ์ทั้งหมดล้วนไร้ประโยชน์เมื่อเผชิญกับผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง นี่เป็นความจริงที่ไม่อาจหักล้างได้

ไม่ว่าหลี่จวิ้นชางจะใช้คืบศอกขอบฟ้าหรือไม่ หรือคืบศอกขอบฟ้านี้จะมีกลยุทธ์และอุบายมากมายเท่าไร สำหรับเขาล้วนเหมือนมดเขย่าต้นไม้

เถ้าแก่เห็นดาบของหลี่จวิ้นชางพุ่งเข้าหาหน้าอกตน ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเหยียดหยาม

มุมปากกระตุกเล็กน้อย

คล้ายจะพูดบางอย่าง

เขายังไม่ยกกระบวยเหล็กด้ามยาวในมือ

มองปลายดาบเข้าใกล้หน้าอกของตนทีละก้าวอย่างเฉื่อยชา

ตอนเหลือระยะห่างราวผ้าโปร่งบางชั้นหนึ่ง

เถ้าแก่ยกแขนขวาขึ้น กระบวยเหล็กด้ามยาวคว่ำบนหน้าอกของเขาเหมือนถ้วยใบเล็ก

ตอนนี้เขายิ่งไม่กลัวเกรง

รอปลายดาบของหลี่จวิ้นชางแตะถึงกระบวยเหล็กด้ามยาวของตนอย่างไม่หวาดหวั่น

กระบวยเหล็กคว่ำเป็นมุมโค้งนูนขึ้นตรงกลางหน้าอก

เพียงปลายดาบแตะถึงมุมโค้งนี้เป็นต้องแฉลบไปด้านข้างเพราะไม่มีจุดส่งแรง

เมื่อปลายดาบเคลื่อนออกแล้ว ร่างทั้งร่างของหลี่จวิ้นชางย่อมเกิดการเปลี่ยนแปลงไปด้วยเป็นธรรมดา

ในยามนี้เพียงเถ้าแก่พลิกกระบวยเหล็กอีกครั้ง

เขาก็จะครอบปลายดาบของหลี่จวิ้นชางไว้ในกระบวยได้ทั้งหมด

เสมือนน้ำหรือน้ำมันหยดหนึ่ง

ตราบใดที่เถ้าแก่ควบคุมได้คล่องแคล่วเหมาะสม น้ำหรือน้ำมันจะทำได้เพียงลอยหมุนวนอยู่ในกระบวยเหล็กนี้ ไม่อาจเป็นอิสระไปได้อย่างแน่นอน

จำต้องบอกว่าเถ้าแก่คิดไกลทีเดียว

และฉากนี้ก็ปรากฏตรงหน้าเขาแล้ว

แต่หลี่จวิ้นชางกลับทำให้เขาผิดหวัง…

ปลายดาบ ‘คืบศอกขอบฟ้า’ ไม่ได้แตะถึงกระบวยเหล็กที่คว่ำตรงหน้าอกเขาแม้แต่น้อย

กลับหยุดอยู่ตรงตำแหน่งเท่าผ้าโปร่งบางชั้นหนึ่งนั้น

ฉากที่เถ้าแก่จินตนาการในหัวไม่ได้เกิดขึ้น

เขาเงยหน้ามองหลี่จวิ้นชางด้วยความแปลกใจ สิ่งที่สะท้อนเข้านัยน์ตากลับเป็นใบหน้าแย้มยิ้ม

ดาบของหลี่จวิ้นชางหยุดแล้ว

แต่กระบวยเหล็กของเถ้าแก่ยังคว่ำตรงหน้าอก

คนหนึ่งหน้าฉงน อีกคนยิ้มอ่อนโยน

ทั้งสองหยุดอยู่ในท่าแปลกประหลาดเช่นนี้

คนรู้เรื่องเพียงคนเดียวที่อยู่ด้านข้างเช่นนายท่านจินก็ขมวดคิ้วมุ่น

ยามนี้ แม้แต่เขาก็เดาไม่ออกว่าหลี่จวิ้นชางคิดจะทำอะไรกันแน่

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

นายท่านจินไม่รู้ว่าคนที่นางถามคือใครก็เลยไม่ได้ตอบ

กลับเป็นเหวินฉีเหวินส่ายหน้าอย่างเชื่องช้า

แม้เขาเห็นดาบเมื่อครู่ไม่ชัดและอ่านความคิดของหลี่จวิ้นชางกับเถ้าแก่ไม่ออก

แต่เขารู้ว่าสองคนนี้ไม่ตายแน่นอน

“ไม่ตาย?”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถาม

แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครสนใจคำถามของนางโดยสิ้นเชิง

หลังจากเหวินฉีเหวินส่ายหน้า จิตใจทั้งหมดของเขาก็จมอยู่ในการต่อสู้ของสองคนนี้

เถ้าแก่ใช้กระบวยเหล็กด้ามยาวเป็นอาวุธ เดิมนี่ก็เป็นเรื่องประหลาดพออยู่แล้ว

แต่ ‘คืบศอกขอบฟ้า’ ของตระกูลหลี่เป็นเพลงดาบอมตะที่เคยสะท้านอาณาจักรเจิ้นเป่ยอ๋อง

เหวินฉีเหวินก็เป็นคนใช้ดาบ

คืบศอกขอบฟ้าหายไปนานสิบห้าปี ตอนนี้ปรากฏอีกครั้งจะไม่ทำให้เขาเผลอสติได้อย่างไร

“ไม่ตาย เพียงแต่ตอนนี้มีคนหนึ่งไม่สุขใจเท่าไร!”

นายท่านจินกล่าวกะทันหัน

น้ำเสียงผ่อนคลาย

“ใครหรือ”

ชิงเสวี่ยชิงเอ่ยถามเร่งเร้า

ชัดว่าบรรยากาศตึงเครียดตรงหน้าทำให้เกิดความรู้สึกร่วม

“เจ้าคิดว่าเป็นใคร”

นายท่านจินย้อนถาม

“ข้าคิดว่าไม่สุขใจทั้งคู่…”

ชิงเสวี่ยชิงพึมพำประโยคหนึ่งเสียงเบา

“เพราะอะไร”

นายท่านจินเอ่ยถาม

คำตอบของชิงเสวี่ยชิงเหนือความคาดหมายของเขา

“เพราะคนที่มีความสุขจริงๆ จะใช้ดาบใช้หอกไปทำไม”

ชิงเสวี่ยชิงกล่าวพลางมองนายท่านจิน

ประโยคนี้ทำให้เขาจมสู่ความเงียบอีกครั้ง…

ถึงขั้นมองดาบของตนโดยไม่รู้ตัว

นึกถึงตอนจับดาบครั้งแรกเพียงเพราะแซ่เขาเอง

ในฐานะคนของจวนชิงไม่มีเหตุผลที่จะไม่ใช้ดาบ

เช่นนั้นคงเหมือนจู่ๆ คนเรือไปเพาะปลูก ชาวนาไปข้ามแม่น้ำ

เป็นเรื่องไม่เกี่ยวข้องกันแต่อย่างใด

ไม่นึกว่าพอจับดาบนี้แล้วจะไม่วางอีกเลย

ภายหลังเหตุผลในการจับดาบก็ไม่เกี่ยวข้องกับแซ่ของนายท่านจินอีกต่อไป

แต่ทำไมดาบนี้วางไม่ลงเสียแล้ว

เป็นเพราะตัวเขาไม่มีความสุขมากพอไม่ใช่หรือ

หากมีความสุขมากพอ คงไม่มีใครอยากจับคมดาบไว้แน่นเลยสักคน

นายท่านจินพลันรู้สึกน้องสาวของตนไม่ค่อยเหมือนใคร

อาจเป็นเพราะนางประสบการณ์น้อยเกินไป ความคิดไร้เดียงสาเกินไปจึงหลุดพ้นออกมาโดยสิ้นเชิง มองทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างถ้วนถี่ด้วยสายตาใช้เหตุผลตามความจริง

“ถูกต้อง ทั้งคู่ล้วนมีชีวิตไม่ค่อยดีนัก

นายท่านจินกล่าวเสริมประโยคหนึ่ง