ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 238 ดึกมากแล้ว เจ้าควรต้องไป-13
บทที่ 238 ดึกมากแล้ว เจ้าควรต้องไป-13
“สุราดีให้คนรู้จักสุราดื่มได้เท่านั้น หากเขียนออกมาชัดเจน พวกคนรวยมากมายที่ไม่รู้จักสุราก็จะสั่งเพราะแค่เห็นว่าราคาแพง นี่ต่างหากที่เสียของยิ่งกว่า”
มือกระบี่ขี้เหล้าแบะปากกล่าว
“ดูท่าเจ้าจะรู้จักสุราเป็นอย่างดีทีเดียว”
ฮั่ววั่งกล่าว
เขาไม่ได้ดื่มอึกใหญ่เหมือนมือกระบี่ขี้เหล้า
แต่รินใส่ในจอกแล้วจิบชิมทีหนึ่ง
จำต้องบอกว่า
สุรานี้ไม่เลวจริงๆ
แม้ยังเทียบสุราดีที่เก็บสะสมในวังอ๋องของฮั่ววั่งไม่ได้
แต่ก็สมกับคำว่า ‘สุราดี’
เข้าปากแล้วอ่อนนุ่ม
จากนั้นค่อยแผ่จนทั่วปากเหมือนกระบี่เล่มเล็ก
ตอนสุรานี้กลายเป็นกระบี่และกำลังจะพุ่งออกมา ฮั่ววั่งกลับกลืนมันลงไป
สุรานี้ก็รวมกลุ่มเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง ไหลลงกระเพาะอย่างรวดเร็ว
“เป็นสุราดีจริงๆ!”
ฮั่ววั่งวางจอกสุราและกล่าวชม
“เป็นสุราดีแน่นอน!”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
“น่าเสียดายข้าไม่รู้จักสุราดีเท่าเจ้า”
ฮั่ววั่งส่ายหน้า กล่าวด้วยความเสียดายยิ่ง
“แต่เจ้ารู้จักกระบี่”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
“เหตุใดถึงบอกว่าข้ารู้จักกระบี่”
ฮั่ววั่งเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ
เขาแต่งกายเหมือนพวกบัณฑิต
บนตัวก็ไม่ได้พกกระบี่
ถึงขั้นสำรวมกิริยาท่าทางทั้งหมด เหมือนกลายเป็นคนละคน
“เพราะเจ้าเพ่งมองกระบี่ของข้าอยู่ตลอด”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
“เพราะกระบี่ของเจ้างดงามมาก ทำให้ข้ารู้สึกสนใจไม่น้อย”
ฮั่ววั่งกล่าว
“นี่ไม่ใช่กระบี่ของข้า”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
ฮั่ววั่งนึกได้ทันที
รู้สึกก่อนหน้านี้ตนคิดถูกดังคาด
“นี่เป็นกระบี่ของหญิงงามคนหนึ่ง!”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
สีหน้าไม่รู้ว่าผ่อนคลายเพราะดื่มสุราหรือเคลิบเคลิ้มเพราะจมจ่อมในความทรงจำ
“เหตุใดกระบี่ของหญิงงามถึงมาอยู่บนมือเจ้าได้”
ฮั่ววั่งเอ่ยถาม
“เจ้าอยากพูดว่าหญิงงามคนหนึ่งจะมอบกระบี่ล้ำค่าขนาดนี้ให้ยาจกเช่นข้าได้อย่างไรใช่หรือไม่”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
ฮั่ววั่งหัวเราะ
เขาหมายความเช่นนี้จริง
เพียงแต่เขาไม่ได้เอ่ยออกมา
คำพูดความหมายเดียวกัน หากเปลี่ยนวิธีพูดไม่ได้ก็จะให้ความรู้สึกแตกต่างกันมาก
เมื่อก่อนฮั่ววั่งไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้
แต่พอเขาเป็นหนึ่งในห้าอ๋องแล้ว คำพูดเขาก็มีไหวพริบชั้นเชิงได้โดยไม่มีใครสอน ทั้งยังเชี่ยวชาญขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่ใช่แค่เจ้า ทุกคนที่เห็นข้าตลอดทางที่เดินมาคงคิดเช่นนี้กันหมด”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
เผยให้เห็นความใจกว้างที่คนทั่วไปยากจะทำได้
ตอนนี้ฮั่ววั่งนับถือเขาขึ้นมาบ้างแล้ว
แม้เขาติดสุรา แม้เขาใช้กระบี่ไม่เป็น
แต่ด้วยความใจกว้างนี้ก็ควรค่าให้ฮั่ววั่งมองเขาดีขึ้น
“เจ้ามาจากที่ห่างไกลหรือ”
ฮั่ววั่งเอ่ยถาม
“ก็ไม่ถือว่าไกล แค่เขตเจิ้นเป่ยอ๋อง”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
“ที่นั่นก็เหมือนจะเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว”
ฮั่ววั่งกล่าว
ความหมายแฝงคือแอบสื่อว่าเขาเหมือนแต่งตัวเยอะเกินไปหน่อย
“นี่คือทรัพย์สินทั้งหมดในบ้านข้า กลางคืนก็ถอดชุดยาวนี้ปูบนพื้น เป็นทั้งเตียงและที่นอน ข้าเป็นคนที่สวมที่นอนไว้บนตัว”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
เขาเงยหน้าดื่มสุราที่เหลือหมดในหนึ่งลมปราณ
จากนั้นยกมือขึ้นสูง ดีดนิ้วหนหนึ่ง
เสี่ยวเอ้อร์คนนั้นก็รู้งาน ยกสุราเหมือนเดิมให้เขาอีกกาหนึ่ง
“เจ้ามาที่นี่บ่อยหรือ”
ฮั่ววั่งเอ่ยถาม
เห็นฉากนี้แล้วเขาคิดว่ามีแต่ลูกค้าประจำถึงจะทำเช่นนี้ได้
“ครั้งแรกเหมือนเจ้า”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
ฮั่ววั่งนิ่งเงียบ
ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายบอกว่าเขารู้จักกระบี่ แล้วยังบอกว่าเขามาร้านสุราแห่งนี้ครั้งแรกอีก
ตนดูออกง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ
“คนที่มาร้านสุราคนเดียวตอนกลางวันล้วนเป็นคนมีเรื่องในใจแน่นอน คนมีเรื่องในใจไม่อยากพูดกับใคร และไม่อยากให้ใครรบกวน ย่อมต้องหาสถานที่ที่ต่างไปจากเดิม”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
เขากำลังอธิบายให้ฮั่ววั่งฟังว่าตนดูออกได้อย่างไรว่าเขาก็มาที่นี่ครั้งแรกเหมือนกัน
“เช่นนั้นเจ้าก็มีเรื่องในใจหรือ”
ฮั่ววั่งเอ่ยถาม
“ข้าไม่มีเรื่องอะไรในใจ แต่มีเรื่องสำคัญอย่างหนึ่ง”
มือกระบี่ขี้เหล้าลดเสียงลงต่ำ ทำเหมือนพูดจาลึกลับ
“น้ำแกงปลากุ้ย!”
เสี่ยวเอ้อร์ตะโกนชื่ออาหารและยกน้ำแกงปลาที่ฮั่ววั่งสั่งก่อนหน้านี้ขึ้นโต๊ะ
ใส่มาในหม้อดินเล็กๆ ใบหนึ่ง
วางไว้กลางโต๊ะ
ไอร้อนลอยขึ้น กลิ่นหอมเตะจมูก
เดิมฮั่ววั่งอยากถามต่อว่าเขามีเรื่องสำคัญอะไร แต่ตอนนี้จิตใจของเขากลับถูกน้ำแกงปลาดึงดูดไว้หมดแล้ว
“เจ้าเลี้ยงสุราข้า ข้าเลี้ยงน้ำแกงปลาเจ้า”
ฮั่ววั่งกล่าวพลางชี้หม้อดินใบเล็ก
“ข้าดื่มสุราแล้วไม่กินอย่างอื่น”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
แม้ฮั่ววั่งรู้สึกแปลกใจ แต่ทุกคนล้วนมีความเคยชินต่างกัน นี่ก็ไปบังคับไม่ได้
เขาใช้ตะเกียบคีบเต้าหู้ในหม้อดินใบเล็กออกมาวางไว้ในถ้วยทั้งหมด
“สั่งน้ำแกงปลา เหตุใดไม่กินน้ำแกง”
มือกระบี่ขี้เหล้าเอ่ยถาม
“เต้าหู้ดูดซับรสชาติที่สดอร่อยที่สุดในน้ำแกงไว้หมดแล้ว ดังนั้นกินเต้าหู้จึงอร่อยกว่ากินน้ำแกง”
ฮั่ววั่งกล่าว
“ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าเป็นคนรู้จักกินด้วย”
มือกระบี่ขี้เหล้าเอนหลังกล่าว
นอกจากเขาไม่กินอะไรตอนดื่มสุราแล้ว
ยังเหมือนว่าไม่อยากได้กลิ่นอาหารอีกด้วย
ฮั่ววั่งกล่าว
“มิน่า…”
มือกระบี่ขี้เหล้าพยักหน้าอย่างลึกล้ำ
“มิน่าอะไร”
ฮั่ววั่งเพิ่งกินเต้าหู้ก้อนหนึ่ง
เห็นอีกฝ่ายทำท่าอยากพูดแต่ยั้งไว้จึงเอ่ยปากถาม
“คนมักจดจำเรื่องในอดีตหรือความลำบากได้แม่นนัก แม้ตอนนั้นอาจไม่ค่อยพอใจ ถึงขั้นแฝงความเกลียดชัง แต่สุดท้ายตอนนึกถึงอีกครั้งกลับอยากให้มันเกิดขึ้นอีก”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
ฮั่ววั่งไม่ได้ต่อบทสนทนา
เขาก็ไม่สนใจว่าฮั่ววั่งจะมีปฏิกิริยาหรือไม่
เพราะสายตาของเขามองไปนอกประตูแล้ว
“แล้วเรื่องสำคัญของเจ้าคืออะไร”
ฮั่ววั่งรู้สึกเงียบแล้วอึดอัดเล็กน้อย ได้แต่หาหัวข้อมาคุยต่อ
สองคนร่วมโต๊ะกันแล้ว
แม้ออกประตูร้านสุรานี้แล้วชีวิตนี้จะไม่เจอกันอีก
แต่อย่างน้อยมื้ออาหารก็ต้องจบด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ
“ข้ามาฆ่าคน”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
ในใจฮั่ววั่งผิดหวังเล็กน้อย…
คนผู้นี้น่าสนใจมากแท้ๆ
เหตุใดต้องมาฆ่าคนในเมืองติ้งซีอ๋องของตนด้วยล่ะ
“เจ้าจะฆ่าใคร”
ฮั่ววั่งเอ่ยถาม
“ฮั่ววั่ง”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
ฮั่ววั่งจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของเขา
เขารู้ว่าตนไม่ได้ฟังผิด
แต่อย่างไรก็ไม่อยากเชื่อว่าคนผู้นี้จะมาฆ่าตน
และดูท่าทางเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนหน้าตาเป็นอย่างไร
บนโลกมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้ได้อย่างไรกัน
ฮั่ววั่งเดินเรื่อยเปื่อยเข้าร้านสุราเล็กๆ แห่งหนึ่ง คนที่ร่วมโต๊ะกับตนบอกว่ามีเรื่องสำคัญ
และเรื่องสำคัญนี้ก็คือฆ่าเขา
ที่หายากยิ่งกว่าคือคนผู้นี้ยังบอกตนโดยไม่ปิดบังว่าคนที่เขาจะฆ่าคือฮั่ววั่ง
ต่อให้มือกระบี่ขี้เหล้าไม่ได้ร่วมโต๊ะกับฮั่ววั่ง และการที่เขาพูดโดยไม่คิดว่าจะฆ่าฮั่ววั่งเป็นความผิดฐานคิดกบฏต้องประหารทันที
แต่ฮั่ววั่งเห็นท่าทางเขาไม่สนใจสักนิด
ตอนพูดสองคำว่าฮั่ววั่งไม่ได้ต่างกับฆ่าไก่เชือดหมาตัวหนึ่ง
เป็นเพราะเขามีความสามารถเช่นนี้จริง หรือเพราะเขาเป็นคนเปิดกว้างถึงขั้นนี้อยู่แล้ว
“เหตุใดเจ้าต้องฆ่าฮั่ววั่ง”
ฮั่ววั่งเอ่ยถาม
“เพื่อมีชื่อเสียง…”
มือกระบี่ขี้เหล้าส่ายหน้าด้วยความกระดาก
“คนที่อยากฆ่าฮั่ววั่งมีมากมาย บางคนอยากได้อำนาจของเขา บางคนอยากได้ทรัพย์สมบัติของเขา ข้าเพิ่งเคยได้ยินครั้งแรกว่ามีคนจะฆ่าเขาเพื่อมีชื่อเสียง”
ฮั่ววั่งกล่าวพลางตักน้ำแกงปลาให้ตัวเองถ้วยหนึ่ง
“เพราะคนที่มอบกระบี่เล่มนี้แก่ข้าบอกให้ข้าต้องมีชื่อเสียงเลื่องลือทั่วหล้าภายในสามปี ปีนี้เป็นปีที่สามแล้ว”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
“เจ้ามาจากเขตเจิ้นเป่ยอ๋อง เหตุใดไม่ไปฆ่าเจิ้นเป่ยอ๋องแทนที่จะมาหาคนไกลตัวเช่นนี้”
ฮั่ววั่งเอ่ยถาม
“เพราะคนที่ให้กระบี่เล่มนี้กับข้าก็เป็นคนในเขตเจิ้นเป่ยอ๋อง ข้าเคยสาบานชีวิตนี้จะไม่ฆ่าคนในเขตเจิ้นเป่ยอ๋อง และไม่ทำลายต้นไม้ใบหญ้าในเขตเจิ้นเป่ยอ๋องแม้เพียงต้นเดียว บอกเจ้าตามตรง ข้าอยู่เขตเจิ้นเป่ยอ๋องเดินถนนล้วนเดินเท้าเปล่า นอนก็แค่ยืนชิดกำแพง กลัวจะเหยียบพื้นหญ้านั้นพัง”
มือกระบี่ขี้เหล้ากล่าว
“สถานที่ที่อยู่ใกล้เขตเจิ้นเป่ยอ๋องที่สุดก็คือเขตติ้งซีอ๋องไม่ใช่หรือ คนที่มีชื่อเสียงที่สุดในเขตติ้งซีอ๋องก็คือฮั่ววั่งติ้งซีอ๋องไม่ใช่หรือ ดังนั้นข้าไม่ได้หาคนไกลตัว แต่เป็นการเลือกที่ชาญฉลาดที่สุดต่างหาก”
มือกระบี่ขี้เหล้าผงกศีรษะของตนพลางกล่าว
ฮั่ววั่งไม่รู้ควรพูดอะไร
อย่างไรอีกฝ่ายก็จะมาฆ่าตน
เป็นใครก็คงไม่ค่อยมีอะไรจะพูดกับคนที่อยากเอาชีวิตตัวเอง
แต่ฮั่ววั่งอยากรู้ว่าคนที่ให้กระบี่เล่มนี้กับเขามีอำนาจอะไรกันแน่
ถึงขั้นสามารถบีบให้เขาเดินเท้าเปล่าไม่นอนบนเตียงในเขตเจิ้นเป่ยอ๋องได้
…………………….
ในหอทรงปัญญา
ที่พักของตี๋เหว่ยไท่
สุราหมดแล้ว
คนก็แยกย้าย
หลิวรุ่ยอิ่งกลับถึงที่พักของตน
ตี๋เหว่ยไท่เล่าเรื่องที่เกี่ยวโยงกับ ‘ดาบไร้ลักษณ์’ ไม่จบ
แต่เขากลับบอกหลิวรุ่ยอิ่งอย่างชัดเจนว่าเรื่องที่เขาอยากตรวจสอบเหล่านั้นล้วนเป็นฝีมือของเสิ่นชิงชิว คนเฝ้าแดนสุขสัญจร ศิษย์พี่ศิษย์น้องและอดีตสหายของตน
หลิวรุ่ยอิ่งเคยเห็นความเก่งกาจของเสิ่นชิงชิว
ตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่นอน
ดีที่ตี๋เหว่ยไท่เขียนจดหมายฉบับหนึ่งอธิบายต้นสายปลายเหตุไว้ในนั้นชัดเจนเพราะเห็นแก่หน้าหลิวจิ่งเฮ่าฉิงจงอ๋อง
สิ่งที่หลิวรุ่ยอิ่งต้องทำก็แค่กลับไปแล้วส่งจดหมายฉบับนี้ขึ้นไปตามลำดับก็พอ
เซียวจิ่นข่านนั่งตรงข้ามกับเขา
หวาหนงก็อยู่
แต่หลิวรุ่ยอิ่งกลับไม่มีอารมณ์สนใจเขาสองคน
นึกถึงตัวเองลำบากสู้สุดชีวิต สุดท้ายแลกมาแค่ชื่อเปล่าๆ กับกระดาษจดหมายสองแผ่น เขาหัวเราะเยาะครู่หนึ่ง รู้สึกไม่คุ้มค่าเท่าไรนัก
เซียวจิ่นข่านไม่ได้รบกวนหลิวรุ่ยอิ่ง
เขาใช้นิ้วมือแตะน้ำสุราเขียนตัวอักษรบนโต๊ะไม่หยุด
เพียงแต่เขาเขียนเร็วเกินไป เกรงว่านอกจากตัวเขาแล้วคงไม่มีใครอ่านได้ชัดเจน
…………………………………
