ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 399 กุหลาบพันปีสีเลือดกลางฝนเย็น-8

บทที่ 399 กุหลาบพันปีสีเลือดกลางฝนเย็น-8

……….

เป็นเช่นนี้ก็นับว่ามีชีวิตอยู่อย่างสะดวกและสบายใจยิ่ง

และยังทำให้ตนเองมีแต่ความสุขใจและผ่อนคลาย

นั่นเพราะเมื่อผลักทั้งเรื่องดีร้ายออกไปพ้นตัวแล้ว ตนเองก็ไม่ต้องสำนึกผิด ไม่ต้องทบทวนตนเองและไม่ต้องปรับปรุง

แต่เมื่อเป็นเช่นนี้นานวันเข้าก็มีแต่ย่ำอยู่กับที่หรือไม่ก็ตกต่ำลงกว่าเดิม….

คนประหลาดที่เอาเต้าหู้วางไว้บนบะหมี่ไม่ได้เป็นดังที่ว่า

เพราะเวลานี้เขากลายเป็นบรรทัดฐานและแบบอย่าง

กลายเป็นเป้าหมายที่ทำให้ผู้คนหลับหูหลับตาเดินและทำตาม

เถ้าแก่ร้านเต้าหู้ไม่รู้ว่าเหตุใดคนที่อยู่ในร้านบะหมี่ข้างๆ จึงพากันวิ่งออกมา และมาร้องเรียกว่าจะซื้อเต้าหู้ที่หน้าร้านของเขา

แต่เต้าหู้ของเขาไม่ได้มีมากมายเพียงนั้น…

หลังจากขายให้ห้าหกคนแล้วก็หมดเกลี้ยง

แต่ก็ยังไม่สามารถทานต่อเสียงเอะอะของลูกค้าได้ ทำได้เพียงยกประตูร้านมาปิดแล้วบอกพวกเขาว่าพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่

คนที่ซื้อเต้าหู้ได้ย่อมกลับไปร้านบะหมี่อย่างดีอกดีใจ แล้วเอาอย่างคนประหลาดด้วยการวางเต้าหู้ไว้ในชาม และคลุกกับน้ำปรุงพริกและน้ำส้มสายชู

เป็นจริงดังคาด กลิ่นหอมเข้มข้น!

กลิ่นหอมของข้าวสาลีผสมกับกลิ่นหอมของถั่ว ยิ่งเมื่อเสริมด้วยน้ำปรุงพริกและน้ำส้มสายชู ยามซดน้ำบะหมี่เข้าไปคำหนึ่งช่างเข้มข้นยิ่งนัก

รู้สึกเพียงว่าความสบายมีเรี่ยวแรงนี้วนเวียนอยู่ในร่างกาย ก่อนแผ่กระจายไปยังทุกรูขุมขนทั่วร่าง

ผ่านไปไม่นาน ทุกคนก็พบว่าทั้งสองร้านนี้รวมกันเป็นร้านเดียว

และเปลี่ยนป้ายใหม่ว่า ‘บะหมี่เต้าหู้’!

ซึ่งเหล่าหลี่เจ้าของแผงผู้นี้ก็คือศิษย์ร้านบะหมี่เต้าหู้นั่นเอง

แต่เขากลับออกไปจากเมืองติ้งซีอ๋อง

เพราะเขาต้องการหาที่ที่มีน้ำดีกว่านี้มาใช้นวดแป้งและโม่เต้าหู้

เจ้าหมิงหมิงนึกไม่ถึงเลยว่าบะหมี่เต้าหู้ที่แสนธรรมดาชามหนึ่งกลับเกิดขึ้นเพราะความบังเอิญเพียงครั้งเดียว

อดคิดไม่ได้ว่าแดนมนุษย์นี้ช่างมีสีสันและเรื่องประหลาดใจไม่น้อย

……………………

“น้ำที่นี่ดีจริงดังว่า แต่จะเทียบเท่าเมืองเม่าฉายได้อย่างไร”

ชายฉกรรจ์ร่างกำยำใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราเอ่ยขณะเดินเข้ามา

“เมืองเม่าฉาย? อยู่ที่ใดหรือ”

เจ้าหมิงหมิงถาม

“เดินจากที่นี่ไปทางตะวันตกยี่สิบลี้ก็ถึงแล้ว เป็นเส้นทางที่ไปเมืองติ้งซีอ๋อง”

ชายฉกรรจ์กล่าว

“เหตุใดทุกคนชอบเข้ามาสนทนากับข้านักนะ”

เจ้าหมิงหมิงส่งกระแสเสียงไปถามเกาลัดคั่วน้ำตาล

“อาจเป็นเพราะเห็นว่าคุณหนูงดงาม ทั้งรู้สึกว่าคุณหนูทึ่มมีเงินมากมายเจ้าค่ะ!”

เกาลัดคั่วน้ำตาลตอบทั้งรอยยิ้ม

“เจ้าสิทึ่ม!”

เจ้าหมิงหมิงไม่พอใจ

นางจึงพูดโพล่งใส่คนผู้นั้นเสียเลย

ให้พวกคนที่คิดว่านางทึ่มเห็นว่าใครกันแน่ที่แกล้งทึ่มและใครที่ทึ่มจริงๆ

“คุณหนูสองท่านคงออกจากเรือนมาได้ไม่นานกระมัง”

“ครั้งนี้เพิ่งออกมาไม่นานจริงดังว่า แต่คุณหนูข้าชอบท่องเที่ยวเป็นที่สุด ออกเดินทางทุกสองสามเดือน”

เกาลัดคั่วน้ำตาลบอก

เพราะไม่ต้องการให้คนผู้นี้มองพวกนางทะลุปรุโปร่ง

“เช่นนั้นก็ต้องคุ้นเคยกับเมืองเม่าฉายเป็นอย่างยิ่ง?”

ชายฉกรรจ์ถามต่อ

“นับไม่ได้ว่าคุ้นเคย แค่เคยผ่านทางไปหลายครั้งเท่านั้น”

เจ้าหมิงหมิงเอ่ยเรียบๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่นางพูดโกหก

แต่ในใจกลับไม่มีความตื่นเต้นเลย

บางคนโกหกเก่งมาแต่กำเนิด แต่บางคนกลับโกหกไม่ได้ตลอดชีวิต

เรื่องนี้ก็นับว่าเป็นชะตา

เจ้าหมิงหมิงสามารถเผชิญหน้ากับทุกสิ่งอย่างตรงไปตรงมายิ่ง

แต่เมื่อใดที่นางอยากปิดบัง ไม่ว่าผู้ใดก็จับพิรุธไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น นางมีหน้าตางดงามนัก

คนงามมักมีคนเข้าข้าง

หากคนที่หน้าตาอัปลักษณ์พูดเช่นนี้

คนโดยมากจะรู้สึกว่าเขากำลังคุยโวอยู่

แต่เมื่อเจ้าหมิงหมิงเป็นคนพูดออกมา ทุกคนได้ฟังพร้อมกับมองใบหน้างามดั่งเทพธิดาลงมาจุติ ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็กลับไม่รู้สึกสงสัย

จึงพากันคิดจริงๆ ว่านางเคยเดินทางไปเมืองเม่าฉายมาแล้วหลายครั้ง

“ในเมืองเม่าฉายมีเหลาสุราร้านหนึ่ง อาหารที่นั่นเรียกได้ว่าไม่เป็นสองรองใครในระยะสามร้อยลี้จากเมืองติ้งซีอ๋อง คิดว่าคุณหนูก็คงเคยทานมาก่อนแล้วกระมัง!”

“ต้องเคยกินมาก่อนแล้วเป็นแน่ เพียงแต่เคยไปมาหลายที่เกินไป เดินทางมาไกลเกินไป เรื่องที่เคยพบเจอก็มามากมาย จึงจำไม่ค่อยได้แล้ว”

เจ้าหมิงหมิงกล่าว

“เช่นนั้นไม่ทราบว่าคุณหนูจะไปเที่ยวที่เดิมซ้ำอีกครั้งหรือไม่ขอรับ”

ชายฉกรรจ์ถาม

เจ้าหมิงหมิงยิ้มเจื่อนอยู่ในใจ…

เหตุใดก่อนหน้านี้ตนต้องโกหกด้วย

หากยอมรับอย่างเปิดเผย ผู้อื่นย่อมไม่ว่าอันใด

กลับจะรู้สึกว่าตนเองใจกว้างอย่างยิ่ง

แต่เวลานี้กลับต้องฝืนใจทำ…

หากว่าไม่ไป แล้วควรให้จบลงเช่นใดดี

“ข้าคิดเช่นนี้อยู่พอดี!”

เจ้าหมิงหมิงกล่าว

ความใจกว้างที่เอ่ยถึง เจ้าหมิงหมิงคิดว่าเป็นเพียงการจัดการเรื่องต่างๆ โดยไม่ลนลาน ไม่ตระหนกเมื่อเจอการเปลี่ยนแปลงเท่านั้น

ไม่เพียงมีน้ำใจกว้างขวาง กิริยามารยาทก็ต้องเรียบร้อยสง่างาม

ทั้งตัวมีความสุขุมเยือกเย็นที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

มนุษย์มีอารมณ์และความปรารถนา อสูรก็เช่นกัน

เพียงแต่ความใจกว้างสามารถสะกดอารมณ์และความปรารถนาทั้งมวลเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจได้

จึงไม่มีผู้ใดมองออกและมองไม่ชัดเจน

เจ้าหมิงหมิงรู้สึกว่านางพูดมากเกินไปตั้งแต่เข้ามาในตลาดแห่งนี้

ที่จริงแล้วไม่ควรทำเช่นนี้

“ดีอย่างยิ่ง! บังเอิญว่าข้าน้อยก็จะไปทำธุระที่เมืองเม่าฉายเช่นเดียวกัน ประจวบเหมาะที่จะได้ร่วมทางกับคุณหนูทั้งสอง!

ชายฉกรรจ์กล่าว

จากนั้นก็ตะโกนเรียกเหล่าหลี่เจ้าของแผงเสียงดังให้รีบมาเก็บชามบะหมี่ข้างกายเจ้าหมิงและเกาลัดคั่วน้ำตาลไปเสีย

บอกว่าอีกประเดี๋ยวเมื่อไปถึงเมืองเม่าฉายแล้ว เขาจะเป็นเจ้ามือเอง จะต้องให้เจ้าหมิงหมิงกับเกาลัดคั่วน้ำตาลได้กินอาหารอย่างดีโต๊ะหนึ่ง

หากเวลานี้กินบะหมี่มากเกินไปก็จะกินที่ทางในท้องมากเกินไป…

เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าพอไปถึงแล้วกลับกินสิ่งใดไม่ลง

พูดจบยังรีบเข้าไปช่วยหยิบจับอย่างกระตือรือร้นอีกด้วย

เจ้าหมิงหมิงกำลังจะบอกว่านางต้องกินบะหมี่ชามนี้ให้หมดก่อน

แต่ยังไม่ทันพูด

เกิดสิ่งไม่คาดคิดขึ้นในพริบตา

ชายฉกรรจ์ผู้นั้นคล้ายกำลังจะเอื้อมมือมายกชาม

มือนั้นยื่นเข้ามาเพียงครึ่งหนึ่งก็พลันเปลี่ยนทิศทางจากข้างชามไปยังตั๋วเงินปึกนั้น

เรื่องนี้ทำให้เจ้าหมิงหมิงคิดไม่ถึงจริงๆ!

ส่วนชายฉกรรจ์ผู้นั้นก็คงร้อนรนอย่างยิ่ง…

ฉวยหยิบทั้งหมดไปไม่ทันจึงหยิบได้เพียงตั๋วเงินพับเล็กๆ จากทั้งปึกหนาๆ

เจ้าหมิงหมิงมองแผ่นหลังของคนผู้นั้นด้วยสายตาเย็นเฉียบ

ตลาดในเวลานี้ไม่ได้คึกคักเหมือนเมื่อครู่แล้ว

คนกลับไปกว่าครึ่ง ถนนโล่ง ดูกว้างขวางอย่างเห็นได้ชัด

ชายฉกรรจ์ผู้นี้ก็นับว่าเป็นผู้ฝึกวรยุทธ์

แต่เจ้าหมิงหมิงกลับไม่ร้อนใจ

นางมั่นใจว่าจะตามได้ทันในระยะสิบจั้ง

“คนผู้นี้คือใคร”

เจ้าหมิงหมิงถาม

“ไม่รู้ขอรับ…ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน…”

เหล่าหลี่เจ้าของแผงเอ่ยทั้งสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เขาเป็นพ่อค้าซื่อๆ คนหนึ่ง

มีแผงขายของเล็กๆ อยู่อย่างมีความสุขตามอัตภาพ

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ล้วนเกินกว่าสิ่งที่เขาคาดคิดได้

แม้ตัวเขาเองก็เคยอยู่ในเมืองติ้งซีอ๋องมานาน และนับว่าเป็นคนที่พบเห็นโลกมามาก

แต่แม่นางที่งดงามเช่นเจ้าหมิงหมิงนี้เขาไม่เคยพบมาก่อน

แม่นางที่จ่ายเงินด้วยตั๋วเงินหนึ่งหมื่นตำลึง เขายิ่งไม่เคยพบมาก่อนเช่นกัน

เวลานี้ ในตลาดแห่งนี้กลับมีคนมาชิงทรัพย์อย่างอุกอาจ นับเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมานานแล้ว

คนที่มาตลาดแห่งนี้ล้วนเป็นคนท้องถิ่น ย่อมเห็นหน้าค่าตากันบ่อย

บ้านใดทะเลาะกับภรรยาเมื่อคืนนี้ บ้านใดแม่สุนัขเพิ่งคลอดลูกก็ล้วนรู้กันทั้งบาง

แล้วจะมีเรื่องชิงทรัพย์ได้อย่างไร

เจ้าหมิงหมิงยิ้มอ่อนโยนให้เหล่าหลี่เจ้าของแผง เป็นการบอกเขาว่าไม่ต้องกังวลและไม่ต้องรู้สึกผิด

เพราะนี่ไม่ใช่ความผิดของเขา

จากนั้นนางก็สะบัดข้อมือ

ตะเกียบในมือคู่นั้นพุ่งออกไปราวกับกรรไกร

ความเร็วของตะเกียบคู่นี้รวดเร็วกว่าชายฉกรรจ์ผู้นั้นมากนัก

เห็นเพียงว่าเมื่อเท้าขวาของเขาเพิ่งถึงพื้นก็ถูกตะเกียบหนีบเอาไว้แน่นหนาจนขยับไม่ได้!

จากนั้นจึงหกล้ม หน้าทิ่มพื้น!

เจ้าหมิงหมิงพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โดยมีเกาลัดคั่วน้ำตาลตามหลังไปติดๆ

ร่างของคนทั้งสองค่อยๆ ร่อนลงข้างกายชายฉกรรจ์ผู้นั้น

เจ้าหมิงหมิงยื่นเท้าออกไปข้างหนึ่ง เหยียบลงบนข้อเท้าของชายฉกรรจ์ที่ถูกตะเกียบหนีบไว้ ชายฉกรรจ์ผู้นั้นดิ้นรนพักหนึ่ง เมื่อรู้ว่าไร้ผลจึงนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นไม่ขยับตัวอีก

“เหตุใดเจ้าต้องขโมยเงินข้า”

เจ้าหมิงหมิงถาม

ควรเรียกว่าชิงทรัพย์แต่นางกลับบอกว่าเป็นการขโมย

แต่นี่ย่อมไม่สำคัญ

สรุปก็คือเงินของนางถูกชายฉกรรจ์ผู้นี้เอาไป

และเจ้าหมิงหมิงก็ไม่ได้ให้เขายืม ยิ่งไม่ได้มอบให้เขา

ไม่ว่าจะสอบถามเช่นใด ชายฉกรรจ์ก็เอาแต่นอนหมอบอยู่กับพื้น แกล้งทำเป็นตายไม่ขยับเขยื้อน

เวลาผ่านไปราวหนึ่งถ้วยชา เขาจึงใช้แขนดันตัวให้พลิกขึ้น กล่าวด้วยโทสะว่าให้เจ้าหมิงหมิงและเกาลัดคั่วน้ำตาลมองดูข้างหลัง

ทันใดนั้นเจ้าหมิงหมิงพลันสังหรณ์ใจไม่ดี เมื่อหันหน้ากลับไปก็พบว่าที่นั่นไหนเลยจะยังมีแผงขายบะหมี่เต้าหู้อยู่อีก

ไม่เพียงไม่เห็นแม้แต่เงาของเหล่าหลี่เจ้าของแผง แม้แต่ลูกค้าที่นั่งกินบะหมี่อยู่ข้างๆ นางก็หายไปด้วย…

เหลือเพียงหม้อเหล็กที่หูหายไปข้างหนึ่งยังคงตั้งอยู่บนเตา

น้ำลวกบะหมี่ข้างในหม้อยังคงมีไอร้อนพวยพุ่ง

อาจเป็นเพราะหม้อใบนี้หนักเกินไป จึงไม่ทันขนเอาไปด้วย

“เงินที่เหลือเมื่อครู่นี้เจ้าเก็บมาแล้วหรือยัง”

นางรู้ว่าเกาลัดคั่วน้ำตาลต้องไม่ทันเก็บไปเป็นแน่

แต่นางก็ยังอยากถามอีกครั้ง

คงเพราะอยากให้ตนเองสิ้นหวังโดยสิ้นเชิงกระมัง…

“คุณหนู…ข้า…”

เกาลัดคั่วน้ำตาลสีหน้าโศกเศร้า น้ำตาหยดลงมาในทันใด

ดีที่เจ้าหมิงหมิงรีบโบกมือให้นางไม่ต้องใส่ใจ จากนั้นก็โค้งตัวลงดึงตั๋วเงินปึกเล็กๆ ที่ยังเหลืออยู่ในมือชายฉกรรจ์ก่อนยื่นให้เกาลัดคั่วน้ำตาล

พอเจ้าหมิงหมิงดึงตั๋วเงินมาก็คลายเท้าออก

ชายฉกรรจ์รีบลุกขึ้น ใช้ร่างที่ยังดีอยู่ครึ่งตัวลากขาที่เจ็บข้างหนึ่ง ก่อนวิ่งกระโผลกกระเผลกไปข้างหน้า

เจ้าหมิงหมิงกลับมาที่แผงบะหมี่อีกครั้ง

นั่งลงตรงที่นางกินบะหมี่อยู่ก่อนหน้านี้ เหม่อมองชามบะหมี่ที่ตนยังกินไม่เสร็จ

บะหมี่เริ่มอืดเพราะแช่อยู่ในน้ำนาน แต่เจ้าหมิงก็ยังคงหยิบตะเกียบขึ้นมาและกินต่อไป

“คุณหนู!”

เกาลัดคั่วน้ำตาลร้องเรียก

“กินเถิด กินให้หมด! บะหมี่สองชามและเต้าหู้หนึ่งชาม หากไม่เอ่ยถึงเรื่องรสชาติว่ากันแต่เรื่องราคาของมัน จะต้องเป็นที่หนึ่งในใต้หล้าแน่นอน!”

เจ้าหมิงหมิงหันหน้าไปพูดกับเกาลัดคั่วน้ำตาลด้วยรอยยิ้ม

เดิมทีชายฉกรรจ์ก็เป็นพวกเดียวกับเหล่าหลี่เจ้าของแผง…

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ก็คือการล่อเสือออกจากถ้ำเท่านั้น

นึกไม่ถึงว่าเจ้าหมิงและเกาลัดคั่วน้ำตาลจะหลงกลทั้งสองคน จนสุดท้ายเสียหายใหญ่หลวงเพราะผิดพลาดเพียงเล็กน้อย

“คุณหนู ข้าไม่อยากกินแล้ว…ข้ากินไม่ลงเจ้าค่ะ!”

เกาลัดคั่วน้ำตาลฟาดตะเกียบลงบนโต๊ะพลางเอ่ย

“เช่นนั้นเจ้าอยากกินสิ่งใด…”

เจ้าหมิงหมิงถาม

นางยังคงกินอย่างไม่รีบร้อน

ไม่ใช่แค่เส้นค่อนข้างอืดเท่านั้น แม้แต่เต้าหู้จี่ก็ยังบวมพองเพราะดูดซับน้ำบะหมี่เข้าไปมาก

“คงไม่ใช่ว่าเจ้ายังคิดถึงอาหารชั้นดีที่เมืองเม่าฉายอยู่กระมัง”

เจ้าหมิงหมิงถามต่อ

เกาลัดคั่วน้ำตาลกลับไม่พูดจา

“เจ้าต่างหากที่โง่จริงๆ…หรือเจ้ายังคิดว่าเมืองเม่าฉายนั้นจะมีอยู่จริงๆ”

เจ้าหมิงหมิงวางตะเกียบลงแล้วถอนใจพลางเอ่ย

แต่สีหน้าและน้ำเสียงของนางกลับไม่ได้โศกเศร้า

กลับกันยังคิดว่าแดนมนุษย์ที่เป็นเช่นนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ!

แม้ว่าเพิ่งลงจากเขาก็เจอกับเรื่องหลอกลวง เสียท่าไปหนหนึ่ง

แต่หากไม่เคยเจอก็จะไม่จดจำไปนาน!

หลายเรื่องต้องเป็นครั้งแรกจึงจะตื่นเต้น!

หากราบรื่นไปหมด ก็มิสู้อยู่อย่างสุขสบายในเขาเรียงรันดีกว่า เหตุใดต้องลงจากเขาด้วย

เจ้าหมิงหมิงคิดๆ ไปก็ยิ้มขึ้นมา

“คุณหนู ท่านไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่เจ้าคะ”

เกาลัดคั่วน้ำตาลถาม

“ไม่เป็นไรๆ! พวกเรามุ่งหน้าไปยังเมืองติ้งซีอ๋องเถิด!”

เจ้าหมิงหมิงกล่าว

ตลาดเล็กๆ ก็ยังแปลกประหลาดเกินคาดเพียงนี้

แล้วเมืองติ้งซีอ๋องจะเป็นยิ่งกว่านี้อีกเท่าใด

เจ้าหมิงหมิงกลับตื่นเต้นขึ้นมา

ยกชามขึ้นกินบะหมี่อืดๆ กับเต้าหู้จนหมด ก่อนใช้แขนเสื้อเช็ดปาก ลุกขึ้นพลางดึงเกาลัดคั่วน้ำตาลเดินไปยังที่ที่พวกนางจอดรถม้าเอาไว้ก่อนหน้านี้

เมื่อเดินไปข้างหน้า เจ้าหมิงหมิงจึงเพิ่งสำเหนียกว่าที่ตนเองว่าเกาลัดคั่วน้ำตาลโง่นั้น ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองเสียแล้ว…

เมืองเม่าฉายไม่มีอยู่จริง แล้วรถม้าของพวกนางจะยังอยู่อีกหรือ

“ดูเหมือนว่าพวกเราทั้งสองต่างก็ไม่ฉลาดเอาเสียเลย!”

เจ้าหมิงหมิงกล่าวอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

………………………………………