ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 451 เหมาะควรปราดเปรื่อง-1

บทที่ 451 เหมาะควรปราดเปรื่อง-1

……….

“เหตุใดพวกเขาจึงไล่ตามเจ้าไม่หยุดเสียที”

ไกลออกไป ห่างจากเหมืองแร่อีกร้อยกว่าลี้

รถม้าคันหนึ่งแล่นไปไม่ช้าไม่เร็ว

เจ้าหมิงหมิงถามแม่นางน้อยผู้นั้นอยู่ภายในรถ

แม่นางน้อยผู้นี้ ย่อมต้องเป็นแม่นางที่ถูกสำนักปากสอบไล่ล่าสังหาร

คืนวันนั้น หลังจากเจ้าหมิงหมิงช่วยนางที่นอนจมกองเลือดอยู่ไว้ ก็กลับไปพบกับจิ้งเหยาเข้า

ไม่รู้ว่าพวกนางซึ่งเป็นสตรีสามคนหนีรอดออกมาได้อย่างไร สรุปก็คือเวลานี้พวกนางอยู่ในรถม้าคันหนึ่ง

ตลอดทางมานี้ ไม่ว่าเจ้าหมิงหมิงจะสนทนากับแม่นางน้อยอย่างไร นางก็ไม่ตอบ

เจ้าหมิงหมิงนึกว่านางเสียเลือดมากเกินไปและได้รับความกระทบกระเทือนใจ จึงมีอาการผิดปกติไปเล็กน้อย

แต่หากนางได้เห็นภาพตอนแม่นางน้อยดื่มสุรากับจิ้งเหยาในโรงเตี๊ยมก่อนหน้านี้ เกรงว่านางคงไม่คิดเช่นนี้แล้ว…

ไม่ใช่แค่คำถามเหล่านี้เท่านั้น แม้แต่หิวหรือไม่ กระหายหรือไม่ แม่นางน้อยก็ยังไม่ตอบ

ดีที่เจ้าหมิงหมิงเป็นคนละเอียดอ่อน

เวลาที่นางดื่มน้ำก็จะส่งกาน้ำให้แม่นางน้อยก่อน

แม่นางน้อยรับกาน้ำไป ไม่แม้แต่จะมอง ก้มหน้าก้มตาดื่มจนหมด

ไม่ว่าในกาน้ำนั้นจะมีน้ำอยู่เท่าไรก็ล้วนเป็นเช่นนี้

กาน้ำของเจ้าหมิงหมิงไม่นับว่าเล็กแต่อย่างใด

อย่างน้อยก็สามารถใส่น้ำได้ถึงสองชั่งกว่า

น้ำสองชั่งกว่า แต่กลับกรอกเข้าไปในร่างกายที่เล็กเพียงนี้ได้ในคราวเดียว เจ้าหมิงหมิงคิดไม่ออกเลยว่านางทำได้อย่างไร

เกาลัดคั่วน้ำตาลเห็นภาพนี้กลับเกิดความคิดพิเรนทร์ขึ้นมาด้วยความซุกซน

แน่นอนว่าเจ้าหมิงหมิงปฏิเสธ

เรื่องชั่วร้ายเช่นนี้ ครั้งอยู่บนเขาเรียงรันตอนนางเพิ่งกลายร่างเป็นมนุษย์ก็เคยทำมาก่อน

เปลี่ยนน้ำให้เป็นสุราและใส่ดินหยิบมือหนึ่งในสุรา

ตอนนั้นรู้สึกว่าน่าสนุกยิ่ง แต่เวลานี้นางผ่านพ้นช่วงอายุแห่งการเล่นตลกร้ายมาแล้ว

แต่เกาลัดคั่วน้ำตาลไม่คิดเช่นนั้น…

นางรู้สึกมาตลอดว่าการเห็นคนลำสักเป็นเรื่องสนุกอย่างยิ่ง

นอกจากคุณหนูของตนที่นางไม่เคยแกล้ง ไม่ว่าผู้ใดทั่วทั้งเขาเรียงรันเมื่อได้พบกับนางล้วนอยากเดินอ้อมไปให้ไกลทั้งสิ้น

หากหลบไม่พ้นจริงๆ ก็จะแค่พยายามยิ้มให้และพูดจาเกรงใจมีไมตรีสองสามคำ

ตลอดเส้นทางผ่านเมืองมาแล้วสี่ห้าเมือง

ตอนถึงเมืองที่เพิ่งผ่านมา เกาลัดคั่วน้ำตาลก็เปลี่ยนน้ำในกาเป็นสุรา

เจ้าหมิงหมิงไม่รู้ จึงยังคงยื่นไปให้แม่นางน้อยเช่นที่เคยทำ

พอเปิดกาน้ำออก กลิ่นสุราอบอวลก็พวยพุ่งไปทั่วทั้งคันรถในทันใด

เจ้าหมิงหมิงกำลังคิดจะทัดทาน แต่แม่นางน้อยก็กลับดื่มอั้กๆ เข้าไป…

เกาลัดคั่วน้ำตาลมองแม่นางน้อยด้วยรอยยิ้มร้าย

แต่ไม่นานจากนั้นรอยยิ้มร้ายนี้ก็กลายเป็นความตกตะลึง

เพราะแม่นางน้อยยังคงดื่มสุราสองชั่งกว่าลงท้องไปจนหมด ราวกับว่านางกำลังดื่มน้ำอยู่

ว่ากันตามหลักการแล้ว เมื่อแม่นางน้อยดื่มอย่างรวดเร็ว ก็ต้องมึนเมาขึ้นมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ต่อให้สามารถดื่มได้จนหมดก็ควรจะคอตกนอนหลับไปจึงจะถูก

แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไปมาก

นอกจากนางจะไม่หลับแล้ว ร่างกายนางก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด

ยังคงนั่งอยู่เช่นนั้น ไม่พูดไม่จา

เจ้าหมิงหมิงคิดว่าหรือจะเป็นเพราะแม่นางน้อยผู้นี้เจ็บป่วย

ไม่เช่นนั้น คนทั่วไปไหนเลยจะเป็นเช่นนี้

น่าเสียดายที่เจ้าหมิงหมิงกับนางอยู่คนละเผ่าพันธุ์

เจ้าหมิงหมิงไม่รู้เรื่องการแพทย์ของมนุษย์เลยแม้แต่น้อย

ด้วยความจนใจ จึงทำได้แต่เดินทางอ้อมไปยังชานเมืองแห่งหนึ่ง

ในร้านขายยามีท่านหมอประจำอยู่คนหนึ่ง

เจ้าหมิงหมิงพาแม่นางน้อยไปให้ท่านหมอตรวจดูว่านางเป็นอะไรกันแน่

ท่านหมอตรวจอาการ ด้วยการสังเกต ดมกลิ่น สอบถาม และจับชีพจร

แต่แม่นางน้อยผู้นี้ใบหน้าแดงระเรื่อ สีหน้าสงบนิ่ง

ไม่เหมือนกำลังเจ็บป่วยทุกข์ทรมานเลยจริงๆ…

ท่านหมอเอ่ยถามอาการเจ็บป่วย แต่นางกลับไม่พูดสักคำ

จนถึงเวลานี้ เจ้าหมิงหมิงจึงเพิ่งพบว่าแม้แต่ตนเองก็ยังบอกไม่ถูกว่าแม่นางน้อยเป็นอะไรกันแน่

จะเป็นเพราะดื่มน้ำมากเกินไป ดื่มสุรามากเกินไป หรืออยากไปปลดทุกข์…

แต่เรื่องเหล่านี้จะนับว่าเป็นอาการเจ็บป่วยได้อย่างไร

หลังจากคิดไปคิดมา เจ้าหมิงหมิงจึงบอกความจริงกับท่านหมอไป

ท่านหมอฟังแล้วก็ตกตะลึงในทันใด ก่อนจะยิ้มออกมา

รอยยิ้มเช่นนี้กลับทำให้เกาลัดคั่วน้ำตาลไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง!

นางรู้สึกว่าท่านหมอคนนี้กำลังหัวเราะเยาะคุณหนูของตน

ทันใดนั้นจึงตบโต๊ะและลุกพรวดพราดขึ้นมา แทบจะเข้าไปดึงหนวดเคราบางๆ ของท่านหมอออกให้เกลี้ยงเสีย….

ท่านหมอผู้นี้เป็นหมอรักษาโรคภัยอยู่ในเมืองเล็กๆ แห่งนี้มาตลอดชีวิต ไหนเลยจะเคยพบเห็นเรื่องเช่นนี้มาก่อน

จึงตกใจและลงไปหลบใต้โต๊ะทันที ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมออกมา…

เจ้าหมิงหมิงถลึงตาใส่เกาลัดคั่วน้ำตาลด้วยความโมโห

เกาลัดคั่วน้ำตาลรู้ว่าตนเองทำความผิด แต่ก็แค่แลบลิ้นออกมาอย่างจนปัญญาเท่านั้น

จวบจนเจ้าหมิงหมิงย่อตัวลง แล้วเอาตั๋วเงินที่ระบุเงินจำนวนมากใบหนึ่งวางไว้ตรงหน้าท่านหมอผู้นั้น เขาจึงยอมคลานงกๆ เงิ่นๆ ออกมาจากใต้โต๊ะ

ตั๋วเงินสองพันตำลึงใบหนึ่ง

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงว่าวิชาแพทย์ของท่านหมอผู้นี้เป็นเช่นใด ต่อให้เป็นทั้งร้านขายยานี้ ก็ยังไม่คุ้มกับเงินจำนวนนี้

ยามตั๋วเงินกำอยู่ในมือ

ท่านหมอผู้นี้ก็หลงลืมความหวาดกลัว

กลับมาตรวจอาการอย่างมีสมาธิมากขึ้น

เจ้าหมิงหมิงรู้สึกอ่อนอกอ่อนใจ

แม้นางจะเข้าใจกฎเกณฑ์ในหล้าชัดเจนมานานแล้ว

แต่ทุกภาพที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาก็ยังทำให้นางรู้สึกเศร้าใจอยู่ดี

เงินสามารถทำให้ความหวาดกลัวที่เคยมีหายไปจนหมดสิ้น

หากเดิมทีไม่หวาดกลัว เช่นนั้นก็ยังสามารถทำให้เชื่อใจและมั่นใจได้มากขึ้นใช่หรือไม่

ในขณะที่เจ้าหมิงหมิงกำลังคิดอย่างใจลอยอยู่นั้น ท่านหมอก็ตรวจชีพจรให้แม่นางน้อยเสร็จแล้ว

“นาง…เป็นอันใดไปกันแน่”

เจ้าหมิงหมิงถาม

ท่านหมอลูบเคราของตนเอง เนิ่นนานไม่ตอบ

หัวคิ้วยู่ย่นจนมัดกันเป็นปม เหม่อมองหน้าโต๊ะซึ่งไม่มีสิ่งใดอยู่

“ยังมาแกล้งทำผีเข้าอยู่อีก…”

เกาลัดคั่วน้ำตาลเบ้ปากพูด

นางมองเคราของตาเฒ่าผู้นี้ก็ยิ่งรู้สึกคันไม้คันมืออยู่ในใจ อยากถอนเคราของเขาออกทีละเส้นจนหมดจริงๆ

“แม่นาง อย่างไรท่านก็ไปหาผู้ที่เก่งกาจยิ่งกว่าเถิด…”

เนิ่นนานจากนั้น ท่านหมอก็พลันพูดออกมา

ไม่เพียงเท่านี้ เขายังเอาตั๋วเงินสองพันตำลึงที่เก็บไว้ในอกเสื้อก่อนหน้านี้ออกมาและคืนให้แก่เจ้าหมิงหมิง

เจ้าหมิงหมิงมองตั๋วเงินที่อยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี…

นี่ตรวจโรคประสาอะไรกัน

สุดท้ายกลับเป็นเกาลัดคั่วน้ำตาลที่ไม่ขาดทุน

เพราะอย่างไรนางก็ได้ดูเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง

เจ้าหมิงหมิงเก็บตั๋วเงินกลับไปและคิดว่าท่านหมอผู้นี้ก็เป็นคนซื่อสัตย์ผู้หนึ่ง

อย่างน้อยก็ไม่ได้พูดจาส่งเดชเพื่อตั๋วเงิน

ด้วยเหตุนี้ก่อนที่นางจะออกไป จึงสะบัดมือ

ให้ตั๋วเงินใบนั้นเข้าไปอยู่ในช่องแขนเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว

จากนั้นเดินออกมาจากร้านขายยาและกลับขึ้นรถม้า แม่นางน้อยผู้นั้นก็ยังคงเป็นดังเดิม

แม้ในดวงตาทั้งคู่จะมีชีวิตชีวา แต่กลับไม่ใส่ใจต่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว

ความคิดทั้งหมดของเจ้าหมิงหมิงในเวลานี้ล้วนอยู่ที่ตัวของแม่นางน้อย จึงมองข้ามเรื่องที่สำคัญยิ่งเรื่องหนึ่งไป

นั่นก็คือพวกนางซึ่งเป็นแม่นางสามคนเดินไปบนถนนที่คึกคักเช่นนี้ ช่างสะดุดตาเป็นที่สุด…

เจ้าหมิงหมิง เกาลัดคั่วน้ำตาลและยังมีแม่นางน้อยอีกผู้หนึ่ง

สามคนสามบุคลิก

เจ้าหมิงหมิงสง่างามสูงส่ง เกาลัดคั่วน้ำตาลซุกซนสดใส แม่นางน้อยแม้ออกจะซื่อ แต่ก็มีใบหน้าที่งดงามหมดจด

ในขณะที่รอให้เจ้าหมิงหมิงขึ้นรถม้าเพื่อออกเดินทางต่ออยู่นั้น นางก็สัมผัสได้ถึงสายตาไม่ประสงค์ดีหลายคู่จากรอบๆ ตัวที่ทั้งจงใจและไม่จงใจมองมา

แต่วันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน

ส่วนว่าไม่เหมือนที่ใด เจ้าหมิงหมิงก็อธิบายไม่ได้เช่นกัน

รู้แต่เพียงในอกของนางมีความรู้สึกประหลาดอย่างหนึ่ง

มันสั่งสมอยู่ภายใน เข้าไม่ได้ ออกไม่ได้ อึดอัดเหลือทน…

หากไม่หาโอกาสระบายมันออกมา เกรงว่าตลอดเส้นทางนี้คงไม่สงบเป็นแน่

“มีเรื่องใด”

เจ้าหมิงหมิงหันหน้าไปถาม

แค่กวาดสายตา นางก็หาคนกลุ่มนั้นที่คอยจ้องเขม็งมาที่ตนได้ทันที

คนที่นำหน้าแต่งกายเช่นคุณชาย

คาดว่าคงเป็นนายน้อยของบ้านเรือนมีตระกูลในเมืองเล็กๆ แห่งนี้

ข้างหลังมีคนติดตามสามคน ล้วนเป็นพวกหน้าตาไม่น่าไว้ใจทั้งสิ้น

แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นพวกสหายร่วมกินดื่ม

รอจนวันใดนายน้อยผู้นี้ไม่มีเงินทอง สูญเสียอำนาจก็จะต้องแจ้นหนีไปไม่เห็นแม้แต่เงาเป็นแน่

“ไม่มี ไม่มีเรื่องใด! ข้าน้อยเพียงกำลังชื่นชมความงดงามล้ำเลิศแห่งแดนมนุษย์ก็เท่านั้น!”

นายน้อยกล่าว

เพียงแต่สำเนียงของเขาช่างประหลาดนัก…

แม้จะนับได้ว่าเป็นสำเนียงกลางที่ครบสมบูรณ์ ไม่มีสำเนียงท้องถิ่นแทรก แต่ยามฟังอยู่ในหูของเจ้าหมิงหมิงกลับรู้สึกไม่รื่นหูเอาเสียเลย

‘ความงดงามล้ำเลิศแห่งแดนมนุษย์….’

เจ้าหมิงหมิงพูดคำนี้อยู่ในใจอีกครั้ง

แต่กลับทำให้นางรู้สึกคลื่นไส้…

เจ้าชู้ก็คือเจ้าชู้ มองหญิงงามก็คือมองหญิงงาม!

ถ้ายอมรับอย่างเปิดเผย เจ้าหมิงหมิงอาจมองพวกเขาสูงขึ้นเล็กน้อย

“โอ้? เหตุใดข้าจึงไม่เห็นเลย”

เจ้าหมิงหมิงกล่าว

เกาลัดคั่วน้ำตาลเห็นว่าคุณหนูของตนไปต่อปากต่อคำคนเหล่านั้นก็มีสีหน้าประหลาดใจยิ่งนัก

เพราะนี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าหมิงหมิงจะทำ!

นางไม่รู้ว่าคุณหนูถูกสิ่งใดกระตุ้นจิตใจ…

ทั้งไม่รู้ว่าคุณหนูคิดทำสิ่งใดกันแน่

แต่เกาลัดคั่วน้ำตาลกลับมั่นใจได้ข้อหนึ่ง

นั่นก็คือจนสุดท้ายแล้วคนที่พลาดท่าจะต้องเป็นสามสี่คนนั้น

“ในเมื่อคุณหนูก็อยากเห็นเช่นกัน ฉะนั้นข้าน้อยก็จะต้องให้คุณหนูได้สมดังหวัง!”

นายน้อยกล่าว

จากนั้นเดินเข้าไป เอื้อมมือหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากอกเสื้อและถือไว้ตรงหน้าเจ้าหมิงหมิง

มันคือกระจกบานหนึ่ง

สิ่งที่เจ้าหมิงหมิงมองเห็นในกระจกย่อมเป็นใบหน้าของนางเอง

“นี่หมายความว่าอย่างไร”

เจ้าหมิงหมิงถาม

ย่อมจงใจถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว

นายน้อยผู้นี้พูดเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าจะให้เจ้าหมิงหมิงได้ชมความงดงามล้ำเลิศแห่งแดนมนุษย์

เวลานี้เจ้าหมิงหมิงมองเห็นตนเองอยู่ในกระจกก็หมายความว่านางคือความงดงามล้ำเลิศแห่งแดนมนุษย์ไม่ใช่หรือ

“คุณหนูก็คือความงดงามล้ำเลิศแห่งแดนมนุษย์อย่างไรเล่า!”

นายน้อยกล่าว

“คุณชายชมเกินไปแล้ว!”

เจ้าหมิงหมิงกล่าวพร้อมยิ้มบางๆ

รอยยิ้มนี้ยิ้มออกมาได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ

มุมปากด้านซ้ายเพิ่งโค้งขึ้นมา ก็พลันหายไปทันใด

ทำให้ความงดงามหวานหอมที่เพิ่งได้เห็น กลับกลายเป็นความหยิ่งผยองหลีกหนีจากผู้คนนับพันลี้

ความงดงามในชั่วพริบตายิ่งทำให้คนรู้สึกว่าปรารถนาแต่เอื้อมไม่ถึงกว่าเดิม

หากได้มามากเกินไปก็จะไม่รู้จักทะนุถนอม

แต่หากทุกคราวล้วนได้มาเพียงเล็กน้อย

คอยเย้ายั่วและหลอกล่ออยู่เช่นนี้ กลับทำให้คนแทบคลุ้มคลั่ง

“ไม่ๆๆ ไม่มากเกินไป! ข้าน้อยพูดไปตามความรู้สึก!”

นายน้อยกล่าว

“ความรู้สึกใดหรือ รู้สึกโศกเศร้า?”

เจ้าหมิงหมิงถาม

“ได้พบเห็นคุณหนูที่เป็นความงดงามล้ำเลิศแห่งแดนมนุษย์เช่นนี้ จะรู้สึกโศกเศร้าได้อย่างไรกัน”

นายน้อยกล่าว

“ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะผ่านไปแล้ว ย่อมต้องรู้สึกโศกเศร้าขึ้นมาบ้าง”

เจ้าหมิงหมิงกล่าว

พูดจบก็ทอดสายตามองไปบนท้องฟ้าแสนไกล

อ่านน้อยลง

หันข้างเล็กน้อย ทำให้ส่วนเว้าส่วนโค้งบนร่างงามเผยออกมาอย่างชัดเจน

เพื่อหน้าตาของตน นายน้อยผู้นั้นจึงยังคงสะกดใจเอาไว้

แต่สหายหลายคนข้างหลังเขากลับอดไม่ไหวแล้ว

หางตาของเจ้าหมิงหมิงมองเห็นท่าทีกระวนกระวายร้อนใจของคนเหล่านั้นก็แทบอยากจะหัวเราะออกมา

แต่นางยังคงเม้มปากกลั้นเอาไว้

“ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะผ่านไปแล้ว แต่ได้รู้จักกับคุณหนู ฤดูใบไม้ผลินี้จะคงอยู่ตลอดไป!”

นายน้อยกล่าว

“ข้าจะมีความสามารถเช่นนี้ได้อย่างไร สี่ฤดูผันเปลี่ยนเป็นวิถีแห่งฟ้า หาใช่สิ่งที่มนุษย์จะก้าวก่ายได้…อีกอย่าง พวกเรายังไม่รู้จักกัน อย่างน้อยข้าก็ไม่รู้ว่าเจ้ามีนามว่าอย่างไร แม้แต่นามก็ยังไม่รู้ ไหนเลยจะนับว่ารู้จักกัน”

เจ้าหมิงหมิงกล่าว

“ขอถามคุณหนูมีนามว่าอย่างไร”

นายน้อยกล่าว

“ก่อนถามผู้อื่นก็ควรแนะนำตนเองก่อนไม่ใช่หรือ นี่เป็นธรรมเนียมของยุทธภพ”

เจ้าหมิงหมิงเชิดหน้ากล่าว

ช่างดูสง่างามล้ำเลิศนัก

“ข้าน้อยจางเสี่ยวหยาง เป็นคนที่นี่ นึกไม่ถึงว่าคุณหนูก็เป็นคนในยุทธภพด้วย”

“เจ้าหมิงหมิง”

เจ้าหมิงหมิงพยักหน้าเล็กน้อยขณะเอ่ยนามของตน

“นั่งเดียวดายรำลึกอดีตในโถงว่าง จิบชาแทนสุราสนทนาพาที! เป็นนามที่งดงามยิ่ง!

จางเสี่ยวหยางกล่าว

“ที่แท้คุณชายเป็นปัญญาชนผู้หนึ่ง!”

เจ้าหมิงหมิงกล่าว

“หามิได้ ข้าเองก็เป็นชาวยุทธภพ การขัดแข้งขัดขา แสงดาบเงากระบี่ในโลกหล้านี้ก็มีอยู่ในหนังสือไม่น้อยทีเดียว!”

จางเสี่ยวหยางกล่าว

“น่าเสียดายแม้ว่าในหนังสือจะเป็นตัวอักษรดำบนกระดาษขาว แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นการเขียนออกมาทั้งหมด ต่อให้เป็นเรื่องประหลาดพิสดารในนิยายหรือตำนาน ย่อมไม่อาจเทียบได้กับความหลากหลายเปี่ยมสีสันในแดนมนุษย์แห่งนี้”

เจ้าหมิงหมิงกล่าว

ทันใดนั้นจางเสี่ยวหยางก็ไม่รู้ว่าควรพูดสิ่งใด

ทำได้เพียงพยักหน้ายิ้มตอบ

แต่เจ้าหมิงหมิงก็ไม่ได้เร่งร้อน ยังคงยืนเงียบๆ อยู่เช่นนี้

ไม่บอกว่าจะไปหรือจะอยู่

แต่เกาลัดคั่วน้ำตาลกลับร้อนใจขึ้นมา เวลานั้นเองจึงมายืนอยู่ข้างหน้ารถและเอาบังเหียนม้าแหย่ม้าเล่น

ม้าตัวนั้นกลับเป็นเหมือนแม่นางน้อย มันไม่สนใจใยดี ดวงตาทั้งคู่มองลงต่ำ

ไม่มีท่าทีตอบสนองต่อการหยอกเย้าของเกาลัดคั่วน้ำตาลเลยแม้แต่น้อย

อย่างมากก็เพียงแค่นเสียงสองสามครั้งออกจากปากและพ่นลมหายใจหนักๆ จากโพรงจมูกเท่านั้น

“น่าขยะแขยงจริงๆ!”

เกาลัดคั่วน้ำตาลพูดกับม้า

………………………………………