ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 457 มองรอบทิศใจงวยงง-1

บทที่ 457 มองรอบทิศใจงวยงง-1

……….

เจ้าหมิงหมิงมองตามด้ายทองไปถึงตรงประตู และเห็นว่าเป็นคนที่นางคุ้นเคย

บัณฑิตจางและอิ๋นซิง

‘เหตุใดพวกเขาจึงมาที่นี่’

เจ้าหมิงหมิงคิดอยู่ในใจเช่นนี้และรู้สึกฉงนยิ่งนัก

บัณฑิตจางรับการไหว้วานจากติ้งซีอ๋องฮั่ววั่งให้เป็นอาจารย์บุ๋นของทังซงจง จากนั้นก็พาทังซงจงไปศึกษาที่หอทรงปัญญา

เจ้าหมิงหมิงก็มีวาสนาได้พบกับบัณฑิตจางที่หอทรงปัญญาหลายหน

ส่วนอิ๋นซิงผู้นี้ แม้ไม่ค่อยคุ้นเคยนัก แต่ดูจากท่าทีของคนทั้งสองแล้ว คาดว่าต้องเป็นสามีภรรยากัน

บัณฑิตจางได้มาพบกับคนรักเก่าที่หอทรงปัญญา เรื่องนี้ก็เป็นความประหลาดใจเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้เช่นกัน

พอถ่านไฟเก่าคุกขึ้นมาอีกคราก็ไม่อาจยับยั้งเอาไว้ได้

ครั้งนั้น เพื่อชดเชยความรู้สึกผิดในใจจึงจากอิ๋นซิงไปโดยไม่ร่ำลา ในเวลาหลายปีหลังจากนั้นจึงคอยแกะรอยเท้าของผู้ตัดสัมพันธ์ศิษย์ของตน

หวังจะทำให้เขาคลายปมในใจลง และกลับตัวกลับใจจากการแก้แค้นได้

เมื่อดูไปยามนี้ แม้ว่าเมื่อตัวเขาและอิ๋นซิงได้มาพบกันอีกครั้งและกลับมารักกันเช่นเดิม แต่ใจของบัณฑิตจางก็ยังคงยึดติดในเรื่องนี้อยู่

ศิษย์ต้องการตามล้างแค้น และอาจารย์อยากจะช่วยศิษย์

ไปๆ มาๆ กลับยากจะแยกได้ว่าใครกันแน่ที่ยึดติดมากกว่ากัน

ในดวงตาทั้งคู่ของผู้ตัดสัมพันธ์มีเพียงความเกลียดชังต่ออสูรเผ่าจิ้งจอก ทำให้เขาเมินเฉยความงดงามทั้งปวงที่อยู่รอบๆ ตัว

แม้ว่าเวลานี้เจ้าหมิงหมิงจะยังไม่ได้ประมือกับผู้ตัดสัมพันธ์แต่ก็สามารถสัมผัสได้อย่างลึกล้ำว่าเขาต่างจากเมื่อครั้งก่อนที่พบกัน

แต่ความแตกต่างที่ว่านี้เจ้าหมิงหมิงก็ยากจะใช้ภาษาของมนุษย์พรรณนาออกมาได้

เหมือนกับต้นข้าวในต้นฤดูร้อนที่เติบโตจนสามารถเก็บเกี่ยวได้ภายในเวลาไม่กี่วัน

ต้องพูดทีเดียวว่า ในบางหนความเกลียดชังกลับมีประโยชน์ยิ่งกว่าความห่วงใยและความรักใคร่เอาใจใส่เสียอีก

เหตุที่ผู้ตัดสัมพันธ์สามารถก้าวหน้าได้รวดเร็วเพียงนี้ก็เพราะอาศัยความเกลียดชังแสนรุนแรงในหัวใจ

“แม่นางเจ้า!”

บัณฑิตจางทักทายเจ้าหมิงหมิง

“เหตุใดท่านจึงมาที่นี่ได้”

เจ้าหมิงหมิงพยักหน้าตอบรับจึงถามออกไป

“มาเพราะศิษย์ของข้า”

บัณฑิตจางกล่าว

สีหน้าสงบนิ่ง

เจ้าหมิงหมิงมองผู้ตัดสัมพันธ์หนหนึ่ง สีหน้าของเขาไม่ได้มีคลื่นอารมณ์ใดแม้แต่น้อย

ไม่แม้แต่จะขยับเปลือกตาขึ้นสักหน

พริบตานั้น เจ้าหมิงหมิงกลับเข้าใจผิดขึ้นมา ถึงกับนึกว่าศิษย์ที่บัณฑิตจางเอ่ยถึงก็คือจางเสี่ยวหยาง

เพราะอย่างไรคนทั้งสองก็ล้วนแซ่จางและอยู่ที่นี่ด้วย

ไม่แน่ว่าอาจมีความสัมพันธ์หรือรู้จักกันมาก่อน

“ศิษย์ของท่านคือ…”

เจ้าหมิงหมิงใจลอยแต่ปากกลับถามออกไปเสียแล้ว

บัณฑิตจางก้มหน้าลง ก่อนยกมือขึ้นและชี้นิ้วไปทางผู้ตัดสัมพันธ์

ตอนนั้นเองเจ้าหมิงหมิงจึงเพิ่งเข้าใจ

“แม่นางเจ้า ขออภัยแล้ว!”

บัณฑิตจางกล่าวกับเจ้าหมิงหมิงอย่างตรงไปตรงมายิ่ง

เมื่อเจ้าหมิงหมิงได้ฟังก็กลับตกตะลึง จากนั้นจึงเพิ่งเข้าใจถึงความหมายในการขออภัยของเขา

เกรงว่าตาเฒ่าผู้นี้คงรู้ฐานะของตนมานานแล้ว แค่ไม่เอ่ยออกมาเท่านั้น

ในเมื่อรู้ฐานะของตน เช่นนั้นหนทางที่จะตามหาผู้ตัดสัมพันธ์ได้ดีที่สุดก็คือสะกดรอยตามนางนั่นเอง

คิดว่าตั้งแต่เจ้าหมิงหมิงเพิ่งออกมาจากหอทรงปัญญาและเดินทางอยู่บนแดนสุขสัญจร บัณฑิตจางและอิ๋นซิงก็ตามหลังนางมาแล้ว

เพียงแต่เจ้าหมิงหมิงไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจ้าหมิงหมิงก็ต้องตื่นตกใจจนเหงื่อกาฬหลั่งทั่วแผ่นหลัง

เคราะห์ดีที่บัณฑิตจางผู้นี้ไม่ได้มีความเกลียดชังตน ไม่เช่นนั้นทั้งนางและเกาลัดคั่วน้ำตาลต้องตกอยู่ในอันตรายชนิดที่เทพยังไม่รู้ผีสัมผัสไม่ได้เป็นแน่

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ!”

เจ้าหมิงหมิงเอ่ยพลางยิ้ม

เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องขืนปกปิดอันใด

การยอมรับอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา กลับยิ่งทำให้ดูใจกว้างและไม่เสียเกียรติ

บัณฑิตจางประสานมือคำนับซึ่งนับเป็นการคารวะตอบ จากนั้นก็หันหน้าไปมองผู้ตัดสัมพันธ์

“พวกเจ้าสองตายายเฒ่าโผล่ออกมาจากที่ใดอีก! รู้หรือไม่ว่ากระบี่ด้ามนี้ของข้ามีราคาตั้งกี่ตำลึง”

จางเสี่ยวหยางกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว

โกรธเกรี้ยวบางทีก็ไม่ต่างอันใดกับอาฆาตแค้น

เพราะทั้งสองสิ่งล้วนทำให้คนสูญเสียความสามารถในการตัดสินใจที่เคยมีอยู่แต่เดิม มองข้ามหลักตรรกะทั้งปวงและละเมิดกฎเกณฑ์ที่มีอยู่ทั้งหมด

สิ่งที่ต่างกันก็คือเกรี้ยวโกรธอยู่เพียงชั่วคราว

ต่อให้เพลิงโทสะจะลุกโชนรุนแรงเพียงใด ก็ต้องมียามที่ดับลง

ต่อให้เป็นคนที่ใจร้อนอีกสักเท่าใด ก็จะไม่โวยวายอาละวาดอยู่ตลอดหนึ่งวันสิบสองชั่วยาม

แต่อาฆาตแค้นกลับไม่เหมือนกัน

อาฆาตแค้นหากไม่ถึงชั่วอึดใจที่ได้สังหารศัตรูด้วยมือตน ก็จะไม่ตายไม่เลิกรา

ก็เหมือนกับหนี้บิดาลูกจ่ายคืน บิดาสิ้นลูกชดใช้

หนึ่งวัน หนึ่งเดือน หนึ่งปี เรื่อยไปทุกๆ ชั่วคน สืบทอดต่อไปเช่นนี้ เพียงเพื่อให้ภารกิจนี้สำเร็จลุล่วง

จางเสี่ยวหยางไม่ได้มีความแค้นกับเจ้าหมิงหมิง ทั้งไม่ได้โวยวายอาละวาด

นั่นเพราะเจ้าหมิงหมิงเป็นคนที่เขารักใคร่หมายปอง

แต่กับผู้ตัดสัมพันธ์กลับไม่ใช่แค่เกรี้ยวโกรธธรรมดาๆ เท่านั้นแล้ว

ในความเกรี้ยวโกรธนี้มีความเกลียดชังอยู่มากมายนัก!

เกรี้ยวโกรธและอาฆาตแค้นนั้นสามารถสลับสับเปลี่ยนกันได้

หากเกรี้ยวโกรธคนหรือเรื่องหนึ่งๆ เมื่อความโมโหนี้สั่งสมมาเป็นวันเป็นเดือนก็จะกลายเป็นอาฆาตแค้น

การปรากฏตัวของผู้ตัดสัมพันธ์ทำลายทัศนียภาพแสนสมบูรณ์แบบทั้งหมดที่เคยมีอยู่แต่เดิมของจางเสี่ยวหยาง

ไม่เพียงทำให้เขาต้องเสียหน้ายับเยิน ยังทำให้ธาตุแท้ของตนต้องมาเปิดเผยต่อหน้าเจ้าหมิงหมิงโดยสิ้นเชิง

ไม่ได้อ่อนโยน ไม่ได้เป็นคนง่ายๆ และไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษอันใด

“ทำปากเจ้านี่ให้สะอาดสักหน่อย!”

อิ๋นซิงเอ่ย

พร้อมกระตุกด้ายทองที่กำอยู่ในมือจนกระบี่ของจางเสี่ยวหยางหลุดออกจากมือ

“นี่เจ้ายังคิดจะแย่งชิงของอีกหรือ”

จางเสี่ยวหยางโกรธจนหัวเราะออกมา

จากนั้นก็พูดคำว่าดีสามครั้ง

และปัดถ้วยชามบนโต๊ะรอบๆ ตัวจนตกลงพื้นแตกละเอียด

ดันทุรังหัวชนฝายิ่งนัก

เขาใช้ทั้งแรงกายแรงใจหวังจะทำให้เรื่องนี้วุ่นวายใหญ่โต เพราะต้องการให้บิดามาแก้แค้นให้ตนนั่นเอง

เดิมทีนึกว่าเป็นเพียงพวกลูกผู้ดีที่ไม่ร่ำเรียนไร้วิชาความสามารถผู้หนึ่ง

นึกไม่ถึงว่าทั้งที่อายุยังน้อย แต่จิตใจกลับน่ารังเกียจเพียงนี้

“มันหนวกหูเหลือทน จะให้ข้าเย็บปากกับมือเท้ามันหรือไม่”

อิ๋นซิงมองจางเสี่ยวหยางที่ยังคงขว้างปาข้าวของไม่หยุด ก่อนหันไปถามบัณฑิตจาง

“ตกลง!”

บัณฑิตจางนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ก่อนเอ่ยปากออกมา

เสียงเครื่องกระเบื้องตกแตกนี้ดังนัก แม้จะสนทนากันก็ยังลำบาก

แม้ว่าจางเสี่ยวหยางจะกำลังโยนถ้วยชามต่างๆ แต่ก็ยังคอยฟังความเคลื่อนไหวของคนรอบข้างอยู่

เมื่อได้ยินว่าเจ้าพวกคนแก่จะเย็บตัวเขาก็เกิดกลัวขึ้นมา

มือที่เคลื่อนไหวอยู่ก็ช้าลงมาก พร้อมเงยหน้าขึ้นมามอง

เข็มเงินเล่มนั้นพุ่งตรงมายังใบหน้าของเขา

“นายท่านโปรดไว้ชีวิตด้วย! ข้าน้อยผิดไปแล้ว!”

จางเสี่ยวหยางไม่อาจหลบได้ ได้แต่เข่าอ่อนทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น

พร้อมโขกหัวร้องขอชีวิตกับบัณฑิตจางและอิ๋นซิงไม่ยอมหยุด

แต่ไม่ว่าร่างของจางเสี่ยวหยางจะขยับขึ้นลงเช่นใด เข็มเงินเล่มนั้นก็ยังคงคอยตามติดที่มุมปากของเขา

“ช่างเถิด!”

บัณฑิตจางกล่าว

หากเมื่อครู่เขากุมไม่มือของอิ๋นซิงเอาไว้ในจังหวะสุดท้าย เข็มเงินคงแทงทะลุมุมปากของจางเสี่ยวหยางไปแล้ว

“เจ้าเป็นชายชาตรีแท้ๆ แต่ยังไม่เด็ดเดี่ยวเท่าข้าด้วยซ้ำ”

อิ๋นซิงพึมพำประโยคหนึ่ง

แต่ก็ยังคงฟังบัณฑิตจางและดึงเข็มเงินกับด้ายทองกลับมา

จางเสี่ยวหยางกลับยังคงหลับตาทั้งคู่ลงและโขกหัวร้องขอชีวิตไม่ยอมหยุด

น้ำมูกปนเปกับน้ำตาและมีไม่น้อยที่ไหลเข้าไปในปาก แต่อย่างไรก็ยังไม่ยอมหยุด

บัณฑิตจางรู้สึกรำคาญ

ก่อนหน้านี้หนวกหูเสียงถ้วยชามแตก แต่เวลานี้กลับเป็นเสียงคร่ำครวญ

เหตุใดภายในหอราชสีห์ที่ใหญ่โตเพียงนี้ จึงไม่มีที่เงียบสงบสักแห่ง

“ลุกขึ้นเถิด! รีบไปเสีย!”

บัณฑิตจางกล่าว

จางเสี่ยวหยางกลับมีหูแต่ไม่ได้ยิน

บัณฑิตจางพูดติดกันสองสามรอบกลับไม่ตอบสนองใดๆ

จางเสี่ยวหยางราวกับถูกผีเข้า ความกลัวครอบงำทั้งร่างกายและจิตใจของเขา

บัณฑิตจางและอิ๋นซิงหันมองกันคราวหนึ่ง ด้วยความจนใจจึงได้แต่เดินไปข้างหน้า คิดจะกระชากคอเสื้อของจางเสี่ยวหยางแล้วโยนออกไปนอกประตู

………………………………………