ศึกยุทธ์ใต้ขุนเขาเงาจันทรา - บทที่ 462 หันหลังกลับแล้วปล่อยมือ-4

บทที่ 462 หันหลังกลับแล้วปล่อยมือ-4

……….

เห็นแต่ว่าเขาร้องเสียงดังครั้งหนึ่งเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนกระโดดมายืนบนบันไดหินขั้นที่หนึ่งหน้าประตูหอราชสีห์

พ่อบ้านผู้ดูแลจวนเคยมาที่หอราชสีห์นี้อย่างน้อยไม่ต่ำกว่าร้อยกว่าครั้ง

แม้จะหลับตาก็ยังสามารถขึ้นลงบันไดสามขั้นตรงหน้าประตูได้อย่างคล่องแคล่ว

แต่เวลานี้ เขารู้สึกว่านี่เป็นครั้งที่ยากลำบากที่สุด

บันไดหินสั้นๆ แค่สามขั้น แต่ในสายตาของเขากลับเหมือนภูผาสูงนับพันจั้งที่ไม่อาจก้าวข้ามไปได้

อิ๋นซิงยืนอยู่บนจุดที่สูงที่สุดพลางยิ้มหวานมองเขา ราวกับเจ้าแม่แห่งหุบเขาผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังเตรียมทรมานแขกไม่ได้รับเชิญเช่นเขาให้หนักกว่าเดิม

พ่อบ้านผู้ดูแลจวนหลับตาก้าวออกไปก้าวหนึ่ง แต่มีเพียงปลายเท้าที่แตะพื้น ฝ่าเท้าและส้นเท้ากลับอยู่บนอากาศ

“เจ้าเดินเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าต้องเดินตั้งแต่เที่ยงวันไปจนถึงพลบค่ำหรอกหรือ”

อิ๋นซิงกล่าว

ผู้คนต่างกลัวจะถูกยั่วให้ฮึกเหิม ยิ่งไปกว่านั้นพ่อบ้านผู้ดูแลจวนก็เห็นว่าพรรคพวกที่อยู่ข้างหลังต่างทยอยลุกขึ้นมาแล้ว

เหมือนว่าพวกเขาแค่หกล้มไม่ได้บาดเจ็บหนักอะไร

ตอนนั้นจึงคิดว่าอิ๋นซิงก็แค่เล่นปาหี่เท่านั้น

ที่จริงแล้วนางไม่ได้มีลูกไม้ล้ำเลิศอันใดในมือ!

เขาจึงก้าวเท้าลงไปเต็มที่อย่างโมโหโกรธา พร้อมก้าวอีกเท้าหนึ่งตามมาในทันใด

เพียงชั่วพริบตา เขาก็มาถึงบันไดขั้นที่สองแล้ว

ด้วยระยะห่างเท่านี้ รวมกับความยาวของดาบในมือเขาก็สามารถสัมผัสถึงตัวของอิ๋นซิงได้แล้ว

และในเวลานี้เอง เขาจึงออกดาบไปเป็นครั้งที่หนึ่ง

มุมฟันของดาบนี้ค่อนข้างปลิ้นปล้อน

ทั้งที่เห็นว่าฟันในแนวนอนไปยังอกนูนๆ ของอิ๋นซิงแต่กลับเปลี่ยนไประหว่างทาง สุดท้ายกลายเป็นฟันเฉียงจากไหล่ขวาลงมาทางซ้าย

เพียงแต่ตอนที่คมดาบนี้เข้ามาใกล้ตัวอิ๋นซิงไม่ถึงหนึ่งชุ่น ก็ปะทะเข้ากับแรงมหาศาลแรงหนึ่ง

แรงนี้เคลื่อนมาจนถึงตัวพ่อบ้านผู้ดูแลจวน เขาตกใจจนต้องถอยลงบันไดสองก้าว และกลับไปยืนอยู่บนพื้นถนนอีกครั้ง

“อ่า…”

ง่ามมือขวาเจ็บปวด มีรอยเลือดจางๆ…

หากเมื่อครู่นี้ออกแรงเพิ่มอีก มือขวาอาจจะไม่สามารถกุมดาบไว้ได้แล้ว

“ยังเหลืออีกสองดาบ!”

อิ๋นซิงชูสองนิ้วขณะเอ่ยกับเขา

ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากง่ามมือ กระตุ้นความดุร้ายของคนผู้นี้ขึ้นมา

พุ่งดาบตรงเข้ามาแทงโดยไม่พูดสักคำ

มีเสียงดังขึ้นสองครั้ง ดาบของเขาถูกพลังประหลาดเข้าปะทะจนหลุดออกไปในชั่วอึดใจสุดท้าย

ครั้งที่สองนี้ต่างกับครั้งแรก หนนี้มีเสียงเหมือนโลหะปะทะกันดังออกมาด้วย

บนตัวสตรีผู้นี้มีของประหลาดใดกันแน่

พ่อบ้านผู้ดูแลจวนคิดจนหัวแตกก็คิดไม่ออก…

ดาบที่สามเขาเค้นกำลังทั้งหมดในร่างกาย

ไม่เพียงเค้นกำลังจากเนื้อหนังในกายออกมาจนหมด กระทั่งอินหยางสองขั้วภายในกายก็นำมาใช้จนไม่เหลือ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหวดดาบออกมาจริงจังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

แต่ผลสุดท้ายก็ยังคงพลาดท่ายับเยิน…

ไม่เพียงดาบของเขาหักเป็นสองท่อนและปลิวกระเด็นออกไป ดาบท่อนบนที่กระเด็นออกไปยังปักเข้าที่ป้ายหน้าประตูตรงอักษรว่า ‘หอราชสีห์ ‘ พอดี

นายท่านจางมองดาบครึ่งท่อนที่ปักอยู่บนป้าย ราวกับว่ามันกำลังปักอยู่กลางใจเขาไม่มีผิด…

พ่อบ้านผู้ดูแลจวนก็นิ่งเหม่อไปยามเห็นดาบหักครึ่งท่อนของตนเช่นกัน จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองและเห็นป้ายที่ถูกทำลายจนเสียหายไปแล้ว

ดาบที่หักปักอยู่บนป้าย เกิดเป็นรอยแตกเรียวยาวรอยหนึ่ง ก่อนค่อยๆ กว้างและยาวออกตามแรงสั่นของดาบ

ท้ายที่สุดป้าย ‘หอราชสีห์ ‘ อันสง่านี้ก็หักแยกออกเป็นสองส่วน

ป้ายที่หักร่วงลงมากระแทกอยู่ข้างตัวพ่อบ้านผู้ดูแลจวน

ฝุ่นคลุ้งปกคลุมประตูหอราชสีห์

ไม่รู้ว่าพ่อบ้านผู้ดูแลจวนคิดสิ่งใดอยู่ กลับเบิกตากว้างทั้งอ้าปากอยู่ท่ามกลางฝุ่นคลุ้งนั้น

ทันใดนั้นเองเขารู้สึกว่ามือขวาของตนมีบางสิ่งผิดแผกไป

จู่ๆ ก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น

ราวกับมีแม่นางที่งดงามเอื้อมมือมาจับมือของเขา ยิ้มชวนให้เขาพานางออกไปเที่ยวข้างนอกเมือง

น่าเสียดายที่ภาพงดงามนั้นอยู่แค่ไม่นาน

ความอบอุ่นนี้ก็กลับรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เวลาครู่เดียวเหมือนถูกน้ำเดือดพล่านราดลงไป

จากนั้นจมูกเขาก็ได้กลิ่นไหม้

เป็นกลิ่นเดียวกับตอนที่ใช้น้ำเดือดลวกขนหมูหลังเชือดเมื่อตอนปีใหม่ที่บ้านเกิดของเขา

ฤดูใบไม้ผลิยังไม่ทันผ่านพ้นไป จึงยังห่างจากวันปีใหม่อีกนานนัก

เหตุใดจึงมีกลิ่นนี้ลอยมาในอากาศ

เมืองแห่งนี้ก็ไม่ได้ร่ำรวยมั่งคั่ง เมื่อคนขายหมูที่มีอยู่เพียงคนเดียวเชือดหมูหนึ่งตัวก็พอให้ขายได้มากกว่าครึ่งเดือน

ตอนนี้ยังไม่ถึงกลางเดือน ยังไม่ถึงเวลาที่คนขายหมูจะเชือดหมู

หรือต่อให้หลายวันนี้สามารถขายออกได้อย่างรวดเร็ว กลิ่นนี้ก็ไม่มีทางลอยมาถึงที่นี่จึงจะถูก

แผงขายหมูของคนขายหมูอยู่ทางตะวันตกสุดของเมือง ครั้งตั้งแผงยังหาซินแสที่ชำนาญในเรื่องนี้มาคำนวณให้โดยเฉพาะด้วย

ซินแสผู้นั้นบอกว่าทุกสรรพสิ่งล้วนมีวิญญาณ การเชือดสัตว์นั้นเดิมทีก็เป็นงานที่ปลิดชีวิต ลิขิตสวรรค์ยากยอมรับได้

การไปตั้งแผงทางทิศตะวันตกมีส่วนช่วยให้สัตว์เหล่านั้นกลับไปสู่การเวียนว่ายตายเกิดได้เร็วขึ้น คนขายหมูเองจะได้ไม่ต้องแบกรับผลกรรมที่ใหญ่หลวงเกินไป

จะว่าไปแล้วคนขายหมูยังเป็นลูกพี่ลูกน้องห่างๆ ของพ่อบ้านผู้ดูแลจวนผู้นี้อีกด้วย

และก็เป็นเพราะอาศัยฐานะหน้าตาของเขา จึงสามารถผูกขาดกิจการร้านขายหมูอยู่ในเมืองแห่งนี้ได้

แน่นอนว่าเขาย่อมเชื่อฟังคำของพี่ใหญ่ผู้นี้อย่างที่สุด

พ่อบ้านผู้ดูแลจวนคิดฟุ้งซ่านอยู่ในหัวครู่หนึ่ง มือขวาก็เริ่มรู้สึกเจ็บแสบอย่างรุนแรงขึ้นมา จึงก้มหน้าลงมองและพบว่านิ้วหัวแม่มือข้างขวาของตนเชื่อมต่อกับมือด้วยผิวหนังเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และห้อยอยู่ตรงนั้นเหมือนกระดิ่งลม

กระดูกหักสีขาวหม่นปนเปกับคราบเลือดเศษเนื้อสีแดงฉาน เมื่ออยู่ภายใต้แสงอาทิตย์กลับดูงดงามทีเดียว

พ่อบ้านผู้ดูแลจวนต้องใช้กำลังอย่างมากจึงจะสามารถเคลื่อนสายตาของตนไปจากนิ้วที่ขาดได้

เขามองอิ๋นซิงด้วยสายตาเลื่อนลอยหนหนึ่ง จากนั้นสองตาก็กลอกขึ้นบน ก่อนหงายหลังหมดสติไป

นิ้วที่ขาดไปนั้นถูกเขานั่งทับอยู่ใต้บั้นท้าย แม้แต่หนังเล็กๆ ชิ้นสุดท้ายก็ยังขาดออก…

นายท่านจางเห็นว่าข้างใต้ตัวพ่อบ้านผู้ดูแลจวนของตนมีกองเลือดไหลนองออกมาก็รู้ว่าไม่ได้การแล้ว จึงรีบให้คนที่อยู่ซ้ายขวาประคองเขากลับจวน

คนหนึ่งยกหลังเขาขึ้น อีกคนยังไม่ลืมเก็บนิ้วหัวแม่มือที่ขาดอยู่บนพื้นขึ้นมาด้วยท่าทีกล้าๆ กลัวๆ

ทุกส่วนของร่างกายเป็นบิดามารดาให้มาจึงไม่อาจละทิ้งได้

แม้จะต่อกลับไปไม่ได้อีกแล้ว แต่ก็ต้องนำไปจัดการอย่างเรียบร้อยเหมาะสม

มายามนี้จึงยิ่งไม่มีใครกล้าบุกเข้าไปอีก

แม้ว่าเงินห้าร้อยตำลึงจะมากมายและตำแหน่งพ่อบ้านผู้ดูแลจวนก็ไม่นับว่าต่ำต้อย

แต่ต่อให้เป็นเงินมากกว่านี้หรือตำแหน่งที่สูงกว่านี้ก็ไม่อาจเทียบเท่าร่างกายที่อยู่ครบสมบูรณ์ได้!

การได้แต่งภรรยามีลูกอย่างไรก็เป็นเรื่องที่ดีงามเป็นที่สุด…

แม้แต่สตรีม่ายผู้หนึ่งก็ยังไม่ยอมแต่งกับคนพิการไม่ใช่หรือ

ไม่คุ้มค่าอย่างยิ่งที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อเงินทองจำนวนหนึ่ง…

สีหน้าของนายท่านจางยิ่งย่ำแย่ลงเรื่อยๆ เวลานี้เขาขี่หลังเสือแล้วลงยาก รุกหรือถอยล้วนยากทั้งสิ้น

“ฮูหยินใจคอโหดเหี้ยมลงมือโหดร้ายเพียงนี้ มาข่มเหงกันเพราะคิดว่าตระกูลจางของเราไม่มีคนมีฝีมือรึ”

นายท่านจางกล่าว

“มิกล้า แต่ไรมาล้วนเป็นผู้อื่นเคารพข้า ข้าก็เคารพกลับ ยิ่งไปกว่านั้นก็เห็นๆ อยู่ว่าเขาพูดเอาไว้ก่อนเองว่าจะจัดการให้ได้ภายในสามดาบ ข้าก็เพียงป้องกันตัวเท่านั้น”

อิ๋นซิงกล่าว

นายท่านจางไร้คำโต้ตอบ

เพราะคำพูดนี้ผู้ดูแลจวนพูดออกมาจริงๆ

และเขาก็เป็นคนออกดาบก่อนดังว่า

คนเขาก็เพียงยืนนิ่งๆ อยู่ที่นั่น ไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย แต่เมื่อผ่านไปสามดาบก็กลับลงเอยเช่นนี้ แล้วผู้ใดจะคาดคิดได้

เวลานี้นายท่านจางไม่ได้ชิงชังผู้ใด เพียงชิงชันตนเองและบุตรชายผู้นั้นของตน

ชิงชังที่ตนเองมีตาแต่ไร้แวว จ่ายเงินเลี้ยงดูพวกไร้ประโยชน์ดีแต่กินดื่มโขยงหนึ่ง

ชิงชังบุตรชายของตนที่ไม่รู้จักร่ำเรียนไร้ความสามารถ วันๆ เอาแต่เตร็ดเตร่เที่ยวเล่นก่อเรื่องไม่หยุด!

แต่เมื่อพูดกันให้ถ่องแท้แล้ว บุตรชายก็เป็นเขาให้กำเนิดมา

มักว่ากันว่า ‘ไม่อบรมบุตรเป็นความผิดบิดา’

บุตรชายเพิ่งมาอยู่ในแดนมนุษย์ แล้วจะแยกแยะหลักการใดได้?

จะมีก็เพียงสัญชาตญาณเท่านั้น

สัญชาตญาณของมนุษย์ก็คือการดำรงชีวิตอยู่

กินอิ่มไม่ให้หิวตาย

สวมเสื้อผ้าอบอุ่นไม่ให้หนาวตาย

ให้มีชีวิตอยู่เป็นพอแล้ว

แต่ทรัพย์สมบัติที่จางเสี่ยวหยางมีย่อมไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องความอบอุ่นหรือกินอิ่ม

ด้วยการบุกเบิกของนายท่านจางจึงมีปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิตทั้งหมดดังที่กล่าวมาอย่างเพียงพอตั้งนานแล้ว

ตราบใดที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ไม่ตายลง คนเราย่อมมีความต้องการอย่างอื่น

ดื่มสุรา เล่นการพนัน สตรี

เป็นต้น

ทว่าสิ่งมัวเมาเหล่านี้กลับต้องมีคนให้คำชี้แนะตักเตือน

นายท่านจางไม่ได้ทำหน้าที่และแสดงความรับผิดชอบในฐานะบิดาอย่างเต็มที่ ยามนี้มาสอนสั่งเอาภายหลังก็สายเกินแก้แล้ว

“เจ้าลูกชั่ว! ดูสิเจ้าก่อเรื่องใดขึ้น!”

นึกไม่ถึงว่าเขากลับบันดาลโทสะ

ก่อนพลิกมือไปตบหน้าจางเสี่ยวหยางหนักๆ หนหนึ่ง

ตบจนฟันหลายซี่ที่กำลังโยกคลอนหลุดร่วงลงมาจนหมด

“ถุย! ลูกชั่ว? ข้าว่าท่านเป็นบิดาไม่ได้ความมากกว่าอีก!”

จางเสี่ยวหยางพูดจี้ใจดำ

นายท่านจางโมโหจนสองมือสั่น ชี้หน้าจางเสี่ยวหยาง แต่เนิ่นนานก็ยังพูดไม่ออกสักคำ

“ทำไมหรือ ข้ามีความผิดใด ท่านว่าข้าก่อเรื่อง ท่านเคยคิดหรือไม่ว่าข้าอาจไม่เคยวาดหวังจะได้เกิดมา ท่านว่าข้าดื่มสุรา ก่อเรื่อง เที่ยวหาสตรี หากท่านไม่ให้ข้าเกิดมา แล้วข้าจะมีโอกาสทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านทำเพื่อความต้องการของตนฝ่ายเดียว อยู่ดีๆ ก็ทำให้ข้าเกิดมา สุดท้ายกลับมาโทษว่าข้าไม่ได้ความ? ท่านเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าข้าอาจไม่ได้อยากเป็นคนเลยสักนิด และไม่ได้อยากมาอยู่ในแดนมนุษย์นี้ด้วย”

จางเสี่ยวหยางยิ่งพูดก็ยิ่งใส่อารมณ์

ความรู้สึกเหล่านี้ไม่รู้ว่าเก็บกดมานานเท่าใดแล้ว เวลานี้กลับระบายออกมาจนหมดในคราวเดียว

“เจ้ากลับเรือนเดี๋ยวนี้!”

นายท่านจางฟังถ้อยคำแสนอกตัญญูเช่นนี้ต่อไปไม่ไหวจริงๆ

หากจางเสี่ยวหยางยังคงพร่ำต่อไป ก็เกรงว่าเขาจะไม่มีที่ให้ยืนอยู่ในเมืองนี้อีกแม้แต่น้อย

“กลับเรือน? ข้าไม่มีเรือน! เรือนของข้าอยู่ในสุรา อยู่บนอกของแม่นางทั้งหลาย อย่างน้อยสุราก็ทำให้ข้าเบิกบานใจ อกของแม่นางทั้งหลายยามหนุนนอนนุ่มนวลนัก ในเรือนจะมีสิ่งใด แม้แต่ตัวท่านเองก็ยังไม่กลับเรือน ถือดีอันใดจะมาบอกให้ข้ากลับเรือนเล่า”

จางเสี่ยวหยางเอ่ย

พูดไปๆ ก็กลับร่ำไห้ขึ้นมา

“พาตัวนายน้อยกลับไป!”

นายท่านจางหันหลังและสั่งความผู้ติดตาม

เมื่อได้ยินว่ามีงานที่ดีเช่นนี้ให้ทำ ซ้ำยังสามารถไปให้ไกลจากที่เลวร้ายนี้ได้ คนเหล่านี้จึงพากันยื้อแย่งวิ่งเข้าไปในทันใด

ต่อให้จางเสี่ยวหยางดิ้นรนอีกสักเท่าใด ก็ไม่อาจทานแรงมือแรงเท้าของชายร่างกำยำเจ็ดแปดคนรวมกันได้

นายท่านจางต้องยิ้มเจื่อน ยามมองร่างของบุตรชายตนห่างออกไปแต่ยังคงมีเสียงด่าทอและคำสบถดังลอยมา

เขาไม่เคยรู้สึกเศร้าสลดไร้ที่พึ่งเช่นในเวลานี้มาก่อน

ทันใดนั้นเองพลันรู้สึกว่าสิ่งใดๆ ล้วนไม่ได้มีความหมายกับเขาอีกแล้ว

หอราชสีห์ ตระกูลจาง หน้าตาล้วนไม่ได้มีความหมายใดเลย

“ท่านจะไปที่ใด”

อิ๋นซิงถาม

นางเห็นว่านายท่านจางกำลังจะจากไปเช่นกัน

“ขะ…ข้าจะกลับเรือน กลับเรือนไปพร้อมบุตรชายของข้า”

นายท่านจางกล่าว

“แม้บุตรชายของท่านจะสำมะเลเทเมาไปบ้าง แต่ยามคนนอกเช่นข้าได้ฟัง คำพูดเมื่อครู่นี้กลับมีเหตุผลยิ่งนัก ก่อนอาบน้ำก็ยังต้องเตรียมตัวด้วยการถอดเสื้อผ้า แต่การเป็นพ่อคนนั้นหาใช่เรื่องที่ง่ายดาย ท่านปฏิบัติกับบุตรชายของท่านยังไม่เท่ากับที่ชาวทุ่งหญ้าปฏิบัติต่อสัตว์เลี้ยงพวกเขาเลย”

อิ๋นซิงกล่าว

เมื่อนั้นเข็มเงินในมือนางก็พุ่งออกไป

ตอนที่นายท่านจางรู้สึกตัว สาบเสื้อตรงหน้าอกของเขาก็มีตั๋วเงินหนึ่งใบเย็บติดไว้ตรงนั้นแล้ว

มูลค่าหนึ่งแสนตำลึง

………………………………………